IPPB2/415-372/14-2/LS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 7 marca 2014 r. (data wpływu 16 maja 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie przychodów ze stosunku pracy oraz ujęcia ich w informacji PIT-11 - jest nieprawidłowe.

W dniu 16 maja 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie przychodów ze stosunku pracy oraz ujęcia ich w informacji PIT-11.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W grudniu 2013 r. została podpisana urnowa za porozumieniem stron o rozwiązaniu stosunku pracy. W umowie tej uwzględniono odprawę stanowiącą 5-krotność wynagrodzenia miesięcznego (za miesiące od stycznia 2014 do maja 2014 r.) oraz ekwiwalent za zaległe dni urlopowe.

W grudniu pracodawca przelał należne wynagrodzenie za grudzień, które pracownik otrzymał 30.12.2013. W innym terminie grudniowym pracodawca polecił przelew za odprawę i ekwiwalent, co zostało zaksięgowane na koncie pracownika 2 stycznia 2014 r.

Przesłany przez pracodawcę PIT-11 za rok 2013 traktuje środki otrzymane przez pracownika w 2014 r. jako przychód za rok 2013.

Pracownik zwrócił się do pracodawcy z prośbą o korektę otrzymanego PIT-11, powołując się na zapisy art. 11 u.p.d.o.f. oraz przesyłając wyciąg z konta potwierdzający, że środki do dyspozycji pracownika pojawiły się dopiero 2,01.2014 r. Pracodawca, mimo to, nie poprawił rozliczenia PIT-11, powołując się na art. 86 § 1 i 3 Kodeksu Pracy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

1. Czy w związku z faktem, w świetle art. 11 u.p.d.o.f. środki, które pracownik otrzymał w 2014 powinny być rozliczone w 2014 r.

2. Czy pracodawca powinien poprawić PIT-11 i skierowany do pracownika.

Zdaniem Wnioskodawcy.

Powołując się na zapisy art. 11 u.p.d.o.f., wnioskodawca (pracownik) twierdzi, że z uwagi na fakt, że środki zostały mu udostępnione dopiero 2-go dnia stycznia 2014 r., rozliczyć je powinien w rozliczeniu za rok 2014.

Zapisy art. 11 u.p.d.o.f. jednoznacznie wskazują na konieczność rozliczenia się podatnika w roku kiedy środki postawiono mu do dyspozycji. Określenie "postawienie do dyspozycji" oznacza, iż pracownik uzyskał wynagrodzenie do swojej dyspozycji. Wskazać należy, że zgodnie z definicją słownikową mieć coś do dyspozycji oznacza mieć możność posługiwania się, rozporządzania czymś w danej chwili. Pracownik nie dysponował w roku 2013 środkami stanowiącymi odprawę i ekwiwalent urlopowy, stąd rozliczenie tej kwoty powinno nastąpić w 2015 r. Tożsamą wykładnię tego przepisu zastosował WSA w Szczecinie z 22 listopada 2007 r. (I SA/Sz 538/07).

W opinii wnioskodawcy postawienie przez pracodawcę wynagrodzenia do dyspozycji pracownikowi jest spełnione dopiero w momencie w którym środki te faktycznie znajdą się na koncie bankowym pracownika. Chodzi więc o to aby doprowadzić do faktycznego postawienia pracownikowi do dyspozycji a nie jedynie rozpocząć proces takiego udostępniania.

Zapisy art. 86 § 1 i 3 Kodeksu Pracy, które wskazał pracodawca, nie określają w tak jednoznaczny sposób jak art. 11 u.p.d.o.f., w jakim roku środki te powinny być uznane jako przychód. Pracodawca zatrudniający do 20 osób, nie posiada też oddzielnych zapisów Regulaminu Pracy, które oddzielnie regulowałyby tę kwestię.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Natomiast stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy podatkowej, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zauważyć należy, iż stosownie do art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Z kolei, w myśl art. 86 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn.: Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.), miejscem spełnienia świadczenia wypłaty wynagrodzenia za pracę co do zasady jest siedziba pracodawcy. Art. 86 § 3 wyżej powołanej ustawy stanowi, iż obowiązek wypłacenia wynagrodzenia może być spełniony w inny sposób niż do rąk pracownika, jeżeli tak stanowi układ zbiorowy pracy lub pracownik uprzednio wyrazi na to zgodę na piśmie.

Ten przepis ustanawia więc zasadę wypłaty wynagrodzenia w gotówce. Sposobami wypłaty wynagrodzenia pieniężnego, które mogą zostać wprowadzone w układzie zbiorowym lub za zgodą pracownika są: przekaz pocztowy i przelew na konto pracownika. Forma, w jakiej pracownik otrzyma wynagrodzenie jest więc zależna wyłącznie od jego decyzji. Zasadny zatem będzie pogląd, iż za moment uzyskania przychodu ze stosunku pracy należy przyjąć moment wypłaty (obciążenia rachunku), a nie dzień, w którym wynagrodzenie wpłynie na rachunek pracownika.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że w grudniu 2013 r. została podpisana umowa za porozumieniem stron o rozwiązaniu stosunku pracy. W umowie tej uwzględniono odprawę stanowiącą 5-krotność wynagrodzenia miesięcznego (za miesiące od stycznia 2014 do maja 2014 r.) oraz ekwiwalent za zaległe dni urlopowe. W grudniu pracodawca przelał należne wynagrodzenie za grudzień, które pracownik otrzymał 30.12.2013. W innym terminie grudniowym pracodawca polecił przelew za odprawę i ekwiwalent, co zostało zaksięgowane na koncie pracownika 2 stycznia 2014 r. Przesłany przez pracodawcę PIT-11 za rok 2013 traktuje środki otrzymane przez pracownika w 2014 r. jako przychód za rok 2013.

Mając powyższe na uwadze, należy stwierdzić, że jeżeli obciążenie (uznanie) rachunku bankowego pracodawcy nastąpiło w grudniu 2013 r., suma pieniężna przysługująca Wnioskodawcy tytułem odprawy i ekwiwalentu za zaległe dni urlopowe stanowi przychód roku 2013 i podlega opodatkowaniu według zasad obowiązujących w tym roku.

Tym samym pracodawca, wypełniając określone w art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych obowiązki płatnika, postąpił prawidłowo zaliczając wypłaconą Wnioskodawcy odprawę i ekwiwalent za zległe dni urlopowe do przychodu uzyskanego w 2013 r. i dokonując obliczenia należnej zaliczki na podatek dochodowy według stanu prawnego obowiązującego w 2013 r.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.