IPPB3/423-1378/08-2/AG

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 4 września 2008 r. (data wpływu do Biura KIP 15 września 2008 r.) w sprawie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie przychodów - jest prawidłowe.

W dniu 15 września 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

6 lutego 2008 r. spółka C H...sp. z o.o (prowadząca uprzednio działalność pod nazwą C Sp. z o.o.) zawarła umowę kredytową oraz umowę kredytową mezzanine z dwoma zagranicznymi bankami, C oraz Bank (dalej: Bank).

Jednocześnie, 1 września 2008 r. w wyniku połączenia C H. Sp. z o.o. oraz C S.A. powstała nowa spółka C Sp. z o.o. (dalej: Spółka lub C), która wstąpiła z dniem połączenia we wszystkie prawa i obowiązki łączących się spółek (w tym również we wszystkie prawa i obowiązki związane z zawartą przez C H. Sp. z o.o. umową kredytową).

Środki przyznane C H. Sp. z o.o. (a obecnie Spółce) przez bank w ramach kredytu były i są przeznaczane na cele związane z działalnością gospodarczą spółki.

Otrzymany przez C kredyt został zabezpieczony na majątku spółki. Ponadto, pomiędzy Bank S.A. (działającym w imieniu banku jako agent zabezpieczeń) oraz spółkami zależnymi od C (dalej: spółki poręczające) zostały zawarte odrębne umowy poręczenia. Beneficjentem powyższych umów jest Bank. Umowy te nie przewidują wynagrodzenia. Jednocześnie C (nie będąca stroną wspomnianych umów poręczenia) nie wypłaciła spółkom poręczającym żadnego wynagrodzenia z tytułu poręczenia. Żadna ze spółek poręczających nie zajmuje się świadczeniem usług finansowych (udzielaniem poręczeń) w ramach swojej podstawowej działalności.

Jednocześnie C posiada środki na terminową spłatę zaciągniętego kredytu. Aktualne prognozy finansowe spółki potwierdzają, iż spółka będzie w stanie spłacić swoje zobowiązanie z tytułu kredytu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w związku z zawarciem przez bank umów poręczenia ze spółkami poręczającymi (które stanowią formę dodatkowego zabezpieczenia udzielonego spółce kredytu bankowego) C uzyskała jakiekolwiek nieodpłatne świadczenie, o którym mowa w art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Stanowisko wnioskodawcy.

Zdaniem Spółki, w przedstawionym stanie faktycznym nie można uznać, że Spółka uzyskała jakiekolwiek nieodpłatne świadczenie w rozumieniu art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.).

Zgodnie z brzmieniem art. 12 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy przychodami są w szczególności wartość otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatne rzeczy lub praw, a także wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń. Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie precyzuje pojęcia "nieodpłatnego świadczenia" dlatego też pojęcie to należy rozpatrywać w oparciu o przepisy prawa cywilnego.

Zgodnie z art. 353 Kodeksu Cywilnego przez świadczenie należy rozumieć zachowanie się zobowiązanego (dłużnika) zgodne z treścią zobowiązania i polegające na zadośćuczynieniu godnego ochrony wierzyciela.

Zgodnie z orzecznictwem sądów pojęcie nieodpłatnego świadczenia użyte w art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ma szerszy zakres niż w prawie cywilnym i obejmuje nie tylko świadczenie w znaczeniu cywilistycznym ale również wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. nie związane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu przysporzenie w majątku podatnika mające konkretny wymiar finansowy (por. wyrok WSA w Łodzi z 4 kwietnia 2008 r., sygn. I SA/Łd 57/08; wyrok NSA z 10 maja 2006 r., sygn. II FSK 313/06; wyrok WSA w Warszawie z 13 kwietnia 2005 r., sygn. III SA/Wa 928/04). Spółka podkreśla jednak, iż w konsekwencji podpisania przez spółki poręczające z bankiem umowy poręczenia nie uzyskuje żadnego przysporzenia majątkowego, spółki poręczające natomiast nie ponoszą żadnych negatywnych konsekwencji swojego działania do momentu ewentualnej realizacji poręczenia (spółki poręczające nie muszą angażować dodatkowych aktywów w związku z udzieleniem poręczenia, konsekwentnie więc nie dochodzi do uszczuplenia majątku spółek poręczających). W związku z powyższym, zdaniem Spółki sama czynność podpisania umowy poręczenia przez spółki poręczające nie stanowi nieodpłatnego świadczenia (w dniu podpisania umowy). Takie rozumienie przepisów potwierdza m.in. interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 11 lipca 2008 r. (ITPB3/4240-16/08/PS). Ponadto, biorąc pod uwagę to, iż stroną umowy poręczenia jest bank a nie C, zdaniem Spółki czynność podpisania umowy poręczenia nie stanowi nieodpłatnego świadczenia po stronie C.

