IPPB3/423-143/10-2/JG

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 10 marca 2010 r. (data wpływu 15 marca 2010 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów niezamortyzowanej części inwestycji w obcym środku trwałym - jest nieprawidłowe.

W dniu 15 marca 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów niezamortyzowanej części inwestycji w obcym środku trwałym.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

T. Spółka z o.o. jest podmiotem należącym do Grupy Handlowej E. SA. Prowadzi działalność gospodarczą w zakresie hurtowej sprzedaży artykułów spożywczych oraz chemii gospodarczej poprzez sieć swoich magazynów dystrybucyjnych rozmieszczonych na terenie całego kraju.

Część magazynów stanowi własność spółki. Spora jednak liczba obiektów jest wynajmowana na podstawie umów cywilnoprawnych. W okresie trwania umów Spółka, jako najemca poczyna znaczne nakłady inwestycyjne dokonując modernizacji i adaptacji, przystosowując wynajęte obiekty do potrzeb prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej. Poniesione nakłady zaliczała do kosztów poprzez dokonywane odpisy amortyzacyjne zgodnie z art. 16j ust. 4 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Dynamiczny rozwój rynku FMCG oraz konkurencja w branży doprowadziła do sytuacji, w której aktualne warunki rynkowe (m.in. brak popytu) nie pozwalają na poprawę ich rentowności, wobec czego Spółka niejednokrotnie staje przed koniecznością zamykania nierentownych obiektów dystrybucyjnych przed upływem dziesięcioletniego okresu amortyzacji nakładów.

Umowy najmu zawarte między stroną a właścicielami obiektów są wieloletnie (najczęściej 10 letnie) i zawierają uregulowania, z których wynika, że w przypadku zakończenia umowy najmu właściciel zatrzyma poczynione nakłady w nieruchomość. Właściciele obiektów nie są zainteresowani zwrotem, choćby częściowym, poniesionych przez spółkę nakładów. Niestety nie w każdym przypadku lokalizacja jest zgodna z założeniami ekonomicznymi; częstokroć spółka staje przed koniecznością przedterminowego rozwiązania umowy z przyczyn ekonomicznych. W sytuacji przedterminowego opuszczenia obiektu umowy nie przewidują rekompensaty ze strony właściciela. W niektórych lokalizacjach spółka "przejmuje" umowy od nabywanego przez siebie podmiotu, przez co nie ma wpływu na treść negocjowanych umów przez inny podmiot przed kilku laty. Należy w tym momencie dodać, że Spółka po rozwiązaniu danej umowy najmu nie tylko dalej prowadzi swoją dotychczasową działalność za pośrednictwem pozostałych centrów dystrybucyjnych, ale również otwiera nowe punkty dystrybucyjne w innych lokalizacjach na terenie kraju.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy spółka będzie miała prawo zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów niezamortyzowanej wartości inwestycji w obcym środku trwałym w sytuacji pozostawienia wynajmującemu dokonanych nakładów w nierentownej placówce.

Stanowisko Spółki.

Zgodnie z treścią art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. podatnik ma prawo do zaliczenia do koszów uzyskania przychodów wszelkich wydatków pod warunkiem ich związku z uzyskiwanym przezeń przychodem lub mających na celu zachowanie jego źródła, przy czym związek takiego wydatku z uzyskiwanych przez podatnika przychodem należy oceniać w dacie jego poniesienia.

Dodatkowym warunkiem zaliczenia danego wydatku do kosztów podatkowych jest brak jego ujęcia w negatywnym katalogu wydatków unormowanych szczegółowo w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Spółka wskazuje na treść przepisu art. 16 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.p., zgodnie z którym nie uważa się za koszt uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności. Powyższy przepis nie eliminuje z katalogu podatkowych kosztów wszelkich strat, lecz tylko takie, które są objęte jego hipotezą której wykładni nie można dokonywać w sposób rozszerzający. Co więcej z treści tego przepisu nie można a contrario wnioskować, w jakich okolicznościach straty na środkach trwałych są podatkowym kosztem, a w jakich nie, co wynika z następujących okoliczności:

O tym zatem, w jakich okolicznościach straty na środkach trwałych stanowią podatkowy koszt uzyskania przychodów po stronie podatnika przesądza wykładnia przepisu art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p., nie zaś m.in. art. 16 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.p. Przepis art. 16 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.p. normuje jedynie ścisły zespół okoliczności, w których - pod warunkiem, że zachodzą łącznie - strata na środkach trwałych, pomimo nawet spełnienia warunków unormowanych w art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p., z woli ustawodawcy nie stanowi podatkowego kosztu uzyskania przychodów.

Zaś na gruncie art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. ogólną regułą - która została uznana w praktyce sądów administracyjnych, pomimo milczenia ustawodawcy - jest możliwość ujmowania przez podatnika po stronie kosztów podatkowych wszystkich strat w aktywach majątku, wykorzystywanego w prowadzonej działalności, które są normalnym następstwem jej prowadzenia, oraz przy których powstaniu podatnik nie zawinił i którym przy zachowaniu zawodowej staranności nie mógł zapobiec, ani ich przewidzieć.

W przypadku "inwestycji w obcych środkach trwałych", które zgodnie z art. 16a ust. 2 pkt 1 usatwy, są dla podatnika środkiem trwałym, strata może wynikać z uwarunkowań ekonomicznych obrotu gospodarczego, na które podatnik nie ma wpływu. Należy bowiem zauważyć, że na zawarcie umowy najmu placówek (które następnie okazały się nierentowne) właśnie o takiej, a nie innej treści ma wpływ nie tylko wola podatnika, ale także wola drugiej strony, która na określone warunki po prostu może nie wyrazić zgody.

Także Spółka nie ma wpływu na uwarunkowania ekonomiczne (m.in. popyt), które decydują o zamykaniu nierentownych placówek i rozwiązywaniu umów najmu.

W stanie faktycznym wniosku zatem straty ponoszone przez Spółkę odpowiadają regułom, jakie wynikają z art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p., zaś okoliczność, że nie powstały na skutek zmiany przez Spółkę rodzaju działalności przesądza o tym, że ich wartość stanowi podatkowy koszt uzyskania przychodów po pomniejszeniu o dokonane do dnia ich powstania odpisy amortyzacyjne (zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 5 u.p.d.o.p.).

Okoliczność, czy w tym przypadku doszło do fizycznej czy ewidencyjnej likwidacji "inwestycji w obcych środkach trwałych" nie ma żadnego znaczenia dla ujęcia tych strat po stronie podatkowych kosztów uzyskania przychodów, gdyż okoliczności unormowane w art. 16 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.p., nie mogą być podstawą do pozytywnego przesądzania o tym, w jakim przypadku strata na środku trwałym może stanowić koszt. Jak to wcześniej wykazano przepis art. 16 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.p., nie normuje okoliczności, w jakich strata może stanowić podatkowy koszt uzyskania przychodów, lecz normuje tylko taki zespół okoliczności, w przypadku łącznego zajścia których strata takiego kosztu nie stanowi. Skoro zatem w stanie faktycznym wniosku nie zachodzą wszystkie okoliczności, o których mowa w hipotezie przepisu art. 16 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.p., to przepis ten nie znajduje wstanie faktycznym zastosowania i nie może być podstawą oceny, czy poniesione przez Spółkę straty na "inwestycjach w obcych środkach trwałych" stanowią podatkowe koszty uzyskania przychodów, czy też nie.

Ponadto w opisywanej sprawie utrata przydatności inwestycji w obcych środkach trwałych jest także związana z zachowaniem i zabezpieczeniem źródła przychodów Spółki w postaci prowadzonej działalności gospodarczej, albowiem decyzja o wcześniejszym zwolnieniu wynajmowanego obiektu związana z przesłankami o charakterze ekonomicznym zapobiegała pogłębianiu się straty wyniku podatkowego Spółki. Należy bowiem mieć na uwadze, że strata ekonomiczna ponoszona przez jedną nierentowną placówkę skutkuje tym, że większy ekonomiczny ciężar finansowania działalności Spółki siłą rzeczy zmuszone się przejąć inne placówki Spółki, co niekorzystnie odbija się na ich wyniku ekonomicznym i zazwyczaj także niekorzystnie wpływa na prowadzoną przez nie działalność, która stanowi źródło przychodów dla Spółki. W tym zakresie ograniczenie kosztów generowanych przez nierentowną placówkę jest jedynym racjonalnym rozwiązaniem, skoro aktualne warunki rynkowe (m.in. brak popytu) nie pozwalają na poprawę jej rentowności i służy zachowaniu oraz zabezpieczeniu innych źródeł przychodów Spółki.

