IPPB2/415-642/09/13-5/S/AK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów - uwzględniając prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, sygn. akt III SA/Wa 1219/10 (data wpływu 19 kwietnia 2013 r.) - stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 9 września 2009 r. (data wpływu 19 października 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości stosowania podwyższonych 50% kosztów uzyskania przychodów do wypłacanych w ramach stosunku pracy premii uznaniowych - jest prawidłowe.

W dniu 19 października 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości stosowania podwyższonych 50% kosztów uzyskania przychodów do wypłacanych w ramach stosunku pracy premii uznaniowych.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka od kilku lat działa na polskim rynku usług informatycznych jako podmiot świadczący usługi konsultacyjne oraz informatyczne dla innych podmiotów działających w szeroko rozumianej branży IT. W chwili obecnej, mając na uwadze występujące na rynku znaczne, stale rosnące zapotrzebowanie na produkty informatyczne w postaci programów oraz rozwiązań informatycznych postanowiła rozszerzyć własną działalność, na projektowanie systemów informatycznych oraz tworzenie programów komputerowych. W tym celu Spółka zamierza zatrudnić odpowiednio wykwalifikowany personel składający się w głównej mierze z informatyków, programistów, oraz architektów systemów informatycznych. Spółka będzie zatrudniać pracowników na stanowiskach liderów, konsultantów oraz młodszych konsultantów. Do obowiązków pracowniczych powyżej wymienionych osób należeć będzie uczestniczenie w projekcie poprzez tworzenie utworów - "produktów projektów". Za "produkt projektu" zgodnie z opracowaną przez Spółkę koncepcją umów o pracę, rozumie się produkt realizowany w ramach prac projektowych, wynikający z koncepcji projektu i procesu wytwórczego oraz zatwierdzony przez kierownika projektu w postaci: oprogramowania, dokumentu, analizy, raportu, sprawozdania, prezentacji, szkolenia lub warsztatu dla klienta. Do podstawowych obowiązków pracownika, związanych z zatrudnieniem na wyżej opisanych stanowiskach należeć będzie udział w projektach i realizacja zadań powierzonych przez pracodawcę, poprzez tworzenie produktów projektów o należytej jakości, zgodnych z aktualnym stanem wiedzy, poleceniami i wskazówkami przełożonych oraz wykonywanie innych czynności tworzenia produktów projektów (testowanie, dokumentowanie) zgodnie z własną najlepszą wiedzą. Produkty projektu (głównie programy komputerowe, autorskie szkolenia, prezentacje) stanowić będą utwory w rozumieniu ustawy prawo autorskie a zgodnie z art. 74 ust. 3 tejże ustawy prawa majątkowe do programu komputerowego stworzonego przez pracownika w wyniku wykonywania obowiązków ze stosunku pracy przysługują pracodawcy, o ile umowa nie stanowi inaczej. Przyjęcie przez pracodawcę utworu stworzonego przez pracownika w ramach obowiązków pracowniczych następować będzie poprzez umieszczenie utworu w specjalnie w tym celu prowadzonej ewidencji utworów (repozytorium utworów).

Znaczna więc część wynagrodzenia przysługującego pracownikom, będzie miała charakter honorarium autorskiego pracownika z tytułu rozporządzenia majątkowymi prawami autorskimi i wypłacana będzie z uwzględnieniem wynikającej z art. 22 ust. 9 pkt 3 - 50% stawki kosztu uzyskania przychodów. Spółka zamierza w sposób następujący ukształtować wynagrodzenie przysługujące pracownikom będącym jednocześnie twórcami:

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Spółka, wykonując na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych funkcję płatnika, w odniesieniu do wypłacanych w ramach wynagrodzenia premii (projektowych) związanych z przeniesienia praw autorskich w ramach stosunku pracy, winna obliczać i pobierać zaliczki na podatek dochodowy z uwzględnieniem kosztów uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 pkt 3, tj. w wysokości 50% wypłacanych premii.

Zdaniem Wnioskodawcy: zgodnie z art. 12 ust. 1 u.p.d.f przychodem ze stosunku pracy, są wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężna m.in. świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. Nie ulega więc wątpliwości, że również i premie, a w przedmiotowej sprawie premia projektowa stanowi dla pracownika przychód ze stosunku pracy.

Według ustalonej i nie kwestionowanej wykładni organów podatkowych, pracownika zatrudnionego na umowę o pracę, którego efektem jest utwór w rozumieniu prawa autorskiego, uznaje się również za twórcę. Fakt iż, w ramach stosunku pracy tworzone jest dzieło, nie pozostaje również bez wpływu na podatkową kwalifikację kosztów uzyskania przychodów z tego stosunku. A zatem w takim zakresie, w jakim przychody tego pracownika związane są z wykreowaniem utworu, przysługują mu koszty uzyskania w wysokości ustalonej zgodnie z art. 22 ust. 9 pkt 3 u.p.d.o.f. Przepis ten stanowi, że koszty uzyskania przychodu przez twórców z praw autorskich i artystów wykonawców z praw pokrewnych, w rozumieniu odrębnych przepisów, lub rozporządzenia przez nich tymi prawami określa się w wysokości 50% uzyskanego przychodu. Koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenie emerytalne i rentowe oraz ubezpieczenie chorobowe, których podstawę wymiaru stanowi ten przychód.

Prawo więc zastosowania przez pracownika 50% kosztów uzyskania przysługuje, gdy w wyniku jego pracy dochodzi do wytworzenia przez niego utworu w rozumieniu art. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskich i prawach pokrewnych (Dz. U. Nr 121, poz. 843). Zgodnie z ogólnie przyjętym poglądem utwór w rozumieniu ustawy prawo autorskie powinien posiadać następujące cechy: mieć źródło w pracy człowieka (twórcy), stanowić przejaw działalności twórczej oraz posiadać indywidualny charakter. Niewątpliwie efekt pracy zatrudnionych w Spółce pracowników, w postaci dzieł umieszczonych specjalnym repozytorium utworów spełniać będzie powyższe przesłanki. W piśmiennictwie wskazuje się, iż zastosowanie 50% stawki kosztów uzyskania przychodu może mieć miejsce tylko wówczas gdy zawarta z pracownikiem umowa o pracę przewiduje, że bądź jego część będzie stanowić honorarium autorskie za dzieła tworzone w ramach stosunku pracy, oraz jedynie do tej części wynagrodzenia, która stanowi należność za stworzenie dzieła podlegającego ochronie z tytułu praw autorskich. W kwestii postanowień umowy należy zauważyć że opracowana przez Spółkę koncepcja umów o pracę w sposób bezpośredni wskazuje na fakt, które elementy wynagrodzenia, i w jakim zakresie stanowią honorarium z tytułu rozporządzenia majątkowymi prawami autorskimi do utworów wytworzony w remach stosunku pracy.

Premia projektowa, którą jako jeden ze składników wynagrodzenia zamierza wypłacać Spółka, bezsprzecznie stanowi świadczenie związane z rozporządzeniem przez pracownika majątkowym prawem autorskim do stanowiących produkty projektu utworów. Jako że określenie rzeczywistej wartości ekonomicznej danego utworu (produktu projektu) następuje dopiero po zakończeniu projektu również i honorarium dla twórców realizowanych w ramach projektów utworów (produktów projektu) winno odzwierciedlać ewentualnie wyższą od zakładanej wartość przeniesionych na pracodawcę praw majątkowych do stworzonych w ramach stosunku pracy utworów. Po dokonaniu więc analizy wyniku finansowego projektu, który uzależniony jest od wartości utworu, oraz po dokonaniu oceny zaangażowania poszczególnych współtwórców w powstanie utworu stanowiącego produkt projektu, przełożony pracowników ustali według własnego uznania, będąc związanym jednak powyższymi kryteriami ustali wysokość premii projektowej. Należy zwrócić uwagę, iż de facto tak ukształtowana premia projektowa stanowić będzie swego rodzaju należność licencyjną z tytułu przekazania Spółce przez pracowników utworu satysfakcjonującej jakości, z którym to faktem wiąże się wzrost wartości poszczególnych praw majątkowych współtwórców tego utworu (produktu Projektu).

Mając więc na uwadze iż, wypłacona premia projektowa pod względem faktycznym jest świadczeniem stanowiącym element honorarium z tytułu rozporządzenia majątkowymi prawami autorskimi oraz fakt, iż umowy o pracę jednoznacznie będą wskazywać na taki jej charakter, zdaniem Spółki nie może być wątpliwości co do możliwości zastosowania do jej rozliczenia 50% stawki kosztów uzyskania przychodu.

Powyższe uwagi prowadzą więc do jedynie słusznej konstatacji, iż od premii projektowej mającej stanowić obok wynagrodzenia zasadniczego oraz zmiennego element wynagrodzenia za pracę pracowników będących jednocześnie twórcami, winna zostać przez Spółkę jako płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych, obliczona i pobrana zaliczka z uwzględnieniem 50% stawki kosztu jej uzyskania zgodnie z art. 22 ust. 9 pkt 3 updf.

