IPPB2/415-836/13-2/MK1

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 28 listopada 2013 r. (data wpływu 2 grudnia 2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych przekazania pracownikom świadczenia z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych w postaci karty kinowej - jest prawidłowe.

W dniu 2 grudnia 2013 r. został złożony ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych przekazania pracownikom świadczenia z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych w postaci karty kinowej.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka (dalej: "Wnioskodawca lub Spółka") w oparciu o regulacje ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych utworzyła Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych (dalej; "ZFŚS"). W ramach środków zgromadzonych na ZFŚS spółka zamierza finansować pracownikom świadczenia mieszczące się w definicji działalności socjalnej zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy o ZFŚS. Przedmiotem świadczeń będą Karty Kinowe. W tym celu Spółka zawrze umowę ze spółką B, której przedmiotem działalności jest wykonywanie na rzecz pracodawców świadczeń - usług pomyślanych jako możliwość usprawnienia obsługi Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, a tym samym ułatwienia wykonania ustawowych obowiązków pracodawcy. Na podstawie umowy sprzedaży Karty Kinowej Wnioskodawca nabędzie od B produkt w postaci Kart Kinowych na okaziciela zasilanych elektronicznymi kodami umożliwiającymi wejście jednej osoby na seanse dostępne w ofercie Partnera sprzedawcy. Na Karcie Kinowej może być zapisana dowolna liczba kodów elektronicznych. Pracownik, który otrzymał Kartę Kinową okazuje ją w kasie kina. Po zeskanowaniu kodu zapisanego na Karcie Kinowej i potwierdzeniu transakcji przez system Partnera pracownik zostaje uprawniony do wstępu na wybrany seans. Karta Kinowa zawiera informacje co do ilości i jakości elektronicznie zapisanych na niej uprawnień przysługujących jej posiadaczowi. Karta Kinowa nie stanowi substytutu pieniądza.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w świetle art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: ustawa o PIT) finansowane przez Spółkę ze środków zgromadzonych w ZFŚS świadczenie w postaci Karty Kinowej upoważniającej do wstępu na wybrane seanse kinowe korzysta ze zwolnienia od opodatkowania, w związku z czym na Spółce nie ciąży obowiązek odprowadzania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych, przy założeniu, że wartość świadczeń socjalnych na rzecz jednego pracownika nie przekracza w roku podatkowym kwoty 380 zł.

Zdaniem Wnioskodawcy finansowane przez nią świadczenia na rzecz pracowników korzystają ze zwolnienia od opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o PIT (do limitu 380 zł w roku podatkowym).

W myśl art. 12 ust. 1 ustawy o p.d.o.f. za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Powyższe oznacza, że świadczenia rzeczowe nieodpłatne lub częściowo odpłatne na rzecz pracownika, stanowią co do zasady przychód podlegający opodatkowaniu. Jednocześnie zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o PIT wolna od podatku dochodowego jest wartość otrzymanych przez pracownika w związku z finansowaniem działalności socjalnej, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, rzeczowych świadczeń oraz otrzymanych przez niego w tym zakresie świadczeń pieniężnych, sfinansowanych w całości ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszy związków zawodowych, łącznie do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 380 zł. Przywołany przepis zastrzega, że rzeczowymi świadczeniami nie są bony, talony i inne znaki, uprawniające do ich wymiany na towary lub usługi.

Powyższe oznacza, że zwolnienie może znaleźć zastosowanie, gdy mamy do czynienia ze:

Z uwagi na to, że prawo podatkowe nie posługuje się definicją "rzeczy" ani "świadczenia rzeczowego", dla wyjaśnienia sposobu rozumienia tych pojęć na gruncie podatku dochodowego należy odwołać się do definicji funkcjonujących na gruncie innych gałęzi prawa. Zgodnie z art. 45 Kodeksu Cywilnego rzeczami są tylko przedmioty materialne. Opierając się na definicji kodeksowej stwierdzić należy, że materialny charakter dający podstawę do zakwalifikowania jako świadczenie rzeczowe mają przedstawione w stanie faktycznym karty Kinowe zasilone kodami elektronicznymi. Po zeskanowaniu kodu zapisanego na Karcie Kinowej i potwierdzeniu transakcji przez system Partnera posiadacz Karty Kinowej zostaje uprawniony do wstępu na wybrany seans.

Jednocześnie w ocenie Wnioskodawcy, w przypadku kart kinowych nie zachodzi wyłączenie określone w zdaniu ostatnim art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o PIT, gdzie ustawodawca doprecyzowuje, iż świadczeniami rzeczowymi nie są bony, talony i inne znaki, uprawniające do ich wymiany na towary lub usługi, z tego względu, że Karta Kinowa jest świadczeniem rzeczowym samym w sobie. Spółka stoi na stanowisku, że celem ustawodawcy nie było wyłączenie spod zwolnienia świadczeń w postaci biletów do kina, teatru, gdyż pod pojęciem bonów czy też znaków upoważniających do wymiany na towary lub usługi rozumieć należy bony pieniężne o określonej wartości, które pracownik może dowolnie wymienić na towary lub usługi w sklepach bądź punktach usługowych honorujących dane bony. Udostępniane przez Spółkę pracownikom Karty Kinowe nie podlegają wymianie, a jedynie weryfikacji ważności zapisanych na nich kodów elektronicznych. Karta Kinowa nie stanowi substytutu pieniądza, zawiera jedynie informację co do ilości i jakości zakodowanych na niej uprawnień.

Podkreślić należy, że prawidłowość zaprezentowanej interpretacji potwierdza szereg interpretacji podatkowych, m.in. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 29 listopada 2010 r. sygn. IPPB2/415-857/10-2/AK, w której organ stwierdza: "uwzględniając powyższą definicję, materialny charakter; dający podstawę do zakwalifikowania jako świadczenie rzeczowe mają, np. paczki świąteczne, mikołajkowe, powitalne, wartość biletów (voucherów) do teatru, wartość biletów (voucherów) do kina, karnetu, karty na basen czy siłownię itp. W związku z powyższym świadczeniem rzeczowym jest nie usługa basenu czy teatru, ale bilet wstępu". Analogiczne stanowisko w tej kwestii zajął Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji indywidualnej z dnia 20 września 2010 r., sygn. ITPB2/415-574/10/ENB, stwierdzając, że "sfinansowanie przez pracodawcę ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych zakupu świadczeń takich jak zapewnienie pracownikom dostępu do siłowni, sauny, Sali fitness, kina, teatru itp., w sytuacji gdy pracownik otrzymuje dokumenty uprawniające do skorzystania z nich (bilety wstępu, karnety itp.), podlega zwolnieniu od podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych". Zgodnie z art. 2 pkt 1 ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, działalnością socjalną są usługi świadczone przez pracodawców na rzecz różnych form wypoczynku, działalności kulturalno-oświatowej, sportowo-rekreacyjnej, opieki nad dziećmi w żłobkach, w przedszkolach oraz innych formach wychowywania przedszkolnego, udzielania pomocy materialnej - rzeczowej lub finansowej, a także zwrotnej lub bezzwrotnej pomocy na cele mieszkaniowe na warunkach określonych umową. Finansowanie ze środków ZFŚS wstępu do kina podlega pod definicję działalności socjalnej. W świetle powyższego należy stwierdzić, iż finansowanie przez zakład pracy z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych świadczeń rzeczowych w postaci kart wstępu na zajęcia sportowe, voucherów do teatru i kina korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych, na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, pod warunkiem, że dotyczą one świadczeń związanych z działalnością socjalną, o której mowa w ww. przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych a kwota sfinansowania i dofinansowania świadczeń rzeczowych z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych nie przekracza w roku podatkowym 380 zł. W związku z czym na Wnioskodawcy jako na płatniku nie ciąży obowiązek odprowadzenia zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłem przychodów jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Z powyższej definicji przychodów pracownika wynika, iż ustawodawca zaliczył do niej nie tylko otrzymane pieniądze, ale i świadczenia, które przybrały postać rzeczy, wykonywania usług, bądź udostępniania rzeczy lub praw. Przychodem ze stosunku pracy zatem nie jest tylko wynagrodzenie za pracę, ale także inne przysporzenie majątkowe, takie jak nieodpłatne świadczenia, czy też świadczenia częściowo odpłatne.

Tak szerokie zdefiniowanie pojęcia przychodu pracownika wskazuje, iż w każdym przypadku, w którym uzyska on realną korzyść, będzie to rodzić obowiązek zwiększenia jego przychodu, z wyjątkiem świadczeń określonych w katalogu zwolnień przedmiotowych, zawartych w art. 21, 52, 52a i 52c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do art. 31 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 67 ww. ustawy, wolna od podatku dochodowego jest wartość otrzymanych przez pracownika w związku z finansowaniem działalności socjalnej, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, rzeczowych świadczeń oraz otrzymanych przez niego w tym zakresie świadczeń pieniężnych, sfinansowanych w całości ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszy związków zawodowych, łącznie do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 380,00 zł; rzeczowymi świadczeniami nie są bony, talony i inne znaki, uprawniające do ich wymiany na towary lub usługi.

Z przepisu art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że zwolnienie od podatku dochodowego rzeczowych świadczeń czy też świadczeń pieniężnych otrzymanych przez pracowników, możliwe jest, jeżeli są spełnione łącznie następujące przesłanki:

* świadczenie ma charakter świadczenia rzeczowego lub pieniężnego,

* źródłem finansowania są w całości środki z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszy związków zawodowych,

* świadczenie ma związek z finansowaniem działalności socjalnej.

Przy czym zwolnieniem tym objęte są świadczenia o wartości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 380,00 zł.

Z przepisu art. 8 ust. 2 ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (Dz. U. z 2012 r. poz. 592 z późn. zm.) wynika, że zasady i warunki korzystania z usług i świadczeń finansowanych z Funduszu, z uwzględnieniem ust. 1, oraz zasady przeznaczania środków Funduszu na poszczególne cele i rodzaje działalności socjalnej określa pracodawca w regulaminie ustalanym zgodnie z art. 27 ust. 1 albo z art. 30 ust. 5 ustawy o związkach zawodowych. Pracodawca, u którego nie działa zakładowa organizacja związkowa, uzgadnia regulamin z pracownikiem wybranym przez załogę do reprezentowania jej interesów.

W myśl postanowień art. 2 pkt 1 ww. ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, działalność socjalna to usługi świadczone przez pracodawców na rzecz różnych form wypoczynku, działalności kulturalno-oświatowej, sportowo-rekreacyjnej, opieki nad dziećmi w żłobkach, klubach dziecięcych, sprawowanej przez dziennego opiekuna lub nianię, w przedszkolach oraz innych formach wychowania przedszkolnego, udzielanie pomocy materialnej - rzeczowej lub finansowej, a także zwrotnej lub bezzwrotnej pomocy na cele mieszkaniowe na warunkach określonych umową;

Należy podkreślić, iż zwolnienie przedmiotowe określone w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych obejmuje wyłącznie świadczenia rzeczowe i pieniężne.

Wobec powyższego należy uznać, iż wolne od podatku dochodowego od osób fizycznych są określone w regulaminie świadczeń socjalnych i sfinansowane z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych rzeczowe i pieniężne świadczenia pracodawcy związane z finansowaniem działalności socjalnej, w tym również dotyczące otrzymanych przez pracowników kart kinowych - o łącznej wartości nieprzekraczającej 380,00 zł w skali roku podatkowego.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca w oparciu o regulacje ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych utworzyła Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych. W ramach środków zgromadzonych na ZFŚS spółka zamierza finansować pracownikom świadczenia mieszczące się w definicji działalności socjalnej zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy o ZFŚS. Przedmiotem świadczeń będą Karty Kinowe. W tym celu Spółka zawrze umowę ze spółką, której przedmiotem działalności jest wykonywanie na rzecz pracodawców świadczeń - usług pomyślanych jako możliwość usprawnienia obsługi Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, a tym samym ułatwienia wykonania ustawowych obowiązków pracodawcy. Na podstawie umowy sprzedaży Karty Kinowej Wnioskodawca nabędzie od Spółki produkt w postaci Kart Kinowych na okaziciela zasilanych elektronicznymi kodami umożliwiającymi wejście jednej osoby na seanse dostępne w ofercie Partnera sprzedawcy. Na Karcie Kinowej może być zapisana dowolna liczba kodów elektronicznych. Pracownik, który otrzymał Kartę Kinową okazuje ją w kasie kina. Po zeskanowaniu kodu zapisanego na Karcie Kinowej i potwierdzeniu transakcji przez system Partnera pracownik zostaje uprawniony do wstępu na wybrany seans. Karta Kinowa zawiera informacje co do ilości i jakości elektronicznie zapisanych na niej uprawnień przysługujących jej posiadaczowi. Karta Kinowa nie stanowi substytutu pieniądza.

Odnośnie do przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego i powołanych wyżej przepisów prawa należy stwierdzić, że świadczenia w postaci sfinansowania ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych kart kinowych stanowią przychód pracowników ze stosunku pracy zwolniony - do kwoty 380 zł w skali roku - z podatku dochodowego na mocy art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji na Spółce nie ciąży obowiązek poboru zaliczki na podatek od ww. świadczeń jeżeli wartość świadczenia nie przekracza 380 zł w skali roku.

Końcowo - odnosząc się do powołanych interpretacji organów podatkowych - wskazać należy, że orzeczenia te nie są wiążące dla tutejszego organu. Interpretacje organów podatkowych dotyczą tylko konkretnej, indywidualnej sprawy, osadzonej w określonym stanie faktycznym i tylko w tej sprawie rozstrzygnięcie w każdej z nich zawarte jest wiążące.

W związku z tym, organy podatkowe mimo, iż w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami - nie tylko innych organów podatkowych, jednak nie stosują wprost tych rozstrzygnięć także i z tego zwykłego powodu, że nie stanowią one materialnego prawa podatkowego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.