IPPB2/415-40/07-2/AZ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 23 lipca 2007 r. (data wpływu 25 lipca 2007 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania ekwiwalentu pieniężnego wypłacanego zawodnikom za pranie odzieży sportowej oraz za dożywianie w dniach odbywających się treningów i zawodów - jest nieprawidłowe.

W dniu 25 lipca 2007 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie wypłaty ekwiwalentu pieniężnego.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Jesteście Państwo stowarzyszeniem kultury fizycznej, zarejestrowanym w ewidencji prowadzonej przez XXX, którego statut nie przewiduje prowadzenia działalności gospodarczej. Stowarzyszenie Wasze posiada numer identyfikacji podatkowej i jest zarejestrowane jako czynny podatnik VAT. W czerwcu bieżącego roku drużyna piłki nożnej seniorów wywalczyła awans do wyższej klasy rozgrywkowej (IV).

W związku ze zmianą uwarunkowań organizacyjno - ekonomicznych udziału we współzawodnictwie sportowym na tym szczeblu planują Państwo jak płatnik:

* wypłacać ekwiwalent pieniężny zawodnikom na dożywianie w dniach odbywających się treningów i zawodów (np. 30,00 zł dziennie),

* wypłacać ekwiwalent pieniężny zawodnikom za pranie strojów sportowych: treningowych i meczowych (np. 150,00 zł miesięcznie).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Zdaniem wnioskodawcy art. 21 ust. 1 pkt 11 i 11a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) przyznaje zwolnienie od podatku wartości otrzymanych świadczeń rzeczowych wynikających z zasad bezpieczeństwa i higieny pracy. W 2005 r. rozszerzono to zwolnienie na świadczenia rzeczowe i ekwiwalenty za te świadczenia wynikające z zasad BHP.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Ad. 1

Zgodnie z art. 13 pkt 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), w brzmieniu obowiązującym w 2007 r., za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody z osobiście wykonywanej działalności artystycznej, literackiej, naukowej, trenerskiej, oświatowej i publicystycznej, w tym z tytułu udziału w konkursach z dziedziny nauki, kultury i sztuki oraz dziennikarstwa, jak również przychody z uprawiania sportu, stypendia sportowe przyznawane na podstawie odrębnych przepisów oraz przychody sędziów z tytułu prowadzenia zawodów sportowych.

Ustawa z dnia 18 stycznia 1996 r. o kulturze fizycznej (tekst jedn. Dz. U. z 2001 r. Nr 81, poz. 889 z późn. zm.) definiując najważniejsze pojęcia związane ze sportem, precyzuje zakres tej kategorii przychodów. W świetle przepisów ww. ustawy sport jest formą aktywności człowieka, mającą na celu doskonalenie jego sił psychofizycznych, indywidualnie lub zbiorowo, według reguł umownych, natomiast zawodnikiem jest osoba uprawiająca amatorsko albo profesjonalnie określoną dyscyplinę sportu i uczestniczącą we współzawodnictwie sportowym.

Cytowana ustawa odróżnia pojęcie sportu wyczynowego od sportu profesjonalnego. Sport wyczynowy jest formą działalności człowieka, podejmowaną dobrowolnie, w drodze rywalizacji, dla uzyskania maksymalnych wyników sportowych, natomiast sport profesjonalny jest rodzajem sportu wyczynowego, uprawianym w celach zarobkowych.

Mając na uwadze powyższe definicje należy stwierdzić, iż ww. ustawa z dnia 18 stycznia 1996 r. o kulturze fizycznej za przychody z uprawiania sportu uznaje nie tylko przychody ze sportu profesjonalnego (uprawianego w celach zarobkowych), ale każde przychody otrzymywane przez zawodników, o ile pozostają one w związku z uprawianą dyscypliną sportową.

Przychody z uprawiania sporu pochodzą albo z działalności wykonywanej osobiści - sportowcy amatorzy, albo z pracy - sportowcy zawodowi.

W myśl art. 9 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) stanowi, iż opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zwolnienie przewidziane w art. 21 ust. 1 pkt 11 i 11a ustawy ma zastosowanie do świadczeń rzeczowych i ekwiwalentów za te świadczenia, przysługujących na podstawie przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy, jeżeli zasady ich przyznawania wynikają z odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw oraz świadczeń rzeczowych i ekwiwalentów za te świadczenia, wynikających z zasad bezpieczeństwa i higieny pracy, w tym ze względu na szczególne warunki i charakter pełnionej służby, przysługujących osobom pozostającym w stosunku służbowym, przyznane na podstawie odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw.

Przepisy o bezpieczeństwie i higienie pracy, do których odwołuje się przedmiotowe zwolnienie to przede wszystkim przepisy zawarte w dziale X ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.).

Z regulacji zawartych w tym dziale wynika, że pracodawca ma obowiązek nieodpłatnego zapewnienia pracownikom odzieży i obuwia roboczego, spełniających wymagania określone w Polskich Normach, jeżeli odzież własna może ulec zniszczeniu lub znacznemu zabrudzeniu oraz ze względu na wymagania technologiczne, sanitarne lub bezpieczeństwa i higieny pracy (art. 237 tiret 7 § 1 Kodeksu pracy).

Jednocześnie przewidziano, że pracodawca może ustalić stanowiska, na których pracownicy za ich zgodą, będą używali własnej odzieży i obuwia roboczego, spełniającego wymogi bezpieczeństwa i higieny pracy. Wówczas pracownikowi, który wyrazi zgodę na używanie własnej odzieży oraz obuwia roboczego, pracodawca wypłaca ekwiwalent pieniężny. Zgodnie z art. 237 tiret 7 § 4 Kodeksu pracy wypłata tego ekwiwalentu powinna nastąpić w wysokości uwzględniającej ceny odzieży i obuwia roboczego.

Dla pracowników, którzy sami piorą swoją odzież roboczą, w myśl art. 237 tiret 9 § 3 Kodeksu pracy, możliwa jest wypłata ekwiwalentu, jeżeli zakład pracy nie ma możliwości zorganizowania prania odzieży roboczej.

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, iż przepisy Kodeksu pracy oraz przepisy art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie przewidują możliwości zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych wypłacanych zawodnikom piłki nożnej ekwiwalentów za konserwację sprzętu sportowego (pranie odzieży sportowej).

Określone w powyższych przepisach zasady przyznawania ekwiwalentów pieniężnych za pranie odzieży, dotyczą tylko odzieży roboczej, a nie odzieży sportowej.

Ustosunkowując się do kwestii zwolnienia z opodatkowania ekwiwalentu pieniężnego wypłacanego zawodnikom na dożywianie w dniach odbywających się treningów i zawodów stwierdzam co następuje.

Przepisy art. 232 Kodeksu pracy stanowią, iż pracodawca jest obowiązany zapewnić pracownikom zatrudnionym w warunkach szczególnie uciążliwych, nieodpłatnie, odpowiednie posiłki i napoje, jeżeli jest to niezbędne ze względów profilaktycznych.

Zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 28 maja 1996 r. w sprawie profilaktycznych posiłków i napojów (Dz. U. Nr 60, poz. 279), zakres obowiązków pracodawcy związany z zapewnieniem tego rodzaju świadczeń uzależniony został od uciążliwości pracy pracownika, np. wielkości wysiłku fizycznego, temperatury czy miejsca wykonywania pracy.

Jeżeli warunki pracy pracownika spełniać będą kryteria określone w rozporządzeniu, wówczas pracodawca powinien zapewnić pracownikom:

Należy jednak podkreślić, że "obowiązek zapewnienia pracownikom posiłków i napojów profilaktycznych dotyczy tylko tych pracowników wykonujących pracę związaną z wysiłkiem fizycznym, którzy są zatrudnieni na stanowiskach określonych w trybie § 5 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 28 maja 1996 r. w sprawie profilaktycznych posiłków i napojów.

W myśl § 5 stanowiska pracy, na których zatrudnieni pracownicy powinni otrzymywać posiłki i napoje, oraz szczegółowe zasady ich wydawania, a także warunki uzasadniające zapewnienie posiłków w sposób, o którym mowa w § 2 ust. 2, ustala pracodawca w porozumieniu z zakładowymi organizacjami związkowymi, a jeżeli u danego pracodawcy nie działa zakładowa organizacja związkowa - pracodawca po uzyskaniu opinii przedstawicieli pracowników.

Należy także zauważyć, iż stosownie do § 8 ww. rozporządzenia pracownikom nie przysługuje ekwiwalent pieniężny za posiłki i napoje. Tym samym, gdyby dokonano wypłaty ekwiwalentu w zamian za posiłki i napoje to stanowiły by one przychód pracowników.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, iż powołane przepisy nie przewidują zastąpienia posiłków ekwiwalentem pieniężnym. Dlatego w przypadku wypłacenia ekwiwalentu w zamian za posiłek, klub sportowy zobowiązany jest doliczyć jego wartość do pozostałych przychodów, naliczyć oraz pobrać zaliczkę na podatek dochodowy zarówno dla sportowców amatorów jak i sportowców zawodowych.

Biorąc powyższe pod uwagę, bez względu na rodzaj stosunku łączącego zawodników z klubem wypłacane ekwiwalenty podlegają opodatkowaniu.

Jeżeli mamy do czynienia z działalności wykonywana osobiście od wypłat ekwiwalentów pieniężnych na dożywianie w dniach odbywania się treningów i zawodów a także za pranie strojów sportowych: treningowych i meczowych wypłacanych dla sportowców amatorów zgodnie z art. 41 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stowarzyszenie jako osoba prawna jest obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b), najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Stosownie do art. 41 ust. 1a ww. ustawy zaliczkę od dochodów, o których mowa w ust. 1, obliczoną w sposób określony w tym przepisie, zmniejsza się, z zastrzeżeniem art. 27b ust. 1 pkt 2 i ust. 2, o kwotę składki na ubezpieczenie zdrowotne pobranej przez płatnika, o którym mowa w ust. 1, zgodnie z przepisami o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych.

W myśl ust. 2 ww. artykułu płatnicy nie są obowiązani do poboru zaliczek od należności z tytułów, o których mowa w art. 13 pkt 2 i 8, jeżeli podatnik złoży oświadczenie, że wykonywane przez niego usługi wchodzą w zakres prowadzonej działalności gospodarczej, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3.

Natomiast w myśl art. 42 ust. 1 tej ustawy płatnicy, o których mowa w art. 41, przekazują kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki (podatek) - na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby.

W terminie do końca stycznia roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w art. 41, są obowiązani przesłać do urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby, roczne deklaracje (PIT-4R). Przepis art. 38 ust. 1b stosuje się odpowiednio (art. 41 ust. 1a ustawy).

Stosownie do ust. 2 tego artykułu w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w ust. 1, są obowiązani przesłać podatnikom, o których mowa:

Jeżeli płatnik zaprzestanie prowadzenia działalności przed końcem lutego roku następującego po roku podatkowym, płatnik przekazuje informacje, o których mowa w ust. 2, w terminie do dnia zaprzestania działalności (art. 41 ust. 3 ustawy).

Natomiast jeżeli zawodnicy zatrudnieni są na umowę o pracę, to zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy przychodami ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W myśl art. 31 ww. ustawy stowarzyszenie jako osoba prawna, jest obowiązane jako płatnik obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pacy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Z treści art. 32 ust. 1 ustawy - zaliczki, o których mowa w art. 31, za miesiące od stycznia do grudnia, z zastrzeżeniem ust. 1a, wynoszą:

Stosownie do art. 38 płatnicy, o których mowa w art. 31 i 33-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. 1a.

W myśl ust. 1a ustawy w terminie do końca stycznia roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w art. 31 i 33-35, są obowiązani przesłać do urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby, roczną deklarację, według ustalonego wzoru (PIT-4R).

W razie zaprzestania przez płatników, o których mowa w art. 31 i 33-35, prowadzenia działalności przed końcem stycznia roku następującego po roku podatkowym deklarację, o której mowa w ust. 1a, płatnik przekazuje w terminie do dnia zaprzestania tej działalności (ust. 1b)

Stosownie do art. 39 ust. 1 ustawy w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w art. 31, art. 33 i art. 35, w przypadku gdy nie dokonują rocznego obliczenia podatku, są obowiązani przekazać podatnikowi i urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika, a w przypadku podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych - imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru, z zastrzeżeniem ust. 5. Informację, o której mowa w zdaniu pierwszym, sporządza się również w przypadku dokonywania wypłaty świadczeń określonych w art. 21 ust. 1 pkt 46 i 74 (PIT-11).

Jeżeli natomiast obowiązek poboru przez płatników, o których mowa w art. 31, art. 33 i art. 35, zaliczek na podatek ustał w ciągu roku, płatnicy są zobowiązani sporządzić informację określoną w ust. 1 i przekazać ją podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika, lub urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych, w terminie do dnia 15 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrana została ostatnia zaliczka, z zastrzeżeniem ust. 5.

Ad. 2

Forma prowadzenia dokumentacji określona jest ustawa o rachunkowości. Stosownie bowiem do § 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 15 listopada 2001 r. w sprawie szczegółowych zasad rachunkowości dla niektórych jednostek nie będących spółkami handlowymi, nie prowadzących działalności gospodarczej (Dz. U. Nr 137, poz. 1539 z późn. zm.) przepisy rozporządzenia stosuje się do niektórych jednostek nie będacych spółkami handlowymi, jeżeli nie prowadzą działalności gospodarczej, a w szczególności do stowarzyszeń. Mając na uwadze § 2 ust. 1 stowarzyszenia prowadzą księgi rachunkowe, stosując odpowiednie przepisy o rachunkowości, z uwzględnieniem przepisów ust. 2 - 6.

Natomiast zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 29 września 1994 r., o rachunkowości (tekst jedn. Dz. U. z 2002 r. Nr 76, poz. 694 z późn. zm.) konta ksiąg pomocniczych prowadzi się m.in. dla rozrachunków z pracownikami, a w szczególności jako imienną ewidencję wynagrodzeń pracowników zapewniającą uzyskanie informacji, z całego okresu zatrudnienia.

Reasumując należy stwierdzić, iż wypłacane zawodnikom piłki nożnej ekwiwalenty pieniężne za pranie odzieży sportowej (strojów sportowych i meczowych) oraz za ekwiwalenty na dożywianie w dniach odbywających się treningów i zawodów podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych i od wypłaconych zawodnikom z tego tytułu świadczeń płatnik winien potrącić zaliczkę na podatek. Natomiast dla udokumentowania wypłacanych przez płatnika świadczeń, stowarzyszenie powinno prowadzić imienną ewidencję pracowników.

Interpretacja dotyczy przedstawionego zdarzenia przyszłego i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Wniosek z dnia 23 lipca 2007 r. (data wpływu 25 lipca 2007 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczy:

* 1 stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych

* 1 stanu faktycznego w podatku VAT

natomiast opłata została uiszczona w kwocie 300,00 zł tj. w wysokości odpowiadającej 4 stanom faktycznym.

Z uwagi na powyższe dodatkowa opłata dokonana w dniu 23 lipca 2007 r. w wysokości 150,00 zł - zostanie zwrócona zgodnie z § 18 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 29 czerwca 2006 r. w sprawie gospodarki finansowej jednostek budżetowych, zakładów budżetowych i gospodarstw pomocniczych oraz trybu postępowania przy przekształceniu w inną formę organizacyjno - prawną (Dz. U. Nr 116, poz. 783), na wskazany przez Klub rachunek bankowy: XXX

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku ul.1-ego Maja 10, 09-402 Płock.