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów wydał na podstawie ww. wniosku interpretację indywidualną przepisów prawa podatkowego Nr IPPB2/415-642/09-2/AK z dnia 11 stycznia 2010 r., w której uznał stanowisko Spółki za nieprawidłowe.

W powyższej interpretacji stwierdzono, iż w opisanym zdarzeniu przyszłym nie ma podstaw do stosowania przez Spółkę dla celów obliczenia zaliczki na podatek dochodowy od wypłacanych premii uznaniowych, kosztów uzyskania przychodów w wysokości 50%. Zastosowanie powinna mieć stawka określona w art. 22 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, bowiem normę 50% kosztów uzyskania przychodów tytułem praw autorskich należy stosować w stosunku do wynagrodzenia zasadniczego, które objęte jest prawem autorskim, natomiast nie stosuje się jej w stosunku do pozostałych składników wynagrodzenia, jakimi są przykładowo: premie, nagrody, dodatki stażowe.

W związku z powyższym rozstrzygnięciem pismem z dnia 26 stycznia 2010 r. (data wpływu 1 lutego 2010 r.) Wnioskodawca wezwał tut. Organ do usunięcia naruszenia prawa.

W odpowiedzi na powyższe tut. Organ pismem z dnia 10 marca 2010 r. Nr IPPB2/415-642/09-4/AK (skutecznie doręczonym w dniu 17 marca 2010 r.) stwierdził brak podstaw do zmiany indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, podtrzymując argumentację zawartą w interpretacji.

W dniu 8 kwietnia 2010 r. (data wpływu 12 kwietnia 2010 r.) Strona złożyła za pośrednictwem tut. Organu skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na wydaną interpretację indywidualną Nr IPPB2/415-642/09-2/AK z dnia 11 stycznia 2010 r.

Wyrokiem z dnia 11 lutego 2011 r. sygn. akt III SA/Wa 1219/10 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił zaskarżoną interpretację i stwierdził, że uchylona interpretacja nie może być wykonana w całości.

W uzasadnieniu wyroku Sąd wskazał, iż Skarga zasługuje na uwzględnienie. We wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej Skarżąca podała, iż będzie zatrudniać pracowników, których obowiązkiem będzie uczestniczenie w projekcie poprzez tworzenie utworów w rozumieniu prawa autorskiego. Znaczna część wynagrodzenia będzie miała charakter honorarium autorskiego z tytułu rozporządzania majątkowymi prawami autorskimi i wypłacana będzie z uwzględnieniem art. 22 ust. 9 pkt u.p.do.f.

Zagadnieniem, które wzbudziło spór pomiędzy stronami jest, czy Spółka, wykonując na podstawie art. 41 u.p.d.o.f. funkcję płatnika, w odniesieniu do wypłacanych w ramach wynagrodzenia premii projektowych związanych z przeniesieniem praw autorskich w ramach stosunku pracy, winna obliczać i pobierać zaliczki na podatek dochodowy z uwzględnieniem kosztów uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 pkt 3 tej ustawy, tj. w wysokości 50% wypłacanych premii.

Zdaniem Skarżącej na pytanie to należy odpowiedzieć twierdząco. gdyż premia bezsprzecznie stanowi świadczenie związane z rozporządzeniem przez pracownika majątkowym prawem autorskim do stanowiących produkty projektu utworów. Ponieważ określenie rzeczywistej wartości ekonomicznej danego utworu następuje dopiero po zakończeniu projektu również i honorarium dla twórców powinno odzwierciedlać ewentualnie wyższą od zakładanej wartość przeniesionych na pracodawcę praw majątkowych do stworzonych w ramach stosunku pracy utworów. Dlatego po dokonaniu analizy wyniku finansowego projektu, który uzależniony jest od wartości utworu oraz po dokonaniu oceny zaangażowania poszczególnych współtwórców w powstanie utworu stanowiącego produkt projektu, przełożony pracowników ustali według własnego uznania, będąc związanym jednak powyższymi kryteriami, wysokość premii projektowej.

