IPPB2/415-929/10-4/MS1 - Zastosowanie 50% kosztów uzyskania przychodów.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 9 listopada 2010 r. (data wpływu 15 listopada 2010 r.), uzupełnionym pismem z dnia 23 grudnia 2010 r. (data wpływu 28 grudnia 2010 r.) na wezwanie z dnia 16 grudnia 2010 r. Nr IPPB2/415-929/10-2/MS1 o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zastosowania 50 % kosztów uzyskania przychodów - jest nieprawidłowe.

W dniu 15 listopada 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zastosowania 50 % kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest spółką doradztwa podatkowego prowadzącą działalność doradczą w dziedzinie prawa podatkowego oraz szeroko pojętego prawa handlowego. Część z pracowników zatrudnianych przez Wnioskodawcę (dalej pracownicy) zapisane ma w swoich obowiązkach służbowych sporządzanie prawnych i podatkowych opinii oraz analiz, które wypełniają kryteria uznania za utwór w świetle przepisów prawa autorskiego. Wnioskodawca pragnie nadmienić, że do tej pory w samej treści umów o pracę nie sprecyzowano zakresu jak i ilości tworzonych utworów, gdyż jest to zależne od zapotrzebowania klientów Wnioskodawcy.

Czas przeznaczony na pracę twórczą ewidencjonowany jest przez pracowników, jednak nie w klasycznej ewidencji czasu pracy twórczej prowadzonej w papierowej formie z podpisami pracownika i jego przełożonego, potwierdzającymi fakt wykonania pracy twórczej i jej wymiar, lecz w specjalnie do tego przeznaczonych programach komputerowych. Na tej podstawie można określić, jakie przysługuje pracownikom wynagrodzenie za wykonanie utworów.

Przedmiotowy wniosek nie spełniał wymogów formalnych, w związku z czym pismem z dnia 15 grudnia 2010 r. wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienie wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania poprzez:

- wskazanie czy Wnioskodawca występuje w roli płatnika czy podatnika, bowiem w części B.2 wniosku status Wnioskodawcy określono jako podatnik, natomiast z treści wniosku wynika, iż pełni on rolę płatnika,

- doprecyzowanie stanu faktycznego poprzez:

* wskazanie na podstawie jakich umów (np. umowa o pracę, umowa o dzieło) Spółka zatrudnia pracowników, wobec których zamierza zastosować podwyższone koszty uzyskania przychodów,

* wskazanie czy w umowach z ww. pracownikami zawarto klauzule dotyczące praw autorskich potwierdzające ich status pracownika twórcy, a także regulujące kwestię przeniesienia przez pracowników na Spółkę praw autorskich do wytworzonych przez nich w ramach stosunku pracy utworów,

* wskazanie czy z treści zawartych umów wynika, że pracownicy otrzymają wynagrodzenie podzielone na część należną za wykonywanie obowiązków służbowych pozbawionych walorów twórczości (utworu), w rozumieniu ustawy o prawie autorskim, oraz na część należna z tytułu przeniesienia przez niego na pracodawcę praw autorskich do wytworzonych przez siebie w ramach stosunku pracy utworów,

- wskazanie osoby, która podpisała przedmiotowy wniosek (podpis nieczytelny),

- przedstawienie dokumentu (odpowiednio wypis z KRS lub urzędowo poświadczona kopia za zgodność z oryginałem, oryginału pełnomocnictwa lub jego uwierzytelnionej kopii, bądź innego dokumentu), z którego wynika sposób reprezentacji Spółki w zakresie oświadczeń woli i podpisywania dokumentów, tj. stosowne umocowanie dla osoby, która przedmiotowy wniosek podpisała.

Wnioskodawca odpowiedział w terminie pismem z dnia 23 grudnia 2010 r. (data wpływu 28 grudnia 2010 r.), uzupełniając wniosek o następujące informacje.

Odnośnie przedstawionego stanu faktycznego najwłaściwszym jest określenie Wnioskodawcy jako płatnika co wynika też z treści wniosku i zgodne jest z definicją płatnika zamieszczoną w art. 8 ustawy - Ordynacja podatkowa "Płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu...". Wnioskodawca z racji na prowadzoną działalność jest także podatnikiem, ale nie ma to większego znaczenia dla przedstawionego stanu faktycznego.

Wnioskodawca zatrudnia wymienionych pracowników na podstawie umowy o pracę.

Zawarte umowy o pracę są umowami pozbawionymi klauzul dotyczących praw autorskich potwierdzających status pracownika twórcy, a także regulujących kwestię przeniesienia przez pracowników na Spółkę praw autorskich do wytworzonych przez nich w ramach stosunku pracy utworów, ale też nie istnieje zdaniem Wnioskodawcy żaden obowiązek nakazujący ich dodanie do treści umowy. Wnioskodawca pragnie podkreślić, że status twórcy zyskuje się z mocy art. 8 ust. 2 ustawy o prawie autorskich i prawach pokrewnych, gdzie podkreślono, iż "Domniemywa się, że twórcą jest osoba, której nazwisko w tym charakterze uwidoczniono na egzemplarzach utworu lub której autorstwo podano do publicznej wiadomości w jakikolwiek inny sposób w związku z rozpowszechnianiem utworu." W tym też kontekście bardzo istotnym jest zapis, iż zgodnie z art. 12 ust. 1 wyżej wzmiankowanej ustawy "Jeżeli ustawa lub umowa o pracę nie stanowią inaczej, pracodawca, którego pracownik stworzył utwór w wyniku wykonywania obowiązków ze stosunku pracy, nabywa z chwilą przyjęcia utworu autorskie prawa majątkowe w granicach wynikających z celu umowy o pracę i zgodnego zamiaru stron". Tworzenie opinii czy innych utworów w rozumieniu prawa autorskiego niewątpliwie wynika ze zgodnego zamiaru stron umowy o pracę pomiędzy Wnioskodawcą, a jego pracownikami. Nie ma prawnego obowiązku dodatkowego podkreślania treści tego przepisu w samej umowie o pracę, skoro jak wyżej wskazano kwestia ta jest już uregulowana w przepisach prawa.

Podsumowując pracownicy Wnioskodawcy zyskują status twórcy zgodnie z treścią art. 8 ust. 2 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, a kwestię przeniesienia praw autorskich na Wnioskodawcę reguluje cytowany w interpretacji art. 12 ust. 1 wzmiankowanej ustawy.

Opisane umowy o pracę nie przewidują specjalnego wynagrodzenia za przekazanie praw autorskich pracodawcy, jednakże nie powinno to mieć znaczenia skoro kwota wynagrodzenia otrzymanego przez pracownika z tego tytułu wyliczana jest na podstawie precyzyjnie określonej ilości czasu pracy faktycznie poświęconego pracy twórczej.

W związku z powyższym zdaniem Wnioskodawcy stworzone zostały warunki wyodrębnienia i określenia kwoty wynagrodzenia z tytułu praw autorskich, do którego 50 % koszty uzyskania przychodów mogą być zastosowane, a w konsekwencji ma on prawo do stosowania podwyższonych kosztów uzyskania przychodu wobec pracowników wykonujących pracę twórczą w tej części w jakiej są oni twórcami i tworzą utwory w rozumieniu ustawy prawo autorskie. Wnioskodawca posiada precyzyjną ewidencję czasu pracy i na jej podstawie jest w stanie precyzyjnie określić zakres prac o charakterze twórczym, wykonywanych przez konkretnego pracownika. Ani z przepisów podatkowych, ani z przepisów u.p.a.p.p. nie wynika konieczność uregulowania tej kwestii w umowie o pracę. Nie można więc twierdzić, iż świetle art. 22 ust. 9 pkt 3 u.p.d.o.f. dokładne wyróżnienie części wynagrodzenia związanej z wykonywaniem czynności (prac) objętych prawami autorskimi musi wynikać z umowy o pracę.

Wniosek podpisała pani Joanna B. Doradca Podatkowy będąca Członkiem Zarządu Wnioskodawcy, upoważnionym do jednoosobowej reprezentacji podmiotu. Wnioskodawca załączył wypis aktualny z KRS z którego wynika, iż pani Joanna B. posiada pełne prawo do składania oświadczeń woli w imieniu Wnioskodawcy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w związku z powyżej opisanym stanem faktycznym można uznać, że Spółka ma prawo zastosować wobec swoich pracowników jako twórców w rozumieniu ustawy prawo autorskie podwyższone koszta uzyskania przychodu 50 % odnośnie tej części ich pracy, której wynikiem pozostaje powstanie utworu w rozumieniu prawa autorskiego.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zdaniem spółki istnieje taka możliwość skoro zgodnie z przepisami prawa część pracowników Wnioskodawcy:

* tworzy utwory w rozumieniu przepisów ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych (dalej u.p.a.p.p.), gdzie art. 1 cytowanej ustawy mówi "Przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia,

* umowy o pracę części pracowników zawierają zapisy o obowiązkach tworzenia opinii i analiz, które można klasyfikować jako utwór wedle powyższej definicji,

* prowadzona jest szczegółowa ewidencja czasu pracy poświęconego przez pracownika na pracę o charakterze twórczym,

to można uznać, że powinny być wobec nich zastosowane podwyższone koszty uzyskania przychodu. Wnioskodawca pragnie przypomnieć, że podwyższone koszta zapisano w dyspozycji art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej PdoF), gdzie określa się koszty uzyskania przychodów z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich i artystów wykonawców z praw pokrewnych, w rozumieniu odrębnych przepisów, lub rozporządzania przez nich tymi prawami - w wysokości 50 % uzyskanego przychodu, z tym że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b),), których podstawę wymiaru stanowi ten przychód. Co istotne w żaden sposób z zastosowania tej regulacji nie zostali wyłączeni pracownicy. Chociażby zatem utwór powstał w ramach umowy o pracę i to pracodawca w rezultacie nabył prawa do tego utworu, pracownik - twórca może skorzystać z podwyższonych kosztów uzyskania przychodów, jeżeli przychód ten uzyskał tytułem rozporządzenia na rzecz pracodawcy prawami autorskimi do utworu stworzonego w ramach obowiązków pracowniczych. Zgodnie z dyspozycją art. 12 ust. 1 u.p.a.p.p. jeżeli ustawa lub umowa o pracę nie stanowią inaczej; pracodawca, którego pracownik stworzył utwór w wyniku wykonywania obowiązków ze stosunku pracy, nabywa z chwilą przyjęcia utworu autorskie prawa majątkowe w granicach wynikających z celu umowy o pracę i zgodnego zamiaru stron.

Warto przypomnieć, że utwór w rozumieniu prawa autorskiego powstaje niezależnie od towarzyszących mu okoliczności. Skoro w treści art. 22 ust. 9 pkt 3 PdoF nie ma żadnych ograniczeń dotyczących okoliczności powstania utworu, (np. w ramach jakiej umowy powinien powstać), to zdaniem Wnioskodawcy ustawodawca miał na celu umożliwienie każdemu twórcy skorzystanie z 50% kosztów uzyskania przychodów, jeżeli twórca ten osiągnie przychody korzystając z przysługujących ma praw autorskich. Przepis art. 12 ust. 1 u.p.a.p.p pozwala również precyzyjnie określić datę przejścia na pracodawcę autorskich praw majątkowych przysługujących pracownikowi jako twórcy utworu.

Opisane umowy o pracę nie przewidują specjalnego wynagrodzenia za przekazanie praw autorskich pracodawcy, jednakże nie powinno to mieć znaczenia skoro kwota wynagrodzenia otrzymanego przez pracownika z tego tytułu wyliczana jest na podstawie precyzyjnie określonej ilości czasu pracy faktycznie poświęconego pracy twórczej. W związku z powyższym stanem faktycznym, zdaniem Wnioskodawcy stworzone zostały warunki wyodrębnienia i określenia kwoty wynagrodzenia z tytułu praw autorskich, do którego 50% koszty uzyskania przychodów mogą być zastosowane, a w konsekwencji ma on prawo do stosowania podwyższonych kosztów odzyskania przychodu wobec pracowników wykonujących pracę twórczą w tej części w jakiej są oni twórcami i tworzą utwory w rozumieniu ustawy prawo autorskie. Powyższe stanowisko potwierdzają także orzeczenia sądów administracyjnych jak te wydane przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie o sygnaturze (III SA/Wa 1314/09 z 15 stycznia 2010 r.) czy też wydawane interpretacje organów podatkowych jak ta Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 28 czerwca 2010 r. o sygnaturze IPPB4/415-44/09/10-6/S/JK. Skoro ani przepisy PdoF ani też przepisy innych ustaw podatkowych, ani nawet u.p.a.p.p nie przewidują szczególnych warunków dokumentowania okoliczności określających fakt, iż pracownik świadczy pracę, w wyniku której powstają utwory w rozumieniu u.p.a.p.p., a otrzymane przez niego wynagrodzenie w części jest wynagrodzeniem z tytułu rozporządzenia prawami autorskimi do tych utworów, to zdaniem Wnioskodawcy będzie to w swej ściśle określonej części wynagrodzenie z tytułu umowy o pracę, do którego należy zastosować podwyższoną stawkę kosztów uzyskania przychodu.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z treścią art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

W myśl art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty, niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Koszty uzyskania przychodów regulują przepisy Rozdziału 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Osobom posiadającym status pracownika uzyskującym przychody m.in. z tytułu stosunku pracy, co do zasady, zgodnie z przepisem art. 22 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odliczenie jednej, pełnej miesięcznej normy kosztów uzyskania przychodów.

W odniesieniu do niektórych przychodów ustawodawca dopuścił możliwość ustalania kosztów zryczałtowanych. W przypadku korzystania przez twórców z praw autorskich i praw pokrewnych w rozumieniu odrębnych przepisów, lub rozporządzania przez nich tymi prawami, mają zastosowanie 50% koszty uzyskanego przychodu.

Zgodnie z art. 22 ust. 9 pkt 3 cyt. ustawy, koszty uzyskania przychodów z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich i artystów wykonawców z praw pokrewnych, w rozumieniu odrębnych przepisów, lub rozporządzania przez nich tymi prawami określa się w wysokości 50% uzyskanego przychodu, z tym że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b), których podstawę wymiaru stanowi ten przychód.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęć użytych w art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, takich jak np. "twórca", "korzystanie przez twórców z praw autorskich" lub pojęć z nimi związanych, jak np. "utwór", zaś ustawodawca odsyła w tym względzie do odrębnych przepisów, przez które należy rozumieć ustawę z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (tekst jedn. Dz. U. z 2006 r. Nr 90, poz. 631 z późn. zm.).

W myśl art. 1 ust. 1 tej ustawy, przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór). W szczególności - jak stanowi ust. 2 tego przepisu - przedmiotem prawa autorskiego są utwory:

* wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe);

* plastyczne;

* fotograficzne;

* lutnicze;

* wzornictwa przemysłowego;

* architektoniczne, architektoniczno-urbanistyczne i urbanistyczne;

* muzyczne i słowno - muzyczne;

* sceniczne, sceniczno - muzyczne, choreograficzne i pantomimiczne;

* audiowizualne (w tym filmowe).

Przychody z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich lub artystów wykonawców z praw pokrewnych albo rozporządzania tymi prawami, występują wówczas gdy spełnione są dwie przesłanki. Po pierwsze, konieczne jest wystąpienie przedmiotu praw majątkowych w postaci utworu lub artystycznego wykonania. Po drugie zaś, osiągnięty przychód musi być bezpośrednio związany z korzystaniem z określonych praw autorskich lub pokrewnych albo rozporządzaniem nimi, stanowić skutek takiego korzystania lub rozporządzenia w postaci odpowiedniego wynagrodzenia autorskiego lub wykonawczego. W umowach, które towarzyszą zamawianiu utworów, strony powinny wyraźnie postanowić, iż przedmiotem zamówienia jest właśnie dobro niematerialne, podlegające ochronie na mocy ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

Kwestie prawne związane z powstaniem i nabyciem prawa autorskiego do utworów pracowniczych reguluje art. 12 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Zgodnie z ust. 1 tegoż przepisu, jeżeli ustawa lub umowa o pracę nie stanowią inaczej, pracodawca, którego pracownik stworzył utwór w wyniku wykonywania obowiązków ze stosunku pracy, nabywa z chwilą przyjęcia utworu autorskie prawa majątkowe w granicach wynikających z celu umowy o pracę i zgodnego zamiaru stron.

W razie zatem wykonywania na podstawie jednej umowy o pracę czynności zarówno chronionych prawem autorskim jak i nie będących przedmiotem prawa autorskiego, pozbawionych cech twórczych, z umowy tej powinno wynikać, jaka część wynagrodzenia obejmuje wynagrodzenie z tytułu korzystania z prawa autorskiego, a jaka część dotyczy czynności nie chronionych prawem autorskim. Tylko bowiem takie rozróżnienie, jak również dokumentowanie prac - utworów chronionych prawem autorskim oraz wypłaconych wynagrodzeń z tego tytułu daje podstawę do zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodów przy zapewnieniu właściwej realizacji obowiązków płatnika w zakresie prawidłowego obliczania i poboru zaliczek na podatek dochodowy.

Podwyższone koszty uzyskania przychodów można więc stosować, jeżeli umowa o pracę nie stanowi inaczej, a obowiązki ze stosunku pracy sprowadzają się do działalności twórczej lub ją obejmują, wynagrodzenie za pracę stanowi równocześnie wynagrodzenie za przeniesienie autorskich praw majątkowych. Zaznaczyć należy, że fakt korzystania przez pracownika z prawa autorskiego powinien wynikać wyraźnie z treści zawartej umowy o pracę, gdyż warunkiem zastosowania kosztów, o których mowa w art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy jest, aby zaistniał utwór w rozumieniu ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, twórca udzielił licencji na korzystanie z danego utworu, względnie by doszło do rozporządzenia majątkowymi prawami autorskimi do tworzonego dzieła.

Z opisanego we wniosku stanu faktycznego wynika, że część z pracowników zatrudnianych przez Wnioskodawcę (dalej pracownicy) zapisane ma w swoich obowiązkach służbowych sporządzanie prawnych i podatkowych opinii oraz analiz, które wypełniają kryteria uznania za utwór w świetle przepisów prawa autorskiego. Wnioskodawca zatrudnia wymienionych pracowników na podstawie umowy o pracę. Zawarte umowy o pracę są umowami pozbawionymi klauzul dotyczących praw autorskich potwierdzających status pracownika twórcy, a także regulujących kwestię przeniesienia przez pracowników na Spółkę praw autorskich do wytworzonych przez nich w ramach stosunku pracy utworów.

Opisane umowy o pracę nie przewidują specjalnego wynagrodzenia za przekazanie praw autorskich pracodawcy, a kwota wynagrodzenia otrzymanego przez pracownika z tego tytułu wyliczana jest na podstawie precyzyjnie określonej ilości czasu pracy faktycznie poświęconego pracy twórczej.

Należy wskazać, iż z treści umowy o pracę musi wynikać, że obowiązki ze stosunku pracy obejmują także działalność twórczą, a wyodrębniona część wynagrodzenia stanowi honorarium za przeniesienie praw autorskich do utworu. Konieczne jest dokładne wyróżnienie tej części wynagrodzenia, która związana jest z wykonywaniem czynności, czy prac objętych prawami autorskimi oraz pozostałej jego części, związanej z wykonywaniem typowych obowiązków pracowniczych. Powyższe zróżnicowanie musi wynikać z umowy o pracę, bowiem ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie przewiduje możliwości szacunkowego ustalania ilości pracy twórczej w całej ilości pracy danego pracownika - twórcy. Zaznaczyć należy, że fakt korzystania przez pracownika z prawa autorskiego powinien wynikać wyraźnie z treści zawartej umowy o pracę, gdyż warunkiem zastosowania kosztów, o których mowa w art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy jest, aby zaistniał utwór w rozumieniu ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, twórca udzielił licencji na korzystanie z danego utworu, względnie by doszło do rozporządzenia majątkowymi prawami autorskimi do tworzonego dzieła.

Zatem tylko wówczas gdy:

* praca wykonywana przez pracownika, jest przedmiotem prawa autorskiego, a więc spełnia przesłanki utworu określone w ustawie o prawie autorskim i prawach pokrewnych,

* pracownik jest twórcą w rozumieniu tej ustawy i uzyskiwanie przychodu przez pracownika wynika z korzystania przez twórcę z tychże praw lub rozporządzania tymi prawami,

* umowa o pracę przewiduje zróżnicowanie wynagrodzenia należnego pracownikowi na część związaną z korzystaniem z praw autorskich i część związaną z wykonywaniem typowych obowiązków pracowniczych oraz pracodawca prowadzi stosowną dokumentację w tym zakresie, np. prowadzi szczegółową ewidencję czasu pracy twórczej pracownika,

- do przychodu z tego źródła mogą być zastosowane podwyższone 50% koszty uzyskania przychodu zgodnie z treścią powołanego art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W odniesieniu do przedstawionego stanu faktycznego, należy stwierdzić, że nie został spełniony warunek zawarcia w umowie o pracę uregulowań o przeniesieniu praw do korzystania z danego utworu, względnie rozporządzania majątkowymi prawami, a także rozróżnienia wynagrodzenia należnego pracownikowi na część związaną z korzystaniem z praw autorskich i część związaną z wykonywaniem typowych obowiązków pracowniczych.

Reasumując, w przedmiotowej sprawie Spółka nie ma podstaw do zastosowania wobec swoich pracowników podwyższonych kosztów uzyskania przychodów - 50%, odnośnie tej części ich pracy, której wynikiem pozostaje powstanie utworu w rozumieniu prawa autorskiego.

Należy także podkreślić, iż przedmiotu niniejszej interpretacji nie stanowi ocena prawidłowości stanowiska Wnioskodawcy w kwestii uznania efektów pracy niektórych pracowników Spółki za utwory w rozumieniu ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

Definicja prawa podatkowego zawarta jest w art. 3 pkt 2 Ordynacji podatkowej, w świetle której ilekroć w ustawie jest mowa o przepisach prawa podatkowego - rozumie się przez to przepisy ustaw podatkowych, postanowienia ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską umów o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską innych umów międzynarodowych dotyczących problematyki podatkowej, a także przepisy aktów wykonawczych wydanych na podstawie ustaw podatkowych.

Stosownie do tej definicji przepisy ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych nie są przepisami prawa podatkowego.

W trybie wydawania interpretacji określonym w art. 14b ustawy - Ordynacja podatkowa, Minister właściwy do spraw finansów publicznych nie ma uprawnień do interpretowania tych przepisów, a tym samym do stwierdzenia, czy efektem pracy niektórych pracowników Spółki jest powstanie utworów w rozumieniu ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. W sprawach interpretowania przepisów ww. ustawy o prawach autorskich i prawach pokrewnych uprawnione jest Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego Departament Prawno-Legislacyjny.

Jednocześnie, odnosząc się do przywołanego przez Wnioskodawcę wyroku sądu oraz interpretacji indywidualnej wskazać należy, iż dotyczą one konkretnych sprawy podatników w określonych stanach faktycznych i w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące. Nie mogą one stanowić źródła praw i obowiązków dla innych wnioskodawców.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja Nr 10, 09-402 Płock.