IPPB2/415-456/09-2/LK - Zasady dokumentowania własności używanego przez pracownika sprzętu.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Państwa przedstawione we wniosku z dnia 3 lipca 2009 r. (data wpływu 7 lipca 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie właściwego udokumentowania możliwości skorzystania ze zwolnieni przedmiotowego - jest nieprawidłowe.

W dniu 7 lipca 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie właściwego udokumentowania możliwości skorzystania ze zwolnienia przedmiotowego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca wypłaca pracownikom ekwiwalent pieniężny z tytułu używania własnego sprzętu. Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolne od podatku dochodowego są ekwiwalenty pieniężne za używane przez pracowników przy wykonywaniu pracy narzędzia, materiały lub sprzęt, stanowiące ich własność.

W grupie pracowników otrzymujących ekwiwalent są listonosze, którzy używają własnych rowerów do celów służbowych.

Występują przypadki, że używane rowery są stare, zostały zakupione wiele lat temu - i listonosze nie posiadają dowodów zakupu w postaci faktury, rachunku czy umowy sprzedaży. Pracownicy Ci twierdzą, iż oświadczenie, że rower stanowi ich własność jest wystarczające do uzyskania zwolnienia przedmiotowego z art. 21 ust. 1 pkt 13 ustawy podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy oświadczenie pracownika, że sprzęt (rower) stanowi jego własność jest wystarczającym dowodem do zastosowania zwolnienia przedmiotowego zgodnie z pkt 13 ust. 1 art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy możliwość objęcia zwolnieniem od podatku dochodowego pieniężnego ekwiwalentu, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wymaga prawidłowego udokumentowania własności używanych przez pracownika narzędzi. Dokumentami takimi są faktura czy umowa sprzedaży potwierdzające zakup narzędzia. Tym samym własności nie można potwierdzić jedynie oświadczeniem pracownika. Konsekwencją nieudokumentowania własności roweru jest opodatkowanie wypłacanego pracownikowi przez Wnioskodawcę ekwiwalentu pieniężnego podatkiem dochodowym jako części wynagrodzenia za pracę.

(Decyzja Izby Skarbowej we Wrocławiu w sprawie interpretacji prawa podatkowego PD II 413/159/05 z dnia 21 lipca 2005 r.).

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c ustawy oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Zgodnie z przepisem art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są ekwiwalenty pieniężne za używane przez pracowników przy wykonywaniu pracy narzędzia, materiały lub sprzęt, stanowiące ich własność.

Za sprzęt uważa się "każdy przedmiot, rzecz, urządzenie o charakterze użytkowym" (Słownik współczesny języka polskiego Warszawa 1998., t. 2, str. 344).

Jak wynika z gramatycznej wykładni powołanego przepisu, przedmiotowe zwolnienie podatkowe ma zastosowanie wówczas, gdy spełnione są łącznie następujące warunki:

Wykonując swoje obowiązki płatnik winien wykazać, że wypłacenie ekwiwalentu było następstwem wykorzystania przez pracownika własnego sprzętu, narzędzi lub materiału na potrzeby pracodawcy. Możliwość objęcia zwolnieniem od podatku dochodowego pieniężnego ekwiwalentu, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 13 ustaw o podatku dochodowym od osób fizycznych, wymaga udokumentowania własności używanego przez pracownika sprzętu.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie reguluje szczególnych zasad udokumentowania własności używanego przez pracownika sprzętu. Z tych względów wszystko co może przyczynić się do wyjaśnienia tytułu własności sprzętu, a nie jest sprzeczne z prawem należy uznać, (jak w niniejszym przypadku złożone oświadczenie przez pracownika, że sprzęt - rower jest własnością pracownika), jako dokument, który uprawnia do skorzystania ze zwolnienia wynikającego z art. 21 ust. 1 pkt 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę decyzji organów podatkowych oraz przywołanego wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego - wskazać należy, iż orzeczenia te dotyczą tylko konkretnych, indywidualnych spraw, jak również powołany wyrok dotyczy konkretnej sprawy stron osądzonych w określonym stanie faktycznym i w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące. Natomiast Organy podatkowe mimo, że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów podatkowych, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, iż nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.