IPPB2/415-716/09/11-9/S/MG

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów, uwzględniając prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie sygn. akt III SA/Wa 1639/10 z dnia 17 marca 2011 r. (data wpływu 22 lipca 2011 r.) stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 2 listopada 2009 r. (data wpływu 25 listopada 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika podatku dochodowego z tytułu pokrywania kosztów uczestnictwa dziennikarzy w krajowych i zagranicznych konferencjach - jest nieprawidłowe.

W dniu 25 listopada 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika podatku dochodowego z tytułu pokrywania kosztów uczestnictwa dziennikarzy w krajowych i zagranicznych konferencjach.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka prowadzi działalność gospodarczą polegającą na obrocie produktami farmaceutycznymi. Kontrahentami Spółki są głównie hurtownie farmaceutyczne, które dokonują dalszej odsprzedaży leków na rzecz aptek. W celu zwiększenia świadomości i wiedzy środowiska medycznego o produktach znajdujących się w ofercie Spółki, Spółka ponosi koszty organizacji lub współorganizacji cyklicznych konferencji dla przedstawicieli branżowych czasopism medycznych, których czytelnikami są głównie lekarze i farmaceuci. Na konferencje zapraszani są dziennikarze.

Celem pokazów jest zaznajomienie dziennikarzy z ofertą Spółki, zainteresowanie ich nowymi produktami, zapoznanie z przeznaczeniem farmaceutyków oraz ze sposobem dawkowania leków. Spółka liczy, że naturalnym efektem uczestnictwa zaproszonego dziennikarza we wspomnianej konferencji będzie napisanie artykułu dotyczącego produktów Spółki. Wspomniane działania pośrednio mają na celu dotarcie do lekarzy, którzy czerpią wiedzę na temat rynku farmaceutycznego z czasopism branżowych. Spółkę nie łączy z dziennikarzami żaden stosunek prawny (w szczególności umowa o dzieło lub zlecenia).

Jako, że konferencje organizowane są w Londynie (lub innych miastach za granicą, bądź w Polsce), Spółka finansuje zaproszonym dziennikarzom koszty przelotu, zakwaterowania oraz niezbędnego wyżywienia, w związku z zaproszeniem na konferencję. Spółka pokrywa wspomniane koszty tylko w zakresie, w jakim wiążą się one bezpośrednio z uczestnictwem w konferencji zaproszonych dziennikarzy, piszących dla polskich periodyków medycznych.

Wybór Londynu (lub innego miasta za granicą) jako miejsca organizowania spotkań informacyjnych wynika z "centralizacji" promocji produktów Grupy. Promocja ta często odbywa się na poziomie ogólnoeuropejskim. Dotyczy ona jednak produktów, które Spółka sprzedaje lub będzie sprzedawała w Polsce. Spółka ponosi koszty tylko w zakresie, w jakim dotyczą tych dziennikarzy, których sama zaprasza i którzy pracują w polskich czasopismach medycznych.

Pismem z dnia 15 stycznia 2010 r. Nr IPPB2/415-716/09-2/MG tut. organ wezwał Spółkę do uzupełnienia wniosku poprzez:

* dokończenie treści sformułowanych w złożonym przez Spółkę wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej zdań, bowiem dokonując oceny treści przedstawionego stanu faktycznego i stanowiska Spółki w zakresie zadanego pytania tut. organ podatkowy stwierdził, iż prawdopodobnie na skutek błędu programu komputerowego sformułowane zdania nie zostały dokończone. Sytuacja ta dotyczy str. 3 i 4 formularza ORD-IN, str. 2 załącznika Nr 1/8 do wniosku, str. 2 załącznika Nr 2/8, str. 2 załącznika Nr 3/8, str. 2 załącznika Nr 4/8, str. 2 załącznika Nr 5/8, str. 2 załącznika Nr 6/8, str. 2 załącznika Nr 7/8.

Spółka uzupełniła braki formalne wniosku w ustawowym terminie (data nadania 27 stycznia 2010 r., data wpływu do tut. organu 29 stycznia 2010 r.).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Spółka wnosi o potwierdzenie, że w świetle opisanego stanu faktycznego, na podstawie ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 1991 r. Nr 80, poz. 350 z późn. zm., dalej "ustawa") na Spółce, jako podmiocie zapraszającym dziennikarzy i pokrywającym koszty ich przelotu, zakwaterowania i wyżywienia nie ciąży obowiązek wystawienia informacji PIT-8C, na podstawie art. 42a w związku z art. 20 ustawy.

