IPPB2/4515-92/15-2/MZ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 7 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w W. działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 27 lipca 2015 r. (data wpływu 29 lipca 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych nabycia spadku - jest prawidłowe.

W dniu 29 lipca 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych nabycia spadku.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Ethan Z. ("Wnioskodawca"), nabył w drodze dziedziczenia testamentowego, na podstawie prawa kanadyjskiego, udziały w roszczeniach do nieruchomości, na którą obecnie składają się działki o numerach ewidencyjnych 125, 126/1 oraz 126/2, dla których odpowiednio prowadzone są księgi wieczyste wraz z posadowionym na działce 125 budynkiem (dalej: "Nieruchomość"). Nieruchomość została objęta działaniem dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze miasta (Dz. U. Nr 50, poz. 279) (dalej: "Dekret").

Wnioskodawca nabył (wraz ze swoim bratem Jonathanem Z.) udziały w roszczeniach w drodze dziedziczenia po swojej matce, Evie Z. z domu E. Postanowienie o stwierdzeniu nabycia spadku przez Wnioskodawcę po zmarłej Evie Z., w udziale wynoszącym 1/2 w zakresie nieruchomości i ograniczonych praw rzeczowych do nieruchomości położonych w Polsce, zostało wydane przez Sąd Rejonowy, VI Wydział Cywilny w dniu 20 stycznia 2015 r., ("Postanowienie 1"). W skład spadku po Evie Z., w zakresie objętym Postanowieniem 1, wchodziły przysługujące jej udziały w roszczeniach do Nieruchomości, które Eva Z., nabyła w całości drodze dziedziczenia testamentowego po swojej matce, Rywce vel Rebece E z domu M. na mocy postanowienia Sądu Rejonowego Wydział Cywilny z dnia 8 sierpnia 2014 r., ("Postanowienie 2"). Rywka E. z domu M., z kolei wraz z siostrą Ruth K. z domu M., nabyła przysługujące jej udziały w roszczeniach do Nieruchomości, w drodze dziedziczenia ustawowego po swoich rodzicach (pradziadkach Wnioskodawcy) - G. (G.) M. oraz Eliahu M., co stwierdzone zostało postanowieniem Sądu Rejonowego Wydział Cywilny z dnia 7 lutego 2014 r., ("Postanowienie 3"). Zgodnie z Postanowieniem 3, Rywka E. nabyta spadek po G. vel G. M. oraz Eliahu M. ze w części wynoszącej 1/2 udziału w spadku.

G. i Eliasz M., przed II Wojną Światową, byli wraz ze swoją córką Rywką vel Rebecca E z domu M., odpowiednio w udziałach wynoszących 25%, 60% oraz 15%, współwłaścicielami Nieruchomości. Na mocy Dekretu Nieruchomość została przejęta na własność gminy. Następnie na mocy ustawy z 20 marca 1950 r. o terenowych organach jednolitej władzy państwowej, którą zlikwidowano samorząd terytorialny w Polsce, Nieruchomość stała się własnością państwową. Przywrócenie samorządu terytorialnego ustawą z 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym (Dz. U. Nr 16, poz. 95 z późn. zm.) doprowadziło do restytucji prawa gmin warszawskich do gruntów, a więc Nieruchomość jest obecnie własnością gminy. Nieruchomość do dnia dzisiejszego nie została zwrócona na rzecz dawnych jej właścicieli ani ich spadkobierców ani też żadnego rodzaju odszkodowanie za nią, do dnia dzisiejszego, nie zostało wypłacone.

Nieruchomość została wywłaszczona na podstawie Dekretu, orzeczeniem administracyjnym Prezydium Rady Narodowej z dnia 19 maja 1951 r., znak PB/2266/51/U ("Orzeczenie Administracyjne"). Na skutek wniesionego, jeszcze przez Ruth K. z domu M., wniosku, w dniu 1 kwietnia 2009 r., Samorządowe Kolegium Odwoławcze wydało decyzję stwierdzającą nieważność Orzeczenia Administracyjnego co do całości Nieruchomości ("Decyzja SKO"). Wobec częściowej wadliwości Decyzji SKO, w dniu 19 stycznia 2012 Samorządowe Kolegium odwoławcze wydało decyzję, uchylającą Decyzję SKO w części dotyczącej działki 126/1, orzekając, że w zakresie działki 126/1 Orzeczenie Administracyjne zostało wydane z naruszeniem prawa, ale nie można stwierdzić jego nieważności ze względu na zaistnienie nieodwracalnych skutków prawnych (oddanie gruntu Nieruchomości w części dotyczącej dziatki numer 126/1 w użytkowanie wieczyste osobie trzeciej na podstawie aktu notarialnego). Decyzja SKO, którą stwierdzono nieważność Orzeczenia Administracyjnego, w odniesieniu do pozostałej części Nieruchomości, tj. działki 125 i części działki 126/2, pozostała w mocy.

W związku z powyższym, w skład spadku po zmarłej Evie Z. z domu E weszły udziały w dwóch rodzajach roszczeń (dalej: "Roszczenia"):

i. roszczeniu o przyznanie prawa użytkowania wieczystego do gruntu Nieruchomości, w części dotyczącej działki numer 125 oraz części działki 126/2 (wraz z przyznaniem własności budynku posadowionego na działce 125), co do którego toczy się obecnie postępowanie przed Prezydentem Miasta:

oraz

ii. roszczeniu o przyznanie odszkodowania za części Nieruchomości, które ze względu na zaistnienie nieodwracalnych skutków prawnych nie mogą być zwrócone w naturze, tj.:

a. roszczeniu o zapłatę odszkodowania za stanowiącą część Nieruchomości działkę 126/1, co do którego toczy się obecnie przed Sądem Okręgowym w W. postępowanie przeciwko Skarbowi Państwa, o sygn. akt II C 146/15

oraz

b. roszczeniu o zapłatę odszkodowania za osiem lokali znajdujących się w budynku posadowionym na działce 125, których własność wraz z powiązanymi z nimi udziałami w prawie użytkowania wieczystego Nieruchomości zostały zbyte na mocy aktów notarialnych na rzecz osób trzecich, a w związku z tym nie ma możliwości ich zwrotu w naturze, a jedynie uzyskanie za nie odszkodowania.

Jako, że zgodnie z przepisami obowiązującymi w czasie zbycia prawa własności lokali i ustanawiania prawa użytkowania wieczystego części gruntu Nieruchomości, przewidziany był dwuetapowy mechanizm ustanawiania oprawa użytkowania wieczystego, tj. zawarcie umowy poprzedzało każdorazowo wydanie decyzji administracyjnej, przed wystąpieniem z roszczeniem o odszkodowanie za sprzedane lokale, konieczne jest uprzednie wystąpienie o stwierdzenie, że decyzje, na mocy których doszło do rozporządzenia gruntem Nieruchomości, jako gruntem państwowym i prawem własności poszczególnych lokali, zostały wydane z rażącym naruszeniem prawa, lecz nie można stwierdzić ich nieważności z powodu zaistnienia nieodwracalnych skutków prawnych (oddania gruntu Nieruchomości w częściach związanych z własnością ośmiu lokali w użytkowanie wieczyste osobom trzecim na podstawie aktów notarialnych). Postępowania w powyższym zakresie zostały już zainicjowane przez Wnioskodawcę i pozostałych spadkobierców dawnych właścicieli Nieruchomości przed Samorządowym Kolegium Odwoławczym w W., przy czym na dzień składania niniejszego wniosku, część wszczętych w tym zakresie postępowań nie została jeszcze zakończona. W związku z powyższym postępowanie w przedmiocie uzyskania odszkodowania za powyższe lokale nie zostało jeszcze zainicjowane.

Wnioskodawca jest obywatelem Kanady oraz Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej i nie posiada stałego miejsca pobytu w Rzeczypospolitej Polskiej. Wnioskodawca nigdy nie posiadał obywatelstwa polskiego ani też nie miał stałego miejsca pobytu na terenie Polski.

