IPPB2/436-727/14-2/AF

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 11 grudnia 2014 r. (data wpływu 16 grudnia 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych zawarcia umów pożyczek - jest prawidłowe.

W dniu 16 grudnia 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych zawarcia umów pożyczek.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca mieszkał w Polsce do czasu wyjazdu do Wielkiej Brytanii z rodzicami. Wnioskodawca jest obywatelem RP. W roku 2005 Wnioskodawca wyjechał do Wielkiej Brytanii z zamiarem stałego pobytu. Wnioskodawca otworzył tam działalność gospodarczą i dalej ją prowadzi do dnia dzisiejszego.

W roku 2008 Wnioskodawca otrzymał od osoby zagranicznej mieszkającej w Wielkiej Brytanii pożyczkę w kwocie 100.000 funtów brytyjskich. Umowa pożyczki została zawarta poza terytorium RP, wykonana też została poza polskim terytorium, czyli w Wielkiej Brytanii - jako miejsce spełnienia świadczenia. Po podpisaniu umowy pieniądze z pożyczki zostały przekazane pożyczkobiorcy poza granicami Polski. Środki pieniężne stanowiące przedmiot pożyczki w dniu jej zawierania znajdowały się za granicą, tj. w Wielkiej Brytanii.

Następnie Wnioskodawca w roku 2014 ponownie otrzymał od osoby zagranicznej mieszkającej w Wielkiej Brytanii pożyczkę w kwocie 150.000 funtów brytyjskich. Umowa pożyczki została zawarta poza terytorium RP, wykonana też została poza polskim terytorium, czyli w Wielkiej Brytanii - jako miejsce spełnienia świadczenia. Po podpisaniu umowy pieniądze z pożyczki zostały przekazane pożyczkobiorcy poza granicami Polski. Środki pieniężne stanowiące przedmiot pożyczki w dniu jej zawierania znajdowały się za granicą, tj. w Wielkiej Brytanii.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wskazane wyżej dwie pożyczki udzielone za granicą RP przez osobę zagraniczną podlegają w Polsce opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Zdaniem Wnioskodawcy, umowy te nie podlegają opodatkowaniu w Polsce podatkiem od czynności cywilnoprawnych, bowiem zgodnie z art. 1 ust. 4 Ustawy p.c.c. czynności cywilnoprawne podlegają podatkowi, jeżeli ich przedmiotem są:

Z powyższego przepisu można wywnioskować, że umowy pożyczek nie będą podlegać opodatkowaniu p.c.c., jeśli łącznie spełnione zostaną dwa warunki, tj. (a) pieniądze stanowiące przedmiot pożyczki znajdują się w chwili zawierania umowy za granicą i (b) umowa zawarta została poza terytorium Polski. Należy zaznaczyć, że umowa pożyczki jest umową konsensualną. Dochodzi do skutku poprzez zgodne oświadczenie woli. O powstaniu obowiązku uiszczenia podatku decyduje, w myśl art. 3 ust. 1 pkt 1 Ustawy p.c.c., moment dokonania czynności cywilnoprawnej. Jeśli zatem w chwili zawierania umowy środki pieniężne stanowiące przedmiot pożyczki znajdowały się poza terytorium Polski obowiązek podatkowy nie powstanie.

Podobne stanowisko zajęła Izba Skarbowa w Warszawie w piśmie z dnia 15 stycznia 2008 r. IPPB2/436-213/08-3/MZ oraz 9 maja 2008 r. (znak IPPB2/436-48/08-4/MZ).

Reasumując należy uznać, że skoro zawarcie przez pożyczkobiorcę wyżej wskazanych dwóch umów pożyczek nastąpiło poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i pieniądze będące przedmiotem tych umów w chwili ich zawarcia znajdowały się za granicami Polski to taka pożyczka nie podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych zgodnie z art. 1 ust. 4 pkt 2 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz. U. z 2010 r. Nr 101, poz. 649 z późn. zm.) podatkowi temu podlegają umowy pożyczki pieniędzy lub rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku.

Artykuł 720 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121) stanowi, że przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Do elementów znamionujących umowę pożyczki należy obowiązek jej zwrotu. Przy czym, nie tyle dotyczy to oznaczenia terminu zwrotu, ile zaznaczenia samego obowiązku zwrotu - który, jak wskazuje się w orzecznictwie, w myśl art. 720 § 1 ww. ustawy, jest elementem przedmiotowo istotnym dla tego rodzaju umowy, bez którego nie ma umowy pożyczki. W zależności od tego, jak zostanie ukształtowana przez strony umowa pożyczki, może ona przyjąć postać umowy nieodpłatnej bądź też odpłatnej, gdzie pożyczkobiorca zobowiązany będzie do zapłaty odsetek. Umowa pożyczki jest umową konsensualną. Dochodzi do skutku poprzez zgodne oświadczenia woli.

Natomiast zgodnie z art. 1 ust. 4 ww. ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych podatkowi temu podlegają czynności cywilnoprawne, jeżeli ich przedmiotem są:

Z uwagi na powyższe, należy stwierdzić, że umowa pożyczki podlega podatkowi od czynności cywilnoprawnych, jeżeli w chwili zawarcia umowy jej przedmiot, tj. pieniądze znajdują się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Wówczas nie ma znaczenia, gdzie umowa zostanie zawarta i gdzie mają miejsce zamieszkania (siedzibę) strony umowy.

Pożyczka podlega również podatkowi od czynności cywilnoprawnych, jeśli pieniądze będące przedmiotem pożyczki w chwili jej zawarcia znajdują się za granicą oraz nabywca - pożyczkobiorca ma miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a czynność zostanie dokonana na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca mieszkał w Polsce do czasu wyjazdu do Wielkiej Brytanii z rodzicami. Wnioskodawca jest obywatelem RP. W roku 2005 Wnioskodawca wyjechał do Wielkiej Brytanii z zamiarem stałego pobytu. Wnioskodawca otworzył tam działalność gospodarczą i dalej ją prowadzi do dnia dzisiejszego. W roku 2008 Wnioskodawca otrzymał od osoby zagranicznej mieszkającej w Wielkiej Brytanii pożyczkę w kwocie 100.000 funtów brytyjskich. Umowa pożyczki została zawarta poza terytorium RP, wykonana też została poza polskim terytorium, czyli w Wielkiej Brytanii - jako miejsce spełnienia świadczenia. Po podpisaniu umowy pieniądze z pożyczki zostały przekazane pożyczkobiorcy poza granicami Polski. Środki pieniężne stanowiące przedmiot pożyczki w dniu jej zawierania znajdowały się za granicą, tj. w Wielkiej Brytanii. Następnie Wnioskodawca w roku 2014 ponownie otrzymał od osoby zagranicznej mieszkającej w Wielkiej Brytanii pożyczkę w kwocie 150.000 funtów brytyjskich. Umowa pożyczki została zawarta poza terytorium RP, wykonana też została poza polskim terytorium, czyli w Wielkiej Brytanii - jako miejsce spełnienia świadczenia. Po podpisaniu umowy pieniądze z pożyczki zostały przekazane pożyczkobiorcy poza granicami Polski. Środki pieniężne stanowiące przedmiot pożyczki w dniu jej zawierania znajdowały się za granicą, tj. w Wielkiej Brytanii.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że zawarte umowy pożyczek nie podlegały opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych na podstawie art. 1 ust. 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, ponieważ jak wskazał Wnioskodawca środki pieniężne będące przedmiotem umów pożyczek w chwili ich zawarcia znajdowały się poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz umowy pożyczek zostały zawarte poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Odnosząc się do wskazanych przez Wnioskodawcę interpretacji w uzasadnieniu własnego stanowiska, należy stwierdzić, że co do zasady wiążą one w sprawach, w których zostały wydane i nie są źródłem prawa powszechnie obowiązującego. Tym samym nie stanowią podstawy prawnej przy wydawaniu interpretacji.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistniałego zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.