IPPB3/423-106/13-4/AG

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 18 lutego 2013 r. (data wpływu 19 lutego 2013 r.) uzupełnionym na wezwanie z dnia 25 kwietnia 2013 r. (data doręczenia 29 kwietnia 2013 r.) pismem z dnia 30 kwietnia 2013 r. (data nadania 30 stycznia 2013 r., data wpływu 2 maja 2013 r.) - w sprawie o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych odnośnie przychodu i kosztów uzyskania przychodów w zakresie:

* pytania numer 1 - jest prawidłowe;

* pytania numer 2 - jest prawidłowe.

W dniu 16 stycznia 2013 r. do tutejszego organu wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowym od osób prawnych odnośnie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: Wnioskodawca lub Kupujący) zamierza nabyć nieruchomość (dalej: Nieruchomość) od innego przedsiębiorcy (dalej: Sprzedający) w drodze umowy sprzedaży. Sprzedający posiada zobowiązania do spłaty kredytu oraz pożyczek zaciągniętych w celu sfinansowania nabycia/wybudowania Nieruchomości.

Wnioskodawca rozważa dokonanie zapłaty części lub całości ceny za Nieruchomość poprzez przejęcie długu Sprzedającego z tytułu zaciągniętego kredytu/pożyczki.

Kredyt udzielony Sprzedającemu musi zostać spłacony jeszcze przed planowanym nabyciem Nieruchomości przez Wnioskodawcę. W tym celu Sprzedający zaciągnie nowy kredyt. Mając na uwadze fakt, iż Wnioskodawca planuje nabycie Nieruchomości możliwe jest, iż w nowej umowie kredytowej zawartej przez Sprzedającego, jako kredytobiorca zostanie wskazany Sprzedający oraz Wnioskodawca (tekst jedn.: Wnioskodawca także będzie stroną tej umowy). Umowa kredytu nie przewidywałaby jednakże solidarności po stronie dłużników. Do czasu nabycia Nieruchomości, Wnioskodawca nie będzie odpowiedzialny za spłatę nowego kredytu udzielonego Sprzedającemu (do tego czasu Wnioskodawca nie będzie kredytobiorcą). Wnioskodawca stanie się zobowiązanym do spłaty tego kredytu pod warunkiem i z chwilą nabycia Nieruchomości. Z tą samą chwilą Sprzedający zostanie zwolniony z długu i przestanie być zobowiązany do spłaty kredytu, a jedynym kredytobiorcą pozostanie Wnioskodawca.

Rozwiązania takie jest podyktowane względami praktycznymi oraz dążeniem do ograniczenia kosztów. Umożliwia ono prostszą strukturę dokumentacyjną transakcji, w tym umożliwia jednoczesne przygotowanie niemal całości dokumentacji przed przeprowadzeniem sprzedaży, niwelując tym samym konieczność kilkukrotnego aneksowania dokumentacji po jej zawarciu. Tak wariant jest preferowany także przez bank udzielający finansowania, gdyż z jego punktu widzenia pozwala ograniczyć określone ryzyka związane ze zmianą właściciela nieruchomości, a tym samym kredytobiorcy. Dodatkowo zdaniem Wnioskodawcy warunki, na których udzielany jest nowy kredyt są korzystne biorąc pod uwagę obecne realia rynkowe. Jak wspomniano, rozważane rozwiązanie pozwala na obniżenie kosztów, które Wnioskodawca musiałby ponieść w celu uzyskania kredytu w własnym imieniu.

W piśmie z dnia 30 kwietnia 2013 r. Spółka wyjaśniła, że do zapłaty części ceny za Nieruchomość w przedmiotowym przypadku dojdzie poprzez przejęcie przez Spółkę zobowiązań Sprzedającego z tytułu umowy kredytu (tekst jedn.: zobowiązania do spłaty kwoty głównej kredytu, odsetek oraz pozostałych należności wynikających z umowy kredytu).

Podstawą prawną zastosowania powyższego sposobu zapłaty jest art. 519 kodeksu cywilnego w związku z art. 453 kodeksu cywilnego. Przejęcie długu następuje zgodnie art. 519 § 2 kodeksu cywilnego, to jest przez umowę między dłużnikiem (Sprzedającym) a osobą trzecią (Spółką) za zgodą wierzyciela (banku). Zgodnie art. 519 § 2 kodeksu cywilnego oświadczenie wierzyciela może być złożone którejkolwiek ze stron. Zgoda na przejęcie długu z tytułu umowy kredytu została wyrażona przez kredytodawcę w umowie kredytu. Stosownie natomiast do art. 453 zd. 1 kodeksu cywilnego, jeżeli dłużnik (Spółka) w celu zwolnienia się z zobowiązania spełnia za zgodą wierzyciela (Sprzedającego) inne świadczenie, zobowiązanie wygasa. W związku z przejęciem długu przez Spółkę, zobowiązanie Spółki o zapłatę części ceny sprzedaży Nieruchomości wygasa.

Przejęcie długu stanowi element umowy sprzedaży Nieruchomości. Wolą stron umowy sprzedaży Nieruchomości nastąpiła prawna integracja przejęcia długu i umowy sprzedaży. Przejęcie długu jest jedynie formą zapłaty przez Spółkę części ceny sprzedaży z tytułu umowy sprzedaży Nieruchomości (spełnienia zobowiązania Spółki w celu jego wygaśnięcia). Wobec powyższego, z tytułu przejęcia długu nie zostało ustalone ani nie jest należne Spółce jakiekolwiek wynagrodzenie od Sprzedającego.

Z tytułu przejęcia długu tytułem zapłaty części ceny za Nieruchomość nie zostało ustalone ani nie jest należne Spółce jakiekolwiek wynagrodzenie od Sprzedającego. Przejęcie długu jest jedynie formą zapłaty przez Spółkę części ceny sprzedaży z tytułu umowy sprzedaży Nieruchomości (spełnienia zobowiązania Spółki w celu jego wygaśnięcia).

W związku z przedstawionym we wniosku zdarzeniem przyszłym Spółka zadała we wniosku następujące pytania.

Stanowisko Wnioskodawcy:

Ad. 1)

Zdaniem Wnioskodawcy, zapłata części lub całości ceny za Nieruchomość poprzez przejęcie długu od Sprzedającego nie spowoduje powstania przychodu podatkowego dla Kupującego.

Przepisy ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm., dalej: ustawy o p.d.o.p.) nie zawierają definicji normatywnej przychodu. Ustawa jedynie przykładowo wylicza w art. 12 ust. 1-3 oraz 3c i ust. 4b rodzaje przychodów, a także enumeratywnie wylicza, jakiego rodzaju przysporzenia majątkowe nie stanowią przychodów podatkowych, ja również, wskazuje w jakim momencie przychód powstaje.

W świetle powyższego, w doktrynie przyjmuje się, iż przychodem są wszelkie przysporzenia majątkowe o charakterze nieodwracalnym, których rzeczywiste otrzymanie, a w przypadku działalności gospodarczej, już sam fakt, iż są należne, powoduje obowiązek zapłaty podatku dochodowego (por. J. Marciniuk, "Podatek dochodowy od osób prawnych. Rok 2007", Warszawa 2007, s. 270). Próbę zdefiniowania pojęcia przychodu podjęto także w orzecznictwie sądów administracyjnych. Przykładowo stwierdza się, iż "z istoty podatku dochodowego wynika, że jest on ciężarem publicznoprawnym od przyrostu majątkowego (dochodu), a zatem przychodem - jak źródłem dochodu tylko ta wartość, która wchodząc do majątku podatnika może powiększyć jego aktywa. Otrzymanymi pieniędzmi lub wartościami pieniężnymi są zatem, w rozumieniu art. 12 ust. 1 pkt 1 omawianej ustawy tylko takie wartości, które powiększają aktywa majątkowe podatnika, a więc takie którymi może on rozporządzać jak własnymi" (wyrok NSA z dnia 14 maja 1998 r. sygn. akt SA/Sz 1305/97 niepubl.).

Przychodem podatkowym są wyłącznie tylko takie wartości, które definitywnie powiększają aktywa osoby prawnej. W wyroku NSA w Warszawie z dnia 27 listopada 2003 r., III SA 3382/02, POP 2005 z. 1, poz. 15; M. Pod. 2004, nr 1, s. 3, są stwierdził, że art. 12 ust. 1 pkt 1 i ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych za przychód nakazuje uznać tylko te wartości, które charakteryzuj się definitywnym przyrostem majątku podatnika.

Konsekwencją przyjęcia takiej konstrukcji normatywnej przychodów jest wyraźne stwierdzenie w art. 12 ust. 4 pkt 1 Ustawy o p.d.o.p., iż przychodu nie stanowią otrzymane pożyczki lub kredyty. W wyniku bowiem zaciągnięcia pożyczki oraz wpływu gotówki na rachunek bankowy podatnik wykazuje aktywa o wartości środków na rachunku, ale jednocześnie w pasywach zobowiązanie do zwrotu pożyczki. Przysporzenie z tytułu otrzymania kwoty głównej kredytu lub pożyczki nie jest zatem definitywne, gdyż następuje pod tytułem zwrotnym. Analogicznie należy ocenić sytuację, w której podatnik płaci za nabywaną nieruchomość poprzez przejęcie długu zbywcy. Sytuacja tego podatnika nie różni się od sytuacji podatnika, który zamiast przejmować dług zbywcy zaciągnąłby kredyt>pożyczkę we własnym imieniu i z otrzymanych środków pokrył cenę za nieruchomość. Zarówno fakt otrzymania kwoty kapitału takiego kredytu/pożyczki jak i fakt spłaty tegoż kapitału byłby neutralny podatkowo. Podobnie fakt zapłaty za Nieruchomość poprzez przejęcie długu od Sprzedającego w zamian za zwolnienie z obowiązku świadczenia odpowiedniej części ceny Nieruchomości będzie neutralny podatkowo.

Zdaniem Spółki, dokonanie zapłaty ceny za Nieruchomość (lub części ceny) poprzez przejęcie długu Sprzedającego będzie efektywnie tożsame z zakupem tej Nieruchomości za pieniądze z otrzymanej pożyczki lub kredytu. Oznacza to, że Wnioskodawca rozpozna w swoim bilansie po stronie aktywów wartość Nieruchomości (zwiększenie aktywów) oraz zmniejszenie stanu gotówki (jeżeli część ceny zostanie pokryta gotówką), a jednocześnie w pasywach zostanie ujęte zobowiązanie z tytułu przejętego zadłużenia. W rezultacie zdarzenie to nie spowoduje powstania przychodu do opodatkowania po stronie Wnioskodawcy. W momencie spłaty zadłużenia, Wnioskodawca pomniejszy swoje aktywa (np. stan gotówki) oraz pasywa o wartość spłaconego kapitału kredytu, co również będzie operacją neutralną podatkowo.

Mając na uwadze powyższe, zapłata ceny za Nieruchomość (lub jej części) poprzez przejęcie długu od Sprzedającego nie spowoduje powstania przychodu podatkowego dla Wnioskodawcy.

Ad. 2)

Wnioskodawca uważa, iż całość ceny za Nieruchomość wynikająca z umowy sprzedaży i obejmująca również jej część uregulowaną poprzez przejęcie długu Sprzedającego będzie stanowić koszt uzyskania przychodu Wnioskodawcy w przypadku uzyskania przychodu z odpłatnego zbycia Nieruchomości z uwzględnieniem jej pomniejszenia o sumę odpisów amortyzacyjnych, które zostaną ewentualnie dokonane od środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych wchodzących w skład Nieruchomości.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 1 ustawy o p.d.o.p., nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

- wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia.

Zdaniem Wnioskodawcy, powyższy przepis przesądza, iż całość ceny za Nieruchomość wynikająca z umowy sprzedaży zawartej ze Sprzedającym będzie kosztem uzyskania przychodów Wnioskodawcy (z uwzględnieniem jej pomniejszenia o odpisy amortyzacyjne), w przypadku) odpłatnego zbycia Nieruchomości. Wskazana w umowie cena za Nieruchomość stanowi bowiem wydatek Wnioskodawcy rozumiany jako definitywne zobowiązanie do jej zapłaty na rzecz Sprzedającego. Sposób uregulowania ceny za Nieruchomość nie zmienia kwalifikacji tejże ceny jako wydatku na nabycie Nieruchomości. Nie ulega przy tym wątpliwości, iż cena za Nieruchomość pozostanie przez Wnioskodawcę uregulowana w całości (tekst jedn.: w części poprzez zapłatę w gotówce, a w pozostałej części poprzez przejęcie długu od Sprzedającego lub w całości poprzez przejęcie długu Sprzedającego). W sensie ekonomicznym transakcja ta nie będzie się różnić od transakcji, w ramach której nabywca zaciągnąłby we własnym imieniu kredyt na nabycie nieruchomości i uregulował całość ceny w gotówce, a po stronie zobowiązań w bilansie ujawniłby zaciągnięty kredyt, do którego spłaty byłby zobowiązany.

Z uwagi na powyższe, Wnioskodawca uważa, iż cena za Nieruchomość wskazana w umowie sprzedaży zawartej ze Sprzedającym w całości będzie kosztem uzyskania przychodów Wnioskodawcy, w przypadku odpłatnego zbycia Nieruchomości w przyszłości, z uwzględnieniem jej pomniejszenia o sumę odpisów amortyzacyjnych, które zostaną ewentualnie dokonane od środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych wchodzących w skład Nieruchomości.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie pytania numer 2 uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej w tym zakresie oceny stanowiska wnioskodawcy.

Natomiast na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego, w zakresie pytań numer 1, stwierdzam co następuje.

Ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze m.) nie zawiera definicji przychodu. W art. 12 tej ustawy wymienione zostały jednak rodzaje przychodów, moment ich powstania i wyłączenia z katalogu przychodów.

Jako zasadę ustawodawca przyjął, że stosownie do treści art. 12 ust. 1 pkt 1 przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14 są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe. Za przychody związane z działalnością gospodarczą i działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont (art. 12 ust. 3 ww. ustawy).

Literalna wykładnia powołanych przepisów prowadzi do wniosku, że do przychodów podatkowych zalicza się tylko takie przychody, które w danym momencie są trwałe, definitywne i bezwarunkowe. W konsekwencji, do przychodów podatkowych, podatnik winien zaliczyć tylko takie przychody, które są mu należne. Nie będą to zatem jakiekolwiek przychody, lecz przychody, w stosunku do których podatnikowi przysługiwać będzie prawo do ich otrzymania i które stanowić będą jego trwałe przysporzenie majątkowe.

Co do zasady więc, o zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów danej osoby prawnej decyduje definitywny charakter tego przysporzenia w tym sensie, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa ono aktywa podatnika, a więc takie którymi może Spółka rozporządzać jak właściciel.

Od zasady tej, w ściśle określonych przypadkach, wprowadzone zostały przez ustawodawcę wyjątki. Katalog przysporzeń, których nie zalicza się do przychodów podatkowych jest zamknięty i zawarto go w art. 12 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Skoro zatem przepis ten w sposób kategoryczny i wyczerpujący określa, co nie jest przychodem w rozumieniu ustawy, to a contrario należy przyjąć, że wszelkie inne przychody, przepisem tym nieobjęte, powodują powstanie obowiązku podatkowego. W pkt 1 tego przepisu ustanowiono m.in. regułę, dotyczącą neutralności podatkowej pożyczek (kredytów).

Udzielenie pożyczki (kredytu) jest zdarzeniem podatkowo neutralnym w tym sensie, że z jednej strony, otrzymana przez pożyczkobiorcę (kredytobiorcę) pożyczka (kredyt) oraz zwrócona pożyczkodawcy (kredytodawcy) pożyczka (kredyt) nie stanowią przychodu podatkowego, a drugiej strony, wydatki na spłatę pożyczki (kredytu) poniesione przez pożyczkobiorcę (kredytobiorcę) nie stanowią dla niego kosztów uzyskania przychodów - art. 12 ust. 4 pkt 1 i art. 16 ust. 1 pkt 10 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W konsekwencji, konstrukcja podatku dochodowego przewiduje, iż otrzymane pod tytułem zwrotnym środki w ramach pożyczki (kredytu) nie zwiększają w sposób trwały aktywów jednostki, a zatem nie stanową przychodu podatkowego.

W przedstawionym przez Wnioskodawcę (Spółkę) zdarzeniu przyszłym dojdzie do sprzedaży na rzecz Wnioskodawcy (Spółki) Nieruchomości za cenę określona przez strony transakcji. W konsekwencji, w związku ze sprzedażą Nieruchomości i należną z tego tytułu ceną, dojdzie do powstania zobowiązania pierwotnego Spółki wobec Sprzedającego. Cena za Nieruchomość w przedmiotowym przypadku zostanie częściowo lub w całości uregulowana poprzez przejęcie przez Spółkę zobowiązań Sprzedającego z tytułu umowy kredytu (pożyczki) (tekst jedn.: zobowiązania do spłaty kwoty głównej kredytu, odsetek oraz pozostałych należności wynikających z umowy kredytu). Podstawą prawną zastosowania powyższego sposobu zapłaty będzie art. 519 kodeksu cywilnego w związku z art. 453 kodeksu cywilnego.

W świetle powyższego, przejęcie i spłata zobowiązania kredytowego (pożyczkowego) przez Spółkę w ramach umowy przejęcia długu, o którym mowa we wniosku, nie można utożsamiać go z otrzymaniem i spłatą pożyczki przez Spółkę.

Jak zauważył NSA w wyroku z dnia 29 czerwca 2011 r., sygn. akt II FSK 313/10, cyt.: "Przejęte przez wnioskodawcę zobowiązania wynikające z przejętych przez niego pożyczek/kredytów zaciągniętych pierwotnie przez inny podmiot, nie stanowią kredytów/pożyczek na nabycie przedmiotowych udziałów, co zresztą potwierdził sam wnioskodawca i co w sposób bezsporny wynika z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego. W kontekście przepisów prawa podatkowego oba zdarzenia gospodarcze (przejęcie długów oraz nabycie udziałów w innym podmiocie (spółce) niż strony umowy przejęcia długów) stanowią dwa odrębne podatkowe stany faktyczne. Jak słusznie podnosi autor skargi kasacyjnej mimo, że w wymiarze ekonomicznym obie sytuacje miałyby podobny skutek dla wnioskodawcy, to nie można podobnych skutków różnego rodzaju rozwiązań przyjętych przez podatnika utożsamiać i przenosić wprost na grunt skutków podatkowych. Te bowiem należy rozpatrywać z punku widzenia konsekwencji występujących dla każdego biorącego w nich udział podmiotu, gdyż każdy z nich jest odrębnym podatnikiem."

Ze zdarzenia przyszłego opisanego we wniosku nie wynika, w żadnej mierze, że Spółka ma otrzymać pożyczkę (kredyt). Spółka bowiem wskazuje, że planowane jest przejęcie przez nią długu od Sprzedającego z tytułu udzielonego mu kredytu (pożyczki), w ramach instytucji datio in solutum, jako zapłata ceny (części lub całości) za nabytą przez Spółkę Nieruchomość. Okoliczność, iż jednocześnie z tytułu przejęcia długu Spółka będzie zobowiązana do spłaty przejętych zobowiązań nie oznacza, że Spółka otrzymała środki pieniężne pod tytułem zwrotnym. Transakcja ta nie jest tożsama z otrzymaniem kredytu (pożyczki) przez Spółkę i tym samym w przedmiotowej sprawie art. 12 ust. 4 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie znajduje zastosowania.

Przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks Cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.) stanowią, że dłużnik powinien wykonać zobowiązanie zgodnie z jego treścią i w sposób odpowiadający jego celowi społeczno-gospodarczemu oraz zasadom współżycia społecznego, a jeżeli istnieją w tym zakresie ustalone zwyczaje - także w sposób odpowiadający tym zwyczajom (art. 354 k.c.). Ustawodawca przy założeniu zasady swobody umów nie stawia przeszkód, aby dłużnik zwolnił się ze zobowiązania przez spełnienie innego świadczenia, jeżeli również taka jest wola wierzyciela. Zgodnie bowiem z art. 453 k.c., jeżeli dłużnik w celu zwolnienia się ze zobowiązania spełnia za zgodą wierzyciela inne świadczenie, zobowiązanie wygasa (datio in solutum). Wskutek zawarcia umowy o świadczenie w miejsce wypełnienia dłużnik uzyskuje upoważnienie, umożliwiające mu wykonanie zobowiązania przez spełnienie świadczenia innego niż pierwotne. Z chwilą wypełnienia świadczenia zastępczego następuje wykonanie umowy o datio in solutum, a zarazem wykonanie istniejącego zobowiązania, co prowadzi do jego wygaśnięcia.

Takie czynności cywilnoprawne wywołują określone skutki na gruncie prawa podatkowego.

W wyniku zawarcia umowy datio in solutum oraz umowy przejęcia długu Sprzedającego (art. 519 kodeksu cywilnego w związku z art. 453 kodeksu cywilnego) dojdzie do wykonania przez Spółkę świadczenia zastępczego, w miejsce świadczenia pierwotnego jemu należnego. Spółka wykonując to świadczenia zastępcze dokona w ten sposób zapłaty części lub całości ceny za Nieruchomość (wykonana zobowiązanie z tego tytułu).

Celem bowiem datio in solutum jest wygaśnięcie istniejących pomiędzy stronami zobowiązań poprzez spełnienie przez dłużnika świadczenia innego niż określone w treści pierwotnej umowy. Zobowiązanie wówczas wygasa tak, jakby wygasło przez zwykłe wykonanie, przy czym konieczną przesłanką wygaśnięcia zobowiązania - poza umową stron - jest rzeczywiste dokonanie świadczenia przez dłużnika.

Nie można zatem uznać, iż w wyniku datio in solutum, w zamian za zapłatę pieniężna ceny Nieruchomości, nie dojdzie do zapłaty tej ceny, gdyż zgodnie z istotą tej umowy cena zostanie zapłacona w innej formie, tj. poprzez przejęcie przez Spółkę części lub całości długu Sprzedającego (kwoty głównej, odsetek i pozostałych należności). Po stronie Spółki nie dojdzie zatem do powstanie przysporzenia majątkowego, skutkującego powstaniem przychodu podatkowego (art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

Należy zauważyć w tym miejscu, że jak słusznie zauważyła Spółka, sama spłata przejętego przez nią zadłużenia będzie neutralna podatkowo dla Spółki.

Podsumowując organ wskazuje, że z przyczyn podanych wyżej, zapłata ceny za Nieruchomość (lub jej część) poprzez przejecie długu od Sprzedającego nie spowoduje powstania przychodu podatkowego dla Spółki.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się w zakresie pytania numer 1 za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.