IPPB3/423-1361/08-2/JG

Pisma urzędowe
Status:  Nieoceniane

Pismo z dnia 25 listopada 2008 r. Izba Skarbowa w Warszawie IPPB3/423-1361/08-2/JG

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 8 września 2008 r. (data wpływu 9 września 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zastosowania stawki amortyzacyjnej - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 września 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zastosowania stawki amortyzacyjnej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Zakład, jako zakład budżetowy Gminy Miejskiej H majątek otrzymał w trwały zarząd w drodze decyzji administracyjnej wydanej przez organ wykonawczy gminy. Trwały zarząd stanowi formę prawną władania nieruchomości przez samorządową jednostkę organizacyjną nieposiadającą osobowości prawnej. Trwały zarządca ma prawo do korzystania z tej nieruchomości, a w szczególności do art. 43 ustawy o gospodarce nieruchomościami. Zakład własnymi środkami (nie otrzymał dotacji) wykonywał inwestycje niezbędne dla prawidłowego funkcjonowania urządzeń ciepłowniczych. Wykonane własne inwestycje wbudowane lub zamontowane w tychże obiektach lub urządzeniach trwale związanych z tymi obiektami podlegały amortyzacji niezależnie od przewidywanego okresu używania, zgodnie z art. 16a ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych. Na podstawie art. 16j ust. 4 pkt 1 ustawy, podatnik może indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla przyjętych do używania inwestycji w obcych środkach trwałych, z tym że dla inwestycji w obcych budynkach lub budowlach okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1.

Czy Z prawidłowo kwalifikuje i dokonuje odpisów amortyzacyjnych od inwestycji w obcych środkach trwałych traktując je jako trwałe we własnych obiektach i stosuje stawki dla urządzeń np. 14% lub 18%.

2.

Czy urządzenia do przetłaczania powietrza, oleju oraz urządzenia wymiennikowni zainstalowane w pomieszczeniach oddanych decyzją w trwały zarząd mogą być amortyzowane stawką 14% lub 18%. Czy tylko maksymalnie 10%.

Zdaniem Z urządzenia do przetłaczania powietrza i oleju, urządzenia wymiennikowni, wymiennika ciepła mogą być amortyzowane stawką 14% lub 18%. Z z własnych środków zakupił przedmiotowe urządzenia, dlatego też może je traktować jako własne, a zainstalowanie urządzeń w budynku oddanym w trwały zarząd nie zmienia tego faktu.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam, co następuje:

Zgodnie ze stanem faktycznym przedstawionym we wniosku Zakład jest zakładem budżetowym utworzonym przez Gminę Miejską H. Zakład otrzymał od gminy majątek w trwały zarząd w drodze decyzji administracyjnej.

Zakłady budżetowe są jednostkami organizacyjnymi nieposiadającymi osobowości prawnej. Zatem, stosownie do art. 1 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), zakłady budżetowe są podatnikami podatku dochodowego od osób prawnych.

Zgodnie natomiast z art. 43 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (tekst jedn. Dz. U. z 2004 r. Nr 261, poz. 2603 z późn. zm.), trwały zarząd jest formą władania nieruchomością przez jednostkę organizacyjną.

Natomiast ust. 2 pkt 2 tego przepisu stanowi, że jednostka organizacyjna ma prawo, z zastrzeżeniem ust. 6, korzystania z nieruchomości oddanej w trwały zarząd, a w szczególności do zabudowy, odbudowy, rozbudowy, nadbudowy, przebudowy lub remontu obiektu budowlanego na nieruchomości, zgodnie z przepisami Prawa budowlanego, za zgodą organu nadzorującego.

Jak wynika z powyżej powołanych przepisów jednostka organizacyjna, na rzecz której ustanowiono trwały zarząd, ma przede wszystkim prawo do korzystania z nieruchomości w celu prowadzenia działalności należącej do zakresu jej działania, a w szczególności do dysponowania nieruchomością na cele budowlane w rozumieniu prawa budowlanego, za zgodą organu nadzorującego, oraz do oddania nieruchomości w najem, dzierżawę lub użyczenie.

W związku z tym, należy stwierdzić, że trwały zarząd jest wyłącznie przekazaniem nieruchomości w faktyczne władanie trwałego zarządcy, rozumiane jako gospodarowanie tą nieruchomością. Oddana w trwały zarząd nieruchomość nie przechodzi do zasobów zarządcy, a pozostaje w dalszym ciągu w składzie zasobu właściciela.

Zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), w przypadku środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu ich zużycia (odpisy amortyzacyjne).

W myśl art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, amortyzacji podlegają - z zastrzeżeniem art. 16c - stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1.

budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

2.

maszyny, urządzenia i środki transportu,

3.

inne przedmioty

o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie z art. 16a ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 16c, niezależnie od przewidywanego okresu używania przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej "inwestycjami w obcych środkach trwałych".

Jak wynika z powyższego przepisu do środków trwałych zalicza się m.in. przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych.

Ustawy nie definiują wprost, co należy rozumieć przez inwestycje w obcych środkach trwałych, ale definiują pojęcie inwestycji. Inwestycje to środki trwałe w budowie w rozumieniu ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (art. 4a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych). Z kolei środki trwałe w budowie to zaliczane do aktywów trwałych środki trwałe w okresie ich budowy, montażu lub ulepszenia już istniejącego środka trwałego (art. 16 ust. 1 pkt 16 ustawy o rachunkowości).

Biorąc pod uwagę te definicje można stwierdzić, że inwestycje w obcych środkach trwałych to ogół działań (nakładów) podatnika odnoszących się do niestanowiącego jego własności środka trwałego, które zmierzają do jego ulepszenia, tzn. polegają na jego przebudowie, rozbudowie, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji lub polegają na stworzeniu składnika majątku mającego cechy środka trwałego. Do inwestycji tych należy zatem zaliczyć poniesione przez podatnika nakłady na ulepszenie składników majątku (stanowiących własność innych podmiotów) używanych przez podatnika na podstawie stosownej umowy (np. najmu czy dzierżawy). Inwestycje te podatnik musi traktować jako podlegające amortyzacji odrębne środki trwałe.

Odnosząc powyższe do stanu faktycznego opisanego we wniosku następująco: "zostały wykonane własne inwestycje wbudowane lub zamontowane w tych obiektach lub urządzeniach trwale związanych z tymi obiektami", należy stwierdzić, że wykonane inwestycje są inwestycjami w obcych środkach trwałych.

Jednocześnie należy mieć na uwadze, że ww. wydatki inwestycyjne będą mogły zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów poprzez dokonywane odpisy amortyzacyjne, jeżeli nie zostaną podatnikowi zwrócone w jakiejkolwiek formie, np. przez właściciela środka trwałego (art. 16 ust. 1 pkt 48 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

Zgodnie z treścią art. 16j ust. 4 ww. ustawy przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych mogą być amortyzowane przy zastosowaniu indywidualnych stawek amortyzacyjnych.

Tak więc, podatnik może indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla przyjętych do używania inwestycji w obcych środkach trwałych, z tym że dla inwestycji w obcych budynkach lub budowlach okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat, co oznacza, że maksymalna roczna stawka amortyzacyjna wynosi 10% (art. 16j ust. 4 pkt 1 ustawy).

W analizowanej sytuacji nakłady inwestycyjne na majątku (nieruchomości) użytkowanym na podstawie decyzji administracyjnej, nie stanowiącym własności Zakładu, poniesione przez podatnika na przebudowę obcego środka trwałego, które przystosowują składnik majątku do wykorzystania go w prowadzonej działalności gospodarczej, powodują wzrost wartości użytkowej - zatem należy je traktować jako nakłady inwestycyjne w obcym środku trwałym, które poprzez odpisy amortyzacyjne podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów podatnika. Zakład będzie mógł zaliczyć przedmiotowe wydatki do kosztów uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne przy zastosowaniu rocznej stawki amortyzacyjnej nie wyższej niż 10%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie, ul. M. Skłodowskiej 40, 20-029 Lublin po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl