IPPB2/415-576/11-2/AS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 15 czerwca 2011 r. (data wpływu 13 lipca 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie wypełniania obowiązków płatnika z tytułu uruchomienia dla swoich pracowników programu sportowo - rekreacyjnego - jest prawidłowe.

W dniu 13 lipca 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie wypełniania obowiązków płatnika z tytułu uruchomienia dla swoich pracowników programu sportowo - rekreacyjnego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca Spółka z o.o. (dalej zwana "Spółką") uruchomiła dla swoich pracowników program sportowo-rekreacyjny (dalej zwany "Programem"). W ramach Programu każdy pracownik Spółki (zwany dalej "Pracownikiem") może wystąpić do Spółki o nieodpłatne przekazanie mu imiennej karty (dalej zwanej "Kartą") upoważniającej go do korzystania z usług sportowo - rekreacyjnych świadczonych przez sieć placówek współpracujących z wydawcą Karty.

Warunkiem uzyskania Karty przez Pracownika jest pozostawanie przez niego w stosunku pracy ze Spółką i złożenie Spółce odpowiedniego oświadczenia. O ile nie zajdą okoliczności powodujące wcześniejsze ustanie prawa do korzystania przez Pracownika z Karty (określone w regulaminie Programu) prawo to ustaje najpóźniej z ostatnim dniem miesiąca, w którym rozwiązaniu uległ stosunek pracy Istniejący pomiędzy Pracownikiem i Spółką. Zakup kart jest w całości finansowany przez Spółkę ze środków zgromadzonych na koncie Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych (dalej zwanego "Funduszem").

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w związku z art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowego od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. Nr 51 z 2010 r., poz. 352 z późn. zm.), dalej zwanej "Ustawą", wartość sfinansowanych poszczególnym Pracownikom Kart jest zwolniona z opodatkowania podatkiem dochodowym w ramach limitu 380 złotych rocznie, a w konsekwencji, czy Spółka jako płatnik podatku dochodowego jest obowiązana pobierać zaliczki na podatek dochodowy od wartości przekazanych poszczególnym Pracownikom w ramach Programu świadczeń mieszczących się w danym roku w ww. limicie.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zdaniem Spółki, świadczenie przekazywane w ramach Programu Pracownikom w postaci Karty stanowi przychód ze stosunku pracy łączącego Pracownika ze Spółką w rozumieniu art. 12 Ustawy, jednakże zgodnie z dyspozycją art. 21 ust. 1 pkt 67 Ustawy spełnione są przesłanki do zwolnienia wartości tego świadczenia do kwoty limitu określonego w tym przepisie (w 2011 r. 380 złotych rocznie). W konsekwencji Spółka jako płatnik nie ma obowiązku pobierania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych od wartości tego świadczenia mieszczącego się limicie (z zastrzeżeniem wartości ewentualnych innych świadczeń przekazanych pracownikom w danym roku z Funduszu), jest jednocześnie obowiązana pobierać zaliczki na podatek od wartości świadczenia, która przekroczy ustawowy limit.

Stosownie do art. 12 ust. 1 Ustawy za przychody ze stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Biorąc powyższe pod uwagę do przychodów ze stosunku pracy zalicza się każde świadczenie, które zostało otrzymane w związku z faktem pozostawania w stosunku pracy z pracodawcą. Do przychodów ze stosunku pracy zalicza się zarówno otrzymane przez pracownika pieniądze, jak i wartość pieniężną świadczeń w naturze, świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. Nie ma zatem wątpliwości, iż wartość świadczenia przekazanego przez Spółkę Pracownikom w postaci Karty stanowić będzie dla tych Pracowników dodatkowy przychód ze stosunku pracy.

Zgodnie z art. 31 Ustawy, Spółka jako płatnik jest obowiązana pobierać zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od Spółki przychód ze stosunku pracy. Obowiązek ten nie powstaje jednak w odniesieniu do dochodów, które są zwolnione z podatku.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy, wolna od podatku dochodowego jest wartość otrzymanych przez pracowników w związku z finansowaniem działalności socjalnej, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, rzeczowych świadczeń oraz otrzymanych przez niego w tym zakresie świadczeń pieniężnych, sfinansowanych w całości ze środków zakładowego fundusz świadczeń socjalnych lub funduszy związków zawodowych, łącznie do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 380 zł; rzeczowymi świadczeniami nie są bony, talony i inne znaki, uprawniające do ich wymiany na towary lub usługi.

Biorąc pod uwagę powyższy przepis, zwolniona od podatku na podstawie powołanego przepisu jest wartość świadczeń otrzymywanych przez pracownika, jeżeli spełnione zostaną łącznie następujące przesłanki:

* świadczenie musi zostać otrzymane przez pracownika,

* świadczenie jest w całości sfinansowane ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych,

* świadczenie przekazane przez pracodawcę ma związek z finansowaniem działalności socjalnej,

* świadczenie ma charakter świadczenia rzeczowego lub pieniężnego, przy czym świadczenie nie ma postaci bonu talonu lub innego znaku uprawniającego go do wymiany na towary lub usługi,

* suma wartości świadczeń otrzymanych od Spółki przez pracownika w danym roku podatkowym z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych nie przekracza kwoty 380 zł.

Zdaniem Spółki w przypadku przedmiotowego Programu spełnione są łącznie wszystkie powołane wyżej przesłanki, zatem wartość świadczenia przekazywanego pracownikom w postaci opłaconych Kart podlega zwolnieniu z opodatkowania do limitu 380 złotych rocznie.

Po pierwsze, Karty są przekazywane jedynie Pracownikom. W miesiącu, w którym stosunek pracy pomiędzy Spółką i Pracownikiem ustaje, ustaje także prawo do korzystania z Karty. Oznacza to, iż z Kart nie będą korzystać osoby, które nie są zatrudnione przez Spółkę na podstawie umowy o pracę.

Po drugie, Karty będą w całości finansowane z utworzonego przez Pracodawcę Funduszu. Żadna część świadczenia nie będzie finansowana ze środków obrotowych Spółki, również Pracownicy nie będą dopłacać do Kart z własnych środków.

Po trzecie, Karty przekazane przez pracodawcę mają związek z finansowaniem działalności socjalnej. Jak wynika bowiem z art. 2 ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (tekst jedn. Dz. U. Nr 70 z 1996 r. poz. 335 z późn. zm.), pod pojęciem "działalności socjalnej" rozumieć należy usługi świadczone przez pracodawców na rzecz różnych form wypoczynku, działalności kulturalno - oświatowej, sportowo - rekreacyjnej, opieki nad dziećmi w żłobkach, przedszkolach oraz innych formach wychowania przedszkolnego, udzielanie pomocy materialnej - rzeczowej lub finansowej, a także zwrotnej lub bezzwrotnej pomocy na cele mieszkaniowe na warunkach określonych umową.

Pracownicy, którzy uczestniczą w Programie, uzyskają za pośrednictwem Karty dostęp do usługo charakterze sportowym i rekreacyjnym (w ramach tych usług dostępne będą - między innymi - usługi fitness, siłownia, sauna, basen, taniec, joga, lodowisko, łaźnia, squash, tenis, etc.); poza tymi usługami nie będą mogli przy użyciu Karty korzystać z innego rodzaju usług. Nie ma zatem wątpliwości, iż świadczenia otrzymane przez Pracowników w ramach Programu są przekazywane przez Spółkę w związku z finansowaniem działalności socjalnej, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych.

Po czwarte, w opinii Spółki nie podlega także wątpliwości, iż świadczenie w postaci Karty, które będzie przekazywane Pracownikom w ramach Programu, będzie mieć postać świadczenia rzeczowego. W samej Ustawie brak jest definicji rzeczy świadczenia rzeczowego, w takiej sytuacji oczywiste wydaje się zatem odwołanie do definicji stosowanych w innych dziedzinach prawa, w tym wypadku przede wszystkim w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.). Zgodnie z art. 45 Kodeksu rzeczami są tylko przedmioty materialne. Zgodnie natomiast z pismem Ministerstwa Finansów z 30 grudnia 2004 r. (PB5/IK- 066-504-2374/04 Biuletyn Skarbowy z 2005 r. Nr 2, poz. 16) "świadczeniem rzeczowym jest świadczenie o charakterze materialnym, nieodpłatnym, odpłatnym bądź częściowo odpłatnym".

Świadczeniem, które Spółka przekazuje swoim Pracownikom w ramach Programu, jest Karta. Uwzględniając powołaną wyżej definicję kodeksu cywilnego oraz pismo Ministra Finansów, Karta ta jako przedmiot materialny (rzecz) stanowi zatem świadczenie rzeczowe. Co więcej, Karta taka nie mieści się w katalogu negatywnym określonym w art. 21 ust. 1 pkt 67 Ustawy, Karty nie można utożsamiać z bonem, talonem lub innym znakiem uprawniającym do wymiany na towary lub usługi, nie uprawnia ona bowiem posiadacza (Pracownika) do jej wymiany na usługę lub towar, lecz umożliwia mu przy jej użyciu skorzystanie ze ściśle oznaczonego świadczenia.

Powyższe stanowisko znalazło jednoznaczne potwierdzenie w licznych interpretacjach podatkowych wydanych przez Ministra Finansów m.in. w interpretacji z 17 listopada 2009 r. (ILPB1/415-964/09-2/AMN), interpretacji z 10 września 2009 r. (IBPBII/1/415-594/09/BD), interpretacji z 24 czerwca 2010 r. (IBPBII/1/415-350/10/ASz), lub interpretacji z 2 grudnia 2010 r. (IPPB4/415-714/10-2/MP). We wszystkich tych interpretacjach Minister Finansów potwierdził, iż materialny charakter, dający podstawę do zakwalifikowania jako świadczenie rzeczowe, mają (między innymi) bilety wstępu do kina, karnety (karty) na basen, siłownię, fitness, a w konsekwencji jeśli finansowane są one z ZFŚS, korzystają ze zwolnienia wskazanego w przytoczonym przepisie prawa podatkowego.

Po piąte, zwolnienie z podatku w odniesieniu do wartości Kart będzie miało zastosowanie z uwzględnieniem limitu określonego przez przepisy Ustawy, to jest do kwoty 380 złotych. Co oczywiste, Spółka będzie brać pod uwagę także wartość innych, ewentualnych świadczeń z Funduszu otrzymanych przez pracownika wdanym roku podatkowym z Funduszu. Od wartości świadczenia otrzymanego przez poszczególnych Pracowników w ramach Programu i przekraczającego ustawowy limit 380 złotych Spółka pobierać będzie zaliczki na podatek dochodowy.

Biorąc pod uwagę powyższe argumenty zdaniem Spółki w związku z przekazaniem Pracownikom Kart w ramach Programu możliwe jest skorzystanie ze zwolnienia podatkowego określonego w art. 21 ust. 1 pkt 67 Ustawy, a w konsekwencji Spółka od wartości świadczenia mieszczącego się w limicie 380 złotych nie jest obowiązana pobierać zaliczki na podatek dochodowy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska wnioskodawcy.

Jednocześnie organ podatkowy pragnie wyjaśnić, że powołane we wniosku interpretacje indywidualne zostały wydane w indywidualnych sprawach innych wnioskodawców i nie mogą stanowić źródła praw i obowiązków dla innych podatników.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja Nr 10, 09-402 Płock.