Zdaniem Sądu prawidłowe jest stanowisko Skarżącej. Przede wszystkim nie sposób zrozumieć jaki tok rozumowania organu doprowadził go do wniosku, że nie istnieje związek przyczynowo-skutkowy między premią, a utworem. Skarżąca wyraźnie wskazała, że premia będzie ustalana po zakończeniu projektu na podstawie wyniku finansowego osiągniętego przez projekt i oceny zaangażowania pracownika - twórcy. Wyjaśniła, że premia jest pochodną ekonomicznej wartości projektu i wkładu twórcy w jego utworzenie oraz że określenie rzeczywistej wartości ekonomicznej danego utworu następuje dopiero po zakończeniu projektu.

W ocenie Sądu związek przyczynowo-skutkowy między premią a utworem został wykazany przez Skarżącą w sposób bezsprzeczny. W najprostszy sposób można ująć go tak: jest projekt (utwór) i dobry wynik finansowy osiągnięty za ten projekt - jest premia. Bez znaczenia przy tym pozostaje, że premia ma cechy uznaniowości, a wydaje się zważywszy na stanowisko organu zawarte w odpowiedzi na skargę, że ten aspekt ma dla niego znaczenie. Kryteria przyznawania premii zostały przez Skarżącą określone, element uznaniowości pojawia się przy ocenie rozmiaru zaangażowania i wkładu pracy własnej pracownika w projekt. Jednak to nie sposób przyznawania premii może decydować, czy premia pozostaje w związku z projektem. Jeśli pracownik wykonujący w ramach umowy o pracę utwory zgadza się na taki sposób wynagradzania go za przekazanie pracodawcy prawa do rozporządzania autorskimi prawami majątkowymi, to organ nie może podważać ważności i skuteczności umowy zawartej pomiędzy pracownikiem a pracodawcą.

Skarżąca we wniosku wskazała w jaki sposób ukształtuje system wynagrodzeń przysługujących pracownikom twórcom oraz że w tym systemie jednym z elementów wynagrodzenia jest premia. Jak już powiedziano, premia pozostaje w bezpośrednim związku z utworem i stanowi jeden z elementów wynagrodzenia, a to wszystko oznacza, że nie ma podstaw, by wykluczyć spod działania art. 22 ust. 9 pkt 3 u.p.d.o.f. premie, o których mowa we wniosku.

Przeciwne stanowisko nie wynika ani z przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ani z ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

Regulujący tę materię art. 22 ust. 9 pkt 3 u.p.d.o.f. stanowi, iż koszty uzyskania niektórych przychodów określa się z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich i artystów wykonawców z praw pokrewnych, w rozumieniu odrębnych przepisów, lub rozporządzania przez nich tymi prawami - w wysokości 50% uzyskanego przychodu, z tym że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, których podstawę wymiaru stanowi ten przychód.

W stanie faktycznym podanym przez Skarżącą, pracownicy w zamian za przeniesienia autorskich praw majątkowych na rzecz pracodawcy otrzymają wynagrodzenie, którego jednym z elementów jest premia. Trudno dopatrzyć się w treści przytoczonego przepisu przeciwwskazań do określenia w takiej sytuacji kosztów uzyskania przychodów w wysokości 50%.

Również regulujący problematykę utworów pracowniczych art. 12 u.p.a.p. oraz przepisy normujące wynagrodzenie twórców nie zakazują wypłaty wynagrodzenia twórcy będącego pracownikiem w postaci premii.

W Komentarzu do ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych stwierdzono że w świetle art. 12 zatrudnionemu twórcy nie przysługuje prawo do odrębnego wynagrodzenia z tytułu stworzenia utworu pracowniczego i jego eksploatacji w granicach uprawnień przysługujących pracodawcy. Naturalnie nie wyklucza to możliwości, że zatrudnionemu twórcy przysługiwać będzie dodatkowe wynagrodzenie na podstawie postanowień umowy lub szczególnego przepisu ustawy (Ustawa o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Komentarz, J. Barta, M. Czajkowska-Dąbrowska, Z. Ćwiąkalski, R. Markiewicz, E. Traple, Dom Wydawniczy ABC, 2001, wyd. II.).

Zauważenia wymaga, że żaden przepis ustawy nie wyklucza stosowania w przypadku utworów tworzonych w ramach umowy o pracę art. 44-49 i 56-63 u.p.a.p. W ww. Komentarzu komentatorzy wręcz uznali, że do umów o pracę (w kontekście postanowień art. 12 u.p.a.p.) stosować trzeba postanowienia art. 44-49 i 56-63.

Sąd wskazuje na treść chociażby art. 44, art. 47 i art. 48 ust. 1 u.p.a,p.

