IPPB2/4511-457/15-2/PW

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 13 kwietnia 2015 r. (data wpływu 30 kwietnia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych związanych z udostępnieniem przez spółkę samochodów służbowych pracownikom spółki - jest prawidłowe.

W dniu 30 kwietnia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych związanych z udostępnieniem przez spółkę samochodów służbowych pracownikom spółki.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca (spółka akcyjna) jest polskim przedsiębiorstwem przemysłu chemicznego, specjalizującym się w przetwórstwie tworzyw sztucznych i produkcji wyrobów z PVC i PE a następnie ich sprzedaży. Siedziba Spółki znajduje się w W., natomiast oddziały produkcyjne w miastach X. i O. Spółki zależne Grupy zlokalizowane są m.in. w W., N., B., G. i P.

Wnioskodawca, w celu zapewnienia ciągłości procesów produkcyjnych i handlowych, terminowego realizowania zleceń dla swoich klientów posiada flotę samochodową, składającą się z samochodów osobowych, będących jego własnością lub będących przedmiotem umów leasingu i najmu.

Wnioskodawca w ramach wewnętrznej dokumentacji posiada regulamin (dalej: Regulamin) dotyczący użytkowania samochodów osobowych, które wykorzystywane są dla potrzeb działalności gospodarczej lub celów prywatnych. Zgodnie z Regulaminem, decyzja o przyznaniu danemu pracownikowi samochodu służbowego uzależniona jest od charakteru jego pracy, zajmowanego stanowiska, wymogów co do jego mobilności (konieczność wykonywania czynności służbowych poza siedzibą Wnioskodawcy) oraz dyspozycyjności.

Pracownicy, którym powierzane są samochody służbowe należą do przedstawicieli handlowych, do kadry kierowniczej i zarządzającej Wnioskodawcy w rozumieniu przepisów kodeksu pracy i kodeksu handlowego, których nie obowiązują ograniczenia czasowe dotyczące wymiaru czasu pracy. Zgodnie z Regulaminem, ww. pracownicy i zarządzający otrzymujący do dyspozycji samochody służbowe. Treść Regulaminu nakłada na tych pracowników, w związku z korzystaniem z powierzonych im samochodów szereg obowiązków. Między innymi, pracownicy Ci są zobowiązani do należytego zabezpieczenia samochodu służbowego przed kradzieżą, zniszczeniem lub uszkodzeniem. Ponadto pracownicy ponoszą odpowiedzialność za prawidłową eksploatację samochodów, tzn. mają obowiązek dołożenia wszelkich starań dla zabezpieczenia i utrzymania samochodów w należytym stanie technicznym, przestrzegania warunków technicznych eksploatacji, stosowania właściwych materiałów eksploatacyjnych, aranżowania przeprowadzania napraw, przeglądów, mycia i zabiegów okresowych według instrukcji obsługi. Zobowiązują się również do przestrzegania ogólnych i szczegółowych warunków ubezpieczeniowych, serwisowych oraz zasad użytkowania. Na pracownikach ciąży też obowiązek wypełniania druków - oświadczeń m.in. co do rodzaju i celu wyjazdu, wartości zużytego paliwa, numeru faktury lub rachunku, przebiegu pojazdu, kilometrówki.

Wnioskodawca natomiast pokrywa koszty eksploatacji i ubezpieczenia samochodów służbowych oraz inne opłaty o charakterze obligatoryjnym, tj. obsługi technicznej, konserwacji, zmiany opon, mycia, napraw i przeglądów związanych z eksploatacją pojazdu.

W związku z wymaganą dyspozycyjnością pracowników związaną z zajmowanymi stanowiskami oraz obowiązkiem zabezpieczenia mienia przed zniszczeniem lub kradzieżą. Wnioskodawca nakłada na pracowników obowiązek parkowania samochodów służbowych w ich miejscach zamieszkania/pobytu (np. w sytuacji czasowego wynajmu mieszkania przez pracownika poza miejscem jego stałego zamieszkania lub delegowania pracownika do innej miejscowości w celu wykonywania tam obowiązków służbowych). Takie zasady garażowania mają na celu zapewnienie mobilności pracowników oraz oszczędność czasową w dotarciu do miejsc wykonywania obowiązków służbowych. W konsekwencji, samochody służbowe są wykorzystywane do przemieszczania się pracowników pomiędzy miejscem wykonywania obowiązków służbowych, a miejscem garażowania samochodu służbowego. Dodatkowo zdarza się, że pracownicy przemieszczają się w dni ustawowo wolne od pracy (tekst jedn.: soboty, niedziele, święta) pomiędzy swoim miejscem zamieszkania a miejscem wykonywania pracy lub miejscem spotkania z kontrahentem, o ile należyte wykonywania przez nich obowiązków tego wymaga. Wnioskodawca uznaje, że przejazdy pomiędzy parkingiem zorganizowanym przy ich miejscu zamieszkania/pobytu, a miejscem wykonywania pracy oraz garażowanie samochodu służbowego stanowią realizację obowiązków służbowych pracowników.

Ponadto podkreślić należy, że Pracownicy nie otrzymują dodatkowego wynagrodzenia za garażowanie samochodu służbowego w miejscu ich zamieszkania/pobytu. Wnioskodawca dopuszcza możliwość korzystania przez pracowników z samochodów służbowych dla celów prywatnych na warunkach określonych w Regulaminie.

Wszelkie sytuacje, w których pracownik użytkuje samochód służbowy w celach niezwiązanych z wykonywaniem obowiązków służbowych, stanowią wykorzystywanie samochodów służbowych do celów prywatnych i w konsekwencji powodują powstanie zobowiązania po stronie pracownika. Pracownik ma wynikający z Regulaminu obowiązek comiesięcznego składania oświadczenia o faktycznej liczbie przejechanych kilometrów w danym miesiącu, z podziałem na jazdy służbowe (m.in. jazdy z miejsca garażowania do miejsca wykonywania obowiązków służbowych i z powrotem) oraz jazdy prywatne.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy pracownicy - przedstawiciele handlowi, pracownicy kadry kierowniczej, zarządzający spółką a także inni pracownicy, którym powierzono samochód służbowy w celu właściwej realizacji ich obowiązków służbowych, korzystając z samochodu służbowego w celu dojazdu z miejsca garażowania samochodu służbowego do miejsca wykonywania obowiązków służbowych i z powrotem, uzyskują z tego tytułu przychód o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który musiałby być uwzględniony przez pracodawcę (jako płatnika) przy obliczaniu zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych tego pracownika.

Zdaniem Wnioskodawcy.

Zdaniem Wnioskodawcy, w świetle przedstawionego stanu faktycznego, przejazdy pracowników Spółki powierzonymi samochodami służbowymi pomiędzy miejscem zamieszkania (wyznaczonym miejscem garażowania samochodu służbowego) a miejscem wykonywania obowiązków służbowych (zwykle siedzibą Spółki) nie powodują powstania po stronie pracowników przychodu ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy, przejazdy pracowników Spółki powierzonymi im samochodami służbowymi pomiędzy miejscem zamieszkania/pobytu (wyznaczonym miejscem garażowania samochodu służbowego) a miejscem wykonywania obowiązków służbowych stanowią realizację ich obowiązków służbowych wynikających z Regulaminu lub indywidualnie podpisywanej umowy na używanie samochodu służbowego.

W ocenie Wnioskodawcy z jednej strony Spółka bowiem oddaje pracownikom do dyspozycji własne lub leasingowane samochody służbowe, a z drugiej strony zobowiązuje pracowników do dyspozycyjności związanej z zajmowaniem kluczowych stanowisk zarządczych, kierowniczych lub handlowców Spółki (m.in. sprawnego i szybkiego dojazdu do siedziby Spółki) oraz gotowości wykonywania pracy poza siedzibą Spółki czasem również w dni ustawowo wolne od pracy, w tym odbywania podróży służbowych. Jednocześnie pracownicy są zobowiązani między innymi do należytego zabezpieczenia samochodu służbowego przed kradzieżą, zniszczeniem lub uszkodzeniem, do dołożenia wszelkich starań dla zabezpieczenia i utrzymania samochodów w należytym stanie technicznym, przestrzegania warunków eksploatacji, stosowania właściwych materiałów eksploatacyjnych, przeprowadzania napraw, przeglądów, mycia i zabiegów okresowych według instrukcji obsługi. W celu realizacji powyższych obowiązków Wnioskodawca wskazuje miejsce zamieszkania/pobytu pracownika jako bezpieczne miejsce parkowania samochodu służbowego. Tym samym wskazuje, że pracownik parkując i garażując samochód służbowy w miejscu zamieszkania, realizuje obowiązek służbowy dbania o powierzone mu mienie. Jednocześnie pracownik przestawiając samochód służbowy z miejsca parkowania (miejsce zamieszkania) do miejsca wykonywania pracy i z powrotem, realizuje obowiązek służbowy jakim jest utrzymanie stałej gotowości do użytkowania samochodu w celu biznesowym, co przekłada się na uzyskiwane przez Spółkę przychody oraz jakość świadczonych usług.

Podsumowując, przekazanie pracownikowi samochodu służbowego do dyspozycji z jednoczesnymi obowiązkami, o których mowa powyżej, jest obowiązkiem służbowym danego pracownika, a nie jego uprawnieniem wynikającym z Regulaminu lub innych umów na używanie samochodu służbowego.

Według Wnioskodawcy, realizacja obowiązków służbowych przez pracowników handlowych lub kierujących i zarządzających Spółką nie może generować po ich stronie dodatkowego przychodu ze stosunku pracy. Jednocześnie umożliwienie tym pracownikom dojazdu z miejsca zamieszkania/pobytu do miejsca pracy i z powrotem (również w nietypowych porach) daje Spółce możliwość efektywnego wykorzystania ich czasu pracy a także kadry zarządzającej/kierowniczej, co przekłada się na uzyskiwane przez Spółkę przychody.

W konsekwencji powyższych okoliczności, zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku korzystania przez pracowników z samochodów służbowych w celu dojazdu z miejsca zamieszkania/pobytu do miejsca pracy i z powrotem nie mamy do czynienia z przychodem ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: nieodpłatnym świadczeniem). Takie świadczenie może powstać po stronie pracownika lub zarządzającego jedynie wtedy, gdy użytkuje on samochód służbowy dla innych celów niż służbowe takich jak wyjazd na urlop czy załatwianie prywatnych spraw.

Zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21,52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Z treści tego przepisu wynika zatem, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika, z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę w katalogu zwolnień przedmiotowych ustawy bądź, od których Minister Finansów zaniechał poboru podatku, w drodze rozporządzenia.

Na podstawie art. 11 ust. 1 cytowanej ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Przepis art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy stanowi, iż źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy i inne wymienione w tym przepisie.

Z kolei stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników, określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie.

Zgodnie natomiast z treścią art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 2014 r. poz. 1502) - pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się.

Z powyższego zatem wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

W świetle wskazanego wyżej przepisu pracownicy dojeżdżający samochodami służbowymi z miejsca zamieszkania, będącego wyznaczonym miejscem parkowania do siedziby firmy (czy też miejsca wykonywania zadania) oraz z siedziby firmy (czy też z miejsca wykonywania zadania) do miejsca zamieszkania - co do zasady - nie uzyskują przychodów ze stosunku pracy w postaci nieodpłatnego świadczenia w sytuacji, gdy miejsce parkowania samochodu służbowego zostało im wyznaczone przez pracodawcę zgodnie z uregulowaniami Pracodawcy zawartymi w regulaminach.

Taka szczególna sytuacja występuje, gdy pracodawca nie dysponuje zabezpieczonym placem bądź garażem, w którym mógłby bezpiecznie parkować samochody użytkowane przez pracowników, bądź gdy wynika to z charakteru zadań służbowych realizowanych przez pracowników.

Z powyższych powodów Wnioskodawca uważa, że przejazdy z ustalonego w pobliżu miejsca zamieszkania miejsca parkowania (np. garażu, parkingu strzeżonego lub innego) do miejsca wykonywania obowiązków służbowych i z powrotem, przydzielonymi samochodami służbowymi - co wynika z charakteru pracy - nie będą stanowiły przychodu dla pracowników ze stosunku pracy, ani dla zarządzającej Spółką kadry o ile przejazdy te będą odbywać się wyłącznie w celach służbowych i nie służą w istocie tylko i wyłącznie sfinansowaniu (pokryciu) kosztów dojazdu do pracy. Przejazdy stanowią realizację celu służbowego, jakim jest dbałość o powierzone mienie firmy, wyrażająca się w ustanowionych przez Wnioskodawcę zasadach poprzez parkowanie samochodu służbowego w miejscu gwarantującym jego bezpieczeństwo, a także - z uwagi na charakter zadań służbowych - stałą gotowość (mobilność) do wykonywania obowiązków służbowych. Zatem należy stwierdzić, że przejazdy ww. pracowników samochodem służbowym z ustalonego w pobliżu miejsca zamieszkania miejsca parkowania do miejsca wykonywania pracy - o ile nie służą one osobistym celom pracowników lub kadrze zarządzającej Spółka, lecz odbywają się w ramach realizacji zadań służbowych - nie stanowią nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem wartości tego świadczenia nie można zaliczyć do ich przychodów i tym samym z tego tytułu na Wnioskodawcy nie ciążą żadne obowiązki płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych.

W podobnym stanie faktycznym wydano indywidualne interpretacje uznając stanowiska podatników za prawidłowe tj. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach: IBPBII/1/415-905/14/MZ; IBPBII/1/415-773/14/BD; Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie IPPB2/415-831/12-5/MK; Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi IPTPB3/423-288/12-4/MF.

W świetle powyższego, Spółka wnosi o uznanie zaprezentowanego przez nią stanowiska za prawidłowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.) jest zasada powszechności opodatkowania. W myśl tej zasady, wyrażonej w treści art. 9 ust. 1 ww. ustawy, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Wyrazem jej praktycznej realizacji jest art. 11 ust. 1 cyt. ustawy, z którego treści wynika, że przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ww. ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca (spółka akcyjna) jest polskim przedsiębiorstwem przemysłu chemicznego, specjalizującym się w przetwórstwie tworzyw sztucznych i produkcji wyrobów z PVC i PE a następnie ich sprzedaży. Siedziba Spółki znajduje się w W., natomiast oddziały produkcyjne w miastach X. i O. Spółki zależne Grupy zlokalizowane są m.in. w W., N., B., G. i P.

Wnioskodawca, w celu zapewnienia ciągłości procesów produkcyjnych i handlowych, terminowego realizowania zleceń dla swoich klientów posiada flotę samochodową, składającą się z samochodów osobowych, będących jego własnością lub będących przedmiotem umów leasingu i najmu.

Wnioskodawca w ramach wewnętrznej dokumentacji posiada regulamin dotyczący użytkowania samochodów osobowych, które wykorzystywane są dla potrzeb działalności gospodarczej lub celów prywatnych. Zgodnie z Regulaminem, decyzja o przyznaniu danemu pracownikowi samochodu służbowego uzależniona jest od charakteru jego pracy, zajmowanego stanowiska, wymogów co do jego mobilności (konieczność wykonywania czynności służbowych poza siedzibą Wnioskodawcy) oraz dyspozycyjności.

Pracownicy, którym powierzane są samochody służbowe należą do przedstawicieli handlowych, do kadry kierowniczej i zarządzającej Wnioskodawcy w rozumieniu przepisów kodeksu pracy i kodeksu handlowego, których nie obowiązują ograniczenia czasowe dotyczące wymiaru czasu pracy. Zgodnie z Regulaminem, w./w. pracownicy i zarządzający otrzymujący do dyspozycji samochody służbowe. Treść Regulaminu nakłada na tych pracowników, w związku z korzystaniem z powierzonych im samochodów szereg obowiązków. Między innymi, pracownicy Ci są zobowiązani do należytego zabezpieczenia samochodu służbowego przed kradzieżą, zniszczeniem lub uszkodzeniem. Ponadto pracownicy ponoszą odpowiedzialność za prawidłową eksploatację samochodów, tzn. mają obowiązek dołożenia wszelkich starań dla zabezpieczenia i utrzymania samochodów w należytym stanie technicznym, przestrzegania warunków technicznych eksploatacji, stosowania właściwych materiałów eksploatacyjnych, aranżowania przeprowadzania napraw, przeglądów, mycia i zabiegów okresowych według instrukcji obsługi. Zobowiązują się również do przestrzegania ogólnych i szczegółowych warunków ubezpieczeniowych, serwisowych oraz zasad użytkowania. Na pracownikach ciąży też obowiązek wypełniania druków - oświadczeń m.in. co do rodzaju i celu wyjazdu, wartości zużytego paliwa, numeru faktury lub rachunku, przebiegu pojazdu, kilometrówki.

Wnioskodawca natomiast pokrywa koszty eksploatacji i ubezpieczenia samochodów służbowych oraz inne opłaty o charakterze obligatoryjnym, tj. obsługi technicznej, konserwacji, zmiany opon, mycia, napraw i przeglądów związanych z eksploatacją pojazdu.

W związku z wymaganą dyspozycyjnością pracowników związaną z zajmowanymi stanowiskami oraz obowiązkiem zabezpieczenia mienia przed zniszczeniem lub kradzieżą. Wnioskodawca nakłada na pracowników obowiązek parkowania samochodów służbowych w ich miejscach zamieszkania/pobytu (np. w sytuacji czasowego wynajmu mieszkania przez pracownika poza miejscem jego stałego zamieszkania lub delegowania pracownika do innej miejscowości w celu wykonywania tam obowiązków służbowych). Takie zasady garażowania mają na celu zapewnienie mobilności pracowników oraz oszczędność czasową w dotarciu do miejsc wykonywania obowiązków służbowych. W konsekwencji, samochody służbowe są wykorzystywane do przemieszczania się pracowników pomiędzy miejscem wykonywania obowiązków służbowych, a miejscem garażowania samochodu służbowego. Dodatkowo zdarza się, że pracownicy przemieszczają się w dni ustawowo wolne od pracy (tekst jedn.: soboty, niedziele, święta) pomiędzy swoim miejscem zamieszkania a miejscem wykonywania pracy lub miejscem spotkania z kontrahentem, o ile należyte wykonywania przez nich obowiązków tego wymaga. Wnioskodawca uznaje, że przejazdy pomiędzy parkingiem zorganizowanym przy ich miejscu zamieszkania/pobytu, a miejscem wykonywania pracy oraz garażowanie samochodu służbowego stanowią realizację obowiązków służbowych pracowników.

Ponadto podkreślić należy, że Pracownicy nie otrzymują dodatkowego wynagrodzenia za garażowanie samochodu służbowego w miejscu ich zamieszkania/pobytu. Wnioskodawca dopuszcza możliwość korzystania przez pracowników z samochodów służbowych dla celów prywatnych na warunkach określonych w Regulaminie.

Wszelkie sytuacje, w których pracownik użytkuje samochód służbowy w celach niezwiązanych z wykonywaniem obowiązków służbowych, stanowią wykorzystywanie samochodów służbowych do celów prywatnych i w konsekwencji powodują powstanie zobowiązania po stronie pracownika. Pracownik ma wynikający z Regulaminu obowiązek comiesięcznego składania oświadczenia o faktycznej liczbie przejechanych kilometrów w danym miesiącu, z podziałem najazdy służbowe (m.in. jazdy z miejsca garażowania do miejsca wykonywania obowiązków służbowych i z powrotem) oraz jazdy prywatne.

Należy zauważyć, że przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie. Jak bowiem wynika z art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 2014 r. poz. 1502, z późn. zm.) pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się.

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, że przydzielenie pracownikom - wykonującym znaczną część czynności poza Spółką - samochodu służbowego nie stanowi przychodu pracownika ze stosunku pracy, o ile samochód ten jest wykorzystywany w celach służbowych. Przejazdy pomiędzy miejscem parkowania, wyznaczonym w pobliżu miejsca zamieszkania pracowników a miejscem wykonywania obowiązków służbowych, stanowią realizację celu służbowego zleconego przez Spółkę, jakim jest utrzymanie w stałej gotowości do użytkowania samochodów służbowych, co ma bezpośrednie przełożenie na osiągane przez Spółkę przychody poprzez zwiększenie mobilności i dyspozycyjności pracowników.

Reasumując, przejazdy pracowników samochodem służbowym pomiędzy miejscem parkowania, a miejscem wykonywania obowiązków służbowych - o ile nie służą osobistym celom tych pracowników, lecz wykorzystywane są wyłącznie w ramach realizacji zadań służbowych - nie stanowią nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem ich wartości nie można uważać za przychód ze stosunku pracy.

Należy więc zgodzić się z Wnioskodawcą, że przejazdy pracowników Spółki powierzonymi samochodami służbowymi pomiędzy miejscem zamieszkania (wyznaczonym miejscem garażowania samochodu służbowego) a miejscem wykonywania obowiązków służbowych (zwykle siedzibą Spółki) nie powodują powstania po stronie pracowników przychodu ze stosunku pracy i Spółka nie jest w tym przypadku płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Końcowo - odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji organów podatkowych - wskazać należy, że orzeczenia te dotyczą tylko konkretnych, indywidualnych spraw podatników osadzonych w określonym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym i w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące. Natomiast Organy podatkowe mimo, że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami innych organów podatkowych, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, że nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.