IPPB3/423-1178/08-4/JB

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 4 sierpnia 2008 r. (data wpływu 8 sierpnia 2008 r.) uzupełnionym w dniu 25 września 2008 r. o przedstawienie dokumentu potwierdzającego prawo do reprezentowania Spółki przez Pana Józefa Syskę, na podstawie wezwania z dnia 12 września 2008 r. Nr IP-PB3-423-1178/08-2/JB o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy zapłacona przez Spółkę kwota należności wynikającej z powiększenia kwoty głównej obligacji o kwotę 1% rocznie jest dla Spółki kosztem uzyskania przychodów-jest nieprawidłowe.

W dniu 8 sierpnia 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy zapłacona przez Spółkę kwota należności wynikającej z powiększenia kwoty głównej obligacji o kwotę 1% rocznie jest dla Spółki kosztem uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W 1999 r. E S.A. ("Spółka") wyemitował na podstawie uchwały Nadzwyczajnego Walnego Zgromadzenia Spółki Obligacje Z na akcje o wartości......000.000 EUR. Środki uzyskane z emisji miały być (i zostały) przeznaczone na inwestycje Spółki, dotyczące nabycia udziałów między innymi w firmie B... oraz w spółce P Sp. z o.o. Nabywcą obligacji była spółka E.... która następnie wyemitowała obligacje wymienne na obligacje zamienne na akcje E S.A.

W związku z tym, że wyemitowane przez E... obligacje miały w przyszłości skutkować zwiększeniem wartości firmy (wzrost kapitału akcyjnego), E udzielił bezwarunkowej gwarancji wszelkich zobowiązań E.... wynikających z emisji obligacji oraz zobowiązał się do pokrywania wszelkich kosztów związanych z emisją obligacji wymiennych na obligacje zamienne na akcje Spółki.

Początkowo Spółka spłacała odsetki należne od obligacji; jednakże gdy w grudniu 2001 r. obligatariusze skorzystali z opcji przedłożenia obligacji do wcześniejszego wykupu, Spółka ze względu na brak środków nie wykupiła obligacji.

Powiernik obligacji - firma T... z siedzibą w L ("L D") wystąpiła do sądu w L domagając się zasądzenia kwoty spłaty; w 2002 r. sad brytyjski zasądził na rzecz L D od spółki kwotę do zapłaty.

Pod koniec 2002 r. strony zawarły ugodę, w ramach której doszło do zmiany umowy obligacji. Kwota główna obligacji została podniesiona do wysokości 510.000.000 EUR.

Strony ustaliły również nowe warunki spłaty obligacji. Spółka była zobowiązana do zapłaty odsetek w wysokości 2% rocznie, które miały być płatne w okresach półrocznych. Strony ustaliły również dodatkowe wynagrodzenie w związku z emisją obligacji - kwota główna obligacji będzie corocznie powiększana o 1%. W pkt 1 Poprawionych i ujednoliconych warunków obligacji ("warunki obligacji") stanowiących załącznik nr 2 do Drugiej Uzupełniającej Umowy Powierniczej zostało wskazane, że "ze skutkiem od Daty Restrukturyzacji do Daty Wymagalności Spłaty, wartość Obligacji podlegać będzie zwiększeniu o 1% rocznie. W niniejszym dokumencie odniesienia do "Skorygowanej Kwoty Głównej" Obligacji będą interpretowane jako odniesienia do kwoty równej iloczynowi, niespłaconej kwoty głównej Obligacji i Wskaźnika Procentowego Wartości Skapitalizowanej, obliczonej w wybranym dniu ("Dzień Ustalenia"). "Wskaźnik Procentowy Wartości Skapitalizowanej" wynosi 100% w Dacie Restrukturyzacji 100,08% 15 grudnia 2002 r., 101,08% 15 grudnia 2003 r., 102,09% 15 grudnia 2004 r. oraz 103,11%" 15 grudnia 2005 r."

Do końca grudnia 2004 r. Spółka płaciła odsetki zgodnie z umową; do tego czasu została również spłacona część kwoty głównej.

W styczniu 2005 r. L D wezwał do natychmiastowego wykupu obligacji, powołując się na naruszenia umowy restrukturyzacyjnej. Z tym stanowiskiem zgodził się angielski sąd, który w wyroku z września 2005 r. stwierdził, iż obligacje stały się wymagalne w dniu wezwania (18 stycznia 2005 r.). Od tego dnia, zgodnie z prawem angielskim były naliczane odsetki za zwłokę w wysokości 8% rocznie.

26 października 2006 r. Spółka zapłaciła, tytułem spłaty obligacji, 525 000,000 EUR na rzecz L D. W ramach tej płatności zostały również spłacone należności wynikające z corocznego powiększania kwoty głównej obligacji o kwotę 1%.

W związku powyższym zadano następujące pytanie.

Czy zapłacona przez Spółkę kwota należności wynikającej z powiększenia kwoty głównej obligacji o kwotę 1% rocznie jest dla Spółki kosztem uzyskania przychodów.

Stanowisko wnioskodawcy.

Zapłata należności Spółki wynikających z korekty kwoty głównej nastąpiła w 2006 r. Tym samym dla rozpatrzenia kwestii możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów Spółki wydatków na spłatę należności wynikającej z korekty kwoty głównej konieczna jest analiza przepisów ustawy o CIT obowiązujących w 2006 r.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT w wersji obowiązującej w 2006 r., za koszty uzyskania przychodu uważa się "koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodu, z wyjątkiem kosztów wymienionych wart. 16 ust. 1" ustawy o CIT.

W literaturze oraz orzecznictwie przyjmuje się, iż warunki jakie musi spełniać dany wydatek, by mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu są następujące:

W opinii podatnika, zapłata należności wynikającej z Korekty kwoty głównej spełnia wszystkie wskazane powyżej warunki.

Zapłaty należności wynikającej z korekty kwoty głównej Spółka dokonała wraz ze spłatą pozostałych należności na rzecz L D z własnych środków, w formie przelewu bankowego na wskazany przez L D rachunek bankowy. Płatność została dokonana na podstawie prawomocnego orzeczenia sądu brytyjskiego i jest płatnością ostateczną - Spółka nie otrzymała, ani nie przewiduje otrzymania w przyszłości zwrotu wydatków poniesionych na spłatę należności wynikającej z korekty kwoty głównej.

W świetle powyższego należy uznać, iż warunki wskazane w pkt 1-3 powyżej są spełnione. W opinii Spółki nie ma również wątpliwości, że wydatki na spłatę należności wynikającej z korekty kwoty głównej mają związek z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą i miały na celu osiągnięcie przychodu. W momencie, gdy Spółka emitowała swoje obligacje, planowała ona ekspansję na rynku informatycznym i telekomunikacyjnym. Środki uzyskane z emisji zostały przeznaczone między innymi na akwizycje podmiotów działających we wskazanych powyżej branżach. Oznacza to, iż emisja obligacji przez Spółkę była związana z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą i miała niewątpliwie na celu rozwój Spółki i osiąganie przez nią dodatkowych przychodów. Niektóre z dokonanych przez Spółkę inwestycji przyniosły Spółce znaczne dochody.

Z uwagi na globalne załamanie się gospodarki w 2000 - 2001 r. Spółka znalazła się w trudnej sytuacji finansowej, co uniemożliwiło jej terminowe wypełnianie zobowiązań wynikających z wyemitowanych obligacji. Dlatego też została zawarta umowa zmieniająca warunki obligacji i przedłużająca okres spłaty należności z nich wynikających, która wprowadziła, między innymi, wynagrodzenie z tytułu obligacji w formie korekty kwoty głównej.

W związku z tym, że środki z emisji obligacji zostały przeznaczone na rozwój działalności gospodarczej Spółki, nie ma wątpliwości, iż kwota zapłaconych należności wynikających z korekty kwoty głównej spełnia warunki do uznania jej za koszty uzyskania przychodu wskazane w pkt 4 i 5 powyżej.

Dla możliwości zaliczenia zapłaty odsetek za zwłokę konieczna jest również analiza przepisów art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, które zawierają wyłączenia poszczególnych kategorii wydatków z kosztów uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 10 powołanej ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodu wydatków na spłatę pożyczek (kredytów), z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów). Przepis ten (wraz z przepisem art. 12 ust. 4 pkt 1 ustawy o CIT wskazującym na to, że za przychody nie uważa się otrzymanych lub zwróconych pożyczek czy kredytów z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek/kredytów) realizuje zasadę, zgodnie z którą pożyczki/kredyty lub emisja obligacji są neutralne podatkowo w zakresie podatku dochodowego. Oznacza to, że środki uzyskane z pożyczki/kredytu lub emisji obligacji nie stanowią dla podatnika przychodu podlegającego opodatkowaniu, ich spłata z kolei nie stanowi kosztu uzyskania przychodu. Tym samym takie przepływy finansowe związane z otrzymaniem i zwrotem kwoty pożyczki/kredytu są podatkowo obojętne i nie wpływają na podstawę opodatkowania.

W świetle powyższego przepisu i warunków obligacji pojawia się wątpliwość, czy spłata przez Spółkę należności wynikającej z korekty kwoty głównej może być zaliczona do kosztów uzyskania przychodu czy też powinna ona zostać potraktowana jako spłata samej kwoty głównej obligacji, która zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 10 lit. a) ustawy o CIT nie może być zaliczana do kosztów uzyskania przychodu Spółki.

Zajęcie stanowiska, że spłata należności wynikającej z korekty kwoty głównej nie może być zaliczona do kosztów uzyskania przychodu wiązałoby się z uznaniem, że strony ustaliły w warunkach obligacji, iż oprocentowanie w wysokości 1% stanowi, waloryzację kwoty należności Spółki. Poprzez waloryzację należy rozumieć, zgodnie z Encyklopedią Internetową PWN, "zwiększenie wielkości nominalnej świadczeń finansowych, składek "ubezpieczeniowych oraz wierzytelności mające na celu zachowanie ich wartości realnej (siły nabywczej), zmniejszonej przez inflację". W Encyklopedii Gazety W (tom 19) wskazuje się, iż waloryzacja to "przywracanie wartości (w granicach słuszności) zdeprecjonowanym wierzytelnościom pieniężnym". Powyższe definicje wskazują, że celem wprowadzania klauzul waloryzacyjnych do umów jest zabezpieczenie interesów wierzyciela w związku z zagrożeniem inflacją lub utratą wartości pieniędzy w czasie. Tym samym waloryzacja nie ma na celu uzyskania przez wierzyciela zysku (które może on czerpać z zobowiązań dłużnika wynikających z umowy, w szczególności z odsetek od należności), ale jedynie zapewnienie, że kwota główna zobowiązania zachowa do momentu zwrotu swoją ekonomiczną, a nie tylko nominalną wartość. Klauzule waloryzacyjne były częste w polskim obrocie gospodarczym, co wiązało się z zagrożeniem wysoką inflacją i niepewnością, co do stabilności polskiej gospodarki. Strony umów (zwłaszcza długoletnich) często zabezpieczały się przed skutkami inflacji poprzez odniesienie wartości pożyczek czy kredytów do innych walut - takich jak dolary, marki niemieckie, a obecnie EUR.

W świetle postanowień warunków obligacji nie ma przesłanek wskazujących, iż wprowadzenie korekty kwoty głównej miało na celu zabezpieczenia wartości ekonomicznej kwoty głównej zobowiązania. Wysokość oprocentowania w ramach korekty kwoty głównej była stała, z góry ustalona przez strony. W żaden sposób nie odwoływała się ona do zmian wartości walut czy jakichkolwiek innych zjawisk ekonomicznych czy finansowych. W szczególności wysokość oprocentowania korekty kwoty głównej nie wiązała się z wartością polskiego złotego i zmianom tej wartości w czasie, ani nie miała na celu zabezpieczenia, kwoty głównej obligacji przed inflacją, gdyż kwota zobowiązania była określona w EUR, a nie w polskich złotych. Wysokość korekty kwoty głównej była wyłącznie uzależniona od momentu wykupu obligacji. lm szybciej Spółka dokonałaby wykupu obligacji, tym niższy byłby wzrost korekty kwoty głównej. Żadne czynniki poza czasem nie miały wpływu na jej wysokość. Oznacza to tym samym, iż korekta kwoty głównej jest tak naprawdę inną formą odsetek powstających w związku z obligacjami. Wprowadzenie korekty kwoty głównej nie miało żadnego innego ekonomicznego uzasadnienia poza ustanowieniem dodatkowego wynagrodzenia związanego z emisją obligacji. Akceptacja korekty kwoty głównej umożliwiła Spółce przesunięcie spłaty należności, wynikających z obligacji w czasie. W zamian za możliwość uzyskania niższych odsetek płatnych w okresach półrocznych, Spółka musiała zaakceptować konieczność dodatkowej opłaty przy wykupie obligacji. W innej sytuacji wysokość odsetek płatnych w okresach półrocznych zostałaby najprawdopodobniej ustalona w wyższej wysokości.

Co więcej, należy także wskazać, że zgodnie z postanowieniami warunków obligacji, korekta kwoty głównej nie wpływała na wysokość odsetek 2% naliczanych w okresach półrocznych obligacji, tzn. niezależnie od terminu spłat, odsetki 2% były naliczane od kwoty głównej obligacji (z uwzględnieniem dokonanych częściowych spłat), a nie od kwoty uwzględniającej korektę kwoty głównej. Gdyby przyjąć, iż korekta kwoty głównej wpływała na wielkość kwoty głównej odsetek, to powinna ona również wpływać na podstawę naliczania odsetek 2%. Zatem, w istocie korekta kwoty głównej stanowiła wynagrodzenie w formie odsetek płatnych w momencie wykupu obligacji.

Nie ma również żadnych prawnych przeciwwskazań dla możliwości ustalania różnorodnych form ustalania wynagrodzenia związanego z emisją obligacji. W szczególności nie ma zakazu ustalenia dodatkowego wynagrodzenia, które byłoby wypłacane w momencie finalnego wykupu obligacji. Strony umowy obligacji dysponują w tym zakresie pełną swobodą i mają prawo dowolnie kształtować swoje uprawnienia i obowiązki.

Istotnym jest również, iż spłatę należności wynikających z korekty kwoty głównej należy zakwalifikować po stronie otrzymującego tę należność jako przychodu z tytułu odsetek, a nie jako spłaty kwoty głównej. Uznanie, że korekta kwoty głównej wiąże wartości kwoty głównej odsetek, oznaczałoby, że zgodnie z normą art. 12 ust. 4 pkt 1 ustawy o CIT, otrzymanie należności wynikającej z korekty kwoty głównej nie stanowi przychodu podatkowego w związku ze spłatą obligacji. Jednakże brak jest na gruncie polskich przepisów podatkowych podstaw dla zwolnienia takiej otrzymanej należności z podatku dochodowego. Równocześnie, charakter korekty kwoty głównej - wysokości kapitału obligacji przesądzałoby o kwalifikacji korekty odsetek w świetle umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Podsumowując powyższe rozważania należy wskazać, iż:

* konstrukcja korekty kwoty głównej świadczy o tym, że nie pełni ona funkcji waloryzacyjnej,

* jedynym ekonomicznym uzasadnieniem korekty kwoty głównej jest pełnienie funkcji dodatkowego wynagrodzenia z związku z emisją obligacji, dzięki któremu Spółka miała możliwość uzyskania korzystniejszego oprocentowania płatnego we wcześniejszych okresach,

* Korekta kwoty głównej nie wpływała na podstawę obliczania 2% odsetek od obligacji,

* przepisy ustawy o CIT oraz zawartych przez Polskę umów o unikaniu podwójnego opodatkowania wskazują, iż kwoty wypłat wynikających z Korekty kwoty głównej stanowią dla otrzymującego przychód podatkowy jako wynagrodzenie w związku z emisją obligacji.

Tym samym należy uznać, iż korekta kwoty głównej stanowiła wynagrodzenie w związku z emisją obligacji w formie odsetek płatnych w momencie dokonania wykupu obligacji. Oznacza to, że spłata korekty kwoty głównej nie stanowiła wydatku na spłatę kwoty pożyczki/kredytu i tym samym nie ma podstaw do wyłączenia jej z kosztów uzyskania przychodu na podstawie przepisu art. 16 ust. 1 pkt 10 lit. a) ustawy o CIT.

Z kolei, zgodnie z przepisem art. 16 ust. 1 pkt 11 ustawy o CIT nie uważa się za koszty uzyskania przychodu naliczonych, lecz nie zapłaconych albo umorzonych odsetek od zobowiązań, w tym również od pożyczek (kredytów). Przepis ten wprowadza zasadę kasowego rozliczania w przypadku zapłaty odsetek. W związku z tym, że należności wynikające z korekty kwoty głównej zostały przez Spółkę faktycznie zapłacone, przepis ten nie stanowi przeszkody dla zaliczenia tych wydatków do kosztów uzyskania przychodu.

Reasumując powyższe, w opinii Spółki, ma ona prawo, uznać za koszty uzyskania przychodu wydatki na spłatę należności wynikających z korekty kwoty głównej obligacji.

