IPPB3/423-1019/13-2/MS1

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 27 listopada 2013 r. (data wpływu: 18 grudnia 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów straty odpowiadającej niezamortyzowanej wartości początkowej inwestycji w obcym środku trwałym - jest prawidłowe.

W dniu 18 grudnia 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów straty odpowiadającej niezamortyzowanej wartości początkowej inwestycji w obcym środku trwałym.

We wniosku zostało przedstawione następujący stan faktyczny.

X. Sp. z o.o. (poprzednio Y. Sp. z o.o.), dalej przywoływana jako Wnioskodawczyni, jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT od 2003 r. Przedmiotem prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności jest produkcja i sprzedaż hurtowa herbat, herbat ziołowych i tym podobnych produktów spożywczych.

W okresie od 1 kwietnia 2009 r. do 30 czerwca 2012 r., Wnioskodawczyni wynajmowała dla potrzeb prowadzonej działalności nieruchomość budynkową. Początkowo do 31 sierpnia 2010 r.,- nieruchomość służyła celom magazynowo-składowym i związaną z tym obsługę administracyjną. Następnie, w drodze aneksu do umowy najmu zmieniono przeznaczenie wynajmowanej nieruchomości, wskazując, że będzie ona wykorzystywana przez Wnioskodawczynię na cele magazynowo-produkcyjno-składowe i związaną z tym obsługę administracyjno-biurową. Strony ustaliły, że Wnioskodawczyni będzie prowadziła w przedmiocie najmu konfekcjonowanie i magazynowanie substancji spożywczych (herbata, zioła, kawa, napoje i inne produkty spożywcze). Umowa najmu przedmiotowej nieruchomości pierwotnie została zawarta bezterminowo.

W myśl postanowień umowy najmu oraz zawartych do niej aneksów, Wnioskodawczyni, po uprzedniej zgodzie Wynajmującego mogła dokonywać na własny koszt ulepszeń na nieruchomości. Przy czym, w przypadku rozwiązania umowy najmu, wynajmujący był uprawniony do zatrzymania ulepszeń bez wynagrodzenia.

Ponieważ Wnioskodawczyni zamierzała korzystać z wynajmowanej nieruchomości w dłuższym okresie czasu, zaplanowała a następnie przeprowadziła w okresie od marca do września 2011 r. prace adaptacyjno-ulepszeniowe w wynajmowanych budynkach (m.in. w zakresie instalacji elektrycznej, instalacji wentylacyjnej, montażu podestów, wykonania posadzek żywicznych). Poczynione przez Wnioskodawczynię nakłady, w rozumieniu przepisów ustawy o p.d.o.p. stanowiły inwestycję w obcym środku trwałym. Inwestycja została przyjęta do używania w grudniu 2011 r. i począwszy od stycznia 2012 r. amortyzowana.

Jeszcze w trakcie trwania inwestycji, w związku z pogarszającą się koniunkturą na rynku, jak również sytuacją finansową Wnioskodawczyni, ustalono, że prowadzenie działalności w miejscu najmu na dotychczasowych warunkach jest dla niej nieopłacalne i przyczyni się jedynie do generowania dalszych strat. Już wówczas u Wnioskodawczyni pojawiły się problemy z bieżącym regulowaniem zobowiązań, w tym również z tytułu przedmiotowej umowy najmu. Przeprowadzona przez Wnioskodawczynię analiza wykazała, iż z jej punktu widzenia, pomimo poniesionych już wydatków na ulepszenie wynajmowanej nieruchomości, korzystniejszym jest rozwiązanie przedmiotowej umowy i kontynuowanie działalności w innej lokalizacji, bądź też zmiana zasad jej prowadzenia.

W kontekście powyższego, we wrześniu 2011 r., w drodze aneksu do umowy najmu, strony postanowiły w zakresie czasu trwania umowy zmienić jej charakter z bezterminowej, na umowę zawartą na czas określony do 30 czerwca 2012 r. Następnie, również w drodze aneksu do umowy najmu, doprecyzowano zasady wzajemnych rozliczeń związanych z zakończeniem najmu, postanawiając, iż wynajmujący zatrzyma bez wynagrodzenia nakłady stanowiące część składową wynajmowanej nieruchomości.

W związku z rozwiązaniem umowy najmu i spowodowane tym zaprzestanie produkcji kaw i herbat w dotychczasowej formie, po 30 czerwca 2012 r. Wnioskodawczyni kontynuuje działalność w oparciu o umowę outsourcingową, w ramach której inny podmiot (H. S.A.), na podstawie przekazanych przez nią specyfikacji jakościowych oraz dokumentacji technologicznej realizuje na jej rzecz czynności związane z produkcją określonego asortymentu produktów. Można również powiedzieć, że Wnioskodawczyni w stosunkach zewnętrznych nadal występuje jako producent - produkty te są bowiem oznaczane jako wyprodukowane dla niej.

Podkreślenia wymaga, iż Wnioskodawczyni nie zrezygnowała definitywnie z wykonywania we własnym zakresie czynności, które aktualnie zleciła H. S.A. Z uwagi na planowane kontynuowanie produkcji Wnioskodawczyni m.in. zachowała prawa ochronne do Znaków Towarowych, którymi oznacza swoje produkty.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy niezamortyzowana wartość zlikwidowanego środka trwałego w postaci opisanej w stanie faktycznym inwestycji w obcym środku trwałym stanowi koszty uzyskania przychodów.

Zdaniem Wnioskodawcy, niezamortyzowana wartość zlikwidowanego środka trwałego w postaci opisanej w stanie faktycznym inwestycji w obcym środku trwałym stanowi koszty uzyskania przychodów.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 357 z późn. zm.; dalej: ustawa p.d.o.p.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (...). Z powyższego przepisu jednoznacznie wynika, iż możliwość uwzględnienia konkretnego wydatku w rachunku podatkowych kosztów uzyskania przychodów uwarunkowana jest istnieniem związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem a uzyskanymi przychodami, względnie zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. Przywołany przepis nie ogranicza rozumienia pojęcia kosztów uzyskania przychodów jedynie do wydatków realizujących wyznaczone w nim cele w sposób bezpośredni. Pozwala to, zaliczyć do tej kategorii kosztów podatkowych również wydatki odznaczające się pośrednim związkiem przyczynowym między uzyskaniem przychodu, zachowaniem lub zabezpieczeniem ich źródła, jak również takie wydatki, które mogą mieć inny wpływ na wielkość osiągniętych przychodów. Kosztami uzyskania przychodów są bowiem wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, o charakterze definitywnym, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Przy czym kosztów, o których mowa wyżej w żadnym przypadku nie mogą stanowić kategorie wydatków wyłączone na mocy art. 16 ust. 1 ustawy p.d.o.p., pomimo iż spełniają pozytywne przesłanki wynikające z art. 15. Na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy p.d.o.p., do kategorii wydatków wyłączonych z kosztów uzyskania przychodów, ustawodawca zaliczył straty powstałe w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności.

W świetle przywołanego przepisu, w przypadku likwidacji środka trwałego, możliwość ujęcia straty (rozumianej jako nieumorzona wartości zlikwidowanego składnika majątku) w rachunku kosztów uzależniona jest od przyczyny tej likwidacji. Przy czym, jedynie w sytuacji ustalenia, ze przyczyną to była zmiana rodzaju działalności, przedmiotowa strata nie może stanowić kosztu uzyskania przychodów. Tymczasem, co jest istotne z punktu widzenia przepisów ustawy p.d.o.p., likwidacja środka trwałego może mieć miejsce z różnych przyczyn. Z kolei rodzaj i charakter przyczyny likwidacji konkretnego środka trwałego będą determinowały sposób rozliczenia związanych z tym zdarzeniem kosztów.

W kontekście powyższego, inne skutki należy wiązać z likwidacją składnika majątku powodowaną zmianą rodzaju działalności, odmienne natomiast w przypadku każdej innej likwidacji, np. wynikającej z poszerzenia dotychczasowej działalności, zmiany miejsca prowadzenia takiej działalności, wprowadzenia nowych technologii, etc o ile tylko likwidacja ta wpisuje się w cele określone w przepisie art. 15 ust. 1 ustawy p.d.o.p. Takie rozumienie przedmiotowej kwestii narzuca uchwała składu siedmiu sędziów NSA z dnia 25 czerwca 2012 r. sygn. II FPS 2/12, w której Sąd jednoznacznie potwierdził, że: "Strata odpowiadająca niezamortyzowanej wartości początkowej inwestycji w obcym środku trwałym, niespełniająca przesłanek z art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), może zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów, jeżeli jej powstanie wynika z działań podatnika podjętych dla realizacji celu określonego w art. 15 ust. 1 tej ustawy."

Argumentując przyjęte stanowisko, Sąd zauważył również, cyt.: "Działając w warunkach rynkowych podatnik musi podejmować racjonalne z jego punktu widzenia, oparte na ekonomicznych analizach i kalkulacjach, działania zmierzające do uzyskania możliwie największej efektywności ekonomicznej. Działania te mogą również polegać na dokonywaniu określonych oszczędności, zmniejszeniu kosztów i wydatków, minimalizowaniu strat z określonych segmentów działalności, czy też eliminowaniu nieopłacalnych przedsięwzięć. Gdyby podatnik działań takich nie podejmował, mógłby nie sprostać konkurencji a prowadzona przez niego działalność mogłaby stać się nierentowna i zacząć przynosić straty. Tym samym zagrożone byłoby źródło przychodów, jakim jest prowadzenie działalności gospodarczej w jej całokształcie. W tym sensie, co do zasady, każde tego rodzaju przedsięwzięcie zmierzające do zapobieżenia powstania takiej sytuacji, powinno być postrzegane jako prowadzące do zachowania bądź zabezpieczenia źródła przychodów, a związane z tym koszty, jako koszty uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p."

Tym samym uznać należy, jeżeli decyzja o likwidacji środka trwałego podyktowana została względami ekonomicznymi strata powstała w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych stanowi koszt uzyskania przychodu, i może być uznana jednorazowo za koszty uzyskania przychodu (por. interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 7 lutego 2011 r., sygn. IPPB1/415-684/09-2/AM).

Podkreślenia wymaga, iż ustawa p.d.o.p. nie definiuje kluczowych dla ustalenia zakresu zastosowania przepisu art. 16 ust. 1 pkt 6 pojęć, takich jak "likwidacja środka trwałego" oraz "zmiana rodzaju działalności". W tej sytuacji zasadne jest zastosowanie wykładni językowej i odniesienie się do definicji słownikowej.

Zgodnie z internetowym słownikiem języka polskiego (www.sjp.pwn.pl)"likwidować" oznacza "zniesienie, usunięcie lub rozwiązanie czegoś". W tym kontekście likwidacja środka trwałego" nie musi oznaczać fizycznego zniszczenia, czy też demontażu składnika majątku. Warto przy tym zauważyć, że w praktyce działania takie są niekiedy niemożliwe do przeprowadzenia albo wiążą się z dodatkowymi kosztami. Z punktu widzenia przepisów ustawy p.d.o.p. likwidacja środka trwałego z zasady powinna być kojarzona z definitywnym wyzbyciem się przez podatnika środka trwałego. W powyższy sposób przedmiotową kwestię rozstrzyga cytowana wyżej uchwała NSA z dnia 25 czerwca 2012 r., sygn. II FPS 2/12, w której Sąd uznał za likwidację środka trwałego zdarzenie polegające na pozostawieniu wynajmującemu nie w pełni zamortyzowanych nakładów na przedmiot najmu, stwierdzając przy tym, iż.: "(...) nie ma również przekonywujących powodów, aby przyjąć, że w przypadku wygaśnięcia lub rozwiązania umowy, na podstawie której podatnik korzystał z obcego środka trwałego dokonując w nim inwestycji, czy też generalnie rzecz biorąc zaprzestania wykorzystywania tej inwestycji wprowadzonej działalności gospodarczej, przed upływem określonego w przepisach okresu amortyzacji, istotnym a wręcz rozstrzygającym warunkiem decydującym o możliwości zaliczenia niezamortyzowanej w pełni inwestycji do kosztów uzyskania przychodów jest fizyczna likwidacja tej inwestycji (poniesionych nakładów), co w praktyce musiałoby przybrać postać demontażu, często połączonego z destrukcją zamontowanych elementów. Warunek taki nie tylko nie wynika z przepisów podatkowych, ale w wielu przypadkach skłaniałby podatników do podejmowania zupełnie nieracjonalnych i nieekonomicznych działań bez istnienia ku temu uzasadnionej potrzeby."

W tym miejscu warto również przywołać stanowisko NSA przedstawione w wyroku z dnia 29 czerwca 2011 r. sygn. II FSK 260/10, w którym Sąd podkreślił, że: "Pojęcia likwidacji środka trwałego nie można interpretować zawężająco, (...) wyłącznie do fizycznego unicestwienia środka trwałego i to jeszcze w wyniku zdarzeń niezależnych od podatnika, bowiem takie rozumienie nie znajduje uzasadnienia ani w wykładni językowej, ani też systemowej, czy celowościowej. Wbrew odmiennym wywodom skargi kasacyjnej ratio legis kwestionowanego przepisu polega na tym, aby podatnik w ramach tego samego rodzaju działalności mógł dokonać likwidacji środka trwałego, jeżeli uzna, że środek ten utracił przydatność gospodarczą i dalsze jego użytkowanie nie ma uzasadnienia ekonomicznego. Wówczas powstałą stratę zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.p. może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów."

Do rozstrzygnięcia pozostaje jednak ustalenie, jak w kontekście treści art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy p.d.o.p. należy odczytywać pojęcie "zmiana rodzaju działalności". Odnosząc się do definicji słownikowej należy zauważyć, że "zmiana" jest definiowana jako "zastąpienie czegoś czymś" (internetowy słownik języka polskiego www.sjp.pwn.pl. W tym aspekcie, analizowany przepis znajdzie zastosowanie wówczas, gdy likwidacja środka trwałego powodowana jest zaprzestaniem działalności, w której środek trwały był wykorzystywany i rozpoczęcie innego rodzaju działalności - w której środek ten jest nieprzydatny.

Podobnie wypowiedział się Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z dnia 30 września 2008 r., sygn. ILPB3/423-408/08-4/ŁM, w której stwierdził, cyt.: "Dla podatkowej kwalifikacji strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych decydującym pozostaje ustalenie, czy utracenie przez te środki przydatności gospodarczej spowodowane zostało rezygnacją przez podatnika z prowadzenia określonego rodzaju działalności, w której to działalności wykorzystywany był ten likwidowany środek trwały."

Odnosząc powyższe do stanu faktycznego, należy zauważyć, iż nie budzi wątpliwości, że zaistniałe zdarzenie, polegające na pozostawieniu wynajmującemu przez Wnioskodawczynię nie w pełni zamortyzowanych ulepszeń w przedmiocie najmu, oznacza likwidację środka trwałego w postaci inwestycji w obcym środku trwałym. Ponadto, nie powinno być kwestionowane, że wynikająca z powyższego tytułu strata, przy spełnieniu określonych w ustawie p.d.o.p. warunków, może stanowić koszt uzyskania przychodów. Jednocześnie Wnioskodawczyni wykazała, że nie zrezygnowała z prowadzenia działalności, w związku z którą wynajmowała przedmiotową nieruchomość i ponosiła nakłady na jej ulepszenie (zlikwidowana inwestycja w obcym środku trwałym). Fakt, iż po rozwiązaniu umowy najmu nie wykonuje we własnym zakresie czynności realizowanych uprzednio w wynajmowanej nieruchomości (konfekcjonowanie, magazynowanie artykułów spożywczych) w innej lokalizacji, nie jest tożsamy ze zmianą rodzaju prowadzonej działalności", o jakiej mowa w art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy p.d.o.p. Wnioskodawczyni nie wyzbyła się przysługujących jej praw ochronnych do Znaków Towarowych, którymi oznacza swoje produkty, dysponuje również dokumentacja technologiczną. Jej wolą jest występowanie w obrocie gospodarczym jako producent własnych wyrobów i taką możliwość sobie zagwarantowała. Zawarcie umowy outsourcingowej powinno być postrzegane jedynie jako zastosowanie efektywniejszej metody prowadzenia dotychczasowej działalności.

Niezależnie od powyższego, dla przedmiotowej sprawy kluczowym jest iż bez względu na sposób kontynuowania dotychczasowej działalności, przyczyną zlikwidowania środka trwałego w postaci inwestycji w obcym środku trwałym były wyłącznie względy ekonomiczne, tj. ograniczenie strat związanych z pozostawaniem Wnioskodawczyni w konkretnym stosunku najmu. Co oznacza, że Wnioskodawczyni nie zamierzała zmieniać i nie zmieniła rodzaju prowadzonej działalności. (Kontynuuje tą działalność, przy czym dotychczas nie zorganizowała jej w wynajętej/zakupionej przez siebie nieruchomości, lecz zleciła określone czynności, podmiotowi trzeciemu).

Działanie takie w znacznym stopniu ograniczyło ponoszone przez Wnioskodawczynię koszty i w efekcie końcowym spowodowało, że aktualnie Wnioskodawczyni generuje dochód. Do analizowanej sytuacji niewątpliwie adekwatny jest pogląd wyrażony w uchwale siedmiu sędziów NSA z dnia 25 czerwca 2012 r., sygn. II FPS 2/12, cyt.: "Przedstawiony wyżej kierunek wykładni analizowanych przepisów, tj. art. 15 ust. 1 i art. 16 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.p uwzględnia także postulowany w piśmiennictwie podatkowym sposób interpretowania prawa podatkowego oparty na tzw. wykładni gospodarczej. Przewiduje ona, m.in. przyjęcie założenia, że podatnik działa i powinien działać w sposób typowy dla podmiotów prowadzących działalność gospodarczą, tj. przykładowo dąży do osiągnięcia zysku a nie strat. Obok racjonalności działań podatnika drugim założeniem jest to, że wszyscy podatnicy powinni podlegać adekwatnemu obciążeniu podatkowemu. Obciążenie podatkowe jest adekwatne w sytuacji, w której podatnik płaci podatek w wysokości odpowiadającej ogólnym założeniom konstrukcji podatku, z uwzględnieniem przysługujących mu ulg i zwolnień (B. Brzeziński, Podstawy wykładni prawa podatkowego, ODDK, Gdańsk 2007, s. 148-149).

Uznanie, że podatnik może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów stratę z powodu likwidacji nie w pełni zamortyzowanych środków trwałych (inwestycji w obcych środkach trwałych) w wysokości niepokrytej dokonanymi odpisami amortyzacyjnymi, założenia te w pełni uwzględnia. Zasadą przyjętą przez polskiego ustawodawcę w podatkach dochodowych jest bowiem opodatkowanie dochodu będącego, co do zasady, nadwyżką przychodów nad kosztami ich uzyskania (art. 7 ust. 1 i 2 u.p.d.o.p. i art. 9 ust. 1 i 2 u.p.d.o.f.). Wydatki na zakup bądź wytworzenie środków trwałych nie stanowią - z woli ustawodawcy - kosztu uzyskania przychodu w momencie jego poniesienia (art. 16 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p. i art. 23 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.f.). Kosztem w tym przypadku są odpisy amortyzacyjne, dokonywane w okresie dłuższym niż rok podatkowy (art. 15 ust. 6 u.p.d.o,p. i art. 22 ust. 8 u.p.d.o.f.). Uzasadnieniem dla takiego rozliczania wydatku jest konieczność zachowania proporcjonalności między przychodami a wydatkami, a także dłuższy okres użytkowania środków trwałych i osiągania w związku z tym kosztem przychodów w okresie przekraczającym rok podatkowy, w którym je nabyto. Narzucony przez ustawodawcę przy obliczaniu podstawy opodatkowania sposób rozliczenia kosztu z tytułu nabycia środka trwałego bez uwzględnienia możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów całych kosztów związanych z jego nabyciem w sytuacji, gdy środek ten z racjonalnie i ekonomicznie uzasadnionych względów utracił swoją przydatność dla podatnika, skutkowałby nałożeniem na niego nieadekwatnych obciążeń podatkowych, nieuwzględniających konstrukcji tego podatku."

Mając na uwadze treść art. 16 ust. 1 pkt 6w zw. z art. 15 ust. 1 ustawy p.d.o.p., przedstawiona przez Wnioskodawczynię argumentacja jednoznacznie potwierdza, iż przyczyną likwidacji opisanego w stanie faktycznym nie w pełni zamortyzowanego środka trwałego, nie była zmiana rodzaju działalności, oraz że wynikająca z tego tytułu strata spełnia definicję kosztu. Tym samym za uzasadnione należy uznać stanowisko Wnioskodawczyni, iż strata ta stanowi koszt uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej w tym zakresie oceny stanowiska wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.