IPPB2/4511-307/15-5/MK1

Pisma urzędowe
Status:  Nieoceniane

Pismo z dnia 14 maja 2015 r. Izba Skarbowa w Warszawie IPPB2/4511-307/15-5/MK1

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 24 lutego 2015 r. (data wpływu 26 lutego 2015 r.) uzupełnionym pismem z dnia 27 kwietnia 2015 r. (data wpływu 29 kwietnia 2015 r.) na wezwanie Nr IPPB2/4511-307/15-2/MK1 z dnia 16 kwietnia 2015 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych związanych z parkowaniem samochodu służbowego w miejscu zamieszkania pracownika - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 lutego 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych związanych z parkowaniem samochodu służbowego w miejscu zamieszkania pracownika.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest spółką świadczącą usługi w branży logistycznej - specjalizuje się w organizacji międzynarodowego transportu drogą lotniczą i morską.

Spółka w toku swojej działalności udostępnia niektórym pracownikom, samochody służbowe do wykorzystywania do celów wykonywania pracy na rzecz Spółki.

Często zdarza się, iż w przypadku pracowników, od których wymagana jest największa dyspozycyjność w związku z charakterem pełnionych obowiązków, miejscem parkowania samochodów służbowych nie jest siedziba Spółki czy też stałe miejsce świadczenia obowiązków pracownika, a inne miejsce, w tym np. miejsce zamieszkania pracownika. Przedmiotowe działanie ma na celu umożliwienie pracownikom realizację obowiązków służbowych, do których należy m.in. stała dyspozycyjność w związku z charakterem objętego stanowiska, pełnionych funkcji. Przedmiotowa sytuacja dotyczy zarówno:

* członków kadry menedżerskiej, od których z racji wagi pełnionej funkcji wymagana jest pełna dyspozycyjność;

* pracowników zatrudnionych na stanowisku handlowców, których charakter pracy wymaga zarówno dyspozycyjności jak i przede wszystkim mobilności - większą część swoich obowiązków pełnią poza siedzibą Spółki.

W odniesieniu do części samochodów Spółka umożliwia wybranym pracownikom wykorzystywanie samochodów służbowych również do celów prywatnych (niezwiązanych z wykonywaniem pracy na rzecz Spółki).

Osoby te korzystają z samochodów służbowych do celów prywatnych odpłatnie. Spółka wystawia na rzecz przedmiotowych osób faktury VAT z przedmiotowego tytułu. Wynagrodzenie Spółki kalkulowane jest w oparciu o stawkę godzinową wynikającą z ofert długoterminowego wynajmu samochodów przedstawionego Spółce przez zewnętrzne firmy leasingowe oraz limit czasowy (maksymalna liczba godzin) przyznany danemu pracownikowi.

Obecnie Spółka rozważa również udostępnienie pracownikom samochodów służbowych na cele prywatne nieodpłatnie. Przedmiotowe działanie ma na celu zmotywowanie pracowników, wynagrodzenie ich za dotychczasową pracę oraz wzmocnienie więzi łączących pracowników ze Spółką.

Spółka nie wyklucza również, iż w dalszym ciągu pobierać będzie opłaty z tytułu udostępniania pracownikom samochodów służbowych na cele prywatne (możliwa jest zmiana sposobu kalkulacji opłat - pracownikom nie będą przyznawane limity godzinowe, a dzienne; możliwe jest również iż kalkulacja opłaty opierać się będzie na innym schemacie niż dotychczas).

Ponieważ złożony wniosek zawierał braki formalne, tutejszy organ podatkowy pismem z dnia 16 kwietnia 2015 r. Nr IPPB2/4511-307/15-2/MK1 wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku poprzez:

1. przeformułowanie pytań nr 2 i 3 tak, aby dotyczyły ciążących na Spółce obowiązków płatnika / informacyjnych związanych z ewentualnie powstałym po stronie pracowników przychodem, ponieważ sformułowane pytania odnoszą się tylko i wyłącznie do skutków podatkowych powstałych po stronie pracowników, natomiast nie dotyczą obowiązków Spółki jako płatnika i zainteresowanego występującego z wnioskiem o wydanie interpretacji w swojej indywidualnej sprawie.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 20 kwietnia 2015 r.

Braki uzupełniono w wyznaczonym terminie (data nadania 27 kwietnia 2015 r.).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy w przypadku, w którym Spółka w dalszym ciągu pobierać będzie opłaty za udostępnianie samochodów służbowych dla celów prywatnych (na podstawie wystawianych na rzecz pracowników faktur VAT) i wartość przedmiotowych opłat będzie równa lub wyższa niż wartość ryczałtu określona w art. 12 ust. 2a-2b ustawy o PIT, Spółka będzie zobligowana doliczyć do przychodu pracownika podlegającego opodatkowaniu, wartość ryczałtu, o której mowa w powołanych przepisach art. 12 ust. 2a-2c ustawy o PIT. Innymi słowy, czy przepisy art. 12 ust. 2a, 2b i 2c ustawy o PIT w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2015 r. będą miały zastosowanie, wyłącznie jeśli pracownicy Spółki będą korzystać z samochodów służbowych do celów prywatnych bez odpłatności albo za odpłatnością ustaloną na poziomie niższym niż przewidziany w powyższych przepisach ryczałt.

2. Czy w przypadku gdy miejscem parkowania samochodu służbowego udostępnionego pracownikowi, zatrudnionemu na stanowisku handlowca, wyłącznie w celach służbowych jest miejsce zamieszkania pracownika i tym samym w celu dojazdu z miejsca zamieszkania do miejsca pełnienia obowiązków służbowych pracownik korzysta z samochodu służbowego (w celu prawidłowego i efektywnego wypełniania obowiązków służbowych) po stronie pracownika powstaje przychód z nieodpłatnych świadczeń kalkulowany zgodnie z art. 12 ust. 2a-2c ustawy o PIT, który to przychód Spółka, działając w charakterze płatnika w celu kalkulacji podatku PIT (zaliczek na podatek PIT), będzie zobligowana doliczyć do przychodu pracownika podlegającego opodatkowaniu.

3. Czy w przypadku gdy miejscem parkowania samochodu służbowego udostępnionego pracownikowi, będącemu członkiem kadry menedżerskiej Spółki, wyłącznie w celach służbowych jest miejsce zamieszkania pracownika i tym samym w celu dojazdu z miejsca zamieszkania do miejsca pełnienia obowiązków służbowych pracownik korzysta z samochodu służbowego (w celu prawidłowego i efektywnego wypełniania obowiązków służbowych) po stronie pracownika powstaje przychód z nieodpłatnych świadczeń kalkulowany zgodnie z art. 12 ust. 2a-2c ustawy o PIT, który to Spółka, działając w charakterze płatnika w celu kalkulacji podatku PIT (zaliczek na podatek PIT) będzie zobligowana doliczyć do przychodu pracownika podlegającego opodatkowaniu.

Przedmiot niniejszej interpretacji indywidualnej stanowi odpowiedź na pytania Nr 2 i 3. W zakresie pytania Nr 1 zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 2 i Ad. 3

W przypadku w którym miejscem parkowania samochodu służbowego udostępnionego pracownikowi wyłącznie w celach służbowych jest miejsce jego zamieszkania i tym samym w celu dojazdu z miejsca zamieszkania do miejsca pełnienia obowiązków służbowych pracownik korzysta z samochodu służbowego, po stronie pracownika nie powstanie przychód z nieodpłatnych świadczeń kalkulowany zgodnie z art. 12 ust. 2a-2c ustawy o PIT. Korzystanie z samochodu służbowego w celu dojazdu z miejsca parkowania samochodu do siedziby pracodawcy, czy też innego miejsca wykonywania obowiązków służbowych stanowi bowiem korzystanie z samochodu w celach służbowych, a nie prywatnych.

UZASADNIENIE

Ad. 2 i 3

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o PIT, za przychody ze stosunku pracy oprócz wszelkiego rodzaju wypłat pieniężnych uznaje się m.in świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych".

Podkreślenia wymaga jednak, iż o przychodzie z nieodpłatnych świadczeń po stronie pracownika można mówić wyłącznie w sytuacji, w której otrzymane od pracodawcy świadczenie stanowi przysporzenie majątkowe po stronie pracownika. Tym samym, przychodu z nieodpłatnych świadczeń nie może stanowić wartość narzędzi przekazanych pracownikowi w celu prawidłowego wykonania przez nich obowiązków służbowych (wykorzystywanych przez pracownika wyłącznie w takich celach). W przedmiotowej sytuacji pracownik nie otrzymuje bowiem żadnej korzyści majątkowej kosztem swojego pracodawcy. Korzystanie ze sprzętów komputerowych, telefonów służbowych, samochodów służbowych itp. przez pracownika dla celów służbowych służy bowiem wyłącznie celom pracodawcy i jako takie nie może zostać uznane za nieodpłatne świadczenie, o którym mowa w powołanym art. 12 ust. 1 ustawy o PIT. Przedmiotowe stanowisko znajduje potwierdzenie w licznych interpretacjach indywidualnych, przykładowo w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie nr IPPB2/415-227/09-4/AK. W przedmiotowym piśmie organ podatkowy zgodził się ze stanowiskiem, iż nie może być mowy o nieodpłatnym świadczeniu w sytuacji, gdy pracownik otrzymuje jedynie narzędzie służące do prawidłowego wykonywania obowiązków służbowych.

Mając na uwadze powyższe, jeśli pracownik Spółki otrzyma do swojej dyspozycji samochód służbowy, niemniej wyłącznie do celów zawodowych, nie będzie to skutkowało powstaniem u pracownika przychodu z tytułu nieodpłatnego świadczenia. Spółka nie będzie zobowiązana do uwzględniania tego przychodu przy poborze zaliczki na podatek dochodowy.

W tym miejscu podkreślić należy, iż fakt, że pracownik wykorzystujący samochód służbowy wyłącznie dla celów służbowych dojeżdżać będzie przedmiotowym samochodem z miejsca parkowania do Spółki oraz ze Spółki do miejsca parkowania, nie zmienia faktu, iż wykorzystywać on będzie samochód wyłącznie w celach służbowych. W konsekwencji, również w takiej sytuacji po jego stronie nie powstanie przychód ze stosunku pracy w postaci nieodpłatnego świadczenia. Przedmiotowe przejazdy stanowić będą bowiem realizację celu służbowego, jakim jest utrzymanie stałej gotowości do użytkowania samochodów w celu służbowym i osiągania przychodu przez Spółkę.

Podkreślić należy, iż mając na względzie wymaganą przez Spółkę dyspozycyjność pracowników obejmujących w firmie określone stanowiska, bądź spełniających określone funkcje, to jest:

* pracowników będących członkami kadry menedżerskiej oraz

* pracowników zatrudnionych na stanowisku handlowca, od których wymagana jest praca poza miejscem stałego zatrudnienia,

za zasadne należy uznać wyznaczenie miejsca parkowania samochodu służbowego powierzonego pracownikowi w miejscu zamieszkania tego pracownika, bądź w jego pobliżu. Wnioskodawca jako pracodawca, wymaga bowiem od pracownika utrzymywania powierzonego mu samochodu służbowego w stałej gotowości do wykonywania jego obowiązków służbowych oraz odpowiedniej dbałości za powierzony składnik majątku. Takie rozwiązanie sprzyja ponadto możliwości egzekwowania od pracownika wywiązywania się z nałożonych na niego obowiązków w zakresie dbałości o przyznany samochód.

Jak wskazane zostało w stanie faktycznym od pracowników będących członkami kadry menedżerskiej wymagana jest stała dyspozycyjność. Umożliwienie parkowania samochodu w miejscu zamieszkania ma na celu umożliwienie im wypełnienia przedmiotowego obowiązku. Co więcej zdarza się również, iż członkowie kadry menedżerskiej uczestniczą w spotkaniach poza siedzibą firmy, które mogą odbywać się w godzinach porannych, czy też późnym wieczorem. Parkowanie samochodu umożliwia im dojazd na spotkania oraz w przypadku wystąpienia takiej potrzeby, załatwienie spraw zawodowych już w drodze do biura. Tym samym umożliwienia parkowania samochodu w miejscu zamieszkania ma na celu właściwe pełnienie funkcji członka kadry menedżerskiej, zgodnie z wymogami nałożonymi przez Wnioskodawcę.

Bardzo duża dyspozycyjność oraz przede wszystkim mobilność wymagana jest od pracowników zatrudnionych na stanowisku handlowca. Trudno sobie wyobrazić, aby handlowiec, a wiec osoba której podstawowym obowiązkiem jest spotykanie się z klientami w ich siedzibach (obecnymi oraz potencjalnymi), w celu ustalenia warunków współpracy itp. mógł właściwie wykonywać swoje obowiązki, nie posiadając przedmiotowych cech. Tym samym narzędziem koniecznym do właściwego wykonywania obowiązków handlowca jest samochodów służbowy, z którego pracownik może korzystać w taki sposób, aby być w stałej gotowości do wykonywania powierzonych mu przez pracodawcę zadań. Tym samym parkowanie samochodu w miejscu zamieszkania pracownika pełniącego funkcję handlowca umożliwia efektywne wykonywanie obowiązków służbowych zgodnie z wymogami Wnioskodawcy.

W przedmiotowej sytuacji należy również wskazać, że przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń, należy rozpatrywać w kontekście regulacji odnoszących się do wzajemnych praw i obowiązków wynikających z zawartego stosunku pracy, które określają m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie, zgodnie z art. 124 § 2 Kodeksu pracy. W myśl przytoczonego przepisu, pracownik odpowiada w pełnej wysokości za szkodę w mieniu powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się. Z taką sytuacją mamy do czynienia w przedmiotowej sprawie, gdzie przekazanie samochodu ma charakter zwrotny, ponieważ celem takiego działania jest odpowiedni - zgodny z intencją Wnioskodawcy, sposób realizacji przez pracownika określonych zadań służbowych. Z powyższego wynika, że w opisanej sprawie mamy do czynienia z przyznaniem pracownikowi określonego składnika majątku służącego wyłącznie realizacji nałożonych na niego obowiązków służbowych, za które przysługuje mu określone w umowie o pracę wynagrodzenie. Takie świadczenie nie może zatem generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

Podsumowując, w ocenie Wnioskodawcy, przejazdy pracowników, zarówno zatrudnionych na stanowisku handlowca oraz pełniących funkcje członków kadry menedżerskiej, samochodem służbowym pomiędzy wyznaczonym miejscem parkowania a miejscem wykonywania zadań służbowych przez pracownika stanowią realizację obowiązków służbowych, dlatego też nie powodują powstania po stronie pracownika przychodu ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji, w opinii Wnioskodawcy w sytuacji, gdy pracownik otrzyma od niego do dyspozycji samochód służbowy w celu realizacji nałożonych na niego obowiązków służbowych, Wnioskodawca nie będzie zobligowany do poboru podatku od przedmiotowego przychodu.

Stanowisko Wnioskodawcy znajduje potwierdzenie w licznych interpretacjach organów podatkowych, przykładowo:

* w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 22 grudnia 2014 r. (nr IBPBII/1/415-773/14/BD), w której organ podatkowy stwierdził: "W świetle wskazanego wyżej przepisu pracownicy dojeżdżający samochodami służbowymi z miejsca zamieszkania, będącego wyznaczonym miejscem parkowania do siedziby firmy oraz z siedziby firmy do miejsca zamieszkania - co do zasady - nie uzyskują przychodów ze stosunku pracy w postaci nieodpłatnego świadczenia w sytuacji, gdy miejsce parkowania samochodu służbowego zostało im wyznaczone przez pracodawcę zgodnie z uregulowanymi zasadami. Sytuacja taka występuje wówczas, gdy pracodawca nie dysponuje zabezpieczonym placem bądź garażem, w którym mógłby bezpiecznie parkować samochody użytkowane przez pracowników, bądź gdy wynika to z charakteru zadań służbowych realizowanych przez pracowników (...) Reasumując należy stwierdzić, iż przejazdy ww. pracowników samochodem służbowym z miejsca zamieszkania do miejsca wykonywania pracy i w kierunku odwrotnym - o ile nie służą one osobistym celom pracowników lecz odbywają się w ramach realizacji zadań służbowych - nie stanowią nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem wartości tego świadczenia nie można zaliczyć do przychodu pracowników ze stosunku pracy. Zatem z tego tytułu na Spółce nie ciążą żadne obowiązki płatnika podatku dochodowego."

* w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 19 maja 2010 r. nr IPPB2/415-168/10-2/AS oraz z dnia 14 lutego 2012 r. nr IPPB4/415-890/11-4/JK2,

* w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 4 lutego 2009 r. nr IPBII/1/415-89/09/HK,

* w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 6 lipca 2011 r. nr IPTPB2/415-125/11-2/KJ.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Przychodami z szeroko rozumianego stosunku pracy, są więc wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość świadczeń pieniężnych w naturze, bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń. Z powyższego wynika, że przychodem ze stosunku pracy nie jest jedynie wynagrodzenie za pracę, ale także inne przysporzenia majątkowe, takie jak nieodpłatne świadczenia, czy też świadczenia częściowo odpłatne.

Przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie. Jak bowiem wynika z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn.: Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.) pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się.

Z powyższego wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

Osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej (art. 31 ww. ustawy).

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Spółka w toku swojej działalności udostępnia niektórym pracownikom, samochody służbowe do wykorzystywania do celów wykonywania pracy na rzecz Spółki. Często zdarza się, iż w przypadku pracowników, od których wymagana jest największa dyspozycyjność w związku z charakterem pełnionych obowiązków, miejscem parkowania samochodów służbowych nie jest siedziba Spółki czy też stałe miejsce świadczenia obowiązków pracownika, a inne miejsce, w tym np. miejsce zamieszkania pracownika. Przedmiotowe działanie ma na celu umożliwienie pracownikom realizację obowiązków służbowych, do których należy m.in. stała dyspozycyjność w związku z charakterem objętego stanowiska, pełnionych funkcji. Przedmiotowa sytuacja dotyczy zarówno:

* członków kadry menedżerskiej, od których z racji wagi pełnionej funkcji wymagana jest pełna dyspozycyjność;

* pracowników zatrudnionych na stanowisku handlowców, których charakter pracy wymaga zarówno dyspozycyjności jak i przede wszystkim mobilności - większą część swoich obowiązków pełnią poza siedzibą Spółki.

Zatem należy stwierdzić, że przydzielenie samochodu służbowego pracownikom i wyznaczenie przez płatnika miejsca parkowania w pobliżu miejsc zamieszkania pracowników korzystających z tych samochodów lub w przypadku, gdy było to możliwe, wprost w miejscu zamieszkania pracownika gwarantującym jego bezpieczeństwo, a tym samym stałą gotowość do użytkowania i osiągania przychodu, wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku nie stanowi przychodu pracownika ze stosunku pracy o ile samochody te będą wykorzystywane w celach służbowych. W konsekwencji jazdy samochodami służbowymi z miejsca zamieszkania (miejsca parkowania - garażowania) do miejsca wykonywania pracy oraz z miejsca wykonywania pracy do miejsca zamieszkania (miejsca parkowania) nie będą również generowały przychodu ze stosunku pracy. Przejazdy te bowiem będą stanowiły realizację celu służbowego jakim jest dbałość o powierzone mienie Spółki wyrażająca się poprzez garażowanie samochodu służbowego w miejscu zamieszkania pracownika.

W świetle wskazanych wyżej przepisów pracownicy dojeżdżający samochodami służbowymi z wyznaczonego miejsca parkowania do miejsca wykonywania pracy oraz z miejsca wykonywania pracy do wyznaczonego miejsca parkowania nie uzyskują przychodów ze stosunku pracy w postaci innego nieodpłatnego świadczenia w sytuacji, gdy miejsce parkowania samochodu służbowego zostało im wyznaczone przez Spółkę zgodnie z obowiązującymi zasadami użytkowania samochodów służbowych w Spółce.

Zatem należy stwierdzić, że w przedstawionym zdarzeniu przyszłym przydzielenie samochodu służbowego, wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku nie stanowi przychodu pracownika ze stosunku służbowego, o ile samochód ten jest wykorzystywany w celach służbowych. W konsekwencji przejazdy z oraz do miejsca parkowania nie będą również generowały przychodu ze stosunku pracy. Przejazdy te bowiem stanowią realizację celu służbowego jakim jest dbałość o powierzone mienie Spółki wyrażająca się poprzez parkowanie samochodu służbowego w miejscu gwarantującym w najwyższym możliwym stopniu jego bezpieczeństwo, a tym samym stałą gotowość do użytkowania i osiągania przychodu.

Reasumując należy stwierdzić, że przejazdy pracowników samochodem służbowym na trasie pomiędzy wyznaczonym miejscem parkowania samochodów służbowych w miejscu ich zamieszkania, w celu dojazdów z miejsca wykonywania pracy i do miejsca wykonywania pracy - o ile nie służą osobistym celom pracowników lecz wykorzystywane są w ramach realizacji zadań służbowych - nie stanowią nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem ich wartości nie można uważać za przychód pracowników ze stosunku pracy.

Spółka nie jest obowiązana do wystąpienia w roli płatnika podatku dochodowego w związku z dojazdami pracowników do i z miejsca wykonywania pracy.

Końcowo, odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych wskazać należy, że rozstrzygnięcia w nich zawarte nie są wiążące dla tutejszego Organu. Interpretacje organów podatkowych dotyczą tylko konkretnych, indywidualnych spraw podatników, osadzonych w określonym stanie faktycznym lub zdarzeniu przyszłym i tylko w tych sprawach rozstrzygnięcia w każdej z nich zawarte są wiążące. Nie wywołują one zatem żadnych skutków prawnych w odniesieniu do innych podatników.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl