IPPB2/415-580/11-2/MK1

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 11 lipca 2011 r. (data wpływu 14 lipca 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia z opodatkowania wartości świadczeń ponoszonych przez pracodawcę z tytułu zakwaterowania pracowników - jest prawidłowe.

W dniu 14 lipca 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia z opodatkowania wartości świadczeń ponoszonych przez pracodawcę z tytułu zakwaterowania pracowników.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka z o.o. (zwana dalej: "Spółką") w ramach prowadzonej przez siebie polityki kadrowej przewiduje różne formy dofinansowania do zakwaterowania pracowników. W związku z powyższym, jednym z elementów w ramach oferowanych warunków pracy, jest zagwarantowana w umowie o pracę wypłata dodatku mieszkaniowego.

W wyniku przeprowadzonego w 2008 r. procesu konsolidacji czterech Spółek w ramach Grupy kapitałowej, niektórym pracownikom przejętym na mocy art. 23' k.p., Spółka zaproponowała miejsce świadczenia pracy poza miejscem zamieszkania, w odległości większej niż 60 km i zagwarantowała comiesięczną wypłatę dodatku mieszkaniowego. Wypłata uregulowana jest w umowie o pracę. Pracownik otrzymuje dodatek mieszkaniowy w wysokości 50% udokumentowanej wartości najmu mieszkania nie więcej niż 750,00 zł Również niektórym nowo przyjmowanym pracownikom świadczącym pracę poza miejscem zamieszkania, Spółka w umowie o pracę gwarantuje wypłatę dodatku mieszkaniowego w wysokości 50% udokumentowanej wartości najmu mieszkania nie więcej niż 750,00 zł lub zapewnia zwrot kosztów wynajmu lokalu mieszkalnego do wysokości 960,00 zł na podstawie przedstawionych rachunków za wynajem.

Wszystkie osoby, które korzystają ze zwrotu kosztów wynajmu lokalu mieszkalnego wykonują prace poza miejscem stałego zamieszkania i nie korzystają z podwyższonych kosztów. Przedmiotowe zapytanie odnosi się do formy pomocy materialnej w postaci sfinansowania/dofinansowania do kosztów najmu lokali mieszkalnych niebędących własnością Spółki.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Zdaniem Wnioskodawcy:

Stosownie do przepisu art. 9 ust. 1 Ustawy PIT opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Na mocy art. 12 ust. 1 Ustawy PIT za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W tym miejscu należy wskazać, że stosownie do art. 12 ust. 4 Ustawy PlT za pracownika w rozumieniu ustawy uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 19 Ustawy PIT w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2011 r. wolna od podatku dochodowego jest wartość świadczeń ponoszonych przez pracodawcę z tytułu zakwaterowania pracowników, do wysokości nieprzekraczającej miesięcznie kwoty 500 zł.

Z kolei w świetle art. 21 ust. 14 Ustawy PIT ww. zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 19, ma zastosowanie do pracowników, których miejsce zamieszkania jest położone poza miejscowością w której znajduje się zakład pracy, a podatnik nie korzysta z kosztów uzyskania przychodów określonych w art. 22 ust. 2 pkt 3 i 4 ww. ustawy (podwyższone koszty uzyskania przychodów stosowane w jednym, bądź więcej niż jednym zakładzie pracy w przypadku gdy miejsce stałego lub czasowego zamieszkania podatnika jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy).

Do dnia 31 grudnia 2010 r. art. 21 ust. 1 pkt 19 Ustawy PIT stanowił, iż wolna od podatku dochodowego jest wartość świadczeń ponoszonych przez pracodawcę z tytułu zakwaterowania pracowników, z zastrzeżeniem ust. 14, w:

Tym samym wprowadzona zmiana polega na zniesieniu ograniczenia dotyczącego miejsca zakwaterowania, przy jednoczesnym zachowaniu dotychczasowego limitu zwolnienia (dotyczącego w poprzednim stanie prawnym pkt b). Poprzednie brzmienie przepisu powodowało wątpliwości interpretacyjne w kwestii określenia jakie lokale mieszczą się w zakresie zwolnienia. W aktualnym stanie prawnym tego rodzaju wątpliwości zostały usunięte. Oznacza to, iż każdy lokal mieszkalny (dom mieszkalny) wynajęty dla celów zakwaterowania pracowników spełniać będzie wymogi zwolnienia. Ustawodawca posłużył się pojęciem świadczeń ponoszonych przez pracodawcę. Dlatego też niezależnie od technicznej formy realizowania procesu dofinansowania do zakwaterowania dla pracowników (refinansowanie przez Wnioskodawcę kosztów umowy zawartej przez pracownika) zawsze ostateczny ciężar finansowania spoczywa na pracodawcy. Tym samym warunek wskazany w przepisie zwalniającym z opodatkowania przychód pracownika z tytułu dofinansowania zakwaterowania zostaje spełniony.

W kwestii opodatkowania wyłącznie nadwyżki ponad kwotę 500 zł niejednokrotnie wypowiadały się organy podatkowe. Przykładowo Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z dnia 13 listopada 2008 r., sygn. ILPB1/415-654/08-2/AK wskazując, iż: "Wartość świadczenia z tytułu zakwaterowania pracownika do wysokości nie przekraczającej miesięcznie kwoty 500 zł podlega zwolnieniu z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W przypadku gdy koszt świadczenia przekroczy w danym miesiącu 500 zł, nadwyżka będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. W związku z powyższymi przepisami należy wliczyć do podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych wartość brutto wynikającą z faktury za najem noclegów na cele zbiorowego zakwaterowania w wysokości powyżej 500 zł za miesiąc na każdego pracownika." oraz Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z dnia 25 stycznia 2010 r., sygn. IBPBII/1/415-824/09/BD stwierdzając, iż: "po przeanalizowaniu powyżej zacytowanych przepisów, stwierdzić należy, iż po stronie oddelegowanych pracowników w związku z postawionym im do dyspozycji nieodpłatnym świadczeniem w formie bezpłatnego zakwaterowania, powstanie przychód ze stosunku pracy. Spółka jako płatnik, będzie zatem zobowiązana do obliczenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od ustalonej na podstawie wyżej powołanych przepisów wartości świadczenia z tytułu udostępnionego pracownikom bezpłatnego zakwaterowania, w tej części, w której przychód ten nie korzysta ze zwolnienia. Zatem w przypadku gdy koszt świadczenia (w przypadku kwatery prywatnej) przekroczy w danym miesiącu limit 500 zł korzystający ze zwolnienia na mocy art. 21 ust. 1 pkt 19 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nadwyżka ponad tę kwotę będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych jako przychód pracownika ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych."

Analogiczny pogląd w przedmiotowej sprawie prezentuje doktryna, czego przykładem jest Komentarz do art. 21 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, Lex, 2010, wyd. II. autorstwa A. Bartosiewicza i R. Kubackiego, zgodnie z którym: "Zwolnienie jest limitowane do kwoty 500 zł miesięcznie na osobę. Jeśli zatem wartość świadczenia polegającego na wynajmie kwatery czy też pokoju w hotelu robotniczym będzie wyższa niż 500 zł, to nadwyżka podlegać będzie opodatkowaniu."

Podsumowując, w ocenie Spółki w przedstawionych stanach faktycznych ponoszone przez pracodawcę na rzecz pracowników świadczenia korzystać będą ze zwolnienia do wysokości 500 zł miesięcznie, a opodatkowaniu podlegać będzie wyłącznie nadwyżka ponad kwotę 500 zł miesięcznie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Końcowo - odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji organów podatkowych, wskazać należy, iż rozstrzygnięcia w nich zawarte dotyczą tylko konkretnych, indywidualnych spraw, podatników w określonym stanie faktycznym i w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące. Nie stanowią one materialnego prawa podatkowego i nie mają mocy powszechnie obowiązującej.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.