IPPB2/415-35/12/16-5/S/AK - Zastosowanie zwolnienia przedmiotowego w podatku dochodowym od osób fizycznych.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) oraz § 5 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów, uwzględniając prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie sygn. akt III SA/Wa 2107/12 z dnia 25 stycznia 2013 r. (data wpływu 10 grudnia 2015 r.) stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku 13 stycznia 2012 r. (data wpływu 17 stycznia 2012 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia przedmiotowego - jest prawidłowe.

W dniu 17 stycznia 2012 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia przedmiotowego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi działalność bankową w rozumieniu ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej, Bank zamierza organizować akcje promocyjne mające na celu promocję sprzedaży następujących usług (produktów finansowych) świadczonych przez Bank: sprzedaży i użytkowania kart kredytowych, rachunków bankowych, kredytów oraz lokat terminowych.

Promocje będą adresowane do klientów Banku (przyszłych klientów) - osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej. Mechanizm funkcjonowania planowanych Promocji będzie polegał na przyznaniu nagrody każdemu klientowi, który dokona zakupu produktów finansowych wskazanych przez Bank. Oznacza to, iż uzyskanie nagrody nie będzie związane z elementem rywalizacji pomiędzy uczestnikami Promocji, ani też losowości. Szczegółowe zasady Promocji oraz okres jej trwania zostaną szczegółowo określone w regulaminie Promocji ogłoszonym przez Bank. Z tytułu zakupu jednej usługi (jednego produktu bankowego) klientowi będzie przysługiwało prawo do uzyskania tylko jednej nagrody.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Premie otrzymane przez klienta w ramach planowanych Promocji, stanowić będą sprzedaż premiową, o której mowa w art. 30 ust. 1 pkt 2 oraz art. 21 ust. 1 pkt 68 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy: w ocenie Banku Promocje prowadzone na zasadach opisanych w niniejszym wniosku, mające na celu zwiększenie sprzedaży usług Banku, spełniają warunki uznania ich za sprzedaż premiową w rozumieniu przepisów ustawy p.d.o.f. Tym samym, Premie uzyskiwane przez klientów Banku w związku z zakupem produktów finansowych objętych Promocjami stanowić będą nagrody o których mowa odpowiednio w art. 21 ust. 1 pkt 68 oraz art. 30 ust. 1 pkt 2 ustawy p.d.o.f.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 68 ustawy p.d.o.f. zwalnia się z podatku wartość wygranych w konkursach i grach organizowanych i emitowanych (ogłaszanych) przez środki masowego przekazu (prasa radio i telewizja) oraz konkursach z dziedziny nauki, kultury, sztuki, dziennikarstwa i sportu, a także nagród związanych ze sprzedażą premiową - jeżeli jednorazowa wartość tych wygranych lub nagród nie przekracza 760 PLN. Zwolnienie przedmiotowe o którym mowa powyżej od nagród związanych ze sprzedażą premiową nie dotyczy nagród otrzymanych przez podatnika (w ramach sprzedaży premiowej) w związku z prowadzoną przez niego pozarolniczą działalnością gospodarczą stanowiących przychód z tej działalności. Art. 30 ust. 1 pkt 2 ustawy p.d.o.f. stanowi natomiast, że od wartości nagród związanych ze sprzedażą premiową pobiera się podatek według stawki 10%.

Samo pojęcie sprzedaży premiowej nie zostało zdefiniowane w przepisach podatkowych, jednakże na gruncie orzecznictwa i doktryny prawa podatkowego upowszechnił się pogląd zgodnie z którym należy pod nim rozumieć umowę sprzedaży zawartą pomiędzy sprzedawcą a kupującym, połączoną z przyznaniem przez sprzedawcę premii kupującemu.

Stanowisko to zostało potwierdzone w licznych orzeczeniach sądów administracyjnych. Tytułem przykładu można tu wskazać uchwałę 7 sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 26 czerwca 2007 r., sygn. akt II FPS 5/06N, a także wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 17 października 2007 r., sygn. akt. I SA/Łd 859/07, w którym czytamy, co następuje: "pojęcie sprzedaży premiowej (...) składa się z dwóch wyrazów i oznacza sprzedaż, z którą związane jest przyznanie nagród. Sprzedaż jest pojęciem cywilistycznymi oznacza odstąpienie czegoś przez sprzedawcę na własność kupującego za określoną cenę. Termin "premia" oznacza natomiast nagrodę za coś, dodatkowe wynagrodzenie za wykonanie czegoś często mające zachęcić do czegoś osobę nagrodzoną. Wśród cech pozwalających odróżnić sprzedaż premiową od innych sprzedażowych akcji promocyjnych wymienia się w szczególności uatrakcyjnienie zakupu danych towarów lub usług jako cel promocji nagroda przysługuje każdemu kto dokona zakupu premiowanych towarów lub skorzysta z objętej promocją usługi - jej przyznanie nie jest uzależnione od przypadku (jak w grze losowej) lub rywalizacji (jak w konkursie) - istnieje tożsamość podmiotu dokonującego zakupu oraz podmiotu otrzymującego nagrodę.

Analiza planowanych przez Bank Promocji w kontekście powyższych uwag prowadzi do wniosku, że Promocje spełnią warunki do zaklasyfikowania ich jako sprzedaży premiowej. W szczególności Promocje te spełniają następujące założenia sprzedaży premiowej:

* celem planowanych Promocji jest uatrakcyjnienie sprzedaży usług znajdujących się w ofercie Banku,

* nagrodę otrzyma każdy klient który dopełni warunku nabycia objętej Promocją usługi z oferty Banku,

* nagroda zostanie przekazana tej samej osobie która skorzystała z usług Banku (dokonała zakupu usług Banku).

Jak zostało wskazane jedną z cech sprzedaży premiowej jest uatrakcyjnienie zakupu określonych towarów/usług. Przesłanka ta zdaniem Banku będzie spełniona w dyskutowanym stanie faktycznym. Nie budzi bowiem wątpliwości fakt, iż w analizowanej sytuacji celem Promocji będzie promowanie usług finansowych świadczonych przez Bank.

Kolejną cechą charakterystyczną sprzedaży premiowej jest okoliczność, że wyłącznym warunkiem przyznania nagrody jest zakup premiowanych towarów/usług. Odnosząc to do przypadku przedstawionego w niniejszym wniosku wskazać należy, ze w przypadku każdej z planowanych Promocji klient będzie uprawniony do otrzymania określonej nagrody w przypadku zakupu odpowiedniej usługi finansowej (produktu finansowego) Banku. Zauważyć przy tym należy, iż będzie to jedyny warunek uzyskania nagrody w ramach Promocji. Na marginesie warto dodać, iż ani w doktrynie ani tez w orzecznictwie nie budzi wątpliwości dopuszczalność organizacji sprzedaży premiowej zarówno w odniesieniu do tradycyjnej sprzedaży towarów jak i sprzedaży usług. Na dopuszczalność organizowania sprzedaży premiowej w przypadku sprzedaży usług wskazują wprost m.in. interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 17 maja 2011 r., nr ILPBI/415-189/11-4/IM, interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 5 października 2010 r. nr IPPB4/415-567/10-2/SP interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 14 lipca 2010 r. nr IPPB2/415-292/10-4/MR (przy czym ostatnia z przywołanych interpretacji dotyczy sytuacji analogicznej do przedstawionej w niniejszym wniosku).

Podsumowując powyższe uznać należy, iż planowane Promocje będą spełniały przesłanki do uznania ich za akcje marketingowe o charakterze sprzedaży premiowej. W konsekwencji, zdaniem Banku prawidłowe jest stanowisko, zgodnie z którym nagrody wydawane w ramach Promocji stanowić będą nagrody związane ze sprzedażą premiową, o których mowa odpowiednio w art. 21 ust. 1 pkt 68 oraz art. 30 ust. 1 pkt 2 ustawy p.d.o.f.

W dniu 26 marca 2012 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, wydał interpretację indywidualną Nr IPPB2/415-35/12-2/AK, dotyczącą podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia przedmiotowego, w której nie podzielił stanowiska Wnioskodawcy uznając, iż wymienione czynności do jakich świadczenia zobowiązany jest bank na rzecz swoich klientów nie prowadzą w istocie do zawarcia umowy sprzedaży, lecz do świadczenia usług. W związku z tym przedmiotowe świadczenia jako niezwiązane ze sprzedażą nie mogą być uznane za sprzedaż premiową.

Tym samym premie otrzymywane przez klientów w ramach planowanych Promocji nie stanowią nagród związanych ze sprzedażą premiową o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 68 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stanowić będą dla indywidualnych klientów banku w myśl art. 20 ust. 1 w związku z art. 10 ust. 1 pkt 9 tej ustawy przychód z innych źródeł.

Wnioskodawca nie zgodził się ze stanowiskiem tutejszego organu i na mocy art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.) pismem z dnia 11 kwietnia 2012 r. (data wpływu 13 kwietnia 2012 r.) wniósł wezwanie do usunięcia naruszenia prawa.

Po dokonaniu wnikliwej analizy zarzutów przytoczonych w wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdził brak podstaw do zmiany ww. indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, co przedstawiono w odpowiedzi na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa zawartej w piśmie z dnia 9 maja 2012 r. Nr IPPB2/415-35/12-4/AK.

Na powyższą interpretację przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie z dnia 26 marca 2012 r. Nr IPPB2/415-35/12-2/AK. Strona złożyła pismem z dnia 4 czerwca 2012 r. (doręczonym w dniu 11 czerwca 2012 r.) skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

Wyrokiem z dnia 25 stycznia 2013 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie sygn. akt III SA/Wa 2107/12 uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną.

W wyroku tym Sąd, stwierdził, że skarga zasługuje na uwzględnienie.

Sad wskazał, że organ definiując termin sprzedaż, użyty w art. 30 ust. 1 pkt 2 oraz art. 21 ust. 1 pkt 68 u.p.d.o.f., odwołuje się do treści umowy sprzedaży uregulowanej w Kodeksie cywilnym i wskazuje, że w art. 535 stanowi on, że przez umowę sprzedaży sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę.

Organ przeprowadził analizę umów zawieranych przez bank i opisanych w stanie faktycznym wniosku i stwierdził, że nie są to umowy sprzedaży w powyższym znaczeniu, ale dotyczą świadczenia szeroko rozumianych usług.

W ocenie Sądu - w modelowym ujęciu - sprzedaż na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z wykładnią systemową zewnętrzną, powinna być rozumiana tak jak nakazuje to Kodeks cywilny (tak jak też jest o tym mowa w uzasadnieniu uchwały Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 25 czerwca 2997 r., sygn. akt II FPS 5/06 rozstrzygającej kwestię, że art. 30 ust. 1 pkt 2 u.p.d.o.f. nie miał w 1999 r. zastosowania do dochodów (przychodów) ze sprzedaży premiowej otrzymanych przez podmioty uzyskujące przychody z pozarolniczej działalności gospodarczej).

W tym bowiem przypadku skutki wynikające z prawa podatkowego są następstwem czynności cywilnoprawnych. Jeżeli pojęcia użyte w prawie cywilnym i w przepisach podatkowych nie są odmiennie zdefiniowane dla celów tego ostatniego (należy je, biorąc pod uwagę fakt, że obie gałęzie prawa składają się na jeden system prawny, interpretować tak, jak czyni to prawo cywilne (por. też A. Gomułowicz (w:) A. Gomułowicz, J. Małecki, Podatki i prawo podatkowe, Wyd. Prawnicze LexisNexis Warszawa 2002, str. 162-163). Jak trafnie zauważa Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 19 marca 2010 r. (I FSK 174/09, http://orzeczenia.nsa.gov.pl)"W sytuacji gdy dana gałąź prawa wprowadza swoje własne, odrębne definicje, mają one wówczas zastosowanie w miejsce tych powszechnie obowiązujących. Taka sytuacja ma miejsce w odniesieniu do ustawy o podatku od towarów i usług, który to akt prawny wprowadza szereg odrębnych pojęć".

Do kwestii konieczności zachowania spójności terminologicznej pomiędzy różnymi dziedzinami prawa, sprzyjającej zachowaniu zasady jasności prawa, w swoich orzeczeniach nawiązał także Trybunał Konstytucyjny. W orzeczeniu z dnia 19 października 1988 r., sygn. akt Uw 4/88, podkreślił konieczność tworzenia spójnego prawa podatkowego, powiązanego logicznie z całym systemem prawa finansowego i całym systemem prawa w ogóle. Tworzenie prawa podatkowego według zasady spójności zewnętrznej jest jednym z podstawowych postulatów wysuwanych przez doktrynę w stosunku do systemu podatkowego w państwie. Z kolei w wyroku z dnia 29 października 2003 r" sygn. K 53/02, Trybunał stwierdził, iż z wyrażonej w art. 2 Konstytucji zasady państwa prawnego wynika nakaz przestrzegania zasad poprawnej legislacji. Zasady prawidłowej legislacji nakazują formułowanie przepisów w sposób jasny, precyzyjny, poprawny pod względem językowym. Wymóg jasności oznacza obowiązek tworzenia przepisów klarownych i zrozumiałych dla ich adresatów (por. również: wyrok TK z dnia 23 maja 2006 r., sygn. SK 51/05, OTK ZU nr 5/A/2006, poz. 58). W orzeczeniu z dnia 13 września 2011 r., sygn, akt P 33/09, zawarto zaś pogląd, że w uregulowaniach prawa podatkowego obowiązują wyższe standardy jednoznaczności i określoności.

Interpretując przedmiotowy przepis u.p.d.o.f. należy także wspomnieć o zakazie wykładni homonimicznej, z którego wynika, iż tym samym zwrotom nie należy nadawać różnych znaczeń. Na zakaz wykładni homonimicznej powołuje się explicite Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 17 grudnia 1988 r., stwierdzając, iż nie sposób nadawać różnych znaczeń identycznym wyrazom w ramach przynajmniej tego samego aktu prawnego. Dyrektywę wykładni nakazującej, aby to samo pojęcie miało zawsze to samo znaczenie we wszystkich kontekstach, w których występuje Sąd Najwyższy uzasadnia koniecznością przestrzegania "zasady jednolitej wykładni prawa i zachowania jego spójności" (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 6 września 2000 r. W oparciu o powyższe uzasadniona jest teza, iż skoro nie wolno tym samym zwrotom nadawać różnych znaczeń, to także zakazane jest interpretowanie określonego pojęcia w ustawie podatkowej, w taki sposób, iż posiadałoby ono dwa różne znaczenia.

Skoro zaś w art. 14 ust. 1 u.p.d.o.f. mowa jest o sprzedaży towarów i usług to tym samym zakwestionowana została interpretacja odwołująca się do rozumienia tego terminu wyłącznie zgodnie z Kodeksem cywilnym. Świadczenie usług nie może bowiem z cywilistycznego punktu widzenia stanowić przedmiotu umowy sprzedaży. W orzecznictwie zapadłym na tle art. 535 Kodeksu cywilnego przyjmuje się, że przedmiotem umowy sprzedaży, a w konsekwencji - świadczenia sprzedawcy mogą być rzeczy, energie: elektryczna, wysokich ciśnień, gazowa, wodna, cieplna, prawa majątkowe zbywalne (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 lutego 2002 r., III RN 205/00, Pr. Pr. 2003, nr 1, s. 63), zarówno bezwzględne, na przykład rzeczowe czy autorskie, jak i względne, na przykład wierzytelności oraz zespoły rzeczy i praw (np. przedsiębiorstwo, spadek). Przedmiotem sprzedaży mogą być również rzeczy przyszłe. Jak się przyjmuje przedmiotem sprzedaży może być również sprzedaż nadziei, która to umowa ma charakter bezwarunkowy i przybiera postać umowy losowej. (J. Skąpski (w:) System prawa cywilnego, t. tli, cz. 2, s. 42). Umowa sprzedaży może mieć także za przedmiot przedsiębiorstwo lub gospodarstwo rolne, chociaż trzeba zauważyć pewną ich odmienność w stosunku do rzeczy, o jakiej mowa w art. 44 k.c. (M. Lewandowski, Wybrane aspekty prawne sprzedaży przedsiębiorstwa w ramach transakcji typu asset deal} Mon. Praw. 2005, nr 7, s. 362).

Niemniej jednak wskazać należy, że ze "sprzedażą' usług mamy do czynienia na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług. Zgodnie z art. 2 pkt 22 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.) przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów. Wobec jednoznacznej definicji zawartej w powyższym przepisie nie ma zastosowania definicja sprzedaży zawarta w Kodeksie cywilnym. Omawiane unormowanie bez wątpienia zawiera znacznie szerszy zakres pojęciowy (por. Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 19 marca 2010 r., I FSK 174/09, http://orzeczenia.nsa.qov.ph.

Wobec takiego braku konsekwencji terminologicznej ustawodawcy na gruncie przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych należy przyznać rację podatnikowi, który twierdzi, że także w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych sprzedaż może dotyczyć tak towarów (rzeczy), jak i usług.

Niejasnych regulacji podatkowych nie wolno bowiem interpretować na niekorzyść podatników. Nie można też w procesie stosowania prawa, a zwłaszcza na etapie jego wykładni, poprawiać istniejących już przepisów.

Ponownie rozpatrując wniosek organ interpretacyjny zobowiązany będzie uwzględnić pogląd Sądu o rozumieniu pojęcia sprzedaż na gruncie przepisu art. 21 ust. 1 pkt 68 i 30 ust. 1 pkt 2 u.p.d.o.f., a następnie odnieść się do zagadnienia prawnego wynikającego z pytania zawartego we wniosku o wydanie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego poprzez ocenię stanowiska Wnioskodawcy w tym zakresie wyrażonego.

W tej bowiem kwestii organ nie wypowiedział się, kwestionując stanowisko Skarżącej co do zasady. Sąd zaś nie udziela interpretacji, a zatem nie może, z pominięciem interpretacji dokonanej przez organ interpretacyjny, ocenić prawidłowości stanowiska Wnioskodawcy. Kontroli Sądu nie jest bowiem poddawane stanowisko wnioskodawcy, a interpretacja indywidualna wydana przez Ministra Finansów (art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych - Dz. U. Nr 153, poz. 1269). Skoro Minister Finansów nie zajął stanowiska co do zagadnień przedstawionych przez Skarżącego w analizowanym zakresie, wypowiedź Sądu dotycząca merytorycznych zagadnień objętych zaskarżoną interpretacją byłaby przedwczesna i równałaby się udzieleniu interpretacji przez Sąd, co jest obowiązkiem Ministra Finansów.

Sąd uchylił zaskarżoną interpretację z mocy art. 146 § 1 p.p.s.a. Zakres, w jakim uchylona interpretacja nie podlega wykonaniu, określono w oparciu o art, 152 tej ustawy, a rozstrzygnięcie o kosztach wydano na podstawie jej art. 200.

W związku z powyższym wyrokiem Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie złożył za pośrednictwem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 25 stycznia 2013 r. (sygn. akt III SA/Wa 2107/12) uchylającego zaskarżoną interpretację indywidualną Ministra Finansów z dnia 26 marca 2012 r. Nr IPPB2/415-35/12-2/AK.

Wyrokiem z dnia 17 lipca 2015 r. sygn. akt II FSK 1453/13 Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie.

W uzasadnieniu wyroku Sąd wskazał, iż w rozpoznawanej sprawie skarga kasacyjna okazała się nie uzasadniona.

Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, iż Skarga kasacyjna złożona przez organ nie zasługuje na uwzględnienie.

W dniu 10 grudnia 2015 r. do tut. organu wpłynęło prawomocne orzeczenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie sygn. akt III SA/Wa 2107/12 i akta sprawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego - biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 25 stycznia 2013 r., sygn. akt III SA/Wa 2107/12 stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania zaskarżonej interpretacji, tj. 26 marca 2012 r.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.