IPPB2/415-273/08-2/AZ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 17 września 2007 r. (data wpływu 17 października 2007 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia obowiązku podatkowego w 2007 r. i w latach następnych w związku z uzyskiwaniem dochodów w Wielkim Księstwie Luksemburga - jest prawidłowe

W dniu 17 października 2007 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia obowiązku podatkowego w 2007 r. i w latach następnych w związku z uzyskiwaniem dochodów w Wielkim Księstwie Luksemburga.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest obywatelem polskim. Począwszy od października 2004 r. zamieszkuje na stałe w Luksemburgu. Władze Luksemburga wydały zgodę na stały pobyt Wnioskodawcy w tym kraju do marca 2010 r., jest to maksymalny dozwolony prawem Luksemburga okres pobytu cudzoziemca. Po zakończeniu tego okresu Wnioskodawca planuje uzyskać przedłużenie pobytu w Luksemburgu. Ponadto, od października 2004 r. jest rezydentem podatkowym w Luksemburgu co zostało potwierdzone odpowiednimi certyfikatami rezydencji wydanymi przez luksemburskie władze podatkowe. Wobec powyższego, wszystkie swoje dochody uzyskane na całym świecie Wnioskodawca opodatkowuje w Luksemburgu. W Luksemburgu opłaca również składki na obowiązkowe ubezpieczenia społeczne.

Małżonka Wnioskodawcy oraz małoletnie dzieci będące na jego utrzymaniu przebywają wraz z nim w Luksemburgu. Dzieci uczęszczają do szkoły w Luksemburgu. Wnioskodawca jest właścielem nieruchomości w Polsce, ponadto zamieszkuje w wynajmowanym domu w Luksemburgu. Wnioskodawca planuje nabycie nieruchomości w Luksemburgu, w której będzie zamieszkiwał wraz ze swoją rodziną. Jest zatrudniony na umowę o pracę wyłącznie w Luksemburgu przez pracodawcę z tego kraju. W 2007 r. nie był związany stosunkiem pracy z żadnym podmiotem w Polsce nie będzie również wykonywał umowy o pracę na terenie Polski w najbliższej przyszłości.

Wnioskodawca jest właścicielem bądź współwłaścicielem różnych spółek kapitałowych położonych zarówno w Polsce jak i w Luksemburgu oraz w innych krajach. Z tego tytułu otrzymuje wypłatę dywidend, które to dywidendy są opodatkowane zgodnie z przepisami luksemburskimi.

W chwili obecnej nie planuje powrotu do Polski na stałe. Wizyty Wnioskodawcy w Polsce związane są wyłącznie z pobytami wakacyjnymi oraz świątecznymi. Nie spędza w Polsce więcej niż 100 dni w danym roku kalendarzowym.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) oraz art. 4 Konwencji sporządzonej w dniu 14 czerwca 1995 r. między Rzecząpospolitą Polską a Wielkim Księstwem Luksemburga w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku (Dz. U. z 1996 r. Nr 110, poz. 527). Wnioskodawca podlega ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce w roku 2007 i w latach następnych.

Zdaniem wnioskodawcy:

Zgodnie z regulacją zawartą w art. 3 ust. 2a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) jeżeli osoby fizyczne nie mają miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, podlegają ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce (tj. obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów/przychodów osiąganych na terytorium Polski). Natomiast za osobę mającą miejsce zamieszkania w Polsce, zgodnie z art. 3 ust. 1a ww. ustawy, uważa się osobę fizyczną, która:

Zdaniem Wnioskodawcy samo posiadanie udziałów w spółkach polskich nie może przesądzić o uznaniu, iż ma w Polsce centrum interesów ekonomicznych. Tym samym znajduje się ono poza Polską, w Luksemburgu, gdzie wykonuje umowę o pracę.

Jeżeli chodzi o ośrodek interesów osobistych Wnioskodawcy, to w Luksemburgu przebywa ze swoją najbliższą rodziną, żoną oraz małoletnimi dziećmi. Dzieci Wnioskodawcy uczęszczają do szkoły w Luksemburgu. Należy zatem uznać, iż ośrodek interesów życiowych (centrum interesów osobistych i ekonomicznych) w 2007 r. znajduje się w Luksemburgu. Konsekwentnie, pierwszy warunek z art. 3 ust. 1a ww. ustawy nie jest spełniony, a zatem, na podstawie art. 3 ust. 1a pkt 1 ww. ustawy Wnioskodawca nie może zostać uznany za polskiego rezydenta podatkowego.

Jeżeli chodzi o długość oraz częstotliwość przebywania na polskim terytorium, w roku 2007 pobyt ten nie przekroczy 183 dni. Wizyty w Polsce nie przekraczają 100 dni w roku kalendarzowym. Tym samym również druga przesłanka, na podstawie której określa się miejsce zamieszkania w Polsce dla celów