IPPB2/415-505/11-2/AK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 25 maja 2011 r. (data wpływu 30 maja 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie przychodów z innych źródeł - jest prawidłowe.

W dniu 30 maja 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie przychodów z innych źródeł.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka G. Sp. z o.o. zajmuje się sprzedażą elementów instalacji cieplnej i zimnej wody z tworzyw sztucznych. W 2004 r., wraz z mężem Wnioskodawczyni wprowadziła się do nowo wybudowanego domu jednorodzinnego, w którym instalację centralnego ogrzewania wykonano z produktów wyżej wymienionej firmy. W 2010 r. w domu nastąpiła awaria centralnego ogrzewania, w wyniku czego doszło do istotnych strat. Przyczyną awarii okazały się użyte przy instalacji wadliwe rury wielowarstwowe wprowadzone przez Spółkę G. sp. z o.o. do obrotu, co uznali eksperci Spółki w trybie reklamacji zgodnej z przepisami rękojmi ustanowionej w kodeksie cywilnym i opisanej w ustawie o szczególnych warunkach sprzedaży konsumenckiej.

Reklamacja Wnioskodawczyni uznana została przez ww. firmę za zasadną i zaproponowano małżonkom wypłatę rekompensaty poniesionych kosztów demontażu wadliwej instalacji i wykonania nowej wolnej od wad oraz odtworzenie stanu pierwotnego domu w oparciu o kosztorys sporządzony przez rzeczoznawcę spółki. Spółka podpisując z Wnioskodawczynią i jej mężem ugodę dotyczącą zakresu robót określonych kosztorysem oraz wysokości rekompensaty wynikającej z tego kosztorysu (za demontaż starej, montaż nowej instalacji oraz odtworzenie stanu pierwotnego domu) poinformowała małżonków o konieczności, ich zdaniem, wystawienia informacji do Urzędu Skarbowego w formie PIT-8C. Małżonkowie jako osoby pokrzywdzone - klienci firmy - stoją na stanowisku, iż otrzymana kwota rekompensaty nie stanowi dla nich przychodu, ponieważ nie spełnia definicji przychodów, o których mowa w art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zasadne jest odwołanie się w tym miejscu do treści przepisu art. 8 ustawy z dnia 27 lipca 2002 r. o szczególnych warunkach sprzedaży konsumenckiej oraz o zmianie kodeksu cywilnego. Zgodnie z brzmieniem przytoczonego artykułu, jeżeli towar jest niezgodny z umową, kupujący może żądać doprowadzenia go do stanu zgodnego z umową przez nieodpłatną naprawę, chyba że naprawa lub wymiana są niemożliwe lub wymagają nadmiernych kosztów. Przy ocenie nadmierności kosztów uwzględnia się wartość towaru zgodnego z umową oraz rodzaj i stopień stwierdzonej niezgodności, a także bierze się pod uwagę niedogodności, na jakie naraziłby kupującego inny sposób zaspokojenia. Z treści ust. 2 art. 8 omawianej ustawy wynika, iż nieodpłatność naprawy i wymiany oznacza, że sprzedawca ma również obowiązek zwrotu kosztów poniesionych przez kupującego, w szczególności kosztów demontażu, dostarczenia, robocizny materiałów oraz ponownego zamontowania i uruchomienia.

W toku postępowania reklamacyjnego zostały przedstawione dokumenty potwierdzające nabycie produktów, zgłoszenie reklamacyjne wraz z opisaniem wad oraz została przeprowadzona przez rzeczoznawcę firmy wizja lokalna wraz z dokumentacją fotograficzną skutków awarii.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie

Czy kwota otrzymanej rekompensaty stanowi przychód podatkowy.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Wnioskodawczyni uważa, iż Spółka nie musi sporządzać i wysyłać PIT-8C, ponieważ otrzymane kwoty nie stanowią dla Wnioskodawczyni, jako osoby reklamującej przychodów. Są one tylko rekompensatą już poniesionych wydatków na wadliwe wyroby i odtworzenie stanu sprzed awarii. Ponieważ kwoty nie spełniają definicji przychodów o których mowa w art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych trudno uznać zasadność wystawa PIT-8C. Podobna sytuacja została opisana w interpretacji indywidualnej opublikowanej na stronie Ministerstwa Finansów, oznaczonej symbolem IPP2/415-671/09-5/MG z dnia 26 stycznia 2010 r. oraz ILPB2/475-864/10-2/JK z dnia 15 października 2010 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Na mocy art. 10 ust. 1 pkt 9 tej ustawy, źródłami przychodów są inne źródła. Natomiast stosownie do treści art. 20 ust. 1 wyżej powołanej ustawy, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nie należące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nie znajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

Sformułowanie "w szczególności" dowodzi, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ustawy. O przychodzie podatkowym z innych źródeł należy mówić w każdym przypadku, kiedy u podatnika wystąpią realne korzyści majątkowe.

W myśl art. 11 ust. 1 ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Dla celów podatkowych przez nieodpłatne świadczenie należy rozumieć te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne (tj. nie związane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu) przysporzenie majątku, mające konkretny wymiar finansowy.

W 2004 r., wraz z mężem Wnioskodawczyni wprowadziła się do nowo wybudowanego domu jednorodzinnego, w którym instalację centralnego ogrzewania wykonano z produktów Spółki zajmującej się sprzedażą elementów instalacji cieplnej i zimnej wody z tworzyw sztucznych. W 2010 r. w domu nastąpiła awaria centralnego ogrzewania, w wyniku czego doszło do istotnych strat. Przyczyną awarii okazały się użyte przy instalacji wadliwe rury wielowarstwowe wprowadzone przez Spółkę G. sp. z o.o. do obrotu, co uznali eksperci Spółki w trybie reklamacji zgodnej z przepisami rękojmi ustanowionej w kodeksie cywilnym i opisanej w ustawie o szczególnych warunkach sprzedaży konsumenckiej.

Reklamacja Wnioskodawczyni uznana została przez ww. firmę za zasadną i zaproponowano małżonkom wypłatę rekompensaty poniesionych kosztów demontażu wadliwej instalacji i wykonania nowej wolnej od wad oraz odtworzenie stanu pierwotnego domu w oparciu o kosztorys sporządzony przez rzeczoznawcę spółki, Spółka podpisując z Wnioskodawczyni i jej mężem ugodę dotyczącą zakresu robót określonych kosztorysem oraz wysokości rekompensaty wynikającej z tego kosztorysu (za demontaż starej, montaż nowej instalacji oraz odtworzenie stanu pierwotnego domu) poinformowała małżonków o konieczności, ich zdaniem, wystawienia informacji do Urzędu Skarbowego w formie PIT-8C. W toku postępowania reklamacyjnego zostały przedstawione dokumenty potwierdzające nabycie produktów, zgłoszenie reklamacyjne wraz z opisaniem wad oraz została przeprowadzona przez rzeczoznawcę firmy wizja lokalna wraz z dokumentacją fotograficzną skutków awarii.

Mając na uwadze powyższe, należy zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawczyni, iż otrzymana przez Nią kwota rekompensaty nie spełnia definicji przychodów, o których mowa w art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zasadne jest bowiem odwołanie się w tym miejscu do treści przepisu art. 8 powołanej przez Wnioskodawczynię ustawy z dnia 27 lipca 2002 r. o szczególnych warunkach sprzedaży konsumenckiej oraz o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U. z 2002 r. Nr 141, poz. 1176 z późn. zm.).

Zgodnie z brzmieniem ust. 1 art. 8 ww. ustawy, jeżeli towar konsumpcyjny jest niezgodny z umową, kupujący może żądać doprowadzenia go do stanu zgodnego z umową przez nieodpłatną naprawę albo wymianę na nowy, chyba że naprawa albo wymiana są niemożliwe lub wymagają nadmiernych kosztów. Przy ocenie nadmierności kosztów uwzględnia się wartość towaru zgodnego z umową oraz rodzaj i stopień stwierdzonej niezgodności, a także bierze się pod uwagę niedogodności, na jakie naraziłby kupującego inny sposób zaspokojenia.

Z treści ust. 2 art. 8 omawianej ustawy wynika, iż nieodpłatność naprawy i wymiany w rozumieniu ust. 1 oznacza, że sprzedawca ma również obowiązek zwrotu kosztów poniesionych przez kupującego, w szczególności kosztów demontażu, dostarczenia, robocizny, materiałów oraz ponownego zamontowania i uruchomienia.

Opierając się o powołane przez Wnioskodawczynię przepisy ustawy o szczególnych warunkach sprzedaży konsumenckiej oraz o zmianie Kodeksu cywilnego stwierdzić należy, iż otrzymana kwota stanowiąca rekompensatę poniesionych wydatków na wadliwe wyroby i odtworzenie stanu sprzed awarii nie może być traktowana jako przysporzenie w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wobec powyższego na Spółce wypłacającej rekompensatę nie ciążą obowiązki związane ze sporządzaniem i przesłaniem Wnioskodawczyni i właściwemu urzędowi skarbowemu informacji PIT-8C.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawczynię interpretacji indywidualnych, należy stwierdzić, iż wydane one zostały w indywidualnej sprawie i nie mają zastosowania w przedmiotowej sprawie.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku ul.1-ego Maja 10, 09-402 Płock.