IPPB2/415-561/08-2/MK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani, przedstawione we wniosku z dnia 26 marca 2008 r. (data wpływu 28 marca 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zastosowania w rocznym zeznaniu podatkowym kosztów uzyskania przychodu w wysokości faktycznie poniesionych wydatków na dojazdy do zakładu pracy położonego poza miejscowością zamieszkania udokumentowanych fakturą VAT - jest nieprawidłowe.

W dniu 28 marca 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku osób fizycznych w zakresie zastosowania w rocznym zeznaniu podatkowym kosztów uzyskania przychodu w wysokości faktycznie poniesionych wydatków na dojazdy do zakładu pracy położonego poza miejscowością zamieszkania udokumentowanych fakturą VAT.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujący stan faktyczny.

Miejsce pracy Wnioskodawczyni położone jest poza stałym miejscem zamieszkania. W związku z powyższym ponosi koszty dojazdu do pracy, które znacznie przekraczają zryczałtowane koszty uzyskania przychodu wymienione w art. 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Dojeżdżając do pracy korzysta z usług prywatnego przewoźnika, który nie wydaje miesięcznych, imiennych biletów, lecz fakturę VAT.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy Wnioskodawczyni w rocznym rozliczeniu podatku może odliczyć koszty uzyskania przychodu w wysokości faktycznie poniesionych wydatków na dojazdy do pracy.

Zdaniem wnioskodawczyni:

Wnioskodawczyni uważa, że ustawodawca nie przewidział sytuacji, że przewoźnikiem może być ktoś inny niż instytucje zajmujące się świadczeniem usług transportem autobusowym, kolejowym, promowym lub komunikacji miejskiej (jak PKS czy PKP) obecnie takie usługi świadczone są powszechnie przez różne osoby prowadzące działalność gospodarczą, które nie wystawiają imiennych biletów okresowych. Zdaniem Wnioskodawczyni wystawiana przez przewoźnika faktura posiada cechy imiennego biletu okresowego, zawiera bowiem imię i nazwisko, adres oraz NIP osoby uprawnionej do przejazdów, a przede wszystkim wskazuje wyraźnie w treści, że jest to zapłata za bilet miesięczny na trasie Płock - Warszawa - Płock. zatem może, stanowić podstawę do odliczenia rzeczywistych kosztów uzyskania przychodów.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam, co następuje.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 zd. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Natomiast stosownie do treści art. 22 ust. 2 ww. ustawy koszty uzyskania przychodów z tytułu stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej:

Z kolei, w myśl przepisu art. 22 ust. 11 ww. ustawy, jeżeli roczne koszty uzyskania przychodów określone w ust. 2 są niższe od wydatków na dojazd do zakładu lub zakładów pracy środkami transportu autobusowego, kolejowego, promowego lub komunikacji miejskiej, w rocznym rozliczeniu podatku koszty te mogą być przyjęte w wysokości wydatków faktycznie poniesionych, udokumentowanych wyłącznie imiennymi biletami okresowymi.

Sformułowanie zawarte w ww. przepisie wskazuje, iż koszty uzyskania przychodów ze stosunku pracy podatnik może przyjąć w wysokości faktycznie poniesionych tylko wówczas, gdy spełnione są jednocześnie następujące przesłanki:

Użyty przez ustawodawcę zwrot "wyłącznie" jest jednoznaczny i zobowiązuje do udokumentowania wydatków faktycznie poniesionych biletami imiennymi, jak również brak możliwości zastąpienia jakimkolwiek innym dokumentem.

Zatem dokument ten (tj. imienny bilet okresowy), nie może być zastąpiony innym dokumentem (np. fakturą VAT).

Gdyby ustawodawca dopuszczał możliwość udokumentowania powyższych wydatków imiennymi biletami okresowymi, fakturami VAT i innymi dokumentami, to wynikałoby to wprost z treści wskazanego powyżej przepisu art. 22 ust. 11 ustawy.

W przedmiotowym przypadku Wnioskodawczyni ponosi koszty związane z dojazdem do zakładu pracy znajdującego się poza miejscem stałego zamieszkania. Jednakże poniesione koszty dokumentuje "Fakturą VAT" wystawioną przez firmę prywatną.

Wbrew wskazaniom Wnioskodawczyni, dokumentu tego nie można uznać za tożsamy ze wskazanym przez ustawodawcę "imiennym biletem okresowym".

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera ustawowej definicji "imiennego biletu okresowego". Jednakże istotnym elementem tego określenia jest słowo "bilet". Zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego Wydawnictwo Naukowe PWN Wydanie VII zmienione i poprawione, 1992 tom I str. 165: "bilet" to kartka z odpowiednim nadrukiem wydającej ją instytucji będąca dowodem uiszczenia opłaty przez nabywcę uprawniająca do określonej, zwykle jednorazowej usługi np.: bilet miesięczny, okresowy.

Skoro "bilet" uprawnia do usługi, to musi być nabyty przed skorzystaniem z niej. A z przedstawionego stanu faktycznego wynika że jest to faktura za przejazdy. za dany miesiąc. Z tego też względu brak podstaw do uznania wskazanego przez wnioskodawcę dokumentu za "imienny bilet okresowy".

Zatem ponoszone przez Wnioskodawczynię koszty związane z dojazdem do pracy na trasie P... - W... - P... nie mogą być uwzględnione w zeznaniu podatkowym, ponieważ nie został spełniony warunek określony w art. 22 ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.