IPPB3/415-229/07-2/AJ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 19 września 2007 r. (data wpływu 1 października 2007 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kwalifikacji przychodów z tytułu jednoosobowego świadczenia usług polegających na kompleksowej obsłudze stacji paliw - jest nieprawidłowe.

W dniu 1 października 2007 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kwalifikacji przychodów z tytułu jednoosobowego świadczenia usług polegających na kompleksowej obsłudze stacji paliw.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca zamierza prowadzić działalność gospodarczą jako podmiot jednoosobowy. Wg PKD byłaby ona sklasyfikowana jako 9305Z - działalność usługowa pozostała, bądź 7450B - działalność jednoosobowych podmiotów wykonujących czynności na rzecz wyłącznie jednego podmiotu. Wnioskodawca otrzymał propozycję współpracy między jego przyszła firmą, a stacją paliw. Na podstawie zawartej umowy agencyjnej miałby świadczyć usługi dla stacji paliw polegające na kompleksowej obsłudze stacji, tj. obsługa klientów na placu (tankowanie), przyjmowanie należności za towar, obsługa sklepu, sprzątanie terenu stacji, utrzymanie czystości w budynkach i sanitariatach, odśnieżanie w okresie zimowym, koszenie trawy w okresie letnim itp. Czynności byłyby wykonywane na zmianę z innymi osobami, gdyż stacja jest czynna całodobowo. Przychodem wnioskodawcy byłby iloczyn stawki za 1 godzinę i ilości godzin przepracowanych na stacji. Za wykonanie usługi wnioskodawca wystawiałby fakturę VAT.

Wnioskodawca ponosiłby ryzyko gospodarcze, gdyż:

* w przypadku nie wykonania z jakichkolwiek względów swoich czynności nie osiągnąłby przychodu,

* zgodnie z umową wnioskodawca mógłby powierzyć wykonywanie czynności osobom trzecim,

* na koniec zmiany wnioskodawca dokonywałby tzw. odmeldowania kasjerskiego, tzn. gotówka w kasie musi się zgadzać z kwotą na odmeldowaniu - ewentualne braki wnioskodawca pokrywałby z własnych środków,

* oprócz umowy wnioskodawca podpisuje także umowę o odpowiedzialności materialnej, która zobowiązuje go do odpowiedzialności finansowej za towary na stacji,

* w sytuacji poniesienia przez klienta szkody w rezultacie nieprawidłowego wykonania przez wnioskodawcę powierzonych czynności) np. zatankowanie niewłaściwego paliwa, wydanie niewłaściwego rodzaju oleju silnikowego, uraz doznany przez klienta w wyniku nieusunięcia skutków warunków atmosferycznych takich jak oblodzona powierzchnia) umowa zobowiązywałaby wnioskodawcę do zwrócenia właścicielowi stacji kosztów poniesionych w związku z odszkodowaniami. Podobnie wnioskodawca byłby zobowiązany do zwrotu kosztów poniesionych przez właściciela stacji na skutek reklamacji na nieuprzejmą lub niefachową obsługę.

W czasie wykonywania czynności zleconych w umowie wnioskodawca nie podlegałby bezpośrednio kierownictwu właściciela stacji, gdyż:

* praca odbywa się w systemie zmianowym - stacja jest czynna całodobowo

* czynności takie jak koszenie, sprzątanie, odśnieżanie mogę wykonywać przy użyciu własnych narzędzi

* właściciel stacji kontroluje np. czystość obiektu, prawidłowość metkowania towaru, ale nie wyznacza konkretnego czasu wykonywania takich czynności

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w świetle art. 5b ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych działalność polegająca na obsłudze stacji paliw na podstawie umowy agencyjnej wyczerpuje przesłanki określone w tym artykule.

Zdaniem wnioskodawcy działalność gospodarcza jednoosobowa polegająca na obsłudze klientów i utrzymaniu obiektów stacji paliw nie spełnia warunków zawartych w art. 5b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dlatego też przychód z tego rodzaju działalności może zostać zakwalifikowany jako przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej pomimo miejsca wykonywania działalności. Jako przedsiębiorca wnioskodawca ponosiłby odpowiedzialność wobec osób trzecich, a także ryzyko gospodarcze związane z prowadzoną działalnością.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego, stwierdzam co następuje.

Pozarolniczą działalnością gospodarczą, w myśl art. 5a pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) jest działalność zarobkowa wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły, prowadzona we własnym imieniu i na własny lub cudzy rachunek, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.

Zgodnie z art. 5b ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. powołanej ustawy za pozarolniczą działalność gospodarczą nie uznaje się czynności, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

Odnosząc przedstawione zdarzenie przyszłe do pierwszego z ww. warunków należy stwierdzić, iż odpowiedzialność wobec osób trzecich za rezultat powierzonych do wykonania wnioskodawcy czynności oraz ich wykonywanie ponosił będzie zlecający wykonanie tych czynności (z wyłączeniem odpowiedzialności za popełnienie czynów niedozwolonych). Umowa sprzedaży paliwa, czy innych towarów zawierana jest pomiędzy właścicielem stacji a klientem stacji, w związku z tym odpowiedzialność za niedotrzymanie warunków umowy ponosi właściciel stacji.

Wnioskodawca przyjmując na siebie odpowiedzialność materialną za powierzone mu towary i pieniądze na stacji paliw oraz spowodowane przez niego szkody (umowa zobowiązywałaby wnioskodawcę do zwrócenia właścicielowi stacji kosztów poniesionych w związku z odszkodowaniami) ponosiłby odpowiedzialność wobec zlecającego, a nie osób trzecich - klientów stacji.

Postanowienia umowy dotyczące ewentualnego zwrotu kosztów nie wyłączają odpowiedzialności zlecającego wobec osób trzecich, bowiem zgodnie z art. 474 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), dłużnik (zlecający) odpowiedzialny jest jak za własne działanie lub zaniechanie za działania lub zaniechania osób, za pomocą których zobowiązanie wykonuje, czy którym jego wykonanie powierza. Natomiast stosownie do treści art. 435 § 1 k.c. prowadzący na własny rachunek przedsiębiorstwo lub zakład wprawiany w ruch za pomocą sił przyrody (pary, gazu, elektryczności, paliw płynnych itp.) ponosi odpowiedzialność za szkodę na osobie lub mieniu, wyrządzoną komukolwiek przez ruch przedsiębiorstwa lub zakładu, chyba że szkoda nastąpiła wskutek siły wyższej albo wyłącznie z winy poszkodowanego lub osoby trzeciej, za którą nie ponosi odpowiedzialności.

W myśl art. 437 k.c. nie można wyłączyć ani ograniczyć z góry tej odpowiedzialności.

Odnosząc zdarzenie przyszłe opisane przez wnioskodawcę do przesłanki zawartej w art. 5b ust. 1 pkt 2 ustawy zauważyć należy, iż w opisanym przez wnioskodawcę zdarzeniu przyszłym czynności byłyby wykonywane pod kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonych przez zlecającego te czynności.

Czynności byłyby wykonywane dla jednego zlecającego, zgodnie z jego wymaganiami i zleceniem, pod jego kontrolą w określonym miejscu - na stacji paliw, w określonym czasie - zdeterminowanym zmianami. Z opisu zdarzenia przyszłego wynika bowiem, iż właściciel stacji dokonywałby czynności kontrolnych w stosunku do wykonywanych przez wnioskodawcę poszczególnych czynności, wnioskodawca byłby zobowiązany do tzw. odmeldowania kasjerskiego oraz że praca odbywałaby się w systemie zmianowym. Brak określenia czasu wykonania poszczególnych czynności nie jest równoznaczny z samodzielnym ustalaniem czasu wykonania wszystkich czynności przez wnioskodawcę. Czas wykonywania czynności przez poszczególne osoby przy pracy ciągłej o charakterze zmianowym wymaga koordynacji (w związku ze specyfiką pracy stacji paliw trudno sobie wyobrazić, że np. po wykonaniu w ciągu 2 godzin usług sprzątania i koszenia trawy wnioskodawca zakończyłby wykonywanie usług w dniu bieżącym, a usługi tankowania samochodów wykonałby nazajutrz) i jest wykonywana w pewnym rygorze organizacyjnym.

Dokonując analizy przedstawionego zdarzenia przyszłego pod kątem ryzyka gospodarczego należy stwierdzić, iż ryzyko gospodarcze, jakie wiąże się z prowadzeniem działalności gospodarczej, jest innym ryzykiem od ryzyka, jakie ponosi pracownik w ramach stosunku pracy. Ryzyko gospodarcze, związane z działalnością gospodarczą, to np. ryzyko inwestycyjne, czyli prawdopodobieństwo nieuzyskania przewidywanych (względnie oczekiwanych) wyników ekonomiczno-finansowych związanych z tą działalnością lub też podejmowanym przedsięwzięciem. Występowanie ryzyka gospodarczego jest konsekwencją istniejącej w gospodarce rynkowej wolności gospodarczej oraz zakresu swobód, jakie ona za sobą pociąga.

Natomiast z przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego wynika, iż jeśli tylko wnioskodawca starannie wykonywałby zlecone umową obowiązki, miałby prawo do wynagrodzenia za każdą przepracowaną godzinę bez względu na rezultat, a zatem nie ponosiłby on ryzyka gospodarczego, o którym mówi art. 5b ust. 1 pkt 3 przywołanej ustawy.

W świetle przedstawionego zdarzenia przyszłego i powołanych przepisów należy uznać, iż działalność polegająca na jednoosobowym wykonywaniu usług związanych z obsługą stacji paliw wyczerpuje przesłanki określone w art. 5b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Mając na uwadze powyższe, stanowisko wnioskodawcy przedstawione we wniosku jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja nr 10, 09-402 Płock.