Zdaniem Wnioskodawcy:

W związku z art. 42a ustawy pozostaje art. 20. Artykuł ten definiuje przychód z innych źródeł, w szczególności jako kwoty (...) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nie należące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nie znajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

2.1. Stanowisko Spółki.

W opinii Spółki, w świetle opisanego stanu faktycznego, na podstawie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - na Spółce, jako podmiocie zapraszającym dziennikarzy i pokrywającym koszty ich przelotu, zakwaterowania oraz wyżywienia, nie ciąży obowiązek wystawienia deklaracji PIT-8C.

2.2. Uzasadnienie.

Zaproszenie dziennikarzy na konferencję - istota działania.

Przede wszystkim należy zdefiniować, jaki koszt "rodzajowo" stanowią przedmiotowe wydatki związane z zapraszaniem dziennikarzy na konferencje opisane wyżej.

W świetle art. 52 ustawy z dnia 6 września 2001 r. - Prawo farmaceutyczne (Dz. U. z 2001 r. Nr 126, poz. 1381 z późn. zm.), wspomniane konferencje należy zaklasyfikować jako reklamę produktu leczniczego. Artykuł 52 ust. 1 stanowi, że Reklamą produktu leczniczego jest działalność polegająca na informowaniu lub zachęcaniu do stosowania produktu leczniczego, mająca na celu zwiększenie: liczby przepisywanych recept, dostarczania, sprzedaży lub konsumpcji produktów leczniczych. Przepis ten definiuje reklamę farmaceutyczną jako informowanie lub zachęcanie do stosowania produktu leczniczego.

Szerokie rozumienie reklamy produktu farmaceutycznego potwierdza Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 29 grudnia 2005 r., w którym stwierdza się, że: za reklamę produktu leczniczego należy uznać każdą działalność, niezależnie od konkretnego, indywidualnego sposobu i metody jej przeprowadzenia oraz użytych do jej realizacji środków, jeśli celem tej działalności jest zwiększenie sprzedaży reklamowanego produktu leczniczego. Ponadto, zgodnie ze stanowiskiem wyrażonym przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 2 września 2009 r., "wymieniony zakres świadczeń sponsorowanego oraz fakt, iż zgodnie z art. 52 ust. 2 pkt 5 Prawa farmaceutycznego sponsorowanie konferencji, zjazdów i kongresów naukowych jest reklamą produktu leczniczego powoduje, że wydatki związane ze sponsorowaniem konferencji naukowych powinny być uznane za koszty reklamy, a tym samym za koszty uzyskania przychodów".

Głównym celem dla którego organizowane są konferencje jest przekazanie jak największej ilości informacji przedstawicielom środowiska dziennikarskiego, czego efektem jest napisanie artykułu oraz innych publikacji w prasie branżowej. Zaproszeni dziennikarze są współpracownikami lub pracownikami prestiżowych czasopism medycznych, które stanowią źródło wiedzy zawodowej dla szerokich rzesz środowiska medycznego, m.in. lekarzy i farmaceutów. Dzięki tym publikacjom informacja o produktach Spółki trafia do profesjonalnego odbiorcy, który będąc lekarzem i znając właściwości produktów Spółki, może rekomendować lub przepisać dany produkt swoim pacjentom.

Z tego punktu widzenia można powiedzieć, iż zaproszenie dziennikarzy reprezentujących medyczne czasopisma profesjonalne, pozwala Spółce na uzyskanie dostępu do kanału dystrybucji informacji o nich, skierowanej do jak najszerszego kręgu podmiotów, które mogą mieć wpływ na ich sprzedaż (w szczególności lekarzy, farmaceutów).

Istota przychodu z tytułu nieodpłatnego świadczenia.

Starając się ustalić istotę przychodu z tytułu nieodpłatnego świadczenia warto odwołać się do słownikowej analizy pojęcia świadczenie. Według Słownika Języka Polskiego świadczenie to "przekazanie czegoś na czyjąś rzecz" lub "coś co jest w wyniku tego przekazania przekazywane". Jeśli natomiast chodzi o określenie "nieodpłatne" to zdefiniować można je jako "niewymagający opłat; taki, za który się nie płaci, bezpłatny" (Nowy Słownik Języka Polskiego, PWN, Warszawa, 2003).

Termin "nieodpłatne świadczenie" był przedmiotem rozważań zarówno judykatury, jak i organów administracji podatkowej. Wskazane orzeczenia zostały wydane na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jednak art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych definiujący przychód używa tych samych pojęć, którymi posługuje się art. 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Warto wskazać na uchwałę siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 18 listopada 2002 r., w której stwierdza się, że pojęcie "nieodpłatnego świadczenia" użyte w art. 12 ust. 1 pkt 2 omawianej ustawy, ma szerszy zakres niż w prawie cywilnym. Obejmuje ono nie tylko świadczenie w cywilistycznym znaczeniu (...), ale w jego zakres wchodzą także wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenie prawne i zderzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Warto również wskazać, że skoro nieodpłatne świadczenie jest jedną z kategorii przychodu, to jako takie powinno spełniać ogólne kryteria przychodu. Na temat tego, co należy rozumieć przez pojęcie przychód wypowiadał się Naczelny Sąd Administracyjny w Szczecinie w wyroku z dnia 14 maja 1998 r., w którym stwierdził, że z istoty podatku dochodowego wynika, że jest on ciężarem publicznoprawnym od przyrostu majątkowego (dochodu), a zatem przychodem - jako źródłem dochodu - jest tylko taka wartość, która wchodząc do majątku podatnika może powiększyć jego aktywa. Otrzymanymi pieniędzmi lub wartościami pieniężnymi są zatem w rozumieniu art. 12 ust. 1 pkt 1 omawianej ustawy tylko takie wartości, które powiększają aktywa majątkowe podatnika, a więc takie, którymi może on rozporządzać, jak własnymi.

Analizując wskazane przykłady judykatury, można wskazać na pewne elementy konstrukcyjne przysporzenia majątkowego, które muszą wystąpić, aby można mówić o nieodpłatnym świadczeniu:

* podmiot, na rzecz którego dokonujemy tego świadczenia musi odnieść korzyść, a więc musi zaistnieć trwałe przysporzenie majątkowe. W świetle przywołanego wyroku z dnia 14 maja 1998 r. z przychodem mamy do czynienia w przypadku zwiększenia stanu posiadania podatnika, innymi słowy z powiększeniem aktywów podmiotu. Analizowany stan faktyczny dotyczy usług. W takim wypadku z przychodem w formie nieodpłatnego świadczenia mamy do czynienia w sytuacji zaspokojenia pewnych potrzeb osobistych (wykonania na rzecz podatnika usługi) przy jednoczesnym braku zmniejszenia jego aktywów (brak obowiązku zapłaty za wykonaną usługę),

* korzyść ta musi zostać odniesiona kosztem innego podmiotu, a więc powinno się dać ustalić kto poniósł ekonomiczny ciężar owego przesunięcia majątkowego,

* korzyść musi mieć konkretny wymiar finansowy,

* świadczenie musi mieć nieodpłatny charakter. Nie może ono zatem wiązać się z jakimkolwiek ekwiwalentem ze strony podatnika. Nie ma przy tym znaczenia, czy ów ekwiwalent pozostaje w ekonomicznej równowadze ze świadczeniem. Jeżeli podmiot zobowiązany jest do jakiegokolwiek świadczenia wzajemnego, choćby miało ono wymiar symboliczny, nie można mówić o nieodpłatnym świadczeniu.

Dziennikarze nie wyjeżdżają na wspomnianą konferencję jako osoby prywatne, ale są tam zapraszani wyłącznie dla celów zawodowych. Pobyt zaproszonych dziennikarzy w Londynie (lub w innym mieście za granicą) ukierunkowany jest wyłącznie na uczestnictwo w pokazie promocyjnym i zebranie odpowiedniej informacji o sprzedawanym produkcie, która następnie będzie wykorzystana przy przygotowaniu artykułu w prasie branżowej. Pokrycie kosztów związanych z uczestnictwem w konferencji umożliwia Spółce uzyskanie dostępu do kanału dystrybucji informacji, jakim są artykuły dziennikarskie. Bez pokrycia kosztów pobytu zaproszonych dziennikarzy Spółka nie mogłaby liczyć na ich obecność, a w konsekwencji straciłaby szansę dotarcia do środowisk medycznych z informacją o nowym produkcie. Warto wskazać na dużą wartość marketingową wspomnianych artykułów w periodykach medycznych. Są one traktowane przez przedstawicieli środowiska medycznego jako forma ustawicznego kształcenia się oraz stałego podnoszenia swojej wiedzy fachowej.

Podsumowując, w świetle ustawy - Prawo farmaceutyczne:

* wydatki związane z pobytem dziennikarzy na konferencji należy zaklasyfikować jako wydatki na reklamę produktu farmaceutycznego. W przypadku gdyby Spółka nie ponosiła tych wydatków, dziennikarze nie pojechaliby na konferencję, w związku z czym Spółka nie miałaby możliwości zareklamowania swoich produktów,

* ze względu na to, że przedmiotowe wydatki to koszty reklamy, to przede wszystkim Spółka odnosi z tego tytułu korzyści, gdyż poprzez dotarcie do jak najszerszego kręgu potencjalnych klientów, Spółka uzyskuje możliwość zwiększenia sprzedaży, a tym samym przychodów podatkowych,

* można więc stwierdzić, iż ponoszone wydatki stanowią warunek sine qua non uzyskania dostępu do kanału dystrybucji informacji o jej produktach za pośrednictwem medycznej prasy fachowej,

* będąc kosztami reklamy produktów Spółki, wydatki związane z zaproszeniem dziennikarzy na konferencje nie mogą jednocześnie kwalifikować się do wydatków na zakup nieodpłatnych świadczeń na rzecz dziennikarzy. Z tego powodu, nie stanowią one przychodu dla dziennikarzy i wykluczone jest stosowanie do nich przepisów i PIT-8C.

Podsumowanie

W ocenie Spółki, fakt pokrycia przez nią kosztów podróży i pobytu zaproszonych przez siebie dziennikarzy na konferencjach opisanych wyżej nie skutkuje powstaniem po ich stronie przychodu, a w konsekwencji nie prowadzi do powstania zobowiązania podatkowego. Zdaniem Spółki w przytoczonym stanie faktycznym nie można mówić o spełnieniu nieodpłatnego świadczenia na rzecz dziennikarzy.

Dokonanie pokrycia pewnych wydatków związanych z pobytem dziennikarzy w Londynie nie spełnia ich osobistych potrzeb, ale ma za zadanie jedynie umożliwienie dotarcia Spółce do kanału informacji, jakim są profesjonalne czasopisma.

Konkludując, wydatki powyższe mają wyłącznie związek z działalnością gospodarczą Spółki.

W dniu 26 lutego 2010 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie wydał interpretację indywidualną Nr IPPB2/415-716/09-4/MG uznającą stanowisko Spółki za nieprawidłowe, w której stwierdził, że przychód uzyskany przez dziennikarzy z tytułu pokrywania przez Spółkę kosztów uczestnictwa w krajowych i zagranicznych konferencjach, w postaci zapewnienia przelotu, zakwaterowania oraz niezbędnego wyżywienia, z którymi Spółki nie łączy żaden stosunek zobowiązaniowy, powoduje konieczności opodatkowania tego przysporzenia, zgodnie z treścią art. 20 ust. 1 ww. ustawy, jako przychód z innych źródeł. Zastosowanie znajdzie przepis art. 42a ww ustawy, nakazujący podmiotowi, nie będącemu płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych, sporządzenie informacji o przychodach z innych źródeł, o których mowa w art. 20 ust. 1 omawianej ustawy, tj. informacji PIT- 8C.

Spółka nie zgodziła się ze stanowiskiem tutejszego organu i w dniu 17 marca 2010 r. (data wpływu do tut. organu 22 marca 2010 r.) wniosła wezwanie do usunięcia naruszenia prawa.

W odpowiedzi na ww. wezwanie pismem z dnia 22 kwietnia 2010 r. Nr IPPB2/415-716/09-6/MG (skutecznie doręczonym w dniu 26 kwietnia 2010 r.) organ podatkowy podtrzymał swoje stanowisko zawarte w interpretacji indywidualnej.

W dniu 31 maja 2010 r. wpłynęła do tut. organu skarga z dnia 26 maja 2010 r. na ww. interpretację indywidualną, w której wniesiono o jej uchylenie.

Wyrokiem z dnia 17 marca 2011 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie sygn. akt III SA/Wa 1639/10 uchylił zaskarżoną interpretację i stwierdził, że uchylona interpretacja nie może być wykonana w całości.

Dnia 22 lipca 2011 r. do tut. organu wpłynęło pismo Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 19 lipca 2011 r. sygn. akt III SA/Wa 1639/10 w sprawie doręczenia prawomocnego orzeczenia i zwrotu akt.

Sąd uznał skargę za zasadną, aczkolwiek przedstawiona w niej argumentacja, zdaniem Sądu nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd stwierdził, że kluczową cechą świadczenia nieodpłatnego jest to, ażeby otrzymujący takie świadczenie nie był zobowiązany do wykonania jakiegokolwiek świadczenia wzajemnego. Należą do nich te wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze, nie związane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu przysporzenia w majątku podatnika, które mają konkretny wymiar finansowy. Przy czym przyjmuje się, że warunkiem uznania takiego świadczenia za przychód jest jego otrzymanie przez podatnika.

Sąd wskazał, że z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Skarżąca finansuje koszty przelotu, zakwaterowania oraz niezbędnego wyżywienia w zakresie w jakim wiążą się z bezpośrednim uczestnictwem w konferencji zaproszonych dziennikarzy, piszących do polskich periodyków medycznych. Ponadto ze stanu faktycznego wynika, że Skarżącej nie łączy z dziennikarzami żaden stosunek prawny (w szczególności umowa o dzieło lub zlecenia), a Skarżąca liczy, że efektem uczestnictwa zaproszonego dziennikarza w konferencji będzie napisanie przez zaproszonego dziennikarza artykułu dotyczącego produktów Skarżącej.

W związku z tak przedstawionym stanem faktycznym Sąd stwierdził, że brak jest jakiegokolwiek zobowiązania po stronie zaproszonego do udziału w konferencji dziennikarza z tytułu poniesionych przez Skarżącą kosztów jego przelotu, zakwaterowania oraz niezbędnego wyżywienia.

Zdaniem Sądu, Skarżąca jedynie liczy na napisanie artykułu przez zaproszonego dziennikarza, jednakże ewentualne napisanie przez niego artykułu nie można oceniać w kategorii zobowiązania w związku z poniesionymi przez Skarżącą wydatkami z tytułu uczestnictwa dziennikarza w konferencji.

Sąd podniósł, że z przedstawionego stanu faktycznego nie wynika, iż w sytuacji, gdy zaproszony dziennikarz nie napisze artykułu, spowoduje to konieczność poniesienia przez niego kosztów przelotu i pobytu.

W związku z powyższym, w ocenie Sądu należy przyjąć, że zapraszani do udziału w konferencji dziennikarze uzyskują konkretną korzyść finansową z tytułu pokrywanych przez Skarżącą kosztów uczestnictwa w konferencji. Przysporzenie majątkowe po stronie dziennikarzy następuje ze względu na brak obowiązku zapłaty za wykonaną usługę związaną z przelotem, zakwaterowaniem i wyżywieniem w związku z pobytem na konferencji. Jednocześnie brak jest obowiązku jakiegokolwiek świadczenia po stronie dziennikarza z tego tytułu na rzecz Skarżącej. Uzyskiwane przez dziennikarza świadczenie nie wiąże się z ekwiwalentem z jego strony na rzecz Skarżącej.

W związku z powyższym, w ocenie Sądu Minister Finansów prawidłowo przyjął, iż pokryte przez Skarżącą koszty uczestnictwa stanowią nieodpłatne świadczenie w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, uzyskane przez wymienione we wniosku osoby biorące udział w konferencjach.

Sąd stwierdził, że zawarty w skardze argument Skarżącej, iż dziennikarze zapraszani są nie jako osoby prywatne, a wyłącznie dla celów zawodowych nie pozbawia uzyskiwanego świadczenia cech nieodpłatności. Skarżącą i dziennikarzy nie łączy żaden stosunek zobowiązaniowy i pomimo, iż udział w konferencji związany jest z wykonywanym przez dziennikarza zawodem, to nie pozbawia powstania po stronie dziennikarza osobistego przysporzenia, z tytułu poniesionych kosztów przez Skarżącą. W przeciwnym wypadku dziennikarz byłby zobowiązany ponieść koszty uczestnictwa w konferencji.

Sąd uważa, że organ podatkowy prawidłowo przyjął również, że w świetle art. 52 ustawy z dnia 6 września 2001 r. - Prawo farmaceutyczne, wskazane we wniosku wydatki ponoszone przez Skarżącą mogą być kwalifikowane jako wydatki na reklamę. Zgodnie bowiem z art. 52 ust. 1 powołanej ustawy reklamą produktu leczniczego jest działalność polegająca na informowaniu lub zachęcaniu do stosowania produktu leczniczego, mająca na celu zwiększenie: liczby przepisywanych recept, dostarczania, sprzedaży lub konsumpcji produktów leczniczych. Jednakże, w ocenie Sądu nie zmienia to faktu powstania po stronie dziennikarzy przychodu z tytułu uzyskiwanych nieodpłatnych świadczeń w związku z reklamą prowadzoną przez Skarżącą.

Potwierdza to treść art. 21 ust. 1 pkt 68a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym (w brzmieniu obowiązującym do dnia 19 maja 2010 r.) wolna od podatku dochodowego jest wartość nieodpłatnych świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, otrzymanych od świadczeniodawcy w związku z jego promocją lub reklamą - jeżeli jednorazowa wartość tych świadczeń nie przekracza kwoty 100 zł; zwolnienie nie ma zastosowania, jeżeli świadczenie jest dokonywane na rzecz pracownika świadczeniodawcy lub osoby pozostającej ze świadczeniodawcą w stosunku cywilnoprawnym.

Sąd stwierdził, że nieuprawniony jest zarzut Skarżącej wskazujący na nieprawidłowość stwierdzenia, iż po stronie dziennikarza powstaje przychód z tytułu uzyskania informacji na temat produktów Spółki, przy jednoczesnym braku podstaw do różnicowania wartości tych informacji ze względu na miejsce i formę w jakiej są przekazywane.

Sąd wskazał, że organ podatkowy w wydanej interpretacji przyjął, iż przysporzenie następuje z tytułu poniesionych kosztów przelotu, zakwaterowania i wyżywienia, a nie z tytułu uzyskanych informacji podczas konferencji i nie uzależniał powstania przychodu od miejsca i formy przeprowadzanych konferencji.

Sąd zarzucił, iż Minister Finansów wydając interpretację nie uwzględnił uregulowania zawartego w powołanym art. 21 ust. 1 pkt 68a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przewidującym zwolnienie z opodatkowania wartość nieodpłatnych świadczeń nie przekraczającej kwoty wymienionej w tym przepisie.

W ocenie Sądu, z przedstawionego stanu faktycznego nie wynika, jaka jest wartość świadczeń otrzymywanych przez dziennikarzy od Skarżącej, jako świadczeniodawcy z tytułu ponoszonych kosztów przelotów, zakwaterowania, wyżywienia.

W związku z powyższym, zdaniem Sądu stwierdzenie przez Ministra Finansów, iż Skarżąca w świetle przedstawionego stanu faktycznego jest zobowiązana do sporządzenia na podstawie art. 42a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych informacji PIT-8C było przedwczesne.

Sąd wskazał, że przed udzieleniem kolejnej interpretacji, a tym samym przed dokonaniem prawidłowej subsumpcji norm prawnych, organ podatkowy winien wezwać stronę Skarżącą, na mocy art. 169 § 1 Ordynacji podatkowej w związku z art. 14h Ordynacji podatkowej, do należytego wypełnienia wymogów przedstawionych w przepisie art. 14b § 3 ww. ustawy, tj. do podania, czy wartość uzyskiwanych przez poszczególnych dziennikarzy świadczeń przekracza kwotę wolną od podatku.

Ponadto Sąd wskazał, że organ podatkowy wydając interpretację indywidualną zobowiązany jest uwzględnić zaprezentowaną w wyroku ocenę prawną.

W związku z powyższym Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, w związku z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie sygn. akt III SA/Wa 1639/10 z dnia 17 marca 2011 r. (data wpływu 22 lipca 2011 r.) uchylającym interpretację indywidualną Nr IPPB2/415-716/09-4/MG z dnia 26 lutego 2010 r., wezwał do uzupełnienia wniosku z dnia 2 listopada 2009 r. (data wpływu 25 listopada 2009 r.), poprzez doprecyzowanie przedstawionego stanu faktycznego poprzez udzielenie informacji:

* czy jednorazowa wartość uzyskiwanych przez poszczególnych dziennikarzy świadczeń, otrzymywanych od Spółki w związku z reklamą prowadzoną przez Spółkę z tytułu pokrywania kosztów uczestnictwa dziennikarzy w konferencjach, tj. przelotu, zakwaterowania i wyżywienia nie przekracza kwoty 100 zł, o której mowa w art. 21 ust. 1 pkt 68a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu ustawy obowiązującym do dnia 19 maja 2010 r.

Spółka uzupełniła wniosek w ustawowym terminie pismem z dnia 2 września 2011 r. (data nadania 6 września 2011 r., data wpływu 9 września 2011 r.), w którym poinformowała, że jednorazowa wartość kosztów związanych z uczestnictwem dziennikarzy na konferencjach, tj. kosztów przelotu, zakwaterowania i wyżywienia jest wyższa niż 100 zł.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego - biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 17 marca 2011 r., sygn. akt III SA/Wa 1639/10 stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52 i 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do postanowień art. 10 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy, do źródeł przychodów zalicza się przychody z innych źródeł, przy czym pojęcie innych źródeł nie zostało wprost zdefiniowane w powołanym przepisie.

W myśl art. 20 ust. 1 ww. ustawy, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, z wyjątkiem alimentów na rzecz dzieci, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nie należące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nie znajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

Sformułowanie "w szczególności" dowodzi, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ustawy. O przychodzie podatkowym z innych źródeł należy mówić w każdym przypadku, kiedy u podatnika wystąpią realne korzyści majątkowe.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 cyt. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3 są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Ustalenie wartości przychodu otrzymanego przez podatnika w postaci nieodpłatnego świadczenia reguluje art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym:

Stosownie do treści art. 21 ust. 1 pkt 68a cytowanej ustawy, w brzmieniu ustawy obowiązującym do dnia 19 maja 2010 r., wartość nieodpłatnych świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, otrzymanych od świadczeniodawcy w związku z jego promocją lub reklamą - jeżeli jednorazowa wartość tych świadczeń nie przekracza kwoty 100 zł; zwolnienie nie ma zastosowania, jeżeli świadczenie jest dokonywane na rzecz pracownika świadczeniodawcy lub osoby pozostającej ze świadczeniodawcą w stosunku cywilnoprawnym.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego i jego uzupełnienia wynika, że przedmiotem działalności gospodarczej Spółki jest obrót produktami farmaceutycznymi. W celu zwiększenia świadomości i wiedzy środowiska medycznego o produktach znajdujących się w ofercie Spółki, ponosi ona koszty organizacji lub współorganizacji cyklicznych konferencji dla przedstawicieli branżowych czasopism medycznych, których czytelnikami są głównie lekarze i farmaceuci, na które zapraszani są także dziennikarze, z którymi Spółkę nie łączy żaden stosunek prawny (w szczególności umowa o dzieło lub zlecenia). Następstwem uczestnictwa dziennikarzy w organizowanych lub współorganizowanych konferencjach jest napisanie artykułu dotyczącego produktów Spółki, co ma na celu dotarcie do lekarzy, czerpiących wiedzę na temat rynku farmaceutycznego z czasopism branżowych. Przedmiotowe konferencje organizowane są w kraju i zagranicą. Spółka finansuje koszty przelotu, zakwaterowania oraz niezbędnego wyżywienia, jednakże tylko w zakresie w jakim wiążą się one bezpośrednio z uczestnictwem w konferencji zaproszonych dziennikarzy, piszących dla polskich periodyków medycznych, których Spółka sama zaprasza i którzy pracują w polskich czasopismach medycznych. Wartość kosztów związanych z uczestnictwem dziennikarzy na konferencjach, tj. kosztów przelotu, zakwaterowania i wyżywienia jest wyższa niż 100 zł.

Biorąc pod uwagę nakreślony we wniosku stan faktyczny należy stwierdzić, iż w przedmiotowej sprawie mamy do czynienia z przychodem z nieodpłatnych świadczeń, uzyskiwanym przez uczestniczących w krajowych i zagranicznych konferencjach dziennikarzy, z tytułu pokrywania przez Spółkę kosztów przelotu, zakwaterowania oraz niezbędnego wyżywienia, podlegającym opodatkowaniu, stosownie do treści art. 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Z uwagi na to, że jak wskazano w treści wniosku, Spółkę nie łączy z zapraszanymi dziennikarzami żaden stosunek prawny (w szczególności umowa o dzieło lub zlecenia), zapraszani dziennikarze uczestniczący w organizowanych lub współorganizowanych przez Spółkę konferencjach osiągają korzyść finansową, ponieważ Spółka nie będąc do tego zobowiązana z własnej inicjatywy i dla własnych korzyści pokrywa koszty uczestnictwa tych osób w konferencjach. Brak jest jakiegokolwiek zobowiązania po stronie zaproszonego do udziału w konferencji dziennikarza z tytułu poniesionych przez Spółkę kosztów jego przelotu, zakwaterowania oraz niezbędnego wyżywienia. Spółka jedynie liczy na napisanie artykułu przez zaproszonego dziennikarza, jednakże ewentualnego napisania przez niego artykułu nie można oceniać w kategorii zobowiązania w związku z poniesionymi przez Spółkę wydatkami z tytułu uczestnictwa w konferencji. Z treści wniosku nie wynika bowiem, że w sytuacji, gdy zaproszony dziennikarz nie napisze artykułu, spowoduje to konieczność poniesienia przez niego kosztów związanych z pobytem na konferencji. Przysporzenie majątkowe po stronie dziennikarzy następuje zatem ze względu na brak obowiązku zapłaty za wykonaną usługę związaną z przelotem, zakwaterowaniem i wyżywieniem.

W ocenie tut. organu podatkowego odwołanie się przez Spółkę w przedmiotowej sprawie do ustawy z dnia 6 września 2001 r. - Prawo farmaceutyczne (Dz. U. z 2001 r. Nr 126, poz. 1381 z późn. zm.), w oparciu o którą ponoszone przez Spółkę wydatki na finansowanie przedmiotowych konferencji, na które zapraszani są m.in. dziennikarze, mogą być kwalifikowane jako wydatki na reklamę, nie wyklucza obowiązku ustalenia po stronie dziennikarzy przychodu z nieodpłatnych świadczeń. Dzięki takiemu działaniu Spółki, u zapraszanych dziennikarzy dochodzi do przysporzenia majątku, gdyż inny podmiot, nie zobowiązany żadną umową ponosi za nich koszt finansowy, a tym samym osoby te nie muszą uszczuplać własnego majątku osobistego. Z tej przyczyny koszt uczestnictwa w konferencjach w postaci zapewnienia przelotu, zakwaterowania oraz niezbędnego wyżywienia należy zaliczyć do przychodu dziennikarzy.

Z uwagi na to, że jednorazowa wartość kosztów związanych z uczestnictwem dziennikarzy na konferencjach, tj. kosztów przelotu, zakwaterowania i wyżywienia jest wyższa niż 100 zł, uzyskany przez dziennikarzy przychód nie korzysta z przedmiotowego zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 68a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu ustawy obowiązującym do 19 maja 2010 r.

W konsekwencji pokryte przez Spółkę, wymienione powyżej koszty uczestnictwa stanowią nieodpłatne świadczenie, w rozumieniu przepisu art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, uzyskane przez osoby biorące udział w przedmiotowych konferencjach.

Zgodnie z art. 42a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne nie mające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21, art. 52, art. 52a i art. 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, są obowiązane sporządzić informację według ustalonego wzoru o wysokości przychodów i w terminie do końca lutego następnego roku podatkowego przekazać podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika, a w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych.

Biorąc pod uwagę powyższe ustalenia oraz stanowisko Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 17 marca 2011 r. sygn. akt III SA/Wa 1639/10 należy stwierdzić, iż przychód uzyskany przez dziennikarzy z tytułu pokrywania przez Spółkę kosztów uczestnictwa w krajowych i zagranicznych konferencjach, w postaci zapewnienia przelotu, zakwaterowania oraz niezbędnego wyżywienia, z którymi Spółki nie łączy żaden stosunek zobowiązaniowy, powoduje konieczność opodatkowania tego przysporzenia, zgodnie z treścią art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jako przychód z innych źródeł. Z uwagi na to, że wartość kosztów związanych z uczestnictwem dziennikarzy na konferencjach, tj. kosztów przelotu, zakwaterowania i wyżywienia przekracza kwotę 100 zł, brak jest możliwości zwolnienia z opodatkowania tego świadczenia w oparciu o przepis art. 21 ust. 1 pkt 68a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu ustawy obowiązującym do 19 maja 2010 r. Zastosowanie w związku z powyższym znajduje przepis art. 42a ustawy podatkowej, nakazujący podmiotowi, nie będącemu płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych, sporządzenie informacji o przychodach z innych źródeł, o których mowa w art. 20 ust. 1 cytowanej ustawy, tj. informacji PIT- 8C.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.