IPPB2/436-107/07-4/AA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Państwa przedstawione we wniosku z dnia 15 października 2007 r. (data wpływu 22 października 2007 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie opodatkowania umowy sprzedaży wierzytelności własnych - jest prawidłowe.

W dniu 22 października 2007 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie opodatkowania umowy sprzedaży wierzytelności własnych.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

X ("Fundusz") działa na podstawie ustawy o funduszach inwestycyjnych z dnia 27 maja 2004 r. (Dz. U. Nr 146, poz. 1546) oraz Statutu nadanego aktem notarialnym sporządzonym w dniu 15 lutego 2007 r. (dalej "Statut"). Fundusz został wpisany do rejestru funduszy inwestycyjnych prowadzonego przez Sąd Okręgowy Wydział Cywilny Rejestrowy pod numerem X.

Zgodnie z art. 1 pkt 6 Statutu w związku z art. 3 ust. 1 ustawy o funduszach inwestycyjnych, Fundusz jest osobą prawną, której wyłącznym przedmiotem działalności jest lokowanie środków pieniężnych zebranych w drodze niepublicznego proponowania nabycia certyfikatów inwestycyjnych w wierzytelności lub pakiety sekurytyzowanych wierzytelności, w określone w statucie papiery wartościowe, instrumenty rynku pieniężnego i inne prawa majątkowe. W związku z ustawowo (i statutowo) określonymi zadaniami i funkcjami funduszu inwestycyjnego, jako szczególnego rodzaju podmiotu funkcjonującego na rynku finansowym, nie jest on podmiotem świadczącym usługi ściągania długu czy faktoringu. W myśl art. 21 i 22 Statutu, Fundusz może prowadzić działalność lokując swoje aktywa m.in. w zbywalne wierzytelności i prawa do świadczeń z tytułu wierzytelności lub pakiety sekurytyzowanych wierzytelności oraz dokonując zbycia tych wierzytelności. Jeżeli Fundusz uzyskuje dochody z egzekwowania wierzytelności, ich obsługa i windykacja powierzona jest w drodze umowy wyspecjalizowanemu podmiotowi (art. 4 Statutu).

Stosownie do postanowień Statutu, Fundusz zamierza - w ramach prowadzonej działalności - nabywać w drodze umowy sprzedaży portfele wierzytelności, w tym wierzytelności własnych od podmiotów udzielających kredytów i pożyczek (banków).

Pismem z dnia 14.11.207 r. Nr IPPB2/436-107/07-2/SP wezwano wnioskodawcę do dostarczenia pełnomocnictwa lub innego dokumentu, z którego wynika prawo do występowania w imieniu wnioskodawcy z wnioskiem o interpretację przepisów prawa podatkowego przez Panią X i Panią Y oraz wskazanie adresu do doręczeń. Wniosek został uzupełniony w terminie. Wnioskodawca w załączeniu przesłał wyciąg z rejestru funduszy inwestycyjnych.

W związku z powyższym zadano następuje pytanie.

Czy umowa sprzedaży wierzytelności własnych przez podmiot prowadzący działalność w zakresie udzielania kredytów i pożyczek (np. bank) na rzecz Funduszu, który jest podmiotem prowadzącym działalność w zakresie usług finansowych i zwolnionym z tego tytułu z podatku od towarów i usług, podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych w świetle art. 2 pkt 4 lit. b) ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych w zw. z art. 43 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Zdaniem wnioskodawcy:

Wierzytelność jest niematerialnym prawem majątkowym, będącym przedmiotem obrotu gospodarczego. Umowa cesji wierzytelności (zawierana na podstawie art. 509-518 Kodeksu cywilnego) jest konstrukcją prawną służącą przeniesieniu prawa majątkowego, jakim jest wierzytelność, przez wierzyciela na osobę trzecią, bez konieczności uzyskania zgody dłużnika. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa a w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. Treść powyższej normy prawnej ma fundamentalne znaczenie dla specyfiki działania sekurytyzacyjnych funduszy inwestycyjnych, dla których nabycie wierzytelności jest formą inwestowania środków pozyskiwanych od inwestorów. Dokonywany przez Fundusz skup wierzytelności należy do cesji bezwarunkowych, w wyniku których wierzyciel pierwotny (cedent) przelewa należność za określoną w umowie kwotę na wierzyciela wtórnego (cesjonariusza), który przejmuje jednocześnie ryzyko niewypłacalności dłużnika. Przyjmuje się, że cesja wierzytelności ma najczęściej charakter umowy sprzedaży praw majątkowych (por. J. W. (red.), Kodeks cywilny z komentarzem, Warszawa 1989, s. 556).

Co do zasady, zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (dalej "Ustawa p.c.c.") umowa sprzedaży praw majątkowych podlega podatkowi od czynności cywilnoprawnych. Jednocześnie jednak art. 2 pkt 4 tej ustawy przewiduje wyjątek od powyższej zasady. Mianowicie, nie podlegają podatkowi czynności cywilnoprawne, jeżeli przynajmniej jedna ze stron z tytułu dokonania tej czynności jest: a) opodatkowana podatkiem od towarów i usług, b) zwolniona z podatku od towarów i usług, z wyjątkiem:

* umów sprzedaży i zamiany, których przedmiotem jest nieruchomość lub jej część, albo prawo użytkowania wieczystego, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub prawo do miejsca postojowego w garażu wielostanowiskowym lub udział w tych prawach,

* umowy spółki i jej zmiany,

* umowy sprzedaży udziałów i akcji w spółkach handlowych.

Powyższy przepis wyraża normę kolizyjną mającą eliminować podwójne opodatkowanie tych samych czynności. Konstrukcja tej normy zakłada co do zasady, że w razie jednoczesnego objęcia danej transakcji zakresem ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych transakcja ta nie podlega podatkowi od czynności cywilnoprawnych.

Stosownie do przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r., o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535, dalej "Ustawa VAT"), opodatkowaniu tym podatkiem ("VAT") podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Przez świadczenie usług w myśl art. 8 ust. 1 Ustawy VAT, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również m.in. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę w jakiej dokonano czynności prawnej. Wobec powyższego, sprzedaż praw do wierzytelności, jako niematerialnych praw majątkowych, co do zasady stanowi świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 pkt 1 Ustawy VAT, a tym samym mieści się w zakresie przedmiotowym objętym regulacjami tej ustawy, przy czym, co należy podkreślić, w tym przypadku dochodzi do świadczeń wzajemnych usług między zbywcą a nabywcą.

Jednocześnie należy zauważyć, że zgodnie z poz. 3 załącznika nr 4 do Ustawy VAT, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, zwolnienie od VAT są usługi pośrednictwa finansowego oznaczone symbolem PKWiU Sekcja J ex (65-67), z wyłączeniem:

Nabywanie wierzytelności jako forma inwestowania środków pieniężnych w celu uzyskania wpływów z tytułu odzyskania tych wierzytelności jest usługą pośrednictwa finansowego i jako taka podlega zwolnieniu od podatku od towarów i usług. Nabycie prawa do wierzytelności (niematerialne prawo majątkowe) jest usługą klasyfikowaną jako usługa pośrednictwa finansowego, ponieważ służy do dokonywania innych operacji gospodarczych w związku z prowadzoną działalnością. Według opinii klasyfikacyjnych Urzędu Statystycznego w Łodzi (np. opinia z dnia 14 grudnia 2004 r. znak OK.-5672/KU-803/24-10528/2004), wykup wierzytelności z zaangażowaniem własnego kapitału w celu ich windykacji na własny rachunek klasyfikujesię pod nr PKWiU 65.23.10-00.00 "usługi pośrednictwa finansowego pozostałe, gdzie indziej niesklasyfikowane, z wyłączeniem ubezpieczeń i funduszy emerytalno-rentowych".

Wobec powyższego, świadczone przez Fundusz usługi obrotu wierzytelnościami polegające na zakupie wierzytelności w celu ich windykacji we własnym zakresie lub dalszej odsprzedaży mieszczą się w grupowaniu PKWiU 65.23.10-00.00 i jednocześnie nie są usługami, o których mowa w pkt 1-9 poz. 3 załącznika nr 4 do Ustawy VAT. Należy także podkreślić, że żaden przepis nie wyłącza wprost cesji wierzytelności z zakresu zwolnienia. W związku z tym należy uznać, że usługa ta jest zwolniona z opodatkowania VAT. Analogicznie, gdyby Fundusz jako podmiot zajmujący się profesjonalnie obrotem wierzytelnościami dokonał zbycia zakupionej wierzytelności, po jego stronie powstanie obrót zwolniony z VAT i sprzedaż taka podlegać będzie wyłączeniu z obowiązku uiszczenia podatku od czynności cywilnoprawnych na podstawie art. 2 pkt 4 lit. b) Ustawy p.c.c.

Z przepisów Ustawy VAT wynika, że podatnikiem jest podmiot, który w ramach prowadzonej działalności gospodarczej dokonuje odpłatnej dostawy towarów lub odpłatnie świadczy usługi. Jak wskazano powyżej, Fundusz jest podmiotem profesjonalnie trudniącym się obrotem wierzytelnościami, zawartym w katalogu usług określonych jako pośrednictwo finansowe. Działalność gospodarcza Funduszu (w rozumieniu art. 15 ust. 1 i 2 ustawy VAT) polega na obrocie wierzytelnościami w ramach inwestycji na rzecz klientów (inwestorów). Z tytułu odpłatnego świadczenia usług pośrednictwa finansowego Fundusz ma status podatnika VAT zwolnionego przedmiotowo od podatku. W przypadku nabycia wierzytelności w toku prowadzonej działalności inwestycyjnej, Fundusz występuje w roli podatnika VAT. Nabycie wierzytelności od banków zostanie zatem dokonane w ramach świadczenia usług finansowych przez Fundusz. Na podstawie umowy sprzedaży wierzytelności Fundusz jako strona transakcji będzie świadczyć usługę pośrednictwa finansowego na rzecz podmiotu, od którego nabędzie jego własne wierzytelności.

Podsumowując, Fundusz dokonując skupu wymagalnych wierzytelności kredytowych i pożyczkowych będzie świadczył na rzecz zbywcy usługę finansową. Wraz z tymi wierzytelnościami Fundusz nabędzie również wszelkie związane z nimi roszczenia oraz przejmie ryzyko nieściągalności. Obrotem po stronie Funduszu w tym przypadku będzie kwota dyskonta, tj. różnica między nominalną wartością skupowanych wierzytelności a ceną zapłaconą za ich nabycie.

W praktyce organów podatkowych pojawia się niekiedy stanowisko, iż zbycie własnych wierzytelności (powstałych w wyniku prowadzonej działalności gospodarczej) nie jest ani dostawą towarów, ani świadczeniem usług. Stąd sprzedaż własnej wierzytelności nie powinna podlegać VAT (ergo być zwolniona z podatku od czynności cywilnoprawnych). Jest to stanowisko o tyle błędne, ze odnosi się wyłącznie do jednej strony czynności cesji. Z faktu bowiem, że sprzedawca dokonuje zbycia własnych wierzytelności, nie można automatycznie wyprowadzać wniosku, że transakcja podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Pamiętać należy bowiem, że w ramach cesji wierzytelności usługę świadczy także nabywca i on też może być podatnikiem VAT z tytułu tej transakcji. Nabycie wierzytelności w celu ich wykorzystania do innych operacji gospodarczych (w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą) klasyfikowane jest jako usługa pośrednictwa finansowego. Nabycie wierzytelności jest elementem usługi świadczonej przez nabywcę wierzytelności. Świadczącym usługi w rozumieniu Ustawy VAT jest cesjonariusz, jako podmiot nabywający wierzytelności. Założenie, że wyłącznie status zbywcy wierzytelności jest decydujący dla objęcia przelewu wierzytelności podatkiem VAT lub podatkiem od czynności cywilnoprawnych jest błędne. Powołany wyżej przepis art. 2 pkt 4 Ustawy p.c.c. wyraźnie stanowi, że przynajmniej jedna strona transakcji musi być opodatkowana lub zwolniona z VAT, aby transakcja była wyłączona od opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Cesja wierzytelności podlega podatkowi od czynności cywilnoprawnych dopiero wtedy, gdy żadna ze stron czynności nie ma statusu podatnika VAT z tytułu jej dokonania. Stanowisko to potwierdza orzecznictwo sądów administracyjnych (por. wyrok WSA w Gdańsku z 14 lutego 2006 r. sygn., IS.A/Gd 1301/03), zgodnie z którym jeżeli nabywcą wierzytelności jest podmiot, który jest zwolniony z VAT, to sprzedaż wierzytelności nie jest objęta podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Aby można było zastosować wyłączenie z podatku od czynności cywilnoprawnych nie jest istotne, która ze stron transakcji - zbywca czy nabywca - jest zwolniona z VAT. We wskazanym wyroku sąd uznał, że nabywca wierzytelności - podmiot trudniący się obrotem wierzytelnościami - świadczył usługę pośrednictwa finansowego, zwolnioną z VAT. Odwołując się do art. 2 pkt 4 Ustawy p.c.c. WSA podkreślił, że zasadniczo podatkowi nie podlegają czynności cywilnoprawne jeżeli przynajmniej jedna ze stron z tytułu dokonania tej czynności jest opodatkowana VAT lub z tego podatku zwolniona. Fakt, że sprzedawca nie podlegał Ustawie VAT nie miał znaczenia dla podatkowego statusu nabywcy. Przyjęcie innej interpretacji prowadziłoby zdaniem sądu do pozbawienia stron transakcji realnej możliwości korzystania z wyłączenia od podatku od czynności cywilnoprawnych, które to wyłączenie przysługiwało, ze względu na to, że nabywca wierzytelności był stroną zwolnioną od VAT z tytułu mowy sprzedaż wierzytelności.

Należy zauważyć, że w analogicznym stanie faktycznym i prawnym Best I Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty zarządzany przez to samo Towarzystwo Funduszy Inwestycyjnych, uzyskał już potwierdzenie przedstawionych wyżej tez przez sąd administracyjny. W dwóch orzeczeniach z dnia 21 września 2007 r., sygn. akt III SA/Wa 501/07, oraz III SA/Wa 502/07, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zgodził się z argumentacją funduszu Best I dotyczącą nabycia wierzytelności własnych od banku. W momencie dokonania transakcji trwały dyskusje - zarówno w doktrynie, jak i w praktyce organów podatkowych - dotyczące prawidłowego sposobu opodatkowania sprzedaży wierzytelności własnych zbywcy w sytuacji, gdy nabywcą jest podmiot prowadzący działalność gospodarczą m.in. w zakresie nabywania wierzytelności w celu ich odsprzedaży lub windykacji. Jednakże w międzyczasie sądy administracyjne wydały kilka wyroków, które wyjaśniają istniejące dotychczas w tym zakresie wątpliwości. Do ukształtowanej już linii orzecznictwa należy m.in. wyrok WSA w Warszawie z dnia 11 stycznia 2007 r., sygn. akt III SA/Wa 3995/06, w którym sąd stwierdził, iż nabywanie wierzytelności w ramach działalności gospodarczej może być potraktowane jako świadczenie usług objęte Ustawą VAT i związku z tym nie podlegające podatkowi od czynności cywilnoprawnych. Powyższa teza została następnie powtórzona w kolejnych orzeczeniach warszawskiego sądu, m.in. w wyroku z dnia 7 marca 2007 r., sygn. akt III SA/Wa 2208/06 oraz z dnia 11 maja 2007 r., sygn. akt III SA/Wa 2260/06. Wynika stąd jednoznacznie, iż sąd zakwalifikował czynność nabycia wierzytelności przez takie podmioty jak Fundusz, w celu windykacji tych wierzytelności we własnym zakresie lub dalszej odsprzedaży, jako usługę pośrednictwa finansowego objętą zwolnieniem od VAT. Pociąga to za sobą nieopodatkowanie nabycia wierzytelności podatkiem od czynności cywilnoprawnym.

Warto podkreślić, że przedstawiona przez Fundusz interpretacja jest zgodna także z orzecznictwem utrwalonym na gruncie ustawy o opłacie skarbowej. Pogląd, że przelew wierzytelności jest wyłączony od opłaty skarbowej zarówno wtedy, gdy bank jest sprzedawcą, jak i wtedy, gdy bank jest nabywcą wierzytelności, został wyrażony m.in. w wyroku NSA z 1 września 1995 r. (sygn. akt SA/Wr 203/95), POP 1996/4, w wyroku NSA z 12 maja 1995 r. (sygn. akt III SA 1125/94) wraz z aprobującą glosą E. Forcik-Mastalskiej i R. Mastalskiego, Glosa 1996/4 oraz R. Kosmalskiego, Prawo Bankowe 1996/3, wyroku NSA z 10 czerwca 1998 r. (sygn. akt I SA/Ka 1914/96), LEX 35985. Identyczne stanowisko przedstawiono także w doktrynie (por. J. Nowaczyk, Opłata skarbowa od cesji wierzytelności, Rzeczpospolita z 17.01.1996, nr 14,K. Chusteczka, Umowa sprzedaży wierzytelności, Przegląd Podatkowy 1995/11, H. Litwińczuk (red.), Prawo podatkowe przedsiębiorców, tom II, Warszawa 2006, s 300-301. W powołanym wyżej wyroku NSA z dnia 12 maja 1995 r. sąd - powołując się na klasyfikację GUS - trafnie ustalił, że obrót wierzytelnościami należy do usług finansowych, a ponieważ obrót to nie tylko sprzedaż, lecz również wykup wierzytelności, umowa o przelew wierzytelności nie podlega opłacie skarbowej bez względu na to, czy bank jest sprzedającym czy kupującym wierzytelności.

Powyższa interpretacja jest zgodna z art. 13 część B lit. d) pkt 3 VI Dyrektywy, do którego należy się odwołać dla ustalenia zakresu usług zwolnionych z VAT. Zgodnie z postanowieniami zawartymi w przywołanym przepisie z zachowaniem innych przepisów Wspólnoty, Państwa Członkowskie stosują zwolnienia do następujących czynności (...) - transakcje, w tym negocjacje, dotyczące rachunków terminowych instrumentów finansowych, z wyłączeniem inkasa, windykacji należności i faktoringu, bieżących płatności, przelewów, długów, czeków i innych zbywalnych instrumentów finansowych, z wyłączeniem inkasa, windykacji należności i faktoringu.

Podsumowując, dla określenia usługi finansowej dotyczącej obrotu wierzytelnościami i ustalenia kto jest podatnikiem z tytułu tej czynności nie ma znaczenia, czy przedmiotem transakcji są wierzytelności własne, czy obce. Fundusz, jako podmiot trudniący się skupem wierzytelności w związku realizacją ustawowo określonych celów jego funkcjonowania, jest bowiem podatnikiem VAT na etapie nabywania wierzytelności jako cesjonariusz. Ostateczne (bezwarunkowe) nabycie wierzytelności za własne środki jest przy tym zwolnione z VAT jako usługa pośrednictwa finansowego.

W rezultacie obowiązek podatkowy w podatku od czynności cywilnoprawnych nie powstanie w omówionej sytuacji, ponieważ zostaną spełnione przesłanki objęcia omawianej czynności zakresem Ustawy VAT. Zastosowanie normy kolizyjnej (art. 2 pkt 4 lit. b) Ustawy p.c.c.) wyklucza zatem opodatkowanie cesji wierzytelności podatkiem od czynności cywilnoprawnych, jeżeli nabywcą jest Fundusz.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

* transakcji dotyczących praw w odniesieniu do nieruchomości.

W myśl art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2007 r. Nr 68, poz. 450) podatkowi od czynności cywilnoprawnych podlegają:

Instytucję przelewu (cesji) wierzytelności regulują przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r.- Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.). Zgodnie z art. 509 § 1 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Przelew wierzytelności jest swoistą konstrukcją prawną, przewidziatym nieprawidłowego, oraz odpłatnej służebności,ną w ogólnych zasadach zobowiązań prowadzącą do zmiany osoby wierzyciela podczas, gdy przedmiot zobowiązania pozostaje ten sam. Umowy cesji wierzytelności należą do czynności prawnych rozporządzających o skutkach zbliżonych do umowy przenoszącej własność. Dodać należy, że cesja nie ma formy samoistnej umowy, dlatego też dla jej realizacji musi być dokonana czynność cywilnoprawna, na podstawie której nastąpi przeniesienie wierzytelności.

Z treści art. 510 § 1 Kodeksu cywilnego wynika, że czynnością stanowiącą podstawę cesji może być umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inne umowy zobowiązujące do przeniesienia wierzytelności.

W ustawie przewidziano jednak sytuacje, w których czynność cywilnoprawna mieszcząca się w zakresie przedmiotowym ustawy nie podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Zgodnie z art. 2 pkt 4 ww. ustawy nie podlegają podatkowi czynności cywilnoprawne, jeżeli przynajmniej jedna ze stron z tytułu dokonania tej czynności jest:

* opodatkowana podatkiem od towarów i usług,

* zwolniona z podatku od towarów i usług, z wyjątkiem:

* umów sprzedaży i zamiany, których przedmiotem jest nieruchomość lub jej część, albo prawo użytkowania wieczystego, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub prawo do miejsca postojowego w garaży wielostanowiskowym lub udział w tych prawach,

* umowy spółki i jej zmiany,

* umowy sprzedaży udziałów i akcji w spółkach handlowych.

W związku z tym, jeżeli umowa sprzedaży wierzytelności opodatkowana jest podatkiem od towarów i usług lub korzysta ze zwolnienia z tego podatku, zastosowanie znajdzie wyłączenie określone w art. 2 pkt 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.W przeciwnym wypadku sprzedaż prawa majątkowego, jakim jest wierzytelność, podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych według stawki 1% w myśl art. 7 ust. 1 pkt 1 lit. b) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

Sytuacja przedstawiona we wniosku w pierwszej kolejności wymaga rozstrzygnięcia kwestii opodatkowania powyższej transakcji podatkiem od towarów i usług, bowiem ocena ta ma zasadnicze znaczenie dla ewentualnego objęcia ich podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Z powyższego wynika, iż dopiero rozstrzygnięcie kwestii opodatkowania sprzedaży wierzytelności na podstawie ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) umożliwia udzielenie odpowiedzi odnośnie opodatkowania tych czynności podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Reasumując stwierdza się, iż zawarcie umowy cesji wierzytelności przedstawionej we wniosku, nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych, tylko w tym przypadku, gdy taka czynność będzie objęta zakresem ustawy o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, 09-402 Płock, ul. 1 Maja 10.