IPPB3/423-120/13-2/PK1

Pisma urzędowe
Status:  Nieoceniane

Pismo z dnia 15 maja 2013 r. Izba Skarbowa w Warszawie IPPB3/423-120/13-2/PK1

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 22 lutego 2013 r. (data wpływu: 26 lutego 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia w poczet kosztów uzyskania przychodów kar umownych z tytułu nieterminowego wykonania umowy oraz braków w dostawach towarów - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 lutego 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia w poczet kosztów uzyskania przychodów kar umownych z tytułu nieterminowego wykonania umowy oraz braków w dostawach towarów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

Spółka jest podmiotem działającym w branży kosmetycznej. Zajmuje się produkcją oraz dystrybucją kosmetyków dedykowanych głównie kobietom. Produkty Spółki są dystrybuowane w Polsce za pośrednictwem niezależnych dystrybutorów i sieci handlowych oraz eksportowane za granicę. Część towarów Spółka sprzedaje podmiotom zajmującym się prowadzeniem salonów kosmetycznych w celu użycia ich na zabiegi kosmetyczne. Spółka zajmuje czołowe miejsce wśród producentów kosmetyków w Polsce oraz jest z jedną z najbardziej rozpoznawalnych i cenionych polskich marek za granicą.

W ramach tej działalności Spółka zawiera umowy z sieciami handlowymi, a także umowy z mniejszymi kontrahentami. Umowy te przewidują m.in. odpowiedzialność dostawcy za brak dostaw, nieterminowość dostaw oraz braki jakościowe i ilościowe dostaw.

Spółka prowadzi działalność przy zachowaniu należytej staranności, realizując w sposób kompletny i terminowy zdecydowaną większość zamówień. Mimo wszelkiej dbałości i staranności przy realizowaniu zamówień mają miejsce nieprzewidziane zdarzenia, na skutek których dochodzi m.in. do:

* opóźnienia terminu realizacji dostawy wynikającego z umowy,

* realizowania niekompletnych dostawy,

* braku zgodności zamówienia z etykietą zbiorczą.

Towary dostarczane przez Spółkę nie odbiegają od standardów jakościowych, ani też nie stanowią towarów wadliwych.

Zgodnie z odpowiednimi postanowieniami zawieranych umów zdarza się, że kontrahenci naliczają kary umowne z uwagi na opisane powyżej zdarzenia. Wartość wypłacanych przez Spółkę kar umownych stanowi niewielki ułamek przychodów uzyskiwanych przez nią z tytułu realizacji umów.

Wydatki związane z karami umownymi Spółka nie zaliczała dotychczas do kosztów uzyskania przychodów.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy opisane w stanie faktycznym wydatki z tytułu kar umownych ponoszone przez Spółkę stanowią dla Spółki koszty uzyskania przychodów.

Zdaniem Wnioskodawcy, Zdaniem Wnioskodawcy opisane w stanie faktycznym wydatki z tytułu kar umownych ponoszone przez Spółkę stanowią dla Spółki koszty uzyskania przychodów.

UZASADNIENIE stanowiska Wnioskodawcy

1. Zasady ogólne potrącalności kosztu

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Zgodnie z powyższym, aby dany wydatek stanowił koszt uzyskania przychodów musi spełnić trzy warunki, mianowicie:

* musi zostać faktycznie poniesiony,

* musi zostać poniesiony w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,

* nie może być zawarty w zamkniętym katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów zawartych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Tylko wydatki łącznie spełniające powyższe przesłanki mogą być traktowane jako koszty uzyskania przychodów. W stanie faktycznym opisanym przez Spółkę mowa jest wyłącznie o karach umownych faktycznie zapłaconych przez Spółkę, a zatem pierwsza z przesłanek jest spełniona. Poniżej, Spółka wykaże, iż pozostałe przesłanki umożliwiające zaliczenia kar umownych opisanych w stanie faktycznym do kosztów uzyskania przychodów również są spełnione.

2. Kara umowna jako wydatek poniesiony w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów

Niewątpliwie zatem zapłata kary umownej nie wiąże się bezpośrednio z powstaniem przychodów, gdyż nie powiększa wierzytelności należnej od kontrahenta naliczającego karę. Jednakże wydatek tego typu służy z perspektywy Spółki zachowaniu albo zabezpieczeniu źródła przychodów.

Jeżeli naliczenie kary umownej nie wiąże się z odstąpieniem od umowy, uregulowanie należności może być warunkiem koniecznym do utrzymania dalszej współpracy, czyli zachowania źródła uzyskiwanych przychodów. Z drugiej strony, jeśli naliczający karę umowną kontrahent jest uprawniony do odstąpienia od umowy i z tego uprawnienia skorzysta, poprzez zapłatę kary podatnik może utrzymać swój pozytywny rynkowy wizerunek podmiotu, który wykonuje własne zobowiązania. To zaś wiąże się z możliwością osiągania przychodów z działalności prowadzonej wobec innych kontrahentów.