Spadkodawczyni, matka Wnioskodawcy, Eva Z. z domu E, w chwili śmierci była obywatelką Kanady (nie posiadała obywatelstwa polskiego), a zmarła w 2005 r. w Montrealu, w Kanadzie, gdzie miała stałe miejsce zamieszkania.

Spadkodawczyni Evy E. Z., Rywka vel Rebecca E z domu M., w chwili śmierci była obywatelką Izraela (nie miała obywatelstwa polskiego), a zmarła w 2001 r. w Montrealu, w Kanadzie, gdzie miała stałe miejsce zamieszkania.

Ani Eva Z. z domu E w chwili śmierci swojej matki, Rywki vel Rebecca E z domu M. ani Rywka vel Rebecca E z domu M. w chwili śmierci swoich rodziców - G. i Eliasza M., nie posiadały ani obywatelstwa polskiego ani stałego miejsca zamieszkania na terenie Polski.

Spadkodawcy Rywki E z domu M., tj. pradziadkowie Wnioskodawcy, Eliasz i G. M. w chwili śmierci (G. M. - 3 lutego 1958 r., Eliasz M. - 23 września 1973 r.) posiadali obywatelstwo Państwa Izrael oraz stałe miejsce zamieszkania w Tel Awiwie w Izraelu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, nieposiadającego obywatelstwa polskiego i miejsca stałego zamieszkania w Polsce, że nabyte przez niego w drodze dziedziczenia ustawowego po spadkodawcy nieposiadającym obywatelstwa polskiego i miejsca stałego zamieszkania w Polsce, Roszczenia (udział w Roszczeniach) do Nieruchomości objętej działaniem Dekretu, stanowią prawo majątkowe wykonywane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i w związku z wypełnieniem hipotezy art. 3 pkt 1 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 86 z późn. zm.), Wnioskodawca jest zwolniony z obowiązku podatkowego polegającego na zapłacie podatku od spadku nabytego po swojej matce Evie Z. z domu E na mocy postanowienia sądu, w zakresie dotyczącym nieruchomości i ograniczonych praw rzeczowych do nieruchomości położonych w Polsce.

2. Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, będącego następcą prawnym podatnika nieposiadającego obywatelstwa polskiego i miejsca stałego zamieszkania w Polsce, że nabyte przez tego podatnika w drodze dziedziczenia ustawowego po spadkodawcy nieposiadającym obywatelstwa polskiego i miejsca stałego zamieszkania w Polsce, Roszczenia (udział w Roszczeniach) do Nieruchomości objętej działaniem Dekretu, stanowią prawa majątkowe wykonywane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i w związku z wypełnieniem hipotezy art. 3 pkt 1 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 86 z późn. zm.), podatnik, tj. spadkodawczyni Wnioskodawcy, Eva Z. była zwolniona z obowiązku podatkowego polegającego na zapłacie podatku od spadku nabytego po swojej matce Rywce vel Rebecca E z domu M. na mocy postanowienia sądu, w zakresie dotyczącym nieruchomości i ograniczonych praw rzeczowych do nieruchomości położonych w Polsce.

3. Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, będącego następcą prawnym podatnika nieposiadającego obywatelstwa polskiego i miejsca stałego zamieszkania w Polsce, że nabyte przez tego podatnika w drodze dziedziczenia ustawowego po spadkodawcach nieposiadających obywatelstwa polskiego i miejsca stałego zamieszkania w Polsce, Roszczenia (udział w Roszczeniach) do Nieruchomości objętej działaniem Dekretu, stanowią prawa majątkowe wykonywane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i w związku z wypełnieniem hipotezy art. 3 pkt 1 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 86 z późn. zm.), podatnik, tj. babka Wnioskodawcy, Rywka vel Rebecca E Z. z domu M. była zwolniona z obowiązku podatkowego polegającego na zapłacie podatku od spadku nabytego po swoich rodzicach G. i Eliaszy M. na mocy postanowienia sądu, w zakresie dotyczącym nieruchomości i ograniczonych praw rzeczowych do nieruchomości położonych w Polsce.

4. Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, że w przedstawionym stanie faktycznym i w jego zakresie Wnioskodawca nie jest obciążony żadnym obowiązkiem podatkowym na podstawie ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 86 z późn. zm.), wynikającym z objęcia spadku po matce Evie E Z....

Zdaniem Wnioskodawcy,

Zgodnie z art. 3 pkt 1 Ustawy, podatkowi nie podlega nabycie własności rzeczy ruchomych znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych podlegających wykonaniu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, jeżeli w dniu nabycia ani nabywca, ani też spadkodawca lub darczyńca nie byli obywatelami polskimi i nie mieli miejsca stałego pobytu lub siedziby na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Podstawą wyłączenia od obowiązku podatkowego na gruncie powyższego przepisu, jest kumulatywne spełnienie trzech warunków:

W ocenie Wnioskodawcy wszystkie powyższe warunki zostały spełnione zarówno w przypadku Wnioskodawcy, jaki i Evy Z. z domu E. oraz Rywki vel Rebeki E. z domu M., tj. poprzedników prawnych Wnioskodawcy.

Wnioskodawca na mocy Postanowienia 1, Eva Z. z domu E na mocy Postanowienia 2 oraz Rywka vel Rebecca E z domu M. na mocy Postanowienia 3, nabyli spadek, w skład którego weszły prawa majątkowe, tj. udziały w Roszczeniach do Nieruchomości. Prawo użytkowania wieczystego jak również odszkodowanie nie zostały uzyskane przed nabyciem spadku ani przez Wnioskodawcę ani żadnego z jego poprzedników prawnych, bowiem postępowania dotyczące Roszczeń, zmierzające do uzyskania tych praw nie zakończyły się do dnia dzisiejszego. Prawami majątkowymi są jednak również przysługujące w dniu nabycia prawa do przyznania odpowiednio prawa użytkowania wieczystego i odszkodowania. Jak wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 13 kwietnia 2000 r., sygn. akt: III SA 644/99: "Stosownie do art. 1 ust. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn podatkowi temu podlega nie tylko nabycie własności rzeczy, ale i praw majątkowych. Jednym z takich praw jest prawo do odszkodowania za przejętą w 1945 r. nieruchomość. Natomiast wydanie decyzji ustalającej wysokość odszkodowania stanowi konkretyzację tego prawa, pozwalającą organowi podatkowemu na określenie jego wartości dla celów podatkowych". Podobnie Naczelny Sąd Administracyjny uznał w wyroku z 17 listopada 2005 r., sygn. akt: FSK 2477/04 utrzymując w mocy wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. z 23 czerwca 2004 r., sygn. akt: II SA 393/03 oraz podzielając stanowisko WSA, że do praw majątkowych w rozumieniu art. 1 ust. 1 Ustawy, należą uprawnienia przysługujące danej osobie na dobrach majątkowych, które dają określonej osobie korzyść w znaczeniu materialnym, którą można oznaczyć w pieniądzu. Według NSA do praw w znaczeniu powyższego przepisu należą prawa, które dają określonej osobie korzyść w znaczeniu materialnym, a więc także prawo powstałe w wyniku dochodzenia roszczeń z tytułu nieruchomości przejętej dekretem z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze miasta.

O majątkowym charakterze Roszczeń jako praw, w świetle powyższej interpretacji NSA, przesądza również fakt, iż roszczenia do nieruchomości objętych działaniem Dekretu mogą być również przedmiotem obrotu dając uprawnionym osobom materialne korzyści.

Udziały w Roszczeniach, które odziedziczyła Rywka vel Rebecca E z domu M., po niej Eva Z. a po niej Wnioskodawca, podlegają wykonaniu na terenie Rzeczypospolitej Polskiej, bowiem Nieruchomość, której one dotyczą jest położona w Polsce. Jak wskazuje się w doktrynie: "W praktyce wykonanie prawa jest rozumiane albo jako prawo żądania wykonania prawa, np. żądanie wydania rzeczy lub wniosek o wypłatę odszkodowania, albo jako rzeczywiste wykonanie prawa, tzn. wydanie rzeczy lub wyplata odszkodowania. (...) Z budowy przepisu wynika jednak, że chodzi wyłącznie o aspekt przedmiotowy, warunkiem wyłączenia od podatku jest bowiem, aby określić status nabywcy praw w dniu ich nabycia. Oznacza to, że należy określić, gdzie mogą być wykonane w tym dniu - niezależnie od tego, kto je nabędzie. (...) Miejsce wykonania prawa należy więc oceniać, tak jak w przypadku rzeczy - ocenia się miejsce ich położenia" (tak: S. Brzeszczyńska, Podatek od spadków i darowizn. Komentarz. Wyd. 3. W. 2009, komentarz do art. 3 ustawy o podatku od spadków i darowizn, Legalis).

Roszczenie o ustanowienie prawa użytkowania wieczystego zgodnie z Dekretem, może być wykonywane jedynie poprzez złożenie wniosku o przyznanie tego prawa do właściwego organu administracji, którym w niniejszym przypadku jest Prezydent Miasta Stołecznego Warszawy, co potwierdza wykonywanie prawa majątkowego w postaci roszczenia o ustanowienie użytkowania wieczystego na terenie Polski.

Roszczenie o uzyskanie odszkodowania w przedmiotowym stanie faktycznym, gdzie przyczyną szkody było wydanie decyzji administracyjnej z naruszeniem prawa, skierowane jest przeciwko Skarbowi Państwa. Powyższe roszczenie jest zatem zgodnie z art. 27 oraz art. 29 k.p.c. wykonywane przed sądami polskimi, właściwymi do rozpoznania sprawy z uwagi na siedzibę pozwanego, tj. Skarbu Państwa.

Zgodnie z zacytowanym powyżej art. 3 Ustawy, okoliczności w nim badane, w tym również stan praw majątkowych wchodzących do masy spadkowej są oceniane na dzień nabycia. Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 7 maja 1999 r., sygn. akt: I SA/Gd 1863/97) wskazał: "Ponieważ nabycie spadku w rozumieniu art. 925 k.c. następuje z chwilą otwarcia spadku, tj. z chwilą śmierci spadkodawcy (art. 924 k.c.), wartość nabytych rzeczy i praw ustala się według stanu z dnia śmierci spadkodawcy". W ślad za zacytowanym powyżej wyrokiem, przy ocenie podatkowych aspektów dotyczących zagadnień dekretowych, stan praw majątkowych wchodzących do masy spadkowej jest oceniany na moment otwarcia spadku, a więc w przedstawionym stanie faktycznym, w odniesieniu do każdego ze spadkobierców są to wyłącznie roszczenia o rozstrzygnięcie wniosku dekretowego oraz roszczenia odszkodowawcze.

Jednocześnie, mając na uwadze powyższe, należy wyjaśnić kwestię własności budynków istniejących na gruntach, które Dekretem zostały przejęte na własność gminy, a która zgodnie z Dekretem została uregulowana inaczej aniżeli kwestia samych gruntów. Zgodnie z art. 5 Dekretu, budynki oraz inne przedmioty, znajdujące się na gruntach, przechodzących na własność gminy miasta, pozostały własnością dotychczasowych właścicieli, o ile przepisy szczególne nie stanowiły inaczej. Zgodnie z art. 8 Dekretu - w razie nieprzyznania dotychczasowemu właścicielowi gruntu wieczystej dzierżawy lub prawa zabudowy (obecnie prawa użytkowania wieczystego) - wszystkie budynki, położone na gruncie, przechodziły na własność gminy, która obowiązana była wypłacić właścicielowi ustalone za nie odszkodowanie. Dawni właściciele zachowywali więc własność budynków (art. 5 Dekretu). Na własność gminy budynki przechodziły tylko wówczas, gdy dotychczasowi właściciele nie złożyli w terminie wniosków dekretowych w odniesieniu do gruntów, na których położone byty te budynki, lub gdy takie wnioski zostały przez gminę rozpatrzone odmownie. Decyzje stwierdzające nieważność orzeczeń odmawiających przyznania prawa własności czasowej do gruntu (dzisiaj prawa użytkowania wieczystego) mają skutek ex tunc, co oznacza, iż prowadzą do stanu prawnego jakby orzeczenie odmawiające przyznania prawa do gruntu nigdy nie zostało wydane.

Taki też skutek ma Decyzja SKO stwierdzająca nieważność Orzeczenia Administracyjnego, która zniosła skutki prawne wydanego orzeczenia. Skutkiem prawnym Decyzji SKO jest ponowne rozpoznanie wniosku o przyznanie prawa własności czasowej (obecnie prawa użytkowania wieczystego) gruntu, bowiem konsekwencją stwierdzenia nieważności Orzeczenia Administracyjnego jest istnienie stanu prawnego Nieruchomości sprzed daty jej wydania co z kolei oznacza, iż Nieruchomość nigdy nie przeszła na własność gminy (a następnie Skarbu Państwa), lecz pozostała własnością dawnych właścicieli Nieruchomości, a w dalszej kolejności ich następców prawnych, tj. Wnioskodawcy i jego poprzedników prawnych. W takiej sytuacji budynek posadowiony na działce 125 stał się na powrót własnością spadkobierców dawnych właścicieli, przy czym prawo własności budynku jest niejako "zawieszone" do czasu rozpoznania wniosku.

Wobec powyższego, jako, że prawo własności budynku posadowionego na działce 125, stanowiącej część Nieruchomości, na dzień nabycia spadku przez Evę Z. z domu E, Rywkę E z domu M. jak i Wnioskodawcę jeszcze nie istniało (decyzja o stwierdzeniu nieważności Orzeczenia Administracyjnego została bowiem wydana dopiero w roku 2009, tj. po śmierci Eliasza, G. M., Rywki E Z. i Evy Z.,), powyższe prawo nie wchodziło w skład masy spadkowej ani po G. i Eliaszu M. ani po Rywce E Z. ani po Evie E Z.

Jak wskazano w opisie stanu faktycznego powyżej, zarówno Wnioskodawca, Eva Z. z domu E jak i Rywka E z domu M., jako spadkobiercy nie posiadali w chwili nabycia spadku (przez każde z nich), ani obywatelstwa polskiego ani stałego miejsca zamieszkania w Polsce.

Jak wskazano w opisanym powyżej stanie faktycznym zarówno Eva Z. z domu E, Rywka E z domu M. jak i Eliasz i G. M., jako spadkodawcy, w chwili śmierci (każdego z nich) nie posiadali ani obywatelstwa polskiego ani stałego miejsca zamieszkania w Polsce.

W ocenie Wnioskodawcy, w świetle przedstawionych powyżej faktów, zarówno spadek, który nabyt po matce Evie Z. z domu E, jak i spadek, który jego matka nabyta od swojej matki, Rywki vel Rebeki E z domu M., a ta od swoich rodziców, G. i Eliasza M. nie podlegają obowiązkowi podatkowemu na terenie Rzeczypospolitej Polskiej ze względu na wypełnienie hipotezy art. 3 pkt 1 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 86 z późn. zm.), (dalej: "Ustawa"). Zdaniem Wnioskodawcy, przedmiotem dziedziczenia przez każdego z nich są bowiem prawa majątkowe wykonywane na terytorium Polski, a ani spadkodawcy, ani spadkobiercy nie posiadali obywatelstwa polskiego ani miejsca stałego pobytu w Polsce w chwili nabycia.

Przedstawione okoliczności nabycia spadku oraz składników masy spadkowej są tożsame w odniesieniu do Wnioskodawcy, Evy Z. z domu E oraz Rywki E z domu M. dlatego wobec jednego, w ocenie Wnioskodawcy, stanu faktycznego połączono je w jednym wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, od którego należna jest jedna opłata w wysokości 40 złotych. Jedynie z ostrożności, tj. w przypadku uznania przez organ, iż wniosek zawiera trzy stany faktyczne uiszczono opłatę skarbową za każdy z nich.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistniałego zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W., ul. Jasna 2/4, 00-013 W. po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w W. Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.