Pierwszy z tych przepisów stanowi, iż w razie rażącej dysproporcji między wynagrodzeniem twórcy a korzyściami nabywcy autorskich praw majątkowych lub licencjobiorcy, twórca może żądać stosownego podwyższenia wynagrodzenia przez sąd. Stosownie do postanowień art. 47, jeżeli wynagrodzenie twórcy zależy od wysokości wpływów z korzystania z utworu, twórca ma prawo do otrzymania informacji i wglądu w niezbędnym zakresie do dokumentacji mającej istotne znaczenie dla określenia wysokości tego wynagrodzenia. Natomiast zgodnie z art. 48 ust. 1, jeżeli wynagrodzenie twórcy jest określone procentowo od ceny sprzedaży egzemplarzy utworu, a cena ta ulega podwyższeniu, twórcy należy się umówiony procent od egzemplarzy sprzedanych po podwyższonej cenie.

Z przytoczonych przepisów wynika m.in., iż wynagrodzenie twórcy może być uzależnione od wysokości wpływów z korzystania z utworów (w niniejszej sprawie są to wpływy uzyskiwane przez pracodawcę) oraz że w razie rażącej dysproporcji między wynagrodzeniem twórcy a korzyściami nabywcy autorskich praw majątkowych twórca może żądać podwyższenia wynagrodzenia.

Nie jest zatem jak zdają się sugerować organy podatkowe tak, że finalne wynagrodzenie pracownika - twórcy powinno być ustalone przed zakończeniem utworu, a późniejsza wypłata premii z tytułu przeniesienia prawa do rozporządzania utworem postaje bez związku z utworem.

Zgodnie z twierdzeniem Skarżącej przyjęty przez nią system wynagradzania pracowników - twórców pozostaje w zgodzie z przepisami ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych i jest akceptowany w literaturze Przedmiotu (vide wcześniej powołany Komentarz). Reasumując Sąd stwierdził, iż w stanie faktycznym przedstawionym we wniosku, Skarżąca jako płatnik może w odniesieniu do wypłacanych premii pracownikom - twórcom utworów obliczać i pobierać zaliczki na podatek dochodowy z uwzględnieniem kosztów uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 pkt 3 u.p.d.o.f., tj. w wysokości 50%.

Sąd wskazał, iż rozpoznając niniejszą sprawę organ podatkowy zobowiązany jest uwzględnić stanowisko Sądu w niej wyrażone.

Zważywszy na uwagę organu zamieszczoną w zaskarżonej interpretacji, iż organy podatkowe nie są uprawnione do orzekania, czy określony rezultat pracy jest utworem, wskazać należy (nie rozwijając tego wątku, ponieważ dla potrzeb rozstrzygnięcia niniejszej sprawy pozostaje on bez znaczenia), iż w niniejszej sprawie takiej potrzeby nie było, gdyż we wniosku Skarżąca podała, iż produkty projektu będą stanowić utwory w rozumieniu ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Zatem elementem stanu faktycznego jest, iż produkty projektu są utworami, a jak wiadomo interpretacja udzielana jest w ramach stanu faktycznego nakreślonego przez podatnika. Stanu tego organ nie może kwestionować, weryfikować, czy zmieniać.

Jak wynika z powyższego wywodu większość zarzutów skargi Sąd uznał za zasadne, jednakże jako nietrafny Sąd ocenił zarzut naruszenia art. 52 § 3 p.p.s.a.

Należy przypomnieć, że zgodnie z treścią art. 52 § 3 p.p.s.a. w przypadku, gdy ustawa nie przewiduje środków zaskarżenia w sprawie będącej przedmiotem skargi (z takim przypadkiem mamy do czynienia przy interpretacji indywidualnej), skargę na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydawaną w indywidualnej sprawie można wnieść po uprzednim wezwaniu na piśmie właściwego organu - w terminie czternastu dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o wydaniu interpretacji indywidualnej - do usunięcia naruszenia prawa. W takiej sytuacji skargę wnosi się w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzieli odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia wezwania o usunięcia naruszenia prawa, o czym stanowi art. 53 § 5 2 p.p.s.a. Wezwanie organu do usunięcia naruszenia prawa jest wyrazom jednoznacznego niezadowolenia uprawnionego podmiotu z treści danego aktu jednocześnie bezpośrednią zapowiedzią jego zaskarżenia do sądu administracyjnego. Stanowi bowiem wymóg, który należy spełnić aby móc skorzystać ze środka prawnego w postaci skargi. Uprawniony podmiot składając rzeczone wezwanie daje do zrozumienia organowi, aby sam podjął działania zmierzające do przywrócenia stanu zgodnego z prawem, bo w przypadku pozostawienia aktu w kształcie dotychczasowym, zostanie uruchomiony tryb sądowego wyeliminowania tegoż aktu z obrotu prawnego. W ten sposób jeszcze przed wszczęciem postępowania sądowego organ ma szansę ocenić zasadność żądania strony i ewentualnie podjąć własne działania zmierzające do "naprawienia" aktu niezgodnego z prawem.

Odpowiedź na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, w przypadku zakwestionowania interpretacji przepisów prawa podatkowego, nie jest kolejną interpretacją w sprawie, nie określa sytuacji prawnej wnioskodawcy przez zapewnienie mu lub odmowę zapewnienia przewidzianej w przepisach Ordynacji podatkowej ochrony. Strona, a następnie organy podatkowe, są związane stanowiskiem Ministra Finansów wyrażonym w interpretacji, a nie sformułowanym w odpowiedzi na wezwanie do usunięcia naruszenia przepisów prawa. Wymaga również podkreślenia, że do kompetencji sądu administracyjnego należy kontrola zgodności z prawem interpretacji indywidualnej, a nie zgodności z prawem stanowiska zawartego w wezwaniu do usunięcia naruszenia przepisów prawa, czy też w odpowiedzi na skargę. Nie można zatem uznać, że organ w treści niewiążącej strony odpowiedzi na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa ma prawo korygować lub uzupełniać inne niż oczywiste błędy czy omyłki pisarskie w wydanej interpretacji indywidualnej. Ponadto odpowiedź na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa stanowi generalnie o negatywnym stanowisku organu w zakresie zgłoszonych wobec aktu uchybień prawnych.

Jeśli natomiast na skutek wezwania do usunięcia naruszenia prawa organ stwierdzi, że istotnie akt został przez niego podjęty z naruszeniem prawa, wówczas konieczne staje się uruchomienie dostępnych temu organowi środków prawnych służących przywróceniu stanu zgodnego z prawem (uruchomienie z urzędu, przez organ podatkowy, który wydał interpretację, procedury jej zmiany przewidzianej w art. 14e § 1 Ordynacji podatkowej). Stanowisko organu podatkowego zawarte w odpowiedzi na wezwanie do usunięcia prawa, a następnie w odpowiedzi na skargę nie stanowi elementu składowego zaskarżonej interpretacji. Oczywistym więc jest, że nie może ono jej ani uzupełniać, ani też zmieniać. Nie wpływa zatem na ocenę legalności interpretacji indywidualnej.

W związku z powyższym wyrokiem Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie złożył za pośrednictwem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 11 lutego 2011 r. (sygn. akt III SA/Wa 1219/10) uchylającego zaskarżoną interpretację indywidualną Ministra Finansów z dnia 11 stycznia 2010 r. Nr IPPB2/415-642/09-2/AK.

Wyrokiem z dnia 7 marca 2013 r. sygn. akt II FSK 1378/11 Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie.

W uzasadnieniu wyroku Sąd wskazał, iż w rozpoznawanej sprawie skarga kasacyjna okazała się nie uzasadniona.

Naczelny Sąd Administracyjny podziela stanowisko Sądu pierwszej instancji, który trafnie ocenił, że związek przyczynowo - skutkowy pomiędzy premią a projektem (utworem) jest bezsprzeczny. Sposób wynagradzania współtwórców projektu nie ma znaczenia dla kwestii kosztów uzyskania ich przychodów. Jest to przedmiot akceptacji twórcy dla proponowanych reguł wynagrodzenia.

Z przepisów art. 44, art. 47 i art. 48 ust. 1 Prawa autorskiego wynika wręcz, że autor wbrew zastrzeżeniom organu - może domagać się podwyższenia wynagrodzenia w sytuacji, gdy nabywca praw autorskich uzyskuje zwiększone korzyści z tytułu przeniesionych praw autorskich.

W dniu 19 kwietnia 2013 r. do tut. organu wpłynął prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 11 lutego 2011 r. sygn. akt III SA/Wa 1218/10.

W świetle obowiązującego stanu prawnego - biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 11 lutego 2011 r., sygn. akt III SA/Wa 1219/102 - stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Jednocześnie wskazać należy, iż z uwagi na fakt, iż wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej został złożony w 2009 r. oraz, że wyrok w sprawie został wydany w stanie prawnym obowiązującym do dnia 31 grudnia 2012 r. Niniejsza interpretacja dotyczy przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przed nowelizacją wprowadzoną ustawą z dnia 24 października 2012 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 1278).

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.