IPPB2/415-322/09-4/MK - Obowiązek płatnika do pobrania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych w przypadku wypłaty zaległych należności pracowniczych na podstawie zawartej ugody sądowej.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Państwa, przedstawione we wniosku z dnia 22 kwietnia 2009 r. (data wpływu 27 kwietnia 2009 r.) oraz piśmie uzupełniającym braki formalne (data nadania 13 maja 2009 r., data wpływu 15 maja 2009 r., na wezwanie Nr IPPB2/415-322/09-2/AK z dnia 7 maja 2009 r. (data nadania 7 maja 2009 r., data doręczenia 11 maja 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych z tytułu dokonanej wypłaty zaspokojenia roszczeń pracowniczych na podstawie zawartej ugody sądowej - jest prawidłowe.

W dniu 27 kwietnia 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie skutków podatkowych z tytułu dokonanej wypłaty zaspokojenia roszczeń pracowniczych na podstawie zawartej ugody sądowej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W wyniku ugody sądowej zawartej między Wnioskodawcą a byłym pracownikiem - Wnioskodawca, jako pozwany został zobowiązany do wypłaty byłemu pracownikowi kwoty 70.000 zł z tytułu ugodowego zaspokojenia roszczeń pracowniczych (tj. zaległej premii motywacyjnej i części odprawy emerytalnej) w dwóch ratach po 35.000 zł, tj. w m-cu listopadzie i grudnia 2008 r. Wnioskodawca wskazuje, że z treści ugody nie wynika jednoznacznie, że kwota powyższa jest kwotą netto.

Od ww. wynagrodzenia nie potrącono podatku dochodowego. Dlatego tez Wnioskodawca, jako płatnik zobowiązany był do naliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Zgodnie z zawartą ugodą sądową Wnioskodawca dokonał wypłaty należności w kwocie 70.000 zł (2 x 35.000 zł) na rzecz byłego pracownika w m-cu listopadzie i grudniu 2008 r., potrącając jednocześnie należny podatek dochodowy, który został odprowadzony do właściwego urzędu skarbowego.

Zasądzona kwota została również wykazana, jako przychód w zeznaniu podatkowym za 2008 r.

Wnioskodawca wskazuje, iż były pracownik na rzecz, którego były dokonane wypłaty domaga się w złożonym piśmie z dnia 20 kwietnia 2009 r. wypłaty w kwocie netto 70.000 zł oraz dopłaty kwoty 16.106 zł, którą stanowi odprowadzony podatek dochodowy, grożąc Wnioskodawcy egzekucją komorniczą oraz wznowieniem postępowań przed Sądem Pracy w związku z zerwaną przez Wnioskodawcę ugodą Sądową. Do wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej Wnioskodawca załączył kserokopie ugody sądowej oraz kopię pisma byłego pracownika z dnia 20 kwietnia 2009 r.

Z uwagi na braki formalne w złożonym wniosku, tutejszy organ podatkowy pismem z dnia 7 maja 2009 r. Nr IPPB2/415-322/09-2/AK wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku poprzez:

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca postąpił prawidłowo potrącając od kwoty 70.000 zł wynikającej z ugody sądowej, zaliczkę na podatek dochodowy...

Zdaniem Wnioskodawcy

Kwota dotycząca stosunku pracy określona w ugodzie sądowej nie jest odszkodowaniem zwolnionym z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych i nie dotyczy katalogu zwolnień z podatku dochodowego, wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zasądzona kwota zaległego wynagrodzenia w wysokości 70.000 zł, jako należność z tytułu roszczeń pracowniczych jest przychodem ze stosunku pracy, od którego pracodawca obowiązany jest naliczyć, pobrać oraz odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy.

Wnioskodawca zauważa, że dokonał właściwego rozliczenia zasądzonej kwoty dotyczącej roszczeń pracowniczych odprowadzając zaliczkę na podatek dochodowy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodem ze stosunku pracy są wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężna świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń. Zasadą jest, że wszystkie te przychody podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Zatem wszelkie wypłaty świadczeń, które są powiązane z treścią stosunku pracy, podlegają opodatkowaniu.

Odstępstwa od tej reguły zawarte są w art. 21 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, który stanowi, że wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, z wyjątkiem:

Ustawodawca wyłączył z opodatkowania te odszkodowania, których wysokość lub zasady wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw, z wyjątkiem wymienionych w lit. a-g tego przepisu, tj. między innymi odszkodowań wypłacanych na podstawie zawartych ugód i umów innych niż ugody sądowe.

Należy jednak zaznaczyć, że zwolnieniem określonym w art. 21 ust. 1 pkt 3 objęte są tylko odszkodowania, których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw. Oznacza to, że zwolnienie nie obejmuje wszystkich odszkodowań, a tylko te, których wysokość lub zasady ustalania zostały określone wprost w stosownych przepisach prawa.

Jeżeli wysokość lub zasady ustalania otrzymanego odszkodowania nie wynikają wprost z odrębnych ustaw lub aktów wykonawczych wydanych na podstawie tych odrębnych ustaw, a podstawą ich otrzymania jest wyrok lub ugoda sądowa, wówczas odszkodowanie takie korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych, z wyjątkiem odszkodowań wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 3b lit. a) i b) ustawy.

Zgodnie bowiem z art. 21 ust. 1 pkt 3b cytowanej ustawy, wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania (inne niż te, których wysokość lub zasady ustalania wynikają z przepisów prawa) otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań:

Warunkiem wystarczającym do powstania obowiązku podatkowego w podatku dochodowego od osób fizycznych na zasadach przewidzianych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych będzie więc niezrealizowanie choćby jednej z wskazanych wyżej przesłanek. W przypadku, gdy otrzymane przez byłego pracownika świadczenie będzie wprawdzie odszkodowaniem, ale zostanie wypłacone na innej podstawie niż określona w tym przepisie (innej niż ustawa), to odpadnie możliwość zastosowania zwolnienia podatkowego, przewidzianego w art. 21 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy. Z identyczną sytuacją będziemy mieli do czynienia, gdy świadczenie zostanie, co prawda wypłacone na podstawie ustawowego unormowania, ale nie będzie miało charakteru odszkodowawczego, bądź też gdy zajdzie jedna z okoliczności warunkujący opodatkowanie odszkodowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych -stosownie do pkt a), b), d) - f) omawianego przepisu.

W opisanym stanie faktycznym "Wnioskodawca zawarł ugodę sądową z byłym pracownikiem. Na mocy tej ugody Wnioskodawca wypłacił byłemu pracownikowi kwotę 70.000 zł w dwóch ratach w m-cu listopadzie i grudniu 2008 r. z tytułu ugodowego zaspokojenia roszczeń pracowniczych (zaległej premii motywacyjnej i części odprawy emerytalnej).

A zatem wypłacona kwota w wysokości 70.000 zł byłemu pracownikowi, nie jest odszkodowaniem wynikającym z przepisów odrębnych ustaw, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, nie znajdzie również zastosowania do wypłaconej kwoty przepis art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy zgodnie z którym zwolnienie nie ma zastosowania do odszkodowań dotyczących korzyści, które podatnik myłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

W świetle powyższego należy uznać, iż wypłacona kwota stanowi świadczenie, którego celem jest naprawienie wyrządzonej szkody. W przedmiotowej sprawie szkoda polegała na niewypłaceniu byłemu pracownikowi wynagrodzenia z tytułu premii motywacyjnej oraz części odprawy emerytalnej. Zatem wypłacona pracownikowi - w wyniku ugody sądowej - kwota dotycząca zaspokojenia roszczeń pracowniczych stanowiła w rzeczywistości wypłatę zaległego wynagrodzenia za pracę z tytułu premii motywacyjnej oraz częściowej wypłaty odprawy emerytalnej, a nie odszkodowania, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 lub 21 ust. 1 pkt 3b lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Niemniej jednak nie jest to odszkodowanie w rozumieniu ani przepisów prawa cywilnego, ani prawa pracy, lecz jest to wypłata zaległych należności z tytułu łączącego podatnika z byłym pracodawcą - stosunku pracy. W tym wypadku bez znaczenia pozostaje fakt, iż realizacja tych należności nastąpiła na podstawie ugody sądowej.

Ponieważ wypłacona kwota z tytułu ugodowego zaspokojenia roszczeń pracowniczych (zaległej premii motywacyjnej i części odprawy emerytalnej) podlega opodatkowaniu, na Wnioskodawcy ciążył obowiązek pobrania i odprowadzenia zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych. W przypadku gdyby Wnioskodawca nie dopełnił obowiązku i przy wypłacie zaległego wynagrodzenia nie pobrał zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych, wówczas były pracownik będzie zobowiązany do wykazania wypłaconego świadczenia w rozliczeniu rocznym i zapłaty należnego podatku.

W związku z powyższym należy uznać, iż wypłacona kwota nie stanowi odszkodowania, którego wysokość lub zasady ustalania wynikają z przepisów odrębnych ustaw, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie znajdzie również zastosowania do wypłaconej kwoty przepis art. 21 ust. 1 pkt 3b. Wobec powyższego, wypłacona przez Wnioskodawcę kwota z tytułu ugodowego zaspokojenia roszczeń pracowniczych (zaległej premii motywacyjnej i części odprawy emerytalnej) nie korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych, jako że w rzeczywistości stanowiła wypłatę zaległego wynagrodzenia za pracę z tytułu premii motywacyjnej oraz częściowej wypłaty odprawy emerytalnej i zgodnie z art. 31 ww. ustawy na Wnioskodawcy ciążył obowiązek pobrania i odprowadzenia zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Ponadto w sprawie będącej przedmiotem wniosku należy zwrócić uwagę, że dokumenty dołączone przez Wnioskodawcę do wniosku nie podlegały analizie i weryfikacji w ramach wydanej interpretacji. Zgodnie bowiem z art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej interpretacja indywidualna zawiera ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Z powyższego wynika, że organ właściwy do wydania interpretacji indywidualnej nie przeprowadza postępowania dowodowego, nie jest zatem ani obowiązany ani uprawniony do analizy dołączonych do wniosku dokumentów ani do wykorzystania ich treści przy ocenie stanowiska Wnioskodawcy. Organ ten jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawcę. Tym samym, jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.