Analizowany stan faktyczny pokazuje zatem, że hipotezę art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. wypełniają nie tylko pozytywne działania podatnika ukierunkowane na poprawę stanu źródła przychodów w taki sposób, aby przynosiło ono większe przychody w przyszłości, ale także działania, które poprzez wyeliminowanie ekonomicznych strat chronią przed "osłabieniem" dotychczasowych źródeł przychodów podatnika.

W związku z powyższym spółka uważa, że wykładnia art. 15 ust. 1 oraz art. 16 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.p. pozwala na uznanie strat powstałych w wyniku likwidacji środków trwałych z innych przyczyn aniżeli wymienione w art. 16 ust. 1 pkt 6 w części nie pokrytej odpisami amortyzacyjnymi do kosztów uzyskania przychodów. Oznacza to, że spółka opuszczając zajmowany obiekt, w którym prowadziła działalność gospodarczą ponosząc stratę w wysokości niezamortyzowanej części z tytułu likwidacji nie w pełni umorzonego środka trwałego w postaci inwestycji w obcym środku trwałym, nabywa prawo do bezpośredniego zaliczenia tejże straty do kosztów w momencie rozwiązania umowy najmu.

Powołując się na art. 14a, w związku z 14e Ordynacji podatkowej, Spółka wskazała, że jej pogląd jest aprobowany przez orzecznictwo sądów administracyjnych (np. wyrok WSA z dnia 16 kwietnia 2009 r. I SN/Gd 194/09, wyrok WSA z dnia 29 września 2005 r. 1 SA/Kr 2032102, wyrok z dnia 13 marca 2007 I SN/Wr 53/07 i podtrzymujący to wyrok NSA lI FSK 1035/07, Wyrok WSA z dnia 14 marca 2008 r. I SA/Wr 1702/07, wyrok WSA z dnia 1 września 2009 r. II SA/Wa 817/09).

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego, stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (...). Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, to pomiędzy tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu. Nie można jednocześnie twierdzić, iż na gruncie obowiązujących przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, istnieją przesłanki do stwierdzenia, że każdy wydatek poczyniony przez podmiot gospodarczy, w ramach prowadzonej działalności, należy uznać za koszt uzyskania przychodu, gdyż oznaczałoby to w praktyce, przerzucenie na Skarb Państwa, całego ryzyka związanego z przedsięwzięciem gospodarczym. Możliwość zakwalifikowania konkretnego wydatku, jako kosztu uzyskania przychodu, uzależnione jest od rzetelnej i całościowej oceny tego, czy w świetle wszystkich, występujących w sprawie okoliczności, przy zachowaniu reguł należytej staranności, podatnik w momencie dokonywania wydatku mógł i powinien przewidzieć, iż ten wydatek spodziewanego przychodu nie przysporzy.

Z art. 16a ust. 1 ww. ustawy wynika, że środkami trwałymi są stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

* budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

* maszyny, urządzenia i środki transportu,

* inne przedmioty

o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1. Do środków trwałych na podstawie art. 16a ust. 2 pkt 1 ww. ustawy zaliczane są ponadto przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych. Zgodnie z art. 15 ust. 6 tejże ustawy, kosztami uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a - 16m, z uwzględnieniem art. 16.

W art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawodawca określił katalog wydatków, które nawet pomimo ich poniesienia w celu osiągnięcia przychodów nie mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów. Stosownie do treści art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności.

W podsumowania własnego stanowiska Wnioskodawca stwierdza, że wykładnia przepisu art. 15 ust. 1 oraz art. 16 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy pozwala na uznanie strat powstałych wyniku likwidacji środków trwałych z innych przyczyn, aniżeli wymienione w art. 16 ust. 1 pkt 6 w części nie pokrytej odpisami amortyzacyjnymi do kosztów uzyskania przychodów niezamortyzowanej części inwestycji w obcym środku trwałym.

Natomiast we wcześniej części własnego stanowiska Spółka dowodzi, iż okoliczność, czy w tym przypadku doszło do fizycznej czy ewidencyjnej likwidacji "inwestycji w obcych środkach trwałych" nie ma żadnego znaczenia dla ujęcia tych strat po stronie podatkowych kosztów uzyskania przychodów, gdyż okoliczności unormowane w art. 16 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.p., nie mogą być podstawą do pozytywnego przesądzania o tym, w jakim przypadku strata na środku trwałym może stanowić koszt. (...) przepis art. 16 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.p., nie normuje okoliczności, w jakich strata może stanowić podatkowy koszt uzyskania przychodów, lecz normuje tylko taki zespół okoliczności, w przypadku łącznego zajścia których strata takiego kosztu nie stanowi. Skoro zatem w stanie faktycznym wniosku nie zachodzą wszystkie okoliczności, o których mowa w hipotezie przepisu art. 16 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.p., to przepis ten nie znajduje w stanie faktycznym zastosowania i nie może być podstawą oceny, czy poniesione przez Spółkę straty na "inwestycjach w obcych środkach trwałych" stanowią podatkowe koszty uzyskania przychodów, czy też nie.

Również zdaniem tut. Organu, ww. przepis, nie znajduje w przedmiotowej sprawie zastosowania, bowiem nie można zaakceptować stanowiska, że niezamortyzowana wartość inwestycji w obcym środku trwałym stanowi stratę w tym środku wynikającą z likwidacji tego środka, w sytuacji wygaśnięcia umowy najmu, czy też rozwiązania umowy najmu.

Za błędne, należy uznać, twierdzenie Spółki, iż na gruncie przepisu art. 15 ust. 1 ustawy, istnieje możliwość ujmowania przez podatnika po stronie kosztów podatkowych wszystkich strat w majątku, wykorzystywanym w prowadzonej działalności, które są normalnym następstwem jej prowadzenia, niezależnie od ich podłoża i przyczyn powstania (np. wycofanie środka trwałego) za wystarczające do uznania odpisów amortyzacyjnych za koszty uzyskania przychodów. Tak szerokie ujęcie byłoby nieuprawnione w świetle podstawowej wykładni przepisów prawa podatkowego, jaką jest wykładnia językowa. Zgodnie z definicją słownikową (Uniwersalny słownik języka polskiego, tom 3, PWN, Warszawa 2003 r.), "strata to mimowolny, niechciany ubytek czegoś, co się posiadało, poniesiona szkoda, to co się przestało posiadać"; w przypadku planowanego rozwiązania umowy przed zakończeniem amortyzacji inwestycji w obcym środku trwałym, nie można mówić o poniesionej stracie, gdyż w żadnej mierze nie jest to zdarzenie mimowolne. Nie dojdzie również do likwidacji środka trwałego rozumianej, jako jego faktyczna likwidacja np. w formie demontażu poniesionych nakładów (z czynności tej sporządza się protokół fizycznej likwidacji, który oznacza zakończenie procesu likwidacji środka trwałego).

Okoliczność rozwiązania (zakończenia) umowy najmu nie jest okolicznością niezależną od woli przedsiębiorcy, który ma do czynienia z umowami, których zawarcie oraz warunki są całkowicie zależne od woli zawierających je stron. Ponadto Spółka miała wpływ na takie skonstruowanie postanowień umowy (nawet zawarte już umowy można renegocjować), by jej interesy znalazły pełną ochronę, choćby w postaci możliwości dochodzenia roszczeń za poczynione nakłady (na podstawie Kodeksu cywilnego). Dlatego też w ocenie tutejszego Organu rozwiązanie umowy cywilnoprawnej za obopólną zgodą stron umowy, nie może być traktowane na równi ze zdarzeniami wykluczającymi dalsze użytkowanie środka trwałego następującymi z wyłączeniem woli i świadomości przedsiębiorcy. Są to całkowicie odmienne przyczyny zaprzestania użytkowania środka trwałego i nie można stawiać pomiędzy nimi znaku równości.

W związku z powyższym to, że wydatek został poniesiony nie przesądza, iż niezamortyzowana część wartości inwestycji w obcym środku trwałym stanowi koszt podatkowy, na podstawie art. 15 ust. 1 w związku z art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W okresie użytkowania wynajętego lokalu związek wydatku z osiąganym przez Spółkę przychodem niezaprzeczalnie istniał, lecz po rozwiązaniu umowy brak tego związku przesądza o tym, iż Spółka nie ma prawa do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów niezamortyzowanej części inwestycji w obcym środku trwałym z uwagi na fakt, że nieumorzona wartość nie będzie spełniała generalnej zasady wynikającej z treści art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, tj. istnienia racjonalnego związku przyczynowo - skutkowego pomiędzy poniesionymi kosztami a uzyskanymi przychodami, gdyż lokale te nie będą już wykorzystywane w jej działalności gospodarczej. Tymczasem w zdarzeniu przyszłym przedstawionym przez wnioskodawcę, nieruchomość w której poczyniono nakłady inwestycyjne, ma nie być wykorzystywana przez Spółkę do prowadzenia przez nią działalności gospodarczej. W związku z powyższym, skoro określony wydatek nie może być traktowany jako koszt podatkowy, to nie może w stosunku do niego mieć zastosowanie wyłączenie kosztów zawarte przez ustawodawcę w art. 16 ust. 1 ustawy. Art. 15 ust. 1 ustawy zawiera bowiem ustawową definicję kosztu podatkowego, natomiast przepisy art. 16 ust. 1 stanowią o ograniczeniu pewnych wydatków, jako kosztów podatkowych.

Reasumując, Spółka nie ma prawa do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów niezamortyzowanej części inwestycji w obcym środku trwałym z uwagi na fakt, że odpisy te nie będą spełniały generalnej zasady wynikającej z treści art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, tj. istnienia racjonalnego związku przyczynowo - skutkowego pomiędzy poniesionymi kosztami a uzyskanymi przychodami, gdyż lokale te nie będą już wykorzystywane w jej działalności gospodarczej.

Odnosząc się do dokonanej przez Wnioskodawcę interpretacji art. 14a i art. 14e ustawy - Ordynacja podatkowa, z której Spółka wywodzi obowiązek stosowania rozstrzygnięć sądów administracyjnych zapadłych w indywidualnych sprawach innych podatników przy wydawaniu interpretacji indywidualnych, zdaniem organu, jest ona zbyt daleko idąca.

Po pierwsze: wyroki sądów administracyjnych wiążą strony podstępowania w konkretnej sprawie. Jest to o tyle zrozumiałe, że aby w ogóle móc stwierdzić, że sprawa rozstrzygana przez sąd jest identyczna, tożsama należałoby dokładnie znać stan faktyczny porównywanej sprawy, co jest niemożliwe.

Po drugie: nawet gdyby przyjąć, że z dużym prawdopodobieństwem przytoczone wyroki zapadły w tożsamych sprawach, to pamiętać należy, że wyroki sądów administracyjnych co do zasady nie stanowią źródła prawa. Wydając interpretację indywidualną organ podatkowy zobligowany jest do działania w oparciu o przepisy prawa, o czym stanowi art. 120 w zw. z art. 14h Ordynacji podatkowej.

Po trzecie, należy zauważyć, że każdy skład orzekający w danej sprawie może, ale nie musi podzielać nawet dominującej linii orzeczniczej, a często zdarza się, że nawet ukształtowana linia orzecznictwa ulega zmianie.

Przenosząc powyższe uwagi na grunt przedmiotowej sprawy, należy zauważyć, że w orzecznictwie sądów administracyjnych dotyczącym tematyki będącej przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej, nie istnieje ukształtowana linia orzecznicza (por. wyroki przeciwne do podanych we wniosku: wyrok WSA w Poznaniu z 11 marca 2010 r., sygn. akt I SA/Po 105/10 oraz wyrok NSA z 5 stycznia 2010 r., sygn. akt II FSK 1269/08). W wyroku z dnia 5 stycznia 2010 r., sygn. akt II FSK 1269/08, Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że "Zgodnie z treścią art. 15 ust. 1 tej ustawy zawierającą ogólną zasadę kształtowania kosztów uzyskania przychodów, ponoszone przez osoby prawne wydatki mogą być zaliczone do tych kosztów uzyskania przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy. Wydatki o charakterze inwestycyjnym, w tym i inwestycje w obcych środkach trwałych wyłączone zostały co prawda z kosztów uzyskania przychodów. Wydatki te stają się jednak kosztem uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne. Aby jednak wydatek taki mógł być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, pomiędzy tym wydatkiem a osiągniętym przychodem musi istnieć związek. Zmiana i rozwiązanie umów najmu spowodowały natomiast skutek w postaci braku związku pomiędzy poniesionymi przez skarżącą spółkę wydatkami inwestycyjnymi a jej przychodami. W świetle art. 16 ust. 1 pkt 5 oraz art. 15 ust. 1 ustawy podatkowe| nie ma więc podstaw by w takich przypadkach uwzględniać w kosztach uzyskania przychodów nie zamortyzowanej części nakładów inwestycyjnych w obcych środkach trwałych. Jej rozwiązanie nie powoduje więc straty w środkach trwałych, w wyniku czego jej kwotę nie można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów."

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego oraz stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie, ul. M.C. Skłodowskiej 40, 20-029 Lublin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.