IPPB2/415-452/12-2/MK - Określenie skutków podatkowych w ujęciu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w związku z uczestnictwem pracowników spółki w programie motywacyjnym organizowanym przez podmiot zagraniczny z siedzibą w Szwajcarii.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 8 maja 2012 r. (data wpływu 15 maja 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych związanych z uczestnictwem pracowników Wnioskodawcy w programie motywacyjnym organizowanym przez podmiot zagraniczny mający siedzibę w Szwajcarii oraz ciążących na spółce z tego tytułu obowiązkach płatnika - jest prawidłowe.

W dniu 15 maja 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowym od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych związanych z uczestnictwem pracowników Wnioskodawcy w programie motywacyjnym organizowanym przez podmiot zagraniczny mający siedzibę w Szwajcarii oraz ciążących na spółce z tego tytułu obowiązkach płatnika.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

D. jest producentem i dostawcą tworzyw sztucznych i produktów chemicznych sprzedawanych różnorodnym gałęziom przemysłu, w tym motoryzacyjnego, budowlanego, elektronicznego, urządzeń, opakowań i innych. Spółka należy do grupy spółek koncernu D.

W celu zwiększenia motywacji i lojalności pracowników Spółka przystąpiła do programu motywacyjnego pod nazwą "E." (dalej "Plan"), organizowanego przez D. E. GmbH z siedzibą w Szwajcarii.

W ramach Planu spółki z grupy D. uiszczają składki, na podstawie których pracownikowi po zakończeniu stosunku pracy ze Spółką jest wypłacona odpowiednia kwota.

Zgodnie z zasadami Planu, warunkiem przystąpienia do niego przez pracownika D. jest łączne spełnienie niżej wymienionych warunków:

* zatrudnienie na pełny etat w spółce z grupy D. położonej w jednym z krajów Europy Wschodniej,

* brak ustalonego prawa do przejścia na emeryturę,

* okres zatrudnienia w Spółce wynoszący co najmniej rok.

Plan jest administrowany przez D. E. GmbH, natomiast zarządza nim specjalnie do tego powołany fundusz powierniczy T. (dalej "T.") z siedzibą na wyspie J.

Dla każdego z pracowników, którzy przystąpili do Planu prowadzony jest specjalny rachunek, na którym przez cały okres zatrudnienia kumulowane są corocznie uzyskiwane określone środki pieniężne (dalej "Składki"). Środki zgromadzone na przedmiotowym rachunku mogą być wypłacone dopiero w przypadku zakończenia przez pracownika stosunku pracy ze Spółką, tj. po przejściu na emeryturę lub w przypadku odejścia z firmy.

Koszty Składek uiszczanych w ramach Planu ponoszone są przez D.E. GmbH, jednak raz na rok suma kosztów wszystkich Składek poniesionych na rzecz pracowników Spółki jest refakturowana na D. poprzez wystawienie jednej zbiorczej faktury.

Wysokość Składki, która powiększa środki zgromadzone w ramach Planu, stanowi iloczyn rocznego wynagrodzenia pracownika zwiększonego o ewentualne premie oraz określonej w Planie stawki procentowej zależnej od stażu pracy. Następnie otrzymana w ten sposób kwota za dany rok jest powiększana o wartość zwrotu z jej inwestycji w instrumenty rynku pieniężnego (m.in. w fundusze inwestycyjne) realizowanej przez T. W momencie zakończenia stosunku pracy pracownik otrzymuje kwotę stanowiącą sumę zgromadzonych środków, ustaloną według wyżej opisanego schematu, za okres, w którym był uczestnikiem Planu. W konsekwencji, wartość świadczeń wypłacanych w ramach Planu zależy od wielu czynników zewnętrznych m.in. stóp zwrotu z inwestycji, w których zgromadzony kapitał został ulokowany.

Ewidencja kwot na ww. specjalnych rachunkach jest prowadzona w euro, jednak w zdecydowanej większości przypadków wypłata świadczeń następuje w PLN. W związku z tym przed wypłaceniem, kwoty są przeliczane na PLN po kursie obowiązującym w transakcjach dokonywanych wewnątrz koncernu D.

Umowa o przystąpienie do Planu jest zawierana bezpośrednio pomiędzy każdym z pracowników a T., z pominięciem zaangażowania Spółki. Zgodnie z zasadami Planu, D. dokonuje wypłaty z Planu w imieniu spółki zagranicznej, a następnie refakturuje całość kwoty na D. E. GmbH. W konsekwencji, D. pełni więc jedynie rolę pośrednika w dokonywaniu płatności, bo całość kosztów związanych z wypłatą świadczeń na rzecz pracowników jest następnie refakturowana na D. Eu. GmbH, która z kolei dokonuje refaktury przedmiotowych kosztów na T.

Z tytułu uczestnictwa w Planie Spółka wypłaciła oraz ma wypłacać byłym pracownikom wyżej opisane świadczenia pieniężne.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Zdaniem Wnioskodawcy,

Ad. 1.

Zdaniem Spółki ze względu na fakt, iż koszt ten jest ponoszony zbiorczo (D. E. GmbH wystawia na Spółkę jedną fakturę za wszystkie Składki uiszczone na rzecz wszystkich pracowników D.) Spółka nie jest w stanie przypisać poszczególnych kosztów do poszczególnych pracowników. W konsekwencji, kalkulacja wielkości Składki przypadającej na każdego z pracowników w momencie uregulowania przez Spółkę płatności wynikającej z przedmiotowej faktury zbiorczej nie jest możliwa.

Spółka stoi na stanowisku, że zapłata kosztów poniesionych przez D. E. GmbH na poczet uczestnictwa pracowników w Planie, nie powoduje powstania obowiązku obliczenia i pobrania przez Spółkę p.d.o.f. w momencie ich uiszczania.

Spółka pragnie ponadto podkreślić, iż koszty zapłaconych Składek nie powinny stanowić przysporzenia dla pracowników, gdyż prawo do dysponowania nimi zostało odroczone dopiero do chwili zakończenia stosunku pracy ze Spółką. Przed tym dniem pracownicy nie są uprawnieni do korzystania ze środków zgromadzonych w ramach Planu. W związku z tym, kwoty Składek nie stanowią dla pracowników przychodu, a w związku z tym na Spółce nie ciąży obowiązek doliczania kwot wypłaconych Składek do przychodu poszczególnych pracowników i w konsekwencji, opodatkowania Składek p.d.o.f. na zasadach ogólnych.

Wobec powyższego, zdaniem Spółki, nie ciąży na niej obowiązek obliczenia i pobrania p.d.o.f. z tytułu ponoszenia kosztów Składek uiszczanych w ramach Planu.

Ad. 2.

Spółka stoi na stanowisku, iż przychody uzyskane z tytułu wypłaty środków w imieniu T. przez byłych pracowników Spółki nie wynikają ze stosunku pracy, tj. stosunku prawnego, który łączył Spółkę z pracownikiem.

Spółka zauważa, że zgodnie z treścią art. 12 ust. 1 ustawy o p.d.o.f. za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. Przy czym, zgodnie z treścią art. 12 ust. 4 ustawy o p.d.o.f., za pracownika w rozumieniu ustawy uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy.

Użyty powyżej zwrot "w szczególności oznacza, że wymienione w art. 12 ust. 1 ustawy o p.d.o.f. kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia, a więc każda forma przysporzenia majątkowego (tzn. zarówno pieniężna, jak i niepieniężna) mająca swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy.

Jednak jeżeli jakiekolwiek świadczenia nie mają związku ze stosunkiem pracy (nie wynikają z niego), to nie mogą być uznane za przychody ze stosunku pracy. Forma prawna jaką jest stosunek pracy pomiędzy pracownikiem i pracodawcą oraz tytuł, z którego pracownik otrzymuje różnego rodzaju wypłaty i świadczenia za czynności wykonywane w ramach pracy, są tym samym kluczowymi elementami, od których uzależnione jest prawidłowe zakwalifikowanie danego przysporzenia majątkowego jako przychodu ze stosunku pracy.

Spółka zwraca uwagę, iż w stanie faktycznym zostało wskazane, iż świadczenia w ramach Planu są realizowane przez T., które nie jest związane z pracownikami Spółki stosunkiem pracy (ani innym wymienionym w art. 12 ust. 4 ustawy o p.d.o.f.). Spółka wprawdzie należy razem z T. do tej samej grupy, jednak związki gospodarcze pomiędzy podmiotami nie są wystarczającą podstawą do uznania, że wartości lub prawa uzyskiwane od podmiotu zagranicznego są świadczeniami ze stosunku pracy zawartego i realizowanego ze Spółką.

Co prawda to Spółka dokonuje wypłat przedmiotowych świadczeń na rzecz byłych pracowników, którzy kończą stosunek pracy ze Spółką, jednak w rzeczywistości nie ponosi ich ekonomicznego ciężaru, gdyż jest on refakturowany na D. E GmbH, a następnie na T. Spółka pełni zatem jedynie funkcję wyłącznie pośrednika w wypłatach przedmiotowych świadczeń od podmiotów administrujących Planem do odbiorców świadczeń, czyli byłych pracowników D.

Tym samym, w ocenie Spółki, nie zachodzi obowiązek obliczenia i pobrania podatku przez Spółkę, od tak uzyskanego przez byłego pracownika przysporzenia majątkowego. Nie dochodzi bowiem w tym przypadku, do spełnienia warunku, jakim jest wypłata świadczeń ze stosunku pracy (lub innego wymienianego w art. 12 ust. 4 ustawy o p.d.o.f.) przez zakład pracy konieczna do tego, aby Spółkę, w świetle art. 31 ustawy o p.d.o.f. uznać za płatnika.

Spółka podkreśla, że wyżej przedstawione stanowisko jest zbieżne z poglądami Naczelnego Sądu Administracyjnego (dalej "NSA"). W wyroku z dnia 27 kwietnia 2011 r. (sygn. akt. II FSK 1410/10), na gruncie stanu faktycznego, dotyczącego opodatkowania uczestnictwa pracowników polskiej spółki w planach opcyjnych i akcyjnych zorganizowanych przez brytyjską spółkę z grupy, NSA stwierdził, że przychodów tych nie należy kwalifikować do przychodów ze stosunku pracy. W ocenie NSA art. 12 ust. 1 ustawy o p.d.o.f. ustawodawca nie użył sformułowań w rodzaju: "przychody związane ze stosunkiem pracy, towarzyszące stosunkowi pracy, osiągnięte przy okazji stosunku pracy, które uzasadniałyby uznanie przychodów uzyskanych w związku z realizacją planu motywacyjnego, prowadzonego przez podmioty należące do tej samej grupy kapitałowej co pracodawca, za przychody, co do których pracodawca pełniłby rolę płatnika. NSA dodał, że jeżeli osoba fizyczna uczestniczy w określonym stosunku pracy i osiągnie przychód pozostający w jakimś związku faktycznym z wykonywaniem pracy, ale nie stanowiący przychodu ze stosunku prawnego w postaci stosunku pracy, to nie będzie to przychód, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o p.d.o.f. Ponadto, NSA podkreślił, że na ww. ocenę nie ma wpływu fakt finansowania przez polską spółkę kosztów uczestnictwa pracowników w programie.

Analogiczny pogląd został wyrażony przez:

* NSA w wyroku z dnia 27 kwietnia 2011 r. (sygn. akt II FSK 1655/10);

* WSA w wyroku z dnia 29 sierpnia 2011 r. (sygn. akt III SA/Wa 522/11);

* w interpretacji indywidualnej z dnia 18 stycznia 2012 r. wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi (sygn. IPTPB1/415-247/11-3/DS).

Wobec powyższego, zdaniem Spółki, nie ciąży na niej obowiązek obliczenia i pobrania p.d.o.f. z tytułu wypłat świadczeń pieniężnych na rzecz byłych pracowników w związku z ich uczestnictwem w Planie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Końcowo - odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę we wniosku orzeczeń Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego oraz interpretacji organów podatkowych wskazać należy, iż orzeczenia te dotyczą tylko konkretnych, indywidualnych spraw, podatników w określonym stanie faktycznym i w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące. Natomiast Organy podatkowe mimo, że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami innych organów podatkowych, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, iż nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.