IPPB2/415-730/08-2/JK - Świadczenia medyczne opłacane przez pracodawcę na rzecz członków rodzin pracowników.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 17 kwietnia 2008 r. (data wpływu 28 kwietnia 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania świadczeń medycznych opłacanych przez pracodawcę dla członków rodziny pracowników - jest nieprawidłowe.

W dniu 28 kwietnia 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania świadczeń medycznych opłacanych przez pracodawcę dla członków rodziny pracowników.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

B Sp. z o.o. ("Spółka") zatrudnia pracowników. Spółka przyznaje niektórym pracownikom świadczenia medyczne dla nich samych jak i dla członków ich rodzin. W tym celu zawarta jest umowa z prywatną przychodnią medyczną. Świadczenia te ponoszone są dobrowolnie przez Spółkę, z chęci zapewnienia dobrych warunków zatrudnienia. Pracownicy nie są obciążani żadnymi kosztami z tego tytułu. Spółka dolicza wysokość świadczenia medycznego do przychodu pracownika opodatkowanego podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Wysokość powyższych wydatków może być przyporządkowana do danego pracownika.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wydatki z tytułu nabycia świadczeń medycznych dla członka rodziny pracownika Spółki są kosztem uzyskania przychodu dla Spółki.

Czy Spółka zobowiązana jest do obliczenia, pobrania i zapłacenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od pracownika z tytułu świadczeń medycznych dla członka jego rodziny.

Zdaniem Wnioskodawcy

Odnosząc się do pierwszego pytania, zdaniem Spółki wydatki poniesione przez Spółkę z tytułu nabycia świadczeń medycznych dla członków rodzin pracowników Spółki są kosztem uzyskania przychodu. Definicja kosztu uzyskania przychodu w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2007 r. stanowi, że "kosztem uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów".

Warunkami zaliczenia poniesionych wydatków do kosztów uzyskania przychodów jest wskazanie, że:

Wydatki na świadczenia medyczne są faktycznie ponoszone przez Spółkę. Wykupienie dla członków rodzin pracowników świadczeń medycznych ma na celu zwiększenie identyfikacji pracowników z firmą oraz dobrej atmosfery wśród pracowników, zwiększenie ich motywacji, a w konsekwencji podniesienie wydajności pracy. W rezultacie służy to zwiększeniu przychodów Spółki ze sprzedaży. Istnieje związek przyczynowo - skutkowy w przypadku wydatków na wykupienie dla członków rodzin pracowników świadczeń medycznych. Związek ten ma charakter pośredni. Ponadto wydatki na świadczenia medyczne nie znajdują się w katalogu wydatków nie uznawanych za koszt uzyskania przychodu.

W związku z powyższym, zdaniem Spółki zostały spełnione wszystkie warunki uznania wydatków na świadczenia medyczne za koszty uzyskania przychodu dla Spółki.

Odnosząc się do drugiego pytania zdaniem Spółki wartość świadczeń medycznych dla członków rodzin pracowników stanowi przychód do opodatkowania ze stosunku pracy dla pracowników. W konsekwencji Spółka zobowiązana jest do doliczenia wysokości świadczenia medycznego dla pracownika i członków jego rodziny do przychodu pracownika ze stosunku pracy pobrania i wpłacenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych. Zgodnie zaś z art. 12 ust. 1 za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. Zgodnie z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych Spółka jako zakład pracy, jest zobowiązana jako płatnik obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od Spółki przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakład pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

W konsekwencji każde świadczenie otrzymywane przez pracowników od pracodawcy stanowi przychód ze stosunku pracy. Przychodem tym jest więc także nieodpłatne świadczenie w postaci umożliwienia nieodpłatnego korzystania ze świadczeń medycznych zakupionych przez Spółkę dla pracownika i członków jego rodziny. To świadczenie medyczne przyznane jest bowiem pracownikowi jako forma jego motywacji do pracy. Od jego decyzji zależy czy świadczenie będzie obejmować także członków jego rodziny. Oznacza to, że świadczenie medyczne przyznane jest pracownikowi a Spółka zobowiązana jest do obliczenia, pobrania i wpłacenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych dla pracownika od wartości świadczenia medycznego.

Odpowiedź na pytanie Nr 2 stanowi przedmiot niniejszej interpretacji indywidualnej. Wniosek w zakresie pytania 1 zostanie rozpatrzony odrębną interpretacją indywidualną.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Artykuł 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-16, art. 17 ust. 1 pkt 6 i 9, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Dla celów podatkowych przyjmuje się, że nieodpłatne świadczenie obejmuje każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenie prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy źródłami przychodów są: inne źródła. W myśl art. 20 ust. 1 ww. ustawy za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nie należące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nie znajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

Sformułowanie "w szczególności" dowodzi, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ustawy. O przychodzie podatkowym z innych źródeł należy mówić w każdym przypadku, kiedy u podatnika wystąpią realne korzyści majątkowe.

Zgodnie z art. 42a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne nie mające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21, art. 52, art. 52a i art. 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, są obowiązane sporządzić informację według ustalonego wzoru o wysokości przychodów i w terminie do końca lutego następnego roku podatkowego przekazać podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika, a w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych.

A zatem biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, iż dla osób nie będących pracownikami, czyli członków rodzin pracowników, uzyskane świadczenie w postaci możliwości skorzystania z usług medycznych, stanowić będzie dla tych osób przychód jako przychód z innych źródeł w rozumieniu art. 20 ust. 1 oraz art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z art. 42a ww. ustawy na Wnioskodawcy jako płatniku ciąży obowiązek wystawienia informacji o przychodach z innych źródeł PIT-8C dla każdego członka rodziny pracownika, dla którego zostały przyznane świadczenia medyczne.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.