IPPB2/415-721/10/13-9/S/MK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów, uwzględniając prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie sygn. akt III SA/Wa 821/11 z dnia 8 lipca 2011 r. (data wpływu 4 listopada 2013 r.) stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 10 sierpnia 2010 r. (data wpływu 16 sierpnia 2010 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości obniżenia podstawy opodatkowania w przypadku odkupienia jednostek uczestnictwa nabytych przez podatnika w drodze dziedziczenia o koszty uzyskania przychodów ponoszone przez spadkodawcę - jest prawidłowe

W dniu 16 sierpnia 2010 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości obniżenia podstawy opodatkowania w przypadku odkupienia jednostek uczestnictwa nabytych przez podatnika w drodze dziedziczenia o koszty uzyskania przychodów ponoszone przez spadkodawcę.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

W ramach prowadzonej działalności występują sporadycznie przypadki gdy jednostki uczestnictwa w funduszach inwestycyjnych (dalej jako: "j.u.") zarządzanych przez X. TFI S.A. (dalej: Wnioskodawca) dziedziczone są przez spadkobierców uczestników funduszy inwestycyjnych (osoby fizyczne). Zgodnie z przepisami ustawy z dnia 27 maja 2004 r. o funduszach inwestycyjnych (dalej: u.f.i.) j.u. podlegają dziedziczeniu. Zgodnie z przepisami ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn wartość j.u. podlega opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn na zasadach przewidzianych w tej ustawie. Po uzyskaniu stwierdzenia nabycia spadku, spadkobiercy uczestników składają zlecenie odkupienia j.u. w rozumieniu u.f.i. W wyniku realizacji zlecenia odkupienia fundusz inwestycyjny dokonuje odkupienia j.u. w liczbie nabytych w drodze spadku wg ceny jednostki uczestnictwa obowiązującej w dniu realizacji zlecenia. Odkupywane j.u. nabyte były uprzednio przez spadkodawców po uiszczeniu przez nich ceny zakupu wynikającej z wyceny j.u. obowiązującej w dniu nabywania j.u. W momencie realizacji zlecenia odkupienia złożonego przez spadkobiercę cena odkupywanych j.u. może być niższa, wyższa lub równa cenie j.u. obowiązującej w dniu nabycia j.u. przez spadkodawcę.

W związku z tym, że zarządzane przez Wnioskodawcę fundusze inwestycyjne stanowią fundusze kapitałowe w rozumieniu art. 5a pkt 14 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: u.p.d.o.f.) z tytułu odkupu j.u. powstaje dochód z tytułu udziału w funduszach kapitałowych, o którym mowa w art. 30a ust. 1 pkt 5 u.p.d.o.f.

Zgodnie z art. 41 ust. 4 w zw. z ust. 1 w związku z art. 30a ust. 1 pkt 5 u.p.d.o.f. od uzyskanego dochodu powstaje obowiązek potrącenia przez płatnika (którym jest fundusz inwestycyjny) 19% zryczałtowanego podatku dochodowego. Zgodnie z podejściem stosowanym aktualnie przez Wnioskodawcę (które uznać należy za niekorzystne dla spadkobierców uczestników funduszy inwestycyjnych) 19% zryczałtowany podatek dochodowy obliczany jest od pełnej wartości odkupywanych j.u. z dnia ich odkupienia przez spadkobiercę, bez pomniejszania o koszt nabycia j.u. poniesiony przez spadkodawcę.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w świetle opisanego stanu faktycznego podstawę opodatkowania 19% zryczałtowanym podatkiem dochodowym powinna stanowić wypłacona spadkobiercy uczestnika funduszu kwota odkupienia j.u. (przychód) pomniejszona o wydatki na nabycie j.u. z dnia ich nabycia przez spadkodawcę, tj. kwotę wydatkowaną przez spadkodawcę na zakup j.u. (koszt uzyskania przychodu).

Zdaniem Wnioskodawcy, w pierwszej kolejności należy zwrócić uwagę, że stosownie do art. 9 ust. 2 u.p.d.of. dochodem ze źródła przychodów, jeśli art. 24-25 nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

Przepis ten wprowadza zatem legalną definicję pojęcia "dochód", jako zasadę przyjmując, że dochodem jest nadwyżka sumy przychodów z danego źródła nad kosztami ich uzyskania. Wyjątki od tej zasady określone zostały w art. 24 (dochody z działalności gospodarczej) oraz art. 25 (szacowanie dochodów w związku ze stosowaniem nierynkowych cen transferowych). Oznacza to, że w przypadku każdego innego źródła przychodów, gdy tylko ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych posługuje się pojęciem "dochód", należy je rozumieć w sposób określony w art. 9 ust. 2 u.p.d.o.f.

Zgodnie z art. 30a ust. 1 pkt 5 u.pd.o.f. od dochodu z tytułu udziału w funduszach kapitałowych pobiera się 19% zryczałtowany podatek dochodowy, który stosownie do art. 41 ust. 4 w zw. z ust. 4 u.p.d.o.f. naliczają pobierają i odprowadzają do właściwego urzędu skarbowego zarządzane przez Wnioskodawcę fundusze inwestycyjne jako płatnicy. Należy przy tym podkreślić, że zarządzane przez Wnioskodawcę fundusze inwestycyjne stanowią fundusze kapitałowe na gruncie art. 5a pkt 14 up.d.o.f.

Z uwagi na fakt, że przedmiotem opodatkowania w niniejszej sprawie jest dochód, a zatem nadwyżka przychodów nad kosztami ich uzyskania, powstaje pytanie, w jakiej wysokości należy przyjąć koszty uzyskania przychodu przez spadkobiercę uczestnika funduszu. W myśl art. 23 ust. 1 pkt 38 u.p.d.o.f. kosztem uzyskania przychodów są wydatki na nabycie jednostek uczestnictwa w funduszach kapitałowych, ale dopiero w przypadku ustalania dochodu z odpłatnego zbycia tych jednostek. Jednocześnie z przepisu tego wynika, że wydatki na nabycie jednostek uczestnictwa w funduszach kapitałowych nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów przez uczestnika funduszu w momencie ich poniesienia. Ustawodawca przesunął zatem w czasie możliwość rozpoznania kosztów z tytułu nabycia jednostek uczestnictwa na moment ich zbycia. W momencie nabycia jednostek przez uczestnika funduszu powstaje zatem u niego prawo potrącenia kosztów z tytułu nabycia, które może być jednak zrealizowane (materializuje się) dopiero w chwili zbycia jednostek. Art. 23 ust. 1 pkt 38 u.p.d.o.f. określa bowiem, kiedy wydatek staje się kosztem uzyskania przychodu, samo prawo do potrącenia kosztu uzyskania przychodu powstaje już na etapie poniesienia wydatku. Zbycie jednostek uczestnictwa jest tutaj tylko momentem, kiedy to prawo zostanie zrealizowane. Może być ono zrealizowane zarówno przez spadkodawcę (uczestnika funduszu), jak i przez spadkobiercę w drodze sukcesji generalnej praw i obowiązków spadkodawcy.

Zgodnie bowiem z art. 97 § 1 Ordynacji podatkowej (dalej: o.p.) spadkobiercy podatnika przejmują przewidziane w przepisach prawa podatkowego majątkowe prawa i obowiązki spadkodawcy. Przepis ten wprowadza sukcesję generalną wszystkich majątkowych praw i obowiązków na spadkobierców podatnika. Stosownie natomiast do § 2 tego przepisu prawa niemajątkowe związane z prowadzoną działalnością gospodarczą przechodzą na spadkobierców jedynie pod warunkiem dalszego prowadzenia działalności na ich rachunek. Istotnego znaczenia nabiera zatem rozgraniczenie praw majątkowych oraz praw niemajątkowych.

W literaturze wskazuje się, że jakkolwiek w prawie podatkowym pojęcie praw i obowiązków "majątkowych" czy też "niemajątkowych" nie zostało normatywnie zdefiniowane, to jednak w doktrynie i orzecznictwie ukształtował się pogląd, zgodnie z którym prawa niemajątkowe mają zwykle charakter proceduralny, podczas gdy prawa majątkowe dotyczą obowiązków i uprawnień, na podstawie których zawiązują się stosunki prawne, a zatem wynikają z prawa materialnego (R. Dowgier, L. Etel, C. Kosikowski, P. Pietrasz, M. Popławski, S. Presnarowicz, Komentarz do Ordynacji podatkowej, LEX 2009). Na gruncie prawa cywilnego wskazuje się jednocześnie, że prawa majątkowe dotykają ekonomicznego interesu danego podmiotu.

W świetle przedstawionego stanu faktycznego należy uznać, że prawo do potrącenia kosztów uzyskania przychodów z tytułu nabycia jednostek uczestnictwa ma jednoznacznie charakter majątkowy, wynika bowiem z przepisów prawa materialnego oraz wpływa istotnie na wysokość zobowiązania podatkowego (a zatem dotyka interesu ekonomicznego uczestnika funduszu).

W związku z powyższym w świetle przedstawionego stanu faktycznego oraz na gruncie art. 97 § 1 O.p. należy uznać, że prawo do uwzględnienia jako koszty uzyskania przychodów przy ustalaniu wysokości podstawy opodatkowania przy zbyciu jednostek uczestnictwa jako prawo majątkowe podlega sukcesji generalnej i przechodzi na spadkobierców. Jednocześnie należy podkreślić, że w szczególnych przypadkach ustawodawca wprowadził odrębne rozwiązania w zakresie sukcesji praw i obowiązków spadkodawcy. Przykładowo stosownie do art. 22g ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f. w razie nabycia środka trwałego w drodze spadku za jego wartość początkową uznaje się wartość rynkową z dnia nabycia. W takim przypadku nie ma zastosowania zatem wartość historyczna środka trwałego. Ustawodawca wprowadza tym samym szczególne przepisy, które stanowią wyjątek od sukcesji podatkowej określonej w art. 97 i n O p.

Jeśli zatem ustawodawca w przypadku ustalania kosztów uzyskania przychodów w związku ze zbyciem jednostek uczestnictwa przez spadkobiercę uczestnika funduszu kapitałowego nie wprowadza szczególnych regulacji w zakresie sukcesji generalnej, to należy uznać, że zastosowanie w tej sytuacji znajdą zasady ogólne dotyczące przejęcia ogółu praw i obowiązków spadkodawcy.

Przyjęcie odmiennego podejścia byłoby sprzeczne z założeniem racjonalności ustawodawcy. Gdyby bowiem założyć, że spadkobierca nie nabywa prawa do potrącenia kosztu uzyskania przychodu to w rezultacie ta sama wartość podlegałaby podwójnie opodatkowaniu, raz podatkiem od spadków i darowizn, a drugi raz podatkiem dochodowym i to nawet w sytuacji, w której inwestycja przyniosłaby ekonomicznie stratę - przykład:

* spadkobierca (osoba fizyczna pozostająca w konkubinacie ze spadkodawcą) nabyła w drodze spadku jednostki uczestnictwa o cenie ich nabycia 10.000 zł

* w momencie nabycia j.u. wartość tych jednostek spadła do 8.000 zł (minus 4.902 zł kwoty wolnej) i od tej wartości spadkobierca zapłacił 12% podatku od spadków i darowizn, czyli 372 zł;

* gdyby następnie za tą samą cenę (8.000 zł) jednostki zostały zbyte i gdyby uznać, że prawo do potrącenia kosztów uzyskania przychodu nie przeszło na spadkobiercę to 19% zryczałtowany podatek dochodowy musiałby być nałożony na 8.000 zł i wyniósłby zatem 1.520 zł.

Spadkobierca spieniężając zatem odziedziczone jednostki uczestnictwa musiałby zapłacić 1.892 zł, Cała inwestycja w jednostki uczestnictwa oprócz tego, że była pod względem ekonomicznym stratą (i gdyby spadkodawca żył to nie miałby zobowiązania podatkowego z tego tytułu) to na dodatek byłaby podwójnie obciążona podatkiem (1.892 zł) wynoszącym niemal tyle co ta strata (2.000 zł). Gdyby ustawodawca chciał wyłączyć z sukcesji prawo do potrącenia kosztu uzyskania przychodu to nie tylko wprowadziłby takie wyłączenie explicite, ale również wprowadziłby zapewne analogiczne zwolnienie jak w przypadku zbycia aktywów w formie akcji (udziałów) - art. 21 ust. 1 pkt 105 u.p.d.o.f.

Należy również zauważyć, że w takim przypadku w nieuzasadniony sposób doszłoby do zróżnicowanego traktowania spadkobierców dziedziczących j.u. oraz spadkobierców dziedziczących środki pieniężne w gotówce, uzyskanej przez spadkobiercę w wyniku zbycia j.u. przed śmiercią.

W związku z powyższym, w przypadku zbycia jednostek uczestnictwa przez spadkobiercę uczestnika funduszu dochód z tego tytułu należy zatem ustalić z uwzględnieniem kosztów uzyskania przychodów obliczonych na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 38 u.p.d.o.f. tj. w wysokości wydatków spadkodawcy na nabycie tych jednostek.

Zdaniem Spółki uwzględnić zatem należy wartość tych jednostek w dniu ich nabycia przez spadkodawcę.

W dniu 4 listopada 2010 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie wydał interpretację indywidualną Nr IPPB2/415-721/10-3/MK, stwierdzając, iż stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 10 sierpnia 2010 r. (data wpływu 16 sierpnia 2010 r.) jest nieprawidłowe.

W ocenie organu podatkowego w przypadku odkupienia jednostek uczestnictwa nabytych przez podatnika (spadkobiercę) w drodze dziedziczenia kosztami uzyskania przychodów będą opłaty manipulacyjne poniesione przez podatnika (spadkobiercę) natomiast nie można uznać za koszt uzyskania przychodu wydatków na nabycie tych jednostek uczestnictwa oraz opłat manipulacyjnych poniesionych przez spadkodawcę.

Wnioskodawca nie zgodził się ze stanowiskiem tutejszego organu i w dniu 23 listopada 2010. r. (data nadania 23 listopada 2010 r., data wpływu 29 listopada 2010 r.) na mocy art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270, z późn. zm.) wniósł wezwanie do usunięcia naruszenia prawa.

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, działając w imieniu Ministra Finansów, w dniu 4 stycznia 2011 r. pismem Nr IPPB2/415-721/10-7/MK (doręczenie 11 stycznia 2011 r.) stwierdził brak podstaw do zmiany ww. indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Na powyższą interpretację przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie Strona wniosła pismem z dnia 7 lutego 2011 r. (data stempla pocztowego 7 lutego 2011 r., data wpływu 9 lutego 2011 r.) skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie wnosząc o jej uchylenie w całości.

Wyrokiem z dnia 8 lipca 2011 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie sygn. akt III SA/Wa 821/11 uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną stwierdzając, że uchylona interpretacja indywidualna nie może być wykonana w całości.

Od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 8 lipca 2011 r. sygn. akt III SA/Wa 821/11 tutejszy organ wniósł w dniu 5 września 2011 r. skargę kasacyjną.

W dniu 28 października 2013 r. do tut. organu wpłynął wyrok z dnia 11października 2013 r. Naczelnego Sądu Administracyjnego Sygn. akt II FSK 2824/11 oddalający skargę kasacyjną, a następnie w dniu 4 listopada 2013 r. odpis prawomocnego wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 8 lipca 2011 r. Sygn. akt III SA/Wa 821/11 uchylający zaskarżoną interpretację indywidualną.

Wojewódzki Sąd Administracyjny uznał, że skarga okazała się uzasadniona.

Sąd wskazał, że istota sporu pomiędzy stronami postępowania sprowadza się do rozstrzygnięcia, czy w przypadku poniesienia przez spadkodawcę kosztów uzyskania przychodów w momencie nabywania j.u., jego spadkobierca może o powyższe koszty pomniejszyć przychód uzyskany na skutek odkupienia tychże jednostek przez fundusz inwestycyjny.

W przypadku nabycia j.u. w funduszu inwestycyjnym, wydatki na nabycie tychże jednostek nie są uważane za koszty uzyskania przychodu, do czasu realizacji praw wynikających z tych instrumentów albo rezygnacji z realizacji praw wynikających z tych instrumentów albo ich odpłatnego zbycia (art. 23 ust. 1 pkt 38 u.p.d.o.f.). Przyjąć więc należy, że podatnik nabywając j.u. uzyskuje jednocześnie prawo do pomniejszenia w przyszłości przychodów powstałych na skutek zbycia j.u. Prawo do rozpoznania kosztów uzyskania przychodów w momencie zbycia jednostek uczestnictwa nie jest ograniczone żadnym terminem ani też żadnymi innymi warunkami. Prowadzi to do wniosku, że przepis art. 23 ust. 1 pkt 38 u.p.d.o.f. kształtuje po stronie podatnika uprawnienie do pomniejszenia podstawy opodatkowania przychodów uzyskanych ze zbycia j.u. Uprawnienie to wpływa na wysokość obciążeń podatkowych, które poniesione zostaną przez podatnika w momencie zbycia j.u.

Przed przystąpieniem do dalszych rozważań Sąd wskazał w celu przypomnienia, że pojęcie dziedziczenia oznacza przejście na spadkobierców praw i obowiązków majątkowych zmarłego w drodze jednego zdarzenia, jakim jest śmierć osoby fizycznej, powodujące następstwo prawne pod tytułem ogólnym, czyli sukcesję uniwersalną (art. 922 § 1 w zw. z art. 925 kodeksu cywilnego). Oznacza to, że na spadkobiercę (spadkobierców) przechodzi na skutek dziedziczenia całość praw i obowiązków majątkowych należących do spadku, czego konsekwencją jest to, że: 1/ spadkobierca wchodzi w ogół majątkowych praw i obowiązków zmarłego spadkodawcy, 2/ spadkobierca nabywa wszelkie przedmioty majątkowe zaliczano do spadku, niezależnie od ich charakteru, 3/ nabycie spadku w drodze dziedziczenia jest nabyciem pochodnym, co oznacza, że przedmioty spadkowe przechodzą na spadkobiercę w takim kształcie prawnym, w jakim przysługiwały spadkodawcy, 4/ na spadkobiercę przechodzą jako obowiązki te prawa, które spadkodawca przeznaczył określonym osobom jako zapis, 5/jeżeli jest kilku spadkobierców, to nabywają oni spadek jako całość, a ich udział w nim określony jest w postaci ułamka (J.S. Piątkowski: Prawo spadkowe, Zarys wykłady, Warszawa 2003, s. 52, E. Skowrońska - Bocian: Prawo spadkowe, Warszawa 2006, s. 29, Kodeks cywilny, Komentarz, praca zbiorowa pod red. K. Pietrzykowskiego, Warszawa 1998 r., tom II, s.675, S. Babiarz: Spadek i darowizna w prawie cywilnym i podatkowym, Warszawa 2008 r., s. 44).

Następnie Sąd odniósł się do kwestii związanej ze śmiercią podatnika i następstwem prawnym na skutek dziedziczenia na gruncie prawa podatkowego, wskazując, że kwestie związane ze śmiercią podatnika i następstwem prawnym na skutek dziedziczenia reguluje art. 97 § 1 O.p. Zgodnie z powyższym artykułem, spadkobiercy podatnika przejmują przewidziane w przepisach prawa podatkowego majątkowe prawa i obowiązki spadkodawcy (z wyjątkiem, o którym mowa w art. 97 § 2 O.p., który nie ma zastosowania w niniejszej sprawie).

W świetle powyższego powstaje pytanie, czy można uznać za prawo o charakterze majątkowym uprawnienie do pomniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wydatków poniesionych na nabycie j.u.

Sąd wskazał, że jak wielokrotnie wskazywano w doktrynie i orzecznictwie, w prawie podatkowym nie zdefiniowano ani pojęcia praw "majątkowych", ani też "niemajątkowych". Pojęcia te próbowano natomiast dookreślić w prawie cywilnym, zwracając uwagę na bezpośredni wpływ praw majątkowych na ekonomiczny interes podmiotu i brak takiego bezpośredniego oddziaływania w przypadku uprawnień niemajątkowych. Na gruncie prawa publicznego wskazuje się, że podział praw i obowiązków na materialne i niematerialne przebiega według podziału prawa finansowego na materialne i formalne. Zatem Sąd wskazał, że prawa niemajątkowe proceduralne, to takie na podstawie których zawiązują się organizacyjne stosunki prawno - finansowe, a majątkowe dotyczą uprawnień i obowiązków, na podstawie których zawiązują się stosunki prawno - finansowe. Do praw majątkowych zalicza się przykładowo prawo do nadpłaty, do zwrotu podatku lub różnicy podatku naliczonego, prawo do rozliczenia straty w następnych okresach rozliczeniowych, prawo do ulg i premii inwestycyjnych, niewykorzystane prawa do rozłożenia zapłaty podatku na raty, odroczenia zapłaty podatku.

Zdaniem Sądu z powyższego wyliczenia wynika, że aby można było mówić o prawie majątkowym podlegającym sukcesji w myśl art. 97 § 1 O.p. dane prawo musi zaistnieć jeszcze za życia spadkodawcy (np. nadpłata powstaje na skutek uiszczenia przez podatnika podatku w kwocie wyższej niż należna lub też na skutek uiszczenia podatku nienależnego, co skutkuje powstaniem po stronie podatnika prawa do żądania jej zwrotu, prawo do odliczenia straty wiąże się z jej zrealizowaniem przez podatnika-spadkodawcę).

Sąd wskazał, że z powyższego wynika, że dla bytu prawa majątkowego nie jest konieczna jego konkretyzacja rozumiana jako zaistnienie jeszcze za życia spadkodawcy zdarzenia, skutkującego możliwość skorzystania z tegoż prawa. Jak już wyżej wskazano, do prawa majątkowego podlegającego dziedziczeniu zaliczyć można prawo do rozliczenia straty w kolejnych okresach rozliczeniowych, którą rozliczyć można dopiero w razie osiągnięcia dochodu w kolejnych okresach obrachunkowych. W konsekwencji, zdaniem Sędu za prawo majątkowe uznać należy prawo do pomniejszenia przychodu o koszty poniesione przez spadkodawcę na nabycie jednostek uczestnictwa, które następnie przedstawiane są do wykupu funduszowi inwestycyjnemu.

Sąd wskazał, że podobny pogląd wyrażony został w prawomocnym wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z 30 marca 2009 r., sygn. akt I SA/Lu 702/08.

Wobec powyższego, Sąd uznał za uzasadnione zarzuty naruszenia prawa materialnego podniesione w skardze.

Sąd nie uznał natomiast za uzasadnione zarzuty naruszenia prawa procesowego. Okoliczność, że organ nie podziela stanowiska Skarżącej nie może być traktowana jako naruszenie art. 14c § 1 i 2 oraz art. 121 § 1 w związku z art. 14h O.p.

Sąd wskazał, że wobec powyższego, wydając ponownie interpretację organ uwzględni stanowisko wyrażone przez Sąd w uzasadnieniu niniejszego wyroku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego - biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 8 lipca 2011 r., sygn. akt III SA/Wa 821/11, stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania zaskarżonej interpretacji z dnia 4 listopada 2010 r.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.