W odniesieniu do przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.) w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2006 r., które to brzmienie odnosi się do stanu faktycznego przedstawionego we wniosku, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Zasady emisji, zbywania, nabywania i wykupu obligacji określa ustawa z dnia 29 czerwca 1995 r. o obligacjach (tekst jedn. Dz. U. z 2001 r. Nr 120, poz. 1300 z późn. zm.). Stosownie do przepisu art. 4 ust. 1 tej ustawy obligacja jest papierem wartościowym emitowanym w serii, w którym emitent stwierdza, że jest dłużnikiem właściciela obligacji (obligatariusza) i zobowiązuje się wobec niego do spełnienia określonego świadczenia. Świadczeniem tym jest wykup obligacji. Oznacza to, że obligatariusz ma wierzytelność o treści wynikającej z dokumentu obligacji, w stosunku do emitenta. Wierzytelność ta polega na roszczeniu o spełnienie świadczenia przez emitenta na rzecz właściciela obligacji.

Wykup obligacji może mieć charakter świadczenia pieniężnego lub niepieniężnego. Świadczenie pieniężne składa się z należności głównej (zwrot kapitału) oraz należności ubocznych stanowiących de facto wynagrodzenie za korzystanie z cudzego kapitału. Wynagrodzenie należne obligatariuszom przybiera zwykle postać bądź to odsetek bądź dyskonta.

Dokonując kwalifikacji prawnej odsetek, należy przywołać art. 16 ust. 1 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, stanowiący, iż za koszty podatkowe nie uważa się naliczonych, lecz niezapłaconych albo umorzonych odsetek od zobowiązań (...). Analiza tego przepisu pozwala na przyjęcie, iż wynagrodzenie za korzystanie z pożyczonego kapitału, którego podstawą jest stosunek zobowiązaniowy, wypłacone w formie odsetek może być ujęte w ciężar kosztów.

Odnosząc się natomiast do dyskonta to trzeba podać iż jest to różnica pomiędzy wartością nominalną obligacji a jej wartością emisyjną. Wartość nominalna obligacji określana jest przez emitenta i oznacza kwotę, którą nabywca obligacji otrzyma po upływie terminu, na jaki wyemitowano obligację, tj. z chwilą jej wykupu przez emitenta. Wartość nominalna jest co do zasady wartością, od której naliczane są odsetki.

Wartością emisyjną obligacji jest cena jaką musi zapłacić pierwszy nabywca obligacji (płacona bezpośrednio emitentowi lub reprezentującemu go pośrednikowi) Cena emisyjna obligacji może być równa cenie nominalnej (uwzględnianej przy obliczaniu odsetek), może być od niej wyższa lub niższa.

Odnosząc powyższe do stanu faktycznego przedstawionego we wniosku, należy zauważyć że kwestia ujęcia w ciężar kosztów odsetek od obligacji, jako formy wynagrodzenia, nie budzi wątpliwości Spółki. Wątpliwa pozostaje jednak ocena prawnopodatkowa należności zdefiniowanej przez Spółkę jako "korekta kwoty głównej".

Organ wydający interpretację pragnie w tym miejscu wyraźnie podkreślić, iż przepisy prawa, a w szczególności ustawy o obligacjach, muszą pozwalać na taką modyfikację uprzednio zawartej umowy o zmianie kwoty obligacji, która powoduje powstanie "korekty kwoty głównej". Pojęciem tym ww. ustawa się nie posługuje, zatem próba jej definicji przez organ podatkowy byłaby nieuprawniona.

Mając na względzie charakter odsetek i dyskonta, należy stwierdzić, iż "korekta kwoty głównej" nie stanowi żadnej ze zdefiniowanych powyżej form wynagrodzenia obligatariusza za korzystanie z jego pieniędzy, kwalifikowanej do kosztu uzyskania przychodów. Wobec tego, skoro "korekta kwoty głównej" nie stanowi świadczenia ubocznego (wynagrodzenia) w postaci dyskonta od obligacji, ani nie jest wynagrodzeniem odsetkowym, to nie można uznać wydatku poniesionego na "korektę kwoty głównej" za koszt podatkowy. Terminologia "kwoty głównej", którą posługuje się Spółka prowadzi do konkluzji, iż "kwota główna" odpowiada kwocie kapitału, a "korekta kwoty głównej" odnosi się do korekty samego kapitału, który na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 23 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (zgodnie z którym nie uważa się za koszty wydatków na wykup obligacji, pomniejszonych o kwotę dyskonta) stanowi wydatek na wykup obligacji i nie może być ujęty w ciężar kosztów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.