Z literalnego brzmienia przepisu art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynika, że warunkiem otrzymania przez podatnika nieodpłatnego świadczenia jest istnienie po stronie wierzyciela woli przekazania świadczenia na rzecz drugiego podmiotu, a także faktyczne jego przekazanie, które następuje w sposób nieodpłatny.

Wykładania ta znajduje potwierdzenie również w orzecznictwie sądowym. W wyroku z 17 czerwca 2004 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie (sygn. III SA 558/03) uznał, że aby w świetle art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych można było zaliczyć określone świadczenie do kategorii świadczeń nieodpłatnych stanowiących źródło przychodu podlegającego opodatkowaniu, musi dojść do stosunku prawnego, w wyniku którego jeden podmiot dokonuje określonego świadczenia, drugi natomiast to świadczenie otrzymuje nieodpłatnie, zwiększając w ten sposób swoje przychody objęte opodatkowaniem". W wyroku z 10 października 2001 r. Naczelny Sąd Administracyjny przyznał natomiast, że do powstania przychodu nie wystarczy samo zawarcie umowy o nieodpłatne świadczenie usługi, lecz konieczne jest jej wykonanie (sygn. III SA 121/00).

W przedstawionym stanie faktycznym udzielające poręczenia spółki poręczające dokonają świadczenia dopiero w momencie ewentualnej realizacji poręczenia. W przeciwnym razie, jeśli spółki poręczające nie podejmą działań związanych z realizacją poręczenia, to do otrzymania nieodpłatnego świadczenia nigdy nie dojdzie.

Spółka pragnie również wskazać, że udzielone przez spółki poręczające poręczenia stanowią zabezpieczenie interesów banku, nie spółki dlatego też w sytuacji realizacji poręczenia w rzeczywistości korzyści płynące z poręczenia uzyska właśnie bank nie C. Takie stanowisko potwierdził m.in. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 18 czerwca 2008 r. (sygn. III SA/WA 665/08), w którym sąd uznał, że "poprzez fakt, iż umowa poręczenia jest zawierana pomiędzy bankiem i osobą fizyczną lub prawną, która poręcza za działania lud zaniechania dłużnika, jest obojętna dla przychodów dłużnika. Należy więc skonkludować, że skutki umowy poręczenia pomiędzy udzielającym kredyt a osobą zainteresowaną w otrzymaniu kredytu przez osobę trzecią, pobierającą tenże kredyt nie może być rozpatrywana na gruncie art. 12 ust. i pkt 2 ustawy o p.d.o.p. (...) Przychód praw nastąpił na rzecz kredytującego banku, a nie na rzecz spółki. W konsekwencji w momencie realizacji poręczenia przez spółki poręczające, nieodpłatne świadczenie z tego tytułu otrzyma bank nie zaś spółka.

Spółka podkreśla, że jej stanowisko przedstawione w niniejszym wniosku jest zbieżne z aktualnym orzecznictwem (m.in. wyrok WSA z Gliwicach z 19 czerwca 2008 r., sygn. I SA/Gl 248/08; wyrok WSA w Gliwicach z 20 maja 2008 r., sygn.I SA/Gl 35/08, wyrok WSA w Łodzi z 4 kwietnia 2008 r., sygn. I SA/ŁD 57/08, wyrok WSA w Łodzi z 24 kwietnia 2007 r. sygn. I SA/ŁD 2033/06.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej w tym zakresie oceny stanowiska wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.