IPPB3/423-1507/08-2/GJ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 17 października 2008 r. (data wpływu 23 października 2008 r.), uzupełnionym na wezwanie z dnia 4 grudnia 2008 r. pełnomocnictwem (data wpływu 18 grudnia 2008 r) oraz pismem z dnia 26 stycznia 2009 r. uzupełniającym własne stanowisko, o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na świadczenia dla pracowników w ramach BHP - jest prawidłowe.

W dniu 23 października 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na świadczenia dla pracowników w ramach BHP.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka zatrudnia 8 pracowników, którym w ramach świadczeń BHP zagwarantowanych w Zakładowym Regulaminie Pracy kupuje herbatę, kawę, soki, cukier i słodycze. Wydatki związane z zakupem powyższych produktów są księgowane w kwocie brutto w kosztach niestanowiących kosztów uzyskania przychodów.

W związku z powyższym powstaje pytanie:

Czy wydatki ponoszone przez Spółkę na powyższe zakupy dla pracowników może zaliczać do kosztów uzyskania przychodów.

Zdaniem Spółki, powyższe wydatki może zaliczyć kosztów uzyskania przychodów. Wewnętrzny regulamin firmy w 2008 r. został wzbogacony o zapis, który mówi, że pracodawca zapewnia pracownikom dostęp do artykułów spożywczych takich jak: kawa, herbata, cukier, soki, batony czekoladowe. W ocenie Spółki pomiędzy kosztami związanymi z wydatkami na wymienione artykuły spożywcze występuje związek przyczynowo-skutkowy z przychodami firmy. Pracownicy firmy wykonują pracę koncepcyjną, wymagającą dużego skupienia. Dlatego wskazane jest, aby w czasie przerw regeneracyjnych dostarczali do organizmu cukier w postaci napojów i słodyczy Odżywiony umysł działa sprawniej, jest bardziej efektywny i popełnia mniej błędów. Korzyści wynikające ze zwiększonej wydajności, wielokrotnie przewyższają wydatki na wspomniane artykuły spożywcze.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Artykuł 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), za koszty uzyskania przychodów uznaje koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Zatem, aby wydatek mógł zostać uznany za koszt uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, winien pozostawać w związku z przychodami i prowadzoną działalnością gospodarczą Podatnika oraz nie może zostać wymieniony w art. 16 ust. 1 ustawy, jako wydatek niestanowiący kosztów uzyskania przychodów. W związku z powyższą definicją do kosztów uzyskania przychodów można również zaliczyć wydatki zarówno bezpośrednie wynikające z zatrudnienia jak i pośrednie ponoszone przez pracodawców na rzecz swoich pracowników. Tzw. koszty pracownicze obejmują przede wszystkim wynagrodzenia i inne wypłaty pieniężne. Przepisy prawa pracy, w tym przepisy ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks Pracy (tekst jedn. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.) w art. 207 k.p. nakładają na pracodawcę odpowiedzialność za stan bezpieczeństwa i higieny pracy. Pracodawca jest obowiązany zapewnić pracownikom zatrudnionym w warunkach szczególnie uciążliwych, nieodpłatnie, odpowiednie posiłki i napoje, jeżeli jest to niezbędne ze względów profilaktycznych (art. 232 kodeksu pracy). Ze stanu przedstawionego we wniosku nie wynika, aby Spółka jako pracodawca była zobligowana do zapewnienia zatrudnionym w niej pracownikom odpowiednich posiłków i napojów zgodnie z przepisami o bezpieczeństwie i higienie pracy na mocy art. 232 k.p i wydanego na jego podstawie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 28 maja 1996 r. w sprawie profilaktycznych posiłków i napojów (Dz. U. Nr 60, poz. 279 z późn. zm.).

Generalnie jednak w ocenie Organu świadczenia na rzecz pracowników są kosztem uzyskania przychodów pracodawcy niezależnie od tego, czy podstawą ich wypłaty jest Kodeks Pracy, wydane na jego podstawie przepisy wykonawcze, układ zbiorowy pracy czy też regulamin pracy, chyba, że przepisy w sposób wyraźny taką możliwość ograniczają lub wyłączają. Zatem o kwalifikacji wydatków ponoszonych na rzecz pracowników do kosztów uzyskania przychodów powinny decydować przesłanki wynikające z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W przedmiotowej sprawie wydatki ponoszone przez Spółkę będą miały pośredni wpływ na uzyskiwanie przez Spółkę przychodów z prowadzonej działalności gospodarczej. Pracodawca bowiem zapewniając pracownikom wykonującym pracę koncepcyjną, wymagającą dużego skupienia, warunki w postaci zagwarantowania im napojów i słodyczy generuje tym samym wyższe przychody poprzez bardziej efektywną i wydajną pracę pracowników. Przedmiotowe wydatki na rzecz pracowników będą stanowiły dla Spółki koszt uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Kosztem uzyskania przychodów jest rzeczywisty wydatek poniesiony przez pracodawcę na jego zakup, odpowiednio udokumentowany.

Wobec powyższego w świetle obowiązującego prawa podatkowego ocena prawna wnioskodawcy w zakresie przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowa.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock