IPPB3/423-1031/08-2/AS - Możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z nieodpłatnym przekazywaniem świadczeń pieniężnych i rzeczowych na rzecz beneficjentów w ramach umowy kompleksowej zawartej przez podatnika z zagranicznym kontrahentem.

Pisma urzędowe
Status:  Aktualne

Pismo z dnia 9 października 2008 r. Izba Skarbowa w Warszawie IPPB3/423-1031/08-2/AS Możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z nieodpłatnym przekazywaniem świadczeń pieniężnych i rzeczowych na rzecz beneficjentów w ramach umowy kompleksowej zawartej przez podatnika z zagranicznym kontrahentem.

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 22 lipca 2008 r. (data wpływu 25 lipca 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z nieodpłatnym przekazywaniem świadczeń pieniężnych i rzeczowych na rzecz Beneficjentów w ramach łączącej strony umowy kompleksowej - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 lipca 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z nieodpłatnym przekazywaniem świadczeń pieniężnych i rzeczowych na rzecz Beneficjentów w ramach łączącej strony umowy kompleksowej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca zawarł ze spółką E. A z siedzibą w S umowę, na podstawie której świadczy usługę kompleksową, w ramach której Wnioskodawca wykonuje czynności w zakresie reklamy, szeroko rozumianej promocji i informacji o produktach farmaceutycznych, które są sprzedawane w Polsce bezpośrednio przez firmę E. A, jak również promocji samej firmy E. A oraz producentów leków, od których E. A nabywa leki, które są dystrybuowane w Polsce.

W ramach czynności dotyczących reklamy, marketingu oraz promocji produktów farmaceutycznych, Wnioskodawca oprócz standardowych form reklamy, jak reklama w mass mediach, rozprowadzanie ulotek, czy też organizacji spotkań z przedstawicielami środowisk farmaceutycznych, dokonuje również nieodpłatnych świadczeń pieniężnych i rzeczowych na rzecz jednostek działających w sektorze edukacji oraz ochrony i promocji zdrowia, tj. zakłady opieki zdrowotnej, stowarzyszenia i fundacje, zwanych dalej "Beneficjentami". Świadczenia te są przekazywane przez Wnioskodawcę na polecenie E. A w celu wykreowania pozytywnego wizerunku tej firmy, tj. E. A.

Każdorazowe przekazanie nieodpłatnego świadczenia udokumentowane jest stosowną umową oraz innymi dokumentami, np. przelewem bankowym.

Z tytułu usług świadczonych na rzecz E. A, Wnioskodawca wystawia na rzecz E. A, faktury i otrzymuje od tej firmy wynagrodzenie, które kalkulowane jest w oparciu o metodę "koszt plus". Wnioskodawca otrzymuje, zatem od zagranicznego kontrahenta, tj. E. A wynagrodzenie, które obejmuje wszystkie wyżej opisane rzeczywiście poniesione w danym okresie rozliczeniowym przez Wnioskodawcę koszty w związku ze świadczoną usługą wykonywaną na rzecz E. A oraz określoną w umowie marżę zysku dla Wnioskodawcy.

Innymi słowy w ramach wynagrodzenia otrzymywanego od E. A, stanowiącego dla Wnioskodawcy przychód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, Wnioskodawca otrzymuje również zwrot wydatków poniesionych w związku z przekazywaniem nieodpłatnych świadczeń pieniężnych i rzeczowych na rzecz "Beneficjentów".

Wnioskodawca nie dokonuje odliczenia wydatków związanych z nieodpłatnym przekazywaniem świadczeń pieniężnych i rzeczowych od dochodu podlegającego podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy powyżej opisane wydatki ponoszone przez Wnioskodawcę w związku z nieodpłatnym przekazywaniem świadczeń pieniężnych i rzeczowych na rzecz Beneficjentów - jako koszt usługi świadczonej przez Wnioskodawcę na E. A - stanowią dla Wnioskodawcy w całości koszt uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, w myśl art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

W konsekwencji zatem, aby ponoszone przez Wnioskodawcę wydatki związane z nieodpłatnymi świadczeniami na rzecz Beneficjentów mogły zostać zakwalifikowane jako koszty uzyskania dla celów podatkowych, w świetle art. 15 ust. 1 podatku dochodowego od osób fizycznych, winny zostać spełnione poniższe przesłanki, tj.:

a.

przedmiotowe wydatki powinny wpływać na powstanie, zwiększenie, zachowanie lub zabezpieczenie przychodów podatkowych generowanych przez Wnioskodawcę oraz

b.

koszty te nie mogą być jednocześnie objęte listą wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, zawartą w art. 16 ust. 1 ustawy od osób prawnych.

W opinii Wnioskodawcy opisane powyżej przesłanki w przedmiotowym stanie faktycznym są spełnione, gdyż nieodpłatne przekazywanie świadczeń pieniężnych i rzeczowych na rzecz Beneficjentów dokonywane jest przez Wnioskodawcę bezpośrednio w celu uzyskania przychodu w postaci wynagrodzenia, jakie Wnioskodawca otrzymuje od E. A.

Koszty te bowiem ponoszone są w związku ze świadczeniem usług na rzez E. A na podstawie zawartej umowy. W konsekwencji, opisane powyżej nieodpłatne świadczenia pieniężne i rzeczowe przekazywane przez Wnioskodawcę na polecenie E. A stanowią element składowy usługi świadczonej przez Wnioskodawcę na rzecz E. A.

W konsekwencji zatem, zgodnie z zawartą pomiędzy Wnioskodawcą a E. A umową, Wnioskodawca wystawia na rzecz E. A fakturę i otrzymuje od tej firmy wynagrodzenie, które kalkulowane jest w oparciu o metodę "koszt plus". Wnioskodawca otrzymuje zatem od zagranicznego kontrahenta, tj. E. A wynagrodzenie za rzeczywiście poniesione koszty w związku ze świadczoną usługą, które obejmują m.in. poniesione przez Wnioskodawcę wydatki związane z nieodpłatnym przekazywaniem świadczeń pieniężnych i rzeczowych.

Należy podkreślić, iż przekazywanie przez Wnioskodawcę nieodpłatnych świadczeń na rzecz Beneficjentów ma na celu wyłącznie promocję firmy E. A i producentów leków, których produkty są sprzedawane przez E. A w Polsce. Innymi słowy, zatem działania te nie mają na celu promocji Wnioskodawcy.

Z tego też względu w przedmiotowym stanie faktycznym ponoszone przez Wnioskodawcę wydatki w zakresie darowizn nie podlegają ograniczeniom wynikającym z art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, gdyż nie mają one na celu promocji poprawy wizerunku Wnioskodawcy, lecz firmy E. AG, bądź też producentów tych leków, których produkty dystrybuuje E. A w Polsce.

Dodatkowo w opinii Wnioskodawcy przekazywane na rzecz Beneficjentów świadczenia nie stanowią darowizn w rozumieniu kodeksu cywilnego.

Dla celów podatkowych ustawodawca nie stworzył odrębnej definicji pojęcia darowizny, z tego też względu zgodnie z wykładnią systemową w celu określenia znaczenia tego pojęcia należy posłużyć się definicją zawartą w Kodeksie cywilnym.

Zgodnie z art. 888 Kodeksu cywilnego, aby dane zdarzenie uznać za darowiznę muszą być spełnione łącznie dwie przesłanki, tj.:

a.

świadczenie powinno mieć charakter nieodpłatny oraz

b.

powinno ono zostać sfinansowane z majątku darczyńcy.

W opinii Wnioskodawcy w przedmiotowej sytuacji nie została spełniona druga z wyżej wymienionych przesłanek. Przekazywanie nieodpłatnych świadczeń rzeczowych i pieniężnych przez Wnioskodawcę stanowi bowiem jeden z elementów usługi świadczonej przez Wnioskodawcę na rzecz E. A w ramach wynagrodzenia za świadczone usługi na podstawie umowy.

W konsekwencji zatem świadczenia te nie powodują uszczuplenia majątku Wnioskodawcy, co tym samym oznacza, iż nie mogą być one uznane za darowiznę w rozumieniu art. 888 Kodeksu cywilnego dokonaną przez Wnioskodawcę.

Wskazać w tym miejscu należy na orzeczenie Naczelnego Sądu Administracyjnego (sygn. akt I SA/Wr 2101/96) z dnia 10 lutego 1998 r., w którym NSA wyraził pogląd, że: "jeżeli istnieje tytuł nakładający obowiązek świadczenia (umowny lub ustawowy), nie można uznać dobrowolności uznania świadczenia. Stąd też świadczenie spełnione w wykonaniu obowiązku umownego lub ustawowego nie może być uznane za świadczenie spełnione w wykonaniu umowy darowizny".

Nie bez znaczenia w niniejszej sprawie stanowi również okoliczność, iż każde nieodpłatne przekazanie przez Wnioskodawcę na rzecz Beneficjentów wprost przekłada się na zwiększenie zysków Wnioskodawcy, gdyż w ten sposób zwiększa się podstawa naliczania "marży" zysku w ramach stosowanej metody "koszt plus" służącej do określenia wysokości należnego Wnioskodawcy wynagrodzenia.

Mając zatem powyższe na uwadze w opinii Wnioskodawcy w przedmiotowej sprawie nie ma zastosowania przepis art. 16 ust. 1 pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którym za koszt uzyskania przychodów nie uznaje się wydatków poniesionych przez podatników w związku z przekazywanymi darowiznami lub ofiarami wszelkiego rodzaju.

Z tego też względu zdaniem Wnioskodawcy opisane powyżej wydatki ponoszone przez Wnioskodawcę w związku z nieodpłatnymi świadczeniami na rzecz Beneficjentów stanowią dla Wnioskodawcy koszty uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zaprezentowane przez Wnioskodawcę stanowisko zostało również przedstawione w decyzji Nr 1401/PD-4230Z-14/06/GZ z dnia 11 kwietnia 2006 r. Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, który w uzasadnieniu przedmiotowej decyzji wyraził pogląd, iż: "wydatki ponoszone przez Spółkę w związku ze świadczeniami rzeczowymi i pieniężnymi przekazywanymi przez Spółkę nieodpłatnie na rzecz Beneficjentów - jako koszt usługi świadczonej przez Spółkę na rzecz zagranicznego kontrahenta - stanowią dla Spółki koszty uzyskania przychodów dla celów podatku dochodowego od osób prawnych".

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami.

Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów.

Oznacza to, że zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów może nastąpić jeżeli poniesione wydatki:

*

pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z przychodami,

*

nie są wyłączone z kosztów uzyskania przychodów.

Należy ponadto wskazać, iż wykazanie związku poniesionych kosztów z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiąganych przychodów, obciąża Podatnika.

W stanie faktycznym opisanym we wniosku E. A Sp. z o.o. zawarła ze spółką E. A z siedzibą w S umowę, na podstawie której świadczy usługę kompleksową i wykonuje czynności w zakresie reklamy, promocji i informacji o produktach farmaceutycznych, które są sprzedawane w Polsce bezpośrednio przez firmę E. A, jak również promocji samej firmy E. A oraz producentów leków, od których E. A nabywa leki dystrybuowane w Polsce. Oprócz standardowych form reklamy, jak reklama w mass mediach, rozprowadzanie ulotek, czy też organizacji spotkań z przedstawicielami środowisk farmaceutycznych, Wnioskodawca dokonuje również nieodpłatnych świadczeń pieniężnych i rzeczowych na rzecz jednostek działających w sektorze edukacji oraz ochrony i promocji zdrowia, tj. zakłady opieki zdrowotnej, stowarzyszenia i fundacje, zwanych "Beneficjentami". Świadczenia te są przekazywane przez Wnioskodawcę na polecenie E. A w celu wykreowania pozytywnego wizerunku firmy E. A.

Zgodnie bowiem z zawartą pomiędzy Wnioskodawcą a E. A umową, Wnioskodawca wystawia na rzecz E. A faktury i otrzymuje od tej firmy wynagrodzenie, które kalkulowane jest w oparciu o metodę "koszt plus".

Wydatki ponoszone w związku z nieodpłatnym przekazywaniem świadczeń pieniężnych i rzeczowych na rzecz Beneficjentów, o których mowa we wniosku, nie zostały wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych pośród wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów.

Należy wskazać, iż nieodpłatnie przekazywane Beneficjentom świadczenia pieniężne i rzeczowe nie stanowią darowizn, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 14.

Wobec braku definicji "darowizny" w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych, rozstrzygnięcie, czy dana czynność stanowi darowiznę w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 14, wymaga sięgnięcia - w myśl reguł wykładni systemowej - do przepisów aktu prawnego, w którym ta instytucja jest uregulowana.

Stosownym aktem prawnym jest ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.). Zgodnie z art. 888 § 1 Kodeksu cywilnego, przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku. Z uwagi na powyższe należy stwierdzić, iż istotą darowizny jest bezpłatne świadczenie kosztem majątku darczyńcy. Aby uznać daną czynność za darowiznę, konieczne jest zatem wystąpienie dyspozycji majątkowej darczyńcy, prowadzące do zmniejszenia jego majątku.

W sytuacji przedstawionej we wniosku w wyniku nieodpłatnego przekazywania przez Wnioskodawcę świadczeń pieniężnych i rzeczowych na rzecz podmiotów określonych we wniosku, dokonywanych w ramach usługi kompleksowej na rzecz spółki E. A z siedzibą w S, nie następuje zmniejszenie majątku Wnioskodawcy. Jak wynika bowiem ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku, wszelkie koszty ponoszone przez Wnioskodawcę w związku ze świadczeniem tych usług są zwracane w ramach należnego wynagrodzenia. Wnioskodawca otrzymuje zatem od zagranicznego kontrahenta wynagrodzenie, które obejmuje wszystkie wyżej opisane rzeczywiście poniesione w danym okresie rozliczeniowym przez Wnioskodawcę koszty w związku ze świadczoną usługą wykonywaną na rzecz spółki E. A oraz określoną w umowie marżę zysku dla Wnioskodawcy.

Podsumowując, w oparciu o powyższe przepisy prawa należy stwierdzić, iż wydatki ponoszone przez Wnioskodawcę w związku ze świadczeniami pieniężnymi i rzeczowymi przekazywanymi nieodpłatnie na rzecz Beneficjentów w ramach świadczonych dla spółki E. A z siedzibą w S usług kompleksowych dotyczących reklamy, promocji i informacji o produktach farmaceutycznych, można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl