IPPB2/436-297/14/16-5/S/AF

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2016 r. poz. 613 z późn. zm.) oraz § 7 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów, uwzględniając prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie sygn. akt III SA/Wa 3391/14 z dnia 11 września 2015 r. (data wpływu 4 stycznia 2016 r.) stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 5 czerwca 2014 r. (data wpływu) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych wypłaty odszkodowania - jest nieprawidłowe.

W dniu 5 czerwca 2014 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych wypłaty odszkodowania.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest jednym z następców prawnych Wincentego Z. (dalej jako: "Poprzednik Prawny"), który zmarł dnia 14 kwietnia 1963 r. Postanowieniem Sądu Rejonowego z dnia 29 września 1975 r. stwierdzono, iż 1/4 części spadku po poprzedniku prawnym nabył Ignacy Z. Następnie postanowieniem Sądu Rejonowego z dnia 22 września 1978 r. całość spadku po zmarłym Ignacym Z. nabyła Irena Z. Irena Z. zmarła w dniu 14 grudnia 2001 r., a spadek po niej, zgodnie z postanowieniem Sądu Rejonowego z dnia 7 sierpnia 2002 r., w całości nabyła Jadwiga S. (dalej jako: "bezpośredni Poprzednik Prawny"). Jadwiga S. zmarła w dniu 1 listopada 2012 r., a spadek po niej, zgodnie z notarialnym aktem poświadczenia dziedziczenia z dnia 18 grudnia 2012 r. nabył mąż Mieczysław Ż. - Wnioskodawca. Wnioskodawca jest następcą prawnym Jadwigi S. Powyższe czyni Wnioskodawcę uprawnionym do 1/4 części spadku po Wincentym Z. Wnioskodawca złożył w dniu 11 kwietnia 2013 r. zgłoszenie o nabyciu własności rzeczy lub praw majątkowych na formularzu SD-Z2.

Poprzednik Prawny Wnioskodawcy był właścicielem nieruchomości przy ul. S. opisanej w księdze hipotecznej pod nazwą "nieruchomość w mieście X. przy ul. S.".

Na podstawie dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze Miasta nieruchomość przeszła na własność Skarbu Państwa. Poprzednik prawny Wnioskodawcy wystąpił do Prezydium Rady Narodowej z wnioskiem o przyznanie prawa własności czasowej do nieruchomości położonej przy ul. S. 30. Dnia 23 września 1959 r. Prezydium Rady Narodowej wydało orzeczenie odmowne.

Poprzednik Prawny zmarł dnia 14 kwietnia 1963 r., a spadek po nim, w tym również przysługujące mu prawa oraz roszczenia, nabyły w równych częściach dzieci spadkobiercy: Helena G., Janina M., Ignacy Z. oraz Katarzyna P. W wyniku śmierci dzieci spadkobiercy przysługujące im prawa i roszczenia, w tym dotyczące nieruchomości przy ul. S., przypadły ich następcom prawnym, w częściach im przypisanych.

Decyzją z dnia 29 grudnia 2004 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze na wniosek następców prawnych Poprzednika Prawnego stwierdziło nieważność powyższego orzeczenia administracyjnego w części dotyczącej gruntu stanowiącego własność Miasta. Gdyby pierwotnie wydana decyzja była prawidłowa, Wnioskodawca uzyskałby prawo do użytkowania wieczystego nieruchomości przy ul. S. 30 (zwane dalej jako: "Prawo"). Owo uprawnienie przedstawiałoby określoną, wymierną ekonomicznie wartość. W związku z powyższym wniosek złożony przez Poprzednika Prawnego został rozpatrzony ponownie.

Prezydent Miasta decyzjami z dnia 18 czerwca i 23 lipca 2007 r. odmówił następcom prawnym Poprzednika Prawnego ustanowienia Prawa z powodu nieodwracalnych skutków do jakich doprowadziło wydanie w roku 1959 nieważnej decyzji administracyjnej. W dniu 31 sierpnia 2007 odmówiono im również przyznania odszkodowania za stratę wywołaną nieważnym orzeczeniem administracyjnym w wysokości odpowiadającej wartości niezwróconego Prawa.

W związku z powyższym, następcy prawni dnia 21 grudnia 2007 r. wystąpili z powództwem, w którym wnieśli o zasądzenie odszkodowania wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty.

Wyrokiem z dnia 6 marca 2012 r. Sąd Okręgowy uznał roszczenie następców prawnych w stosunku do tej części nieruchomości do której odnosiła się nieważna decyzja Prezydium Rady Narodowej.

Odnosząc powyższe do części spadku przysługującej bezpośredniemu Poprzednikowi Prawnemu Wnioskodawcy, Sąd Okręgowy uznał, iż roszczenie zasługuje na uwzględnienie w odniesieniu do określonej kwoty, a w konsekwencji zasądził od Skarbu Państwa - Wojewody na rzecz bezpośredniego Poprzednika Prawnego Wnioskodawcy taką kwotę wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 8 lutego 2008 r. do dnia zapłaty tytułem odszkodowania. Obecnie powyższe kwoty przysługują Wnioskodawcy.

Wyrokiem z dnia 20 grudnia 2012 r. Sąd Apelacyjny oddalił apelację Skarbu Państwa - Wojewody. Wyrok Sądu Okręgowego stał się więc prawomocny.

Skarb Państwa w 2013 r. zapłacił zasądzoną na rzecz Wnioskodawcy kwotę odszkodowania wraz z odsetkami.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

1. Jakie skutki podatkowe na gruncie ustawy PIT wywołało otrzymanie przez Wnioskodawcę kwoty należnego mu odszkodowania za Prawo wywłaszczone na mocy przepisów dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m. st. Warszawy Prawo, wraz z zasądzonymi na jej rzecz odsetkami ustawowymi.

2. Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, iż w przypadku gdy kwota zasądzonego odszkodowania wraz z odsetkami nie będzie podlegać ustawie PIT na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy PIT, kwota odszkodowania oraz traktowane z nią jednorodnie odsetki ustawowe będą podlegać zwolnieniu z podatku od spadków i darowizn na podstawie art. 4a ustawy o podatku od spadków i darowizn.

Niniejsza interpretacja dotyczy pytania Nr 2 w zakresie podatku od spadków i darowizn. W zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawcy, kwota odszkodowania i odsetek ustawowych może zostać również uznana za niepodlegającą ustawie PIT ze względu na fakt, iż znajdzie do niej zastosowanie ustawa o podatku od spadków i darowizn.

Wnioskodawca, zgodnie z notarialnym aktem poświadczenia dziedziczenia z dnia 18 grudnia 2012 r. nabył spadek po zmarłej w dniu 1 listopada 2012 r. Jadwidze S. Wnioskodawca w celu skorzystania z przysługującego mu zwolnienia z podatku od spadków i darowizn wynikającego z art. 4a ustawy o podatku od spadków i darowizn złożył w dniu 11 kwietnia 2013 r. zgłoszenie o nabyciu własności rzeczy lub praw majątkowych na formularzu SD-Z2.

Zgodnie z art. 922 § 1 kodeksu cywilnego "prawa i obowiązki majątkowe zmarłego przechodzą z chwilą jego śmierci na jedną lub kilka osób stosownie do przepisów księgi niniejszej". Do nabytych przez Wnioskodawcę praw należy zaliczyć również roszczenia związane z wywłaszczoną nieruchomością numer 2490 przy ulicy S.

W związku z zaistnieniem nieodwracalnych skutków, w wyniku których przywrócenie stanu sprzed wydania nieważnej decyzji administracyjnej było niemożliwe, Wnioskodawca nabył również prawo do żądania odszkodowania za szkodę wywołaną wydaniem nieważnej decyzji administracyjnej, zgodnie z treścią art. 160 kodeksu postępowania administracyjnego. Podstawa prawna do żądania odszkodowania istniała w dacie śmierci spadkodawcy.

Dlatego też, zasądzone na rzecz Wnioskodawcy odszkodowanie może być rozpatrywane w zakresie potencjalnego opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn, co jednocześnie wyłącza zastosowanie do kwoty odszkodowania i odsetek ustawy PIT.

Należy zaznaczyć, iż w przypadku przyjęcia, że odszkodowanie wraz z przyznanymi odsetkami jest opodatkowane podatkiem od spadków i darowizn, Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do zapłaty podatku od spadków i darowizn zarówno w stosunku do kwoty głównej odszkodowania, jak i traktowanej z nimi jednorodnie kwoty odsetek ze względu na przysługujące Wnioskodawcy zwolnienia z podatku od spadków i darowizn wynikające z art. 4a ustawy o podatku od spadków i darowizn i złożenie w dniu 11 kwietnia 2013 r. zgłoszenie o nabyciu własności rzeczy lub praw majątkowych na formularzu SD-Z2 (w zgłoszeniu SD-Z2 Wnioskodawca wykazał prawo do żądania od Skarbu Państwa odszkodowania, o którym mowa w niniejszym wniosku).

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn, podatkowi od spadków i darowizn, podlega nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, tytułem: dziedziczenia, zapisu zwykłego, dalszego zapisu, zapisu windykacyjnego, polecenia testamentowego.

Zgodnie z art. 4a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn zwalnia się od podatku nabycie własności rzeczy lub praw majątkowych przez małżonka, zstępnych, wstępnych, pasierba, rodzeństwo, ojczyma i macochę, jeżeli zgłoszą nabycie własności rzeczy lub praw majątkowych właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego w terminie 6 miesięcy od dnia powstania obowiązku podatkowego powstałego na podstawie art. 6 ust. 1 pkt 2-8 i ust. 2, a w przypadku nabycia w drodze dziedziczenia w terminie 6 miesięcy od dnia uprawomocnienia się orzeczenia sądu stwierdzającego nabycie spadku, z zastrzeżeniem ust. 2 i 4.

Mając na uwadze fakt, że Wnioskodawca dokonał stosownego zgłoszenia w ustawowym terminie, to również kwota otrzymanego odszkodowania wraz z odsetkami korzysta ze zwolnienia z podatku od spadków i darowizn.

Stanowisko, iż roszczenie o odszkodowanie przysługujące za wywłaszczenie dokonane w okresie PRL jest nabywane w drodze spadku, a w konsekwencji przyznane odszkodowanie powinno być opodatkowane podatkiem od spadków i darowizn zostało wyrażone w decyzji Izby Skarbowej w Gdańsku z dnia 7 grudnia 2006 r. (sygn. PO/436/1/0006/06): "Roszczenia odszkodowawcze, zatem także za wywłaszczoną nieruchomość, mają charakter cywilnoprawny, majątkowy. Stanowisko w tym zakresie potwierdza liczne orzecznictwo, w tym uchwała Sądu Najwyższego z dnia 5 października 1995 r. I KZP 23/95 (OSP 1996/5 poz. 91). Co do zasady roszczenia o takim charakterze wchodzą więc do masy spadkowej. (...) Następcy prawni osoby wywłaszczonej uzyskują przysługujące jej prawo majątkowe w tym zakresie wyłącznie na zasadzie sukcesji uniwersalnej wynikającej z zapisu art. 922 § 1 k.c. Skoro (...) w dacie śmierci przysługiwało roszczenie o odszkodowanie, to w omawianej sprawie mają zastosowanie przepisy ustawy o podatku od spadków i darowizn, wobec objęcia zakresem przedmiotowym tego aktu prawnego faktu nabycia prawa majątkowego tytułem spadku".

Za powyższym przemawia również treść interpretacji indywidualnej z dnia 14 lutego 2013 r. (sygn. IPPB2/436-634/12-2/MZ). Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w jej uzasadnieniu stwierdził, iż: "spadkobiercy w zasadzie wchodzą w sytuację prawną, w jakiej pozostawał spadkodawca. Oznacza to, że w skład spadku wchodzą prawa i obowiązki, ale także uzasadnione prawne nadzieje na nabycie prawa. Prawa majątkowe są składnikiem masy spadkowej dającym nabywcy w drodze dziedziczenia legitymację prawną do występowania z wnioskiem o ich dochodzenie".

Również w interpretacji z dnia 20 lutego 2013 r. (sygn. IPPB2/436-642/12-2/MZ), w stanie faktycznym podobnym do niniejszego, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie kwalifikował przysługujące w wyniku wywłaszczenia prawo do opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn. Zobowiązanie podatkowe nie powstało jednak ze względu na upływ terminu przedawnienia.

Odsetki ustawowe zasądzone na rzecz Wnioskodawcy stanowią integralną część odszkodowania i nie powstałyby gdyby nie istniało prawo do odszkodowania. W przypadku gdy do opodatkowania odszkodowania zastosowane zostaną przepisy ustawy o podatku od spadków i darowizn, te same regulacje należy zastosować do stanowiących część składową należności odsetek ustawowych.

Należy uznać, że teza Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z wyroku o sygn. akt III SA/Wa 746/11, w świetle której "odsetki od danej należności podlegają opodatkowaniu w taki sam sposób jak należność główna, z którą są związane"; odnosi się generalnie do opodatkowania odsetek, więc twierdzenie należy odnieść także do podatku od spadków i darowizn.

W dniu 11 lipca 2014 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie wydał interpretację indywidualną Nr IPPB2/436-297/14-2/AF, stwierdzając, iż stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 5 czerwca 2014 r. (data wpływu) jest nieprawidłowe. (...)

Reasumując, należy stwierdzić, że zasądzone na rzecz Wnioskodawcy odszkodowanie (wraz z odsetkami) nie zostało nabyte w drodze spadku, ponieważ w tej dacie odszkodowanie to nie istniało. Tym samym przyznane odszkodowanie nie podlega opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn na podstawie art. 1 ust. 1 pkt 1 powyższej ustawy. Na Wnioskodawcy ciążył obowiązek złożenia zgłoszenia o nabyciu własności rzeczy lub praw majątkowych lub zeznania podatkowego z tytułu nabycia praw do roszczenia po zmarłej w dniu 1 listopada 2012 r. Jadwidze S.

Dodatkowo nadmieniono, że nie ma wpływu na ocenę skutków podatkowych w podatku od spadków i darowizn rozstrzygnięcie w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wnioskodawca nie zgodził się ze stanowiskiem tutejszego organu i w dniu 29 lipca 2014 r. (data wpływu do tut. Organu 31 lipca 2014 r.) wniósł wezwanie do usunięcia naruszenia prawa.

Odpowiedzi na ww. wezwanie udzielono pismem z dnia 3 września 2014 r. Nr IPPB2/436-297/14-4/AF (skutecznie doręczonym w dniu 8 września 2014 r.) stwierdzając, że brak jest podstaw do zmiany ww. indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego.

W dniu 10 października 2014 r. (data stempla pocztowego 8 października 2014 r.) wpłynęła skarga z dnia 8 października 2014 r. na ww. interpretację indywidualną, w której wniesiono o jej uchylenie.

Wyrokiem z dnia 11 września 2015 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie sygn. akt III SA/Wa 3391/14 uchylił zaskarżoną interpretację.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wskazał, że skarga zasługiwała na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 3 § 2 pkt 4a ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm., dalej zwana: "p.p.s.a.") kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na pisemne interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane w sprawach indywidualnych.

Sąd administracyjny rozpoznając skargę na interpretację prawa podatkowego kontroluje poprawność merytoryczną dokonanej interpretacji oraz prawidłowość prowadzonego w tej sprawie postępowania interpretacyjnego, a zatem zgodność z prawem ww. czynności według stanu prawnego z daty jej dokonania.

Zgodnie bowiem z treścią art. 14c ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm., zwana dalej: "O.p.") interpretacja indywidualna zawiera ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny (§ 1 zd. 1), zaś w razie negatywnej oceny stanowiska wnioskodawcy interpretacja indywidualna zawiera wskazanie prawidłowego stanowiska wraz z uzasadnieniem prawnym (§ 2). Oznacza to, że organ wydający interpretację ocenia stanowisko wnioskodawcy zarówno wówczas, gdy jest ono prawidłowe jak i nieprawidłowe, a w tym drugim przypadku - wskazuje prawidłowe stanowisko.

Organ wydający interpretację indywidualną, z uwagi na treść art. 14b O.p., a w szczególności § 3 tego przepisu, jest ponadto merytorycznie związany zakresem problemu prawnego, jaki strona przedstawia we wniosku. Instytucji interpretacji indywidualnych wiążą się bowiem z wnioskiem, w którym wnioskodawca powinien wyczerpująco przedstawić zaistniały stan faktyczny albo zdarzenie przyszłe oraz własne stanowisko w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Ramy wniosku, a więc zawartego w nim opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego i stanowiska wiążą organ udzielający interpretacji indywidualnej.

Sąd wskazał ponadto, że na mocy art. 134 § 1 p.p.s.a., Sąd administracyjny pierwszej instancji rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Sąd, mając powyższe na względzie stwierdził, że zaskarżona interpretacja indywidualna Ministra Finansów nie jest w pełni uzasadniona i nie odnosi się wprost do postawionego przez Skarżącego pytania - możliwości zastosowania zwolnienia podatkowego przewidzianego w treści przepisu art. 4a u.p.s.d. w odniesieniu do odszkodowania przyznanego małżonce Skarżącego wraz z odsetkami począwszy od 8 lutego 2008 r. do dnia zapłaty ww. odszkodowania.

Sąd wskazał, że jakkolwiek organ udzielający interpretacji indywidualnej wskazał, że odszkodowanie wraz z odsetkami nie zostało nabyte w drodze spadku, ponieważ w tej dacie odszkodowanie nie istniało, tym niemniej w żaden sposób nie uzasadnił stanowiska z tego zakresu, z powołaniem się na okoliczności wynikające ze stanu faktycznego sprawy oraz z uwzględnieniem obowiązujących przepisów prawa, jak również charakteru deklaratoryjnego wyroku, w którym zasądzane jest odszkodowanie.

W ocenie Sądu Minister Finansów powinien w uzasadnieniu zaskarżonej interpretacji indywidualnej szerzej odnieść się do kwestii śmierci małżonki Skarżącego w toku postępowania między instancyjnego (1 listopada 2012 r.), już po wydaniu wyroku przez Sąd Okręgowy w Warszawie z 6 marca 2012 r., w którym określono kwotę odszkodowania przyznaną Skarżącej, a jeszcze przed uprawomocnieniem się ww. orzeczenia, w związku z wyrokiem Sądu Apelacyjnego (20 grudnia 2012 r). Minister Finansów powinien też wziąć pod uwagę datę wstąpienia Skarżącego w prawa i obowiązki majątkowe Skarżącej, z chwilą jej śmierci (1 listopada 2012 r.) - w kontekście treści art. 922 k.c. oraz możliwości zastosowania zwolnienia, o którym mowa w art. 4a u.p.s.d. i zająć w tej kwestii stanowisko. Rozważań w tym zakresie zabrakło w zaskarżonej interpretacji, choć organ przytoczył stan faktyczny, ale nie powiązał go z obowiązującymi przepisami prawa o interpretację, których wnosił Skarżący.

Sąd wskazał, że w orzecznictwie Sądu Najwyższego utrwalił się pogląd, że przedmiotem dziedziczenia mogą być roszczenia odszkodowawcze przysługujące spadkodawcy. Sąd Najwyższy w uchwale z 26 października 2005 r. sygn. akt III BZP 1/05 (SNP 2006/9-10/140) stwierdził, że do spadku wchodzą roszczenia odszkodowawcze. Wynika to z jednolitego rozumienia art. 922 § 1 k.c. Sąd na gruncie postępowania cywilnego wskazywał, że skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia stanowi pierwszą fazę dochodzenia odszkodowania. Wespół z roszczeniem o odszkodowanie stanowi procesową całość realizacji prawa podmiotowego do wyrównania szkody wyrządzonej prawomocnym orzeczeniem. Uwzględnienie skargi stanowi materialno-prawną przesłankę dochodzenia odszkodowania od Skarbu Państwa, ponoszącego odpowiedzialność z tytułu czynu niedozwolonego polegającego na wydaniu w postępowaniu cywilnym niezgodnego z prawem prawomocnego orzeczenia. Legitymacja do wniesienia skargi przysługuje zatem temu, komu służy roszczenie odszkodowawcze. Roszczenie o odszkodowanie od Skarbu Państwa przechodzi na spadkobierców, wobec tego służy im również skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem orzeczenia, którego wydanie, w ocenie wnoszącego tę skargę, wyrządziło szkodę. Nie ma przy tym znaczenia, o jakie roszczenie zapadł wyrok. Nie ma też znaczenia, na kogo przechodzą prawa objęte kwestionowanym wyrokiem, to znaczy, czy prawa te przechodzą na określone osoby, bez względu na to, czy są one spadkobiercami. Podobnie nie ma znaczenia przysługiwanie określonym osobom własnych praw związanych ze śmiercią spadkodawcy. Skoro roszczenie o odszkodowanie przechodzi na spadkobierców, nie można uznać, by nie służyła im skarga, bez której niemożliwe jest dochodzenie tego roszczenia. Pod pojęciem strony z art. 4241 k.p.c. i art. 4243 k.p.c. należy więc rozumieć również spadkobiercę strony postępowania, w którym zapadło kwestionowane orzeczenie objęte żądaniem stwierdzenia jego niezgodności z prawem.

Ww. uchwała Sądu Najwyższego jest zbieżna z uchwałą Sądu Najwyższego z 5 października 1995 r. sygn. akt I KZP 23/95 (OSNKW 1995/11-12/73), w której stwierdzono że roszczenie o odszkodowanie za poniesioną szkodę, które wraz z roszczeniem o zadośćuczynienie za doznaną krzywdę przeszło w myśl art. 8 ust. 1 zdanie drugie ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego (Dz. U. Nr 34, poz. 149 z późn. zm.) na następców osoby represjonowanej, należy do spadku po tych następcach (art. 922 § 1 k.c.), natomiast roszczenie o zadośćuczynienie tylko wtedy, gdy zostały spełnione warunki określone w art. 445 § 3 k.c.

Skoro przepis art. 922 § 1 k.c. swym zakresem obejmuje uprawnienia majątkowe przysługujące zmarłemu i obciążające go obowiązki majątkowe, należą do nich prawa i obowiązki istniejące w chwili śmierci spadkodawcy - małżonki Skarżącego - 1 listopada 2012 r. W związku z tym Minister Finansów powinien zająć stanowisko co do prawidłowości wypowiedzi Skarżącego w zakresie drugiego z pytań, gdy Sąd Okręgowy w Warszawie w deklaratoryjnym wyroku z 6 marca 2012 r. zasądził odszkodowanie.

Sąd wskazał ponadto, że Minister Finansów w treści uzasadnienia zaskarżonej interpretacji indywidualnej nie wypowiedział się, co do charakteru prawnego odsetek, które zostały przyznane w związku z wypłatą odszkodowania począwszy od 8 lutego 2008 r. do dnia zapłaty odszkodowania, a więc były również naliczane po śmierci żony Skarżącego. Jest to o tyle nieprawidłowe, że Skarżący odwoływał się w tym zakresie do orzecznictwa sądów administracyjnych, a przede wszystkim powołał się na wyrok WSA w Warszawie z 10 października 2011 r. sygn. akt III SA/Wa 746/11, który został utrzymany w mocy przez Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z 17 stycznia 2014 r. W orzeczeniu sądu pierwszej instancji wskazano wprost, że "odsetki od danej należności podlegają opodatkowaniu w taki sposób, jak należność główna, z którą są związane. (...) Przypisać je zatem należy do tego samego źródła przychodów". Analogiczne stanowisko wyrażone zostało w wyroku WSA w Warszawie z 20 października 2010 r. sygn. akt III SA/Wa 1899/10, z którego wynika, że w rezultacie nie należą do odrębnych źródeł przychodów - przychody z odpłatnego zbycia (wykupu) udziału w nieruchomości odsetki od kwoty, za jaką nieruchomość ta została zbyta (wykupiona).

Zdaniem Sądu za wyczerpujące odniesienie się przez Ministra Finansów do kwestii możliwości zakwalifikowania odsetek, jako takiego samego źródła przychodów, co odszkodowanie nie można uznać lakonicznego uzasadnienie zawarte w zaskarżonej interpretacji indywidualnej, że powoływane przez Skarżącego interpretacje wiążą w konkretnej sprawie i nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa.

Sąd w związku z tym uznał, że zaskarżona interpretacja indywidualna nie może być uznana za prawidłową z punktu widzenia treści art. 14c § 1 i 2 O.p., gdyż nie zawiera uzasadnienia prawnego w odniesieniu do poszczególnych kwestii prawnych (odszkodowanie i odsetki, które są ściśle z nim związane) w zakresie stanu faktycznego przedstawionego we wniosku o udzielenie interpretacji indywidualnej. W tym kontekście zasadne jest też uznanie, że doszło do naruszenia również zasady zaufania do organu podatkowego wyrażonej w treści art. 121 § 1 O.p., a mającej zastosowanie w sprawie w związku z art. 14h O.p., gdyż zabrakło wypowiedzi - stanowiska - Ministra Finansów, co do kwestii, którą strona skarżąca przedstawiła do interpretacji - opodatkowania odsetek należnych od wypłaconego odszkodowania, do którego Skarżący odziedziczył prawo w drodze spadku po zmarłej żonie.

Sąd, mając powyższe na względzie uznał, że zasadne było uwzględnienie skargi, aczkolwiek nie z przyczyn w niej podniesionych (art. 146 § 1 i art. 134 § 1 p.p.s.a.) - punkt pierwszy sentencji wyroku. Sąd o zwrocie kosztów postępowania sądowego stronie orzekł na podstawie art. 200 i art. 205 § 2 i 4 oraz art. 209 p.p.s.a. w związku z § 2 ust. 1 pkt 2 rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z 31 stycznia 2011 r. w sprawie opłat za czynności doradcy podatkowego w postępowaniu przed sądami administracyjnymi oraz szczegółowych zasad ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez doradcę podatkowego z urzędu (Dz. U. Nr 31, poz. 153), zasądzając na rzecz Skarżącego zwrot wpisu sądowego w wysokości 200 złotych oraz wynagrodzenie doradcy podatkowego w wysokości 240 złotych i 17 złotych tytułem. uiszczonej opłaty skarbowej od pełnomocnictwa (punkt drugi sentencji).

W dniu 4 stycznia 2016 r. do tut. organu wpłynął odpis prawomocnego wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 11 września 2015 r. sygn. akt III SA/Wa 3391/14 uchylający zaskarżoną interpretację.

W świetle obowiązującego stanu prawnego - biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 11 września 2015 r. sygn. akt III SA/Wa 3391/14 - stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz. U. z 2009 r. Nr 93, poz. 768 z późn. zm.) podatkowi od spadków i darowizn podlega nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, m.in. tytułem dziedziczenia.

W związku z tym, że przepisy ustawy o podatku od spadków i darowizn nie definiują pojęcia "spadek", należy odwołać się do odpowiednich przepisów zawartych w Kodeksie cywilnym.

W myśl art. 922 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.) przez spadkobranie należy rozumieć przejście praw i obowiązków majątkowych zmarłego z chwilą jego śmierci na jedną lub kilka osób.

Z powyższej normy prawnej wynika, że spadkobiercy w zasadzie wchodzą w sytuację prawną, w jakiej pozostawał spadkodawca. Oznacza to, że w skład spadku wchodzą prawa takie jak wierzytelności i obowiązki, ale także uzasadnione prawnie nadzieje na nabycie prawa. Prawa majątkowe są składnikiem masy spadkowej dającym nabywcy w drodze dziedziczenia legitymację prawną do występowania z wnioskiem o ich dochodzenie i realizację m.in. w formie odszkodowania.

W myśl art. 922 § 2 ww. ustawy nie należą do spadku prawa i obowiązki zmarłego ściśle związane z jego osobą, jak również prawa, które z chwilą jego śmierci przechodzą na oznaczone osoby niezależnie od tego, czy są one spadkobiercami. W obrębie zakresu pojęcia praw ściśle związanych z osobą spadkodawcy, znajdują się prawa mające służyć zaspokojeniu określonych interesów konkretnej osoby ze względu na jej indywidualną sytuację, np. roszczenie alimentacyjne, czy uprawnienie do renty.

Zgodnie z art. 924 ww. ustawy, spadek otwiera się z chwilą śmierci spadkodawcy, natomiast stosownie do przepisu art. 925 tej ustawy spadkobierca nabywa spadek z chwilą otwarcia spadku. Prawomocne postanowienie sądu ma natomiast charakter deklaratoryjny i stwierdza jedynie nabycie spadku przez spadkobiercę (art. 1025 § 1 Kodeksu cywilnego).

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca jest jednym z następców prawnych Wincentego Z. (dalej jako: "Poprzednik Prawny"), który zmarł dnia 14 kwietnia 1963 r. Postanowieniem Sądu Rejonowego z dnia 29 września 1975 r. stwierdzono, iż 1/4 części spadku po poprzedniku prawnym nabył Ignacy Z. Następnie postanowieniem Sądu Rejonowego z dnia 22 września 1978 r. całość spadku po zmarłym Ignacym Z. nabyła Irena Z. Irena Z. zmarła w dniu 14 grudnia 2001 r., a spadek po niej, zgodnie z postanowieniem Sądu Rejonowego z dnia 7 sierpnia 2002 r., w całości nabyła Jadwiga S. (dalej jako: "bezpośredni Poprzednik Prawny"). Jadwiga S. zmarła w dniu 1 listopada 2012 r., a spadek po niej, zgodnie z notarialnym aktem poświadczenia dziedziczenia z dnia 18 grudnia 2012 r. nabył mąż Mieczysław Ż. - Wnioskodawca. Wnioskodawca jest następcą prawnym Jadwigi S. Powyższe czyni Wnioskodawcę uprawnionym do 1/4 części spadku po Wincentym Z. Wnioskodawca złożył w dniu 11 kwietnia 2013 r. zgłoszenie o nabyciu własności rzeczy lub praw majątkowych na formularzu SD-Z2. Poprzednik Prawny Wnioskodawcy był właścicielem nieruchomości przy ul. S. opisanej w księdze hipotecznej pod nazwą "nieruchomość w mieście X. przy ul. S.". Na podstawie dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze Miasta nieruchomość przeszła na własność Skarbu Państwa. Poprzednik prawny Wnioskodawcy wystąpił do Prezydium Rady Narodowej z wnioskiem o przyznanie prawa własności czasowej do nieruchomości położonej przy ul. S. 30. Dnia 23 września 1959 r. Prezydium Rady Narodowej wydało orzeczenie odmowne. Poprzednik Prawny zmarł dnia 14 kwietnia 1963 r., a spadek po nim, w tym również przysługujące mu prawa oraz roszczenia, nabyły w równych częściach dzieci spadkobiercy: Helena G., Janina M., Ignacy Z. oraz Katarzyna P. W wyniku śmierci dzieci spadkobiercy przysługujące im prawa i roszczenia, w tym dotyczące nieruchomości przy ul. S., przypadły ich następcom prawnym, w częściach im przypisanych. Decyzją z dnia 29 grudnia 2004 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze na wniosek następców prawnych Poprzednika Prawnego stwierdziło nieważność powyższego orzeczenia administracyjnego w części dotyczącej gruntu stanowiącego własność Miasta. Gdyby pierwotnie wydana decyzja była prawidłowa, Wnioskodawca uzyskałby prawo do użytkowania wieczystego nieruchomości przy ul. S. 30 (zwane dalej jako: "Prawo"). Owo uprawnienie przedstawiałoby określoną, wymierną ekonomicznie wartość. W związku z powyższym wniosek złożony przez Poprzednika Prawnego został rozpatrzony ponownie. Prezydent Miasta decyzjami z dnia 18 czerwca i 23 lipca 2007 r. odmówił następcom prawnym Poprzednika Prawnego ustanowienia Prawa z powodu nieodwracalnych skutków do jakich doprowadziło wydanie w roku 1959 nieważnej decyzji administracyjnej. W dniu 31 sierpnia 2007 odmówiono im również przyznania odszkodowania za stratę wywołaną nieważnym orzeczeniem administracyjnym w wysokości odpowiadającej wartości niezwróconego Prawa. W związku z powyższym, następcy prawni dnia 21 grudnia 2007 r. wystąpili z powództwem, w którym wnieśli o zasądzenie odszkodowania wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Wyrokiem z dnia 6 marca 2012 r. Sąd Okręgowy uznał roszczenie następców prawnych w stosunku do tej części nieruchomości do której odnosiła się nieważna decyzja Prezydium Rady Narodowej. Odnosząc powyższe do części spadku przysługującej bezpośredniemu Poprzednikowi Prawnemu Wnioskodawcy, Sąd Okręgowy uznał, iż roszczenie zasługuje na uwzględnienie w odniesieniu do określonej kwoty, a w konsekwencji zasądził od Skarbu Państwa - Wojewody na rzecz bezpośredniego Poprzednika Prawnego Wnioskodawcy taką kwotę wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 8 lutego 2008 r. do dnia zapłaty tytułem odszkodowania. Obecnie powyższe kwoty przysługują Wnioskodawcy. Wyrokiem z dnia 20 grudnia 2012 r. Sąd Apelacyjny oddalił apelację Skarbu Państwa - Wojewody. Wyrok Sądu Okręgowego stał się więc prawomocny. Skarb Państwa w 2013 r. zapłacił zasądzoną na rzecz Wnioskodawcy kwotę odszkodowania wraz z odsetkami.

Z uwagi na fakt, że wyrok Sądu Okręgowego z dnia 6 marca 2012 r. na dzień śmierci spadkodawczyni był nieprawomocny i w chwili śmierci spadkodawczyni nie uzyskała jeszcze przysługującego jej odszkodowania, jak i nie zostały zasądzone na jej rzecz odsetki - Wnioskodawca tytułem spadku po zmarłej żonie nabył prawo majątkowe w postaci roszczenia o odszkodowanie.

Śmierć żony Wnioskodawcy w toku postępowania międzyinstacyjnego (1 listopada 2012 r.) już po wydaniu w dniu 6 marca 2012 r. wyroku przez Sąd Okręgowy, w którym określono kwotę odszkodowania przyznaną żonie Wnioskodawcy, a jeszcze przed uprawomocnieniem się ww. orzeczenia sądu w związku z wyrokiem Sądu Apelacyjnego z dnia 20 grudnia 2012 r., spowodowało, że Wnioskodawca nabył w drodze spadku prawo do roszczenia o odszkodowanie należnego żonie Wnioskodawcy, a nie odszkodowanie wraz z odsetkami.

Przedmiotem dziedziczenia w rozpatrywanej sprawie były prawa majątkowe w postaci roszczeń związanych z wywłaszczoną nieruchomością i ich nabycie sprawiło, że Wnioskodawca mógł być stroną w postępowaniu o stwierdzenie nieważności decyzji wydanej wobec Wincentego Z., a następnie mógł uzyskać przedmiotowe odszkodowanie wraz z odsetkami. Uzyskanie przez Wnioskodawcę odszkodowania wraz z odsetkami było konsekwencją nabycia przez Wnioskodawcę w drodze spadku ww. roszczeń. Wbrew twierdzeniu Wnioskodawcy odszkodowanie to, jak i zasądzone odsetki nie zostały nabyte w drodze spadku.

Odnosząc się do kwestii zasądzonych na rzecz Wnioskodawcy odsetek należy wskazać, że instytucję prawną odsetek reguluje art. 481 Kodeksu cywilnego, zgodnie z którym jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona należą się odsetki ustawowe. Odsetki wypłacone za okres pomiędzy datą zasądzenia i datą wypłaty odszkodowania nie są wliczane do wartości odszkodowania. Zgodnie bowiem z art. 20 Kodeksu postępowania cywilnego, do wartości przedmiotu sporu nie wlicza się odsetek, pożytków i kosztów żądanych obok roszczenia głównego. Przepis ten ma zastosowanie do odsetek ustawowych, z którymi zasądzono świadczenie główne.

Nieuprawnione jest zatem utożsamiane odsetek za zwłokę ze świadczeniem odszkodowawczym, czy też innym świadczeniem (naprawieniem szkody). Wierzyciel może ich żądać dopiero, jeżeli dłużnik opóźni się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego. Odsetki mają charakter uboczny względem świadczenia głównego - są skutkiem niewykonania zobowiązań. Nie można też przyjąć, że odsetki są odszkodowaniem sensu stricte i jako takie objęte są zwolnieniem od podatku od spadków i darowizn na podstawie art. 4a ustawy o podatku od spadków i darowizn. W związku z powyższym odsetki zasądzone wraz z przedmiotowym odszkodowaniem nie korzystają z powyższego zwolnienia, bowiem podobnie jak zasądzone odszkodowanie nie wchodzą w skład masy spadkowej po zmarłej żonie Wnioskodawczyni.

Mając powyższe na uwadze, należy wskazać, że Wnioskodawca tytułem spadku po zmarłej żonie nabył prawo majątkowe w postaci roszczenia o odszkodowanie przysługującego spadkodawczyni od Skarbu Państwa za wywłaszczoną nieruchomość. Opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn podlegało więc roszczenie odszkodowawcze, a nie przyznane Wnioskodawcy odszkodowanie wraz z odsetkami.

Następcy prawni spadkodawcy uzyskują przysługujące mu prawo majątkowe w tym zakresie na zasadzie sukcesji uniwersalnej wynikającej z zapisu art. 922 § 1 Kodeksu cywilnego.

Zgodnie z art. 5 ww. ustawy o podatku od spadków i darowizn obowiązek podatkowy ciąży na nabywcy własności rzeczy i praw majątkowych.

W przypadku nabycia majątku spadkodawcy tytułem dziedziczenia obowiązek podatkowy powstaje z chwilą przyjęcia spadku - art. 6 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy.

W myśl art. 6 ust. 4 tej ustawy, w przypadku nabycia, które nie zostało zgłoszone do opodatkowania, a następnie nabycie to stwierdzono pismem obowiązek podatkowy powstaje z chwilą sporządzenia pisma. Jeżeli pismem takim jest orzeczenie sądu, to obowiązek podatkowy powstaje z chwilą uprawomocnienia się orzeczenia. W przypadku gdy nabycie nie zostało zgłoszone do opodatkowania, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą powołania się przez podatnika przed organem podatkowym lub organem kontroli skarbowej na fakt nabycia.

Natomiast zgodnie z art. 4a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn zwalnia się od podatku nabycie własności rzeczy lub praw majątkowych przez małżonka, zstępnych, wstępnych, pasierba, rodzeństwo, ojczyma i macochę, jeżeli zgłoszą nabycie własności rzeczy lub praw majątkowych właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego w terminie miesiąca od dnia powstania obowiązku podatkowego powstałego na podstawie art. 6 ust. 1 pkt 2-8 i ust. 2, a w przypadku nabycia w drodze dziedziczenia w terminie miesiąca od dnia uprawomocnienia się orzeczenia sądu stwierdzającego nabycie spadku, z zastrzeżeniem ust. 2 i 4.

Jeżeli nabywca dowiedział się o nabyciu własności rzeczy lub praw majątkowych po upływie terminów, o których mowa w ust. 1 pkt 1, zwolnienie, o którym mowa w ust. 1, stosuje się, gdy nabywca zgłosi te rzeczy lub prawa majątkowe naczelnikowi urzędu skarbowego nie później niż w terminie miesiąca od dnia, w którym dowiedział się o ich nabyciu, oraz uprawdopodobni fakt późniejszego powzięcia wiadomości o ich nabyciu - art. 4a ust. 2 cyt. ustawy.

Stosownie do art. 4a ust. 4 ww. ustawy obowiązek zgłoszenia nie obejmuje przypadków, gdy:

Wyżej wymienione zwolnienie stosuje się, jeżeli w chwili nabycia nabywca posiadał obywatelstwo polskie lub obywatelstwo jednego z państw członkowskich Unii Europejskiej lub państw członkowskich Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) - stron umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym lub miał miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub na terytorium takiego państwa (art. 4 ust. 4 cyt. ustawy).

Zgodnie z art. 4a ust. 3 ww. ustawy w przypadku niespełnienia warunków, o których mowa m.in. w ust. 1, nabycie własności rzeczy lub praw majątkowych podlega opodatkowaniu na zasadach określonych dla nabywców zaliczonych do I grupy podatkowej.

Stosownie do treści przepisu art. 17a ust. 1 ww. ustawy o podatku od spadków i darowizn podatnicy podatku są obowiązani, z zastrzeżeniem ust. 2, złożyć, w terminie miesiąca od dnia powstania obowiązku podatkowego, właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego zeznanie podatkowe o nabyciu rzeczy lub praw majątkowych według ustalonego wzoru. Do zeznania podatkowego dołącza się dokumenty mające wpływ na określenie podstawy opodatkowania.

Natomiast w myśl art. 17a ust. 3 powyższej ustawy w przypadku nabycia rzeczy lub praw majątkowych nie wykazanych w zeznaniu podatkowym, podatnik jest obowiązany do złożenia korekty zeznania podatkowego organowi, któremu złożono zeznanie podatkowe, w terminie 14 dni od dnia, w którym dowiedział się o ich nabyciu.

Mając zatem na uwadze przytoczone powyżej uregulowania prawne oraz przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe należy stwierdzić, że niezaspokojone roszczenie odszkodowawcze w postaci prawa do wypłaty odszkodowania jest prawem majątkowym, które nabyte tytułem dziedziczenia (spadku) wchodziło do masy spadkowej i podlegało przepisom ustawy o podatku od spadków i darowizn. To właśnie fakt nie zaspokojenia roszczenia do daty śmierci spadkodawczyni powoduje jego taką, a nie inną kwalifikację prawną. Zaspokojenie roszczenia przez Skarb Państwa za życia spadkodawcy skutkowałoby tym, że przedmiotem spadku byłyby wypłacone w ramach realizacji roszczenia środki pieniężne (rzeczy), o ile na dzień śmierci spadkodawczyni byłaby w ich posiadaniu (nie zostałyby wcześniej spożytkowane).

Przedmiotem dziedziczenia w rozpatrywanej sprawie było prawo majątkowe w postaci roszczenia o odszkodowanie związane z wywłaszczoną nieruchomością i jego nabycie sprawiło, że Wnioskodawca mógł być stroną w postępowaniu o stwierdzenie nieważności decyzji wydanej wobec Wincentego Z., a następnie mógł uzyskać przedmiotowe odszkodowanie wraz z zasądzonymi odsetkami. Uzyskanie przez Wnioskodawcę odszkodowania wraz z odsetkami było konsekwencją nabycia przez Wnioskodawcę w drodze spadku ww. roszczeń. Wbrew twierdzeniu Wnioskodawcy odszkodowanie to, jak i odsetki nie zostały nabyte w drodze spadku i w związku z powyższym nie podlegają opodatkowaniu ww. podatkiem. Zwolnieniu z opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn na podstawie art. 4a ustawy o podatku od spadków i darowizn mogło korzystać nabycie przez Wnioskodawcę w drodze spadku po zmarłej żonie prawa majątkowego w postaci roszczenia o odszkodowanie związane z wywłaszczoną nieruchomości po spełnieniu warunków zawartych w tym przepisie.

W związku z tym, że odszkodowanie, jak i odsetki nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn, zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn, w przedmiotowej sprawie przyznane odszkodowanie, jak i zasądzone odsetki nie korzystają ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn na podstawie art. 4a powyższej ustawy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.