IPPB3/423-144/14-2/KK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 11 lutego 2014 r. (data wpływu 14 lutego 2014 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wstępnej opłaty leasingowej - jest prawidłowe.

W dniu 21 stycznia 2014 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wstępnej opłaty leasingowej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka zajmuje się dystrybucją artykułów spożywczych. W ramach prowadzonej działalności zawiera wiele umów leasingu samochodów jak i innych urządzeń (jako korzystający), które spełniają warunki określone w art. 17b ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowy od osób prawnych i są klasyfikowane jako umowy tzw.leasingu operacyjnego. Zgodnie z zawartymi umowami, finansujący zobowiązują się oddać Spółce (Wnioskodawcy) w leasing przedmiot leasingu (np. samochód) na czas określony, zaś Spółka zobowiązała się za używanie przedmiotu leasingu zapłacić wynagrodzenie, które składa się z opłaty wstępnej i rat leasingowych. Opłata wstępna stanowi ustalony w umowie% wartości przedmiotu leasingu i jest często jednym z elementów, którego spełnienie warunkuje zamówienie przez Finansującego u wskazanego przez Korzystającego (Wnioskodawcy) Dostawcy. Po zakończeniu okresu, na jaki zawarto umowę leasingu, Spółka ma prawo wykupić przedmiot leasingu za ustaloną w umowie cenę. Z punktu widzenia ustawy o rachunkowości umowy są klasyfikowane jako tzw. leasing finansowy, co oznacza, że dana opłata wstępna zostaje wliczona bilansowo w wartość środka trwałego i jest zaliczana do kosztów bilansowych metodą liniową w jednakowej wysokości w poszczególnych miesiącach, poprzez odpisy amortyzacyjne.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

1. Czy wstępna opłata leasingowa powinna być zaliczana do kosztów uzyskania przychodów Spółki poprzez rozliczanie jej w czasie w okresie dokonywania odpisów amortyzacyjnych bilansowych danego przedmiotu leasingu.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zawierane przez Spółkę umowy leasingu spełniają warunki wymienione w art. I7b ust. 1 oraz ust. 2 i w związku z tym ponoszone na ich podstawie opłaty stanowią przychód finansującego i odpowiednio koszt uzyskania przychodu korzystającego. Zgodnie z treścią art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Oznacza to, że zasadniczo wszystkie poniesione wydatki, a więc bezpośrednio jak i pośrednio związane z uzyskaniem przychodu, po wyłączeniu wydatków wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, mogą stanowić koszty uzyskania przychodu, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów. Natomiast kwestia związana z momentem potrącalności kosztów uzyskania przychodów została uregulowana w przepisach art. 15 ust. 4 oraz art. 15 ust. 4b-4 h ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zgodnie z art. 15 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c. Natomiast art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowi, iż koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą. Natomiast art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku otrzymanej faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów. Ustawodawca wiąże więc moment poniesienia kosztu uzyskania przychodów z dniem, na który podatnik ujął koszt w prowadzonych przez siebie księgach rachunkowych. Trzeba jednak podkreślić, że nie chodzi o jakiekolwiek ujęcie danego wydatku w księgach Spółki, lecz o jego ujęcie jako koszt.

Konieczność zachowania spójności między rachunkowym a podatkowym ujęciem kosztów pośrednich potwierdza także art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, który stanowi, że podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy. Odrębne przepisy, o których mowa powyżej to ustawa o rachunkowości. Zatem to ewidencja rachunkowa prowadzona zgodnie z ustawą o rachunkowości stanowi podstawę dla określenia wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy. Przepisy ustawy o rachunkowości nakazują prowadzić księgi uwzględniając zasadę współmierności przychodów i kosztów, jak i zasadę istotności i ostrożności. Tak więc dzień, na który ujęto koszt w księgach, to dzień, w którym w księgach pojawił się koszt na koncie kosztowym. Dopiero moment odpisu kosztów w ewidencji rachunkowej w ciężar kont o charakterze kosztowym (wynikowym) mający wpływ na ustalenie prawidłowego wyniku finansowego firmy, jest momentem mającym określone konsekwencje na gruncie podatku dochodowego. Reasumując to rachunek zysków i strat ustalony zgodnie z ustawą o rachunkowości, po uwzględnieniu ustaw podatkowych stanowi podstawę naliczenia podatku dochodowego.

Stosowane więc w Spółce zasady rachunkowego ujmowania wydatków związanych z opłatami wstępnymi do umów leasingu, decydują także o podatkowym ujęciu tego rodzaju wydatków (koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodami). Moment rachunkowego ujęcia opłaty wstępnej jako koszt (poprzez odpisy amortyzacyjne przedmiotu leasingu w sposób linowy) determinuje dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów a tym samym dzień potrącenia w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Spółka więc rozlicza opłatę wstępną w kosztach podatkowych metodą liniową, w jednakowej wysokości w poszczególnych miesiącach w okresie bilansowej amortyzacji przedmiotu leasingu (środka trwałego).

Stanowisko Spółki potwierdzają także wydane w bardzo zbliżonych stanach faktycznych interpretacje indywidualne wydane przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, tj. IPPB3/423-437/13-2/k.k. z 20 września 2013 r., IPPB3/423-17/13-4/EŻ z 19 kwietnia 2013 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej w tym zakresie oceny stanowiska wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr z 2012 poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.