Wydaje się również, że cel i zasadność poniesionego przez Spółkę wydatku należy rozpatrywać z uwzględnieniem pierwotnej racjonalności decyzji o umieszczeniu w kontrakcie klauzuli umożliwiającej naliczenie kary umownej. Ostateczna zapłata kary nie jest bowiem zależna od decyzji Spółki, lecz wynika z uprzednio uzgodnionych warunków umownych. Zdaniem Spółki, wyrażenie zgody na ewentualny wydatek (związany z karą umowną) nie tylko wiąże się z zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów, ale przyczynia się do powstania przychodów w przyszłości.

Ponadto, decydując się na uregulowanie należności z tytułu kar umownych Spółka postępuje racjonalnie z ekonomicznego punktu widzenia. W ogólnym rozrachunku bowiem, kary umowne wypłacane przez Spółkę stanowią niewielki ułamek w stosunku do jej przychodów uzyskiwanych z realizacji dostaw na podstawie kontraktów przewidujących możliwość zapłaty kar umownych.

3. Kary umowne wypłacane przez Spółkę poza zakresem uregulowań art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT

Mimo spełnienia kryteriów kwalifikujących omawiane wydatki do kosztów uzyskania przychodów należy jednak zwrócić uwagę na art. 16 ust. 1 ustawy o CIT zawierający zamknięty katalog wydatków niezaliczanych do kosztów uzyskania przychodów.

W myśl art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT, za koszty uzyskania przychodów nie uważa się kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.

W przepisie tym ustawodawca wymienia konkretne sytuacje, w których kary umowne nie mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. Oznacza to, że ustawodawca dopuszcza sytuacje, w których wydatki z tytułu kar umownych stanowią koszty uzyskania przychodu. Zdaniem Spółki, przepis art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT nie obejmuje kar umownych opisanych w stanie faktycznym. Kary umowne naliczane z tytułu zdarzeń opisanych w stanie faktycznym nie dotyczą bowiem dostaw towarów wadliwych.

Dlatego, jeżeli towary dostarczane przez Spółkę nie są towarami wadliwymi, należy uznać, że wydatki związane z naliczonymi karami umownymi stanowią koszty uzyskania przychodów.

4. Interpretacje i orzecznictwo

W interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 18 lipca 2012 r. (ILPB3/423-191/11-4/KS) przy podobnym stanie faktycznym organ stwierdził, że "Kary umowne z tytułów pozostałych opisanych w stanie faktycznym w pkt 1 -4 (kara za dostawę niezgodną z treścią zamówienia; niedostarczenie, dostarczenie ilości mniejszej lub większej niż określona w zamówieniu (jakość serwisu dostaw), kara za niezrealizowanie pakietu promocyjnego, kara za opóźnienie w dostawach oraz kara za nieprawidłowe oznakowanie towaru kodem kreskowym) nie mieszczą się we wskazanym wyżej przepisie art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy."

Jednocześnie organ wskazał, że wydatki związane z karami umownymi z tytułu dostaw towarów wadliwych nie mogą zostać uznane za koszty uzyskania przychodów. Wydatki te wyłączone są z kosztów uzyskania przychodów na mocy art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT, co w konsekwencji dyskwalifikuje je jako wydatki stanowiące koszty uzyskania przychodów.

Organy podatkowe podzieliły powyższe stanowisko w licznych interpretacjach.

Stanowisko Spółki potwierdził również Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku dnia 21 lipca 2011 r., sygn. III SA/Wa 2735/10:

"Kary umowne lub odszkodowania wypłacane z tytułów innych niż ściśle wymienione w przepisie w art. 16 ust. 1 pkt 22 u.p.d.o.p, jeśli tylko mają związek z przychodem lub mają na celu zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodu, często zminimalizowanie straty, będą zawsze stanowić koszt uzyskania przychodów. (...) W przypadku, gdy podatnik w momencie podejmowania decyzji o poniesieniu konkretnego wydatku oceni, że obiektywnie przyczyni się on do osiągnięcia przychodów z działalności gospodarczej tego podatnika, organ podatkowy nie może kwestionować zasadności poniesienia tego wydatku i wykluczenia go z kosztów uzyskania przychodów. (...) W przeciwnym przypadku, żadne przedsięwzięcie gospodarcze nie mogłoby dojść do skutku z obawy przed koniecznością poniesienia od nieudanych transakcji, nie tylko ich kosztów, ale i podatków."

Reasumując, zdaniem Wnioskodawcy ponoszone przez Spółkę wydatki związane z karami umownymi stanowią i będą stanowiły dla Spółki koszty uzyskania przychodów zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT. W opisanym stanie faktycznym wydatki te nie stanowią wydatków, których nie zalicza się do kosztów uzyskania przychodów na podstawie z art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl