IPPB2/415-332/09-2/MG

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 20 kwietnia 2009 r. (data wpływu 23 kwietnia 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 11 ustawy zwrotu kosztów poniesionych na zakup artykułów spożywczych wykorzystywanych przez pracownika do przygotowania posiłków profilaktycznych - jest prawidłowe.

W dniu 23 kwietnia 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 11 ustawy zwrotu kosztów poniesionych na zakup artykułów spożywczych wykorzystywanych przez pracownika do przygotowania posiłków profilaktycznych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka jest zobowiązana na mocy przepisów art. 232 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (zwanego dalej Kodeksem pracy) do zapewniania pracownikom posiłków profilaktycznych. Spółka chce zapewniać pracownikom posiłki profilaktyczne w czasie wykonywanych przez nich robót na terenie całej Polski. Nie ma jednak fizycznej możliwości wydawania pracownikom posiłków profilaktycznych, gdyż siedziba Spółki mieści się w W., a pracownicy Spółki, którzy są uprawnieni do otrzymania posiłków profilaktycznych wykonują pracę w różnych miejscach Polski. Spółka deleguje bowiem pracowników do miejscowości, w którym realizuje dany kontrakt (na miejsce danej budowy).

Spółka - za zgodą pracowników - zdecydowała się przyjąć rozwiązanie, zgodnie z którym pracownicy Spółki przygotowują posiłki profilaktyczne we własnym zakresie. Spółka zdecydowała, że najlepszym rozwiązaniem będzie, jeśli pracownicy sami dokonają wyboru produktów, które chcą wykorzystać do przygotowania posiłku. Takie rozwiązanie było zgodne z oczekiwaniami pracowników, którzy chcieli mieć wpływ na decyzję, jaki będzie skład posiłku (tj. co danego dnia będą jeść).

W tym celu Spółka upoważniła każdego z pracowników do zakupu artykułów spożywczych na koszt i na rachunek Spółki. Pracownicy mają kupować artykuły spożywcze potrzebne do przygotowania posiłków profilaktycznych.

Pracownicy, kupując produkty niezbędne do przygotowywania posiłków profilaktycznych, działają w imieniu i na rachunek Spółki. Spółka wymaga od pracowników, aby dokonany zakup był dokumentowany fakturą lub rachunkiem wystawionym przez Spółkę. Spółka pragnie wyjaśnić, że na takim rachunku lub fakturze Spółka figuruje jako nabywca artykułów spożywczych.

Zazwyczaj Spółka daje pracownikom zaliczkę, z której finansują oni zakup artykułów spożywczych potrzebnych do przygotowania posiłku. Zdarza się też, że pracownik kupuje artykuły spożywcze z własnych środków, natomiast Spółka zwraca mu wydatkowaną kwotę na podstawie przedłożonego rachunku lub faktury.

Pracownicy po powrocie do siedziby lub do oddziału Spółki rozliczają się z zakupu artykułów spożywczych ze Spółką, przedstawiając faktury/rachunki wystawiane na Spółkę, dokumentujące zakup artykułów spożywczych. Każdy pracownik przedstawia oddzielną fakturę. Spółka zwraca pracownikowi kwotę odpowiadającą wydatkom faktycznie poniesionym przez pracownika na nabycie artykułów spożywczych, z których pracownik przygotował posiłek profilaktyczny. Spółka pragnie podkreślić, że zawsze zwraca pracownikom tylko i wyłącznie kwoty udokumentowane na podstawie przedstawionych rachunków lub faktur. Nie występują żadne przypadki wypłacania pracownikom ryczałtów w ustalonej z góry kwocie, tj. Spółka nigdy nie wypłaca pracownikom ekwiwalentu. Zakupione przez pracownika produkty są zawsze oceniane przez Spółkę pod kątem przydatności do sporządzenia posiłku profilaktycznego.

Spółka pragnie poinformować Ministra Finansów, że składała już w podobnej sprawie wniosek o interpretację indywidualną do Ministra Finansów i otrzymała odpowiedź negatywną w interpretacji indywidualnej z dnia 17 lipca 2008 r., znak IPPB1/415-481/08-5/AŻ. Spółka zaskarżyła interpretację Ministra Finansów do WSA w Warszawie, który wyrokiem z dnia 17 lutego 2009 r., sygn. akt III SA/Wa 2839/08 oddalił skargę Spółki. Z wyroku tego wynika jednak, że powodem oddalenia skargi jest to, że - zdaniem WSA - Spółka nie przedstawiła we wniosku o interpretację indywidualną wyczerpująco stanu faktycznego, WSA stwierdził bowiem, że stan faktyczny wskazany w wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa i w skardze jest inny niż we wniosku o interpretację indywidualną, w związku z czym zdaniem WSA w Warszawie Minister Finansów prawidłowo rozstrzygnął o obowiązku Spółki doliczania do przychodów pracowników kwotu zwracanych przez Spółkę pracownikom na zakup artykułów spożywczych służących przyrządzeniu posiłków profilaktycznych. WSA w Warszawie zauważył jednak, że zupełnie inne byłoby rozstrzygnięcie, gdyby stan faktyczny opisany przez Spółkę we wniosku o interpretację indywidualną zgadzałby się ze stanem faktycznym wskazanym w wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa i w skardze.

W uzasadnieniu wyroku WSA w Warszawie orzekł, że: "Okoliczność, że pracownicy dokonujący zakupów działają w imieniu i na rzecz Spółki, co potwierdzać mają faktury VAT wystawione bezpośrednio na Spółkę stanowi, że w istocie dochodzi do wydania pracownikom produktów zakupionych przez Spółkę. Słuszna bowiem jest uwaga Skarżącej, że obowiązki intendenta w zakresie zakupu produktów spożywczych może spełnić każda osoba umocowana przez Spółkę, w tym także uprawniony do posiłków pracownik. W takiej sytuacji spełniona byłaby przesłanka zwolnienia określonego art. 21 ust. 1 pkt 11 u.p.d.o.f.".

Spółka nadmienia, że stan faktyczny opisany powyżej w zupełności odpowiada stanowi rzeczywistemu, tj. Spółka rzeczywiście w taki sposób zapewnia pracownikom posiłki profilaktyczne.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Zdaniem Wnioskodawcy.

Spółka stoi na stanowisku, że zwrot wydatków poniesionych przez pracownika na zakup artykułów spożywczych przeznaczonych do przygotowania posiłków profilaktycznych korzysta ze zwolnienia przewidzianego w art. 21 ust. 1 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolne od podatku dochodowego są świadczenia rzeczowe i ekwiwalenty za te świadczenia, przysługujące na podstawie przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy, jeżeli zasady ich przyznawania wynikają z odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw.

Artykuł 232 Kodeksu pracy zobowiązuje pracodawcę do nieodpłatnego zapewnienia pracownikom zatrudnionym w warunkach szczególnie uciążliwych odpowiednich posiłków i napojów, jeżeli jest to niezbędne ze względów profilaktycznych. Przepis ten przewiduje wydanie odpowiedniego rozporządzenia. Zostało ono wydane w dniu 28 maja 1996 r. (Rozporządzenie w sprawie profilaktycznych posiłków i napojów dalej zwane "Rozporządzeniem"). Określa ono rodzaje posiłków i napojów oraz wymagania, jakie powinny one spełniać oraz przypadki ich wydawania.

Zgodnie z przepisami ww. rozporządzenia, jeżeli pracodawca nie ma możliwości wydawania posiłków ze względu na rodzaj wykonywanej przez pracownika pracy lub ze względów organizacyjnych, może zapewnić w czasie pracy korzystanie z takich posiłków w punktach gastronomicznych. Rozporządzenie dopuszcza również możliwość przyrządzania posiłków przez pracownika we własnym zakresie z otrzymanych produktów. Rozporządzenie nie precyzuje jednak, w jaki sposób (od kogo) pracownik ma otrzymać produkty, z których przygotuje posiłek. Innymi słowy, rozporządzenie nie przesądza, że produkty potrzebne do przygotowania posiłku muszą zostać kupione i wydane pracownikowi przez Spółkę.

Spółka przyjęła rozwiązanie, zgodnie z którym pracownik sam decyduje, jakie artykuły spożywcze kupi, co pozwala pracownikowi na dowolne konstruowanie składu posiłków profilaktycznych. Z wykładni celowościowej przepisów rozporządzenia wynika, że zamierzeniem (celem) ustawodawcy było zapewnienie pracownikom posiłków profilaktycznych finansowanych przez pracodawcę.

Spółka nie ma możliwości wydawania pracownikom posiłków profilaktycznych. Dlatego też pracownicy Spółki przygotowują posiłki profilaktyczne we własnym zakresie. Każdego z pracowników Spółka upoważniła do zakupu wskazanych artykułów spożywczych na koszt i na rachunek Spółki. Pracownicy kupując produkty niezbędne do przygotowania posiłków profilaktycznych działają w imieniu i na rachunek Spółki. Spółka, jako osoba prawna nie może bowiem pójść do sklepu i dokonać zakupu artykułów spożywczych. Trudno też wymagać od Spółki, aby zakup artykułów spożywczych dla pracowników był dokonywany przez Prezesa Zarządu Spółki, czy inne osoby wskazane w KRS, jako upoważnione do reprezentowania Spółki. Oczywistym jest, że w każdym wypadku zakup produktów spożywczych przez Spółkę faktycznie dokonywany jest przez upoważnioną do tego osobę fizyczną. W tym wypadku, osobami upoważnionymi do dokonania zakupów są pracownicy Spółki, którzy przygotowują posiłki profilaktyczne.

Stosowane w Spółce rozwiązanie prowadzi do zapewnienia uprawnionym pracownikom posiłków profilaktycznych, które przysługują im na podstawie rozporządzenia. Zdaniem Spółki zwracając pracownikowi koszty poniesione na zakup artykułów spożywczych (na podstawie przedłożonych przez pracownika faktur), Spółka działa zgodnie z przepisami rozporządzania, ponieważ w ten sposób pracownik otrzymuje posiłek, którego koszt pokrywa Spółka.

Spółka uważa, że zwolnienie wprowadzone w art. 21 ust. 1 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dotyczy zarówno sytuacji, w której Spółka kupuje artykuły spożywcze i pracownik otrzymuje produkty kupione przez Spółkę, jak również w wypadku gdy pracownik sam kupuje produkty na koszt i na rachunek Spółki. W obu wypadkach pracownik "otrzymuje" produkty niezbędne do przygotowania posiłku od Spółki, gdyż Spółka finansuje zakup tych produktów.

Zdaniem Spółki, jeśli rozporządzenie dopuszcza możliwość samodzielnego przygotowania posiłku profilaktycznego przez pracownika, bez znaczenia powinno być to, kto faktycznie dokonał zakupu artykułów spożywczych - pracownik na koszt Spółki, czy bezpośrednio Spółka.

Rozporządzenie zabrania wyłącznie wypłacania pracownikom ekwiwalentów pieniężnych za posiłki i napoje. W przedmiotowej sprawie Spółka zwraca pracownikom tylko i wyłącznie kwoty udokumentowane na podstawie przedstawionych rachunków lub faktur. Nie występują żadne przypadki wypłacania pracownikom ryczałtów w ustalonej z góry kwocie.

Dlatego też Spółka jest zdania, że otrzymane przez pracownika środki (stanowiące zwrot wydatków poniesionych na zakup artykułów spożywczych) są zwolnione od opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych. W związku z tym, Spółka nie powinna doliczać kwoty zwracanej pracownikom do ich przychodów z umowy o pracę. Takie stanowisko potwierdził WSA w Warszawie w wyroku z dnia 17 lutego 2009 r., sygn. akt III SA/Wa 2839/08 stwierdzając, że: "zupełnie inaczej przestawiałaby się ocena prawna stanu faktycznego, który wyłania się z opisu zawartego w wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa. Okoliczność, że pracownicy dokonujący zakupów działają w imieniu i na rzecz Spółki, co potwierdzać mają faktury VAT wystawione bezpośrednio na Spółkę stanowi, że w istocie dochodzi do wydania pracownikom produktów zakupionych przez Spółkę. Słuszna bowiem jest uwaga Skarżącej, że obowiązki intendenta w zakresie zakupu produktów spożywczych może spełnić każda osoba umocowana przez Spółkę, w tym także uprawniony do posiłków pracownik. W takiej sytuacji spełniona byłaby przesłanka zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 11 u.p.d.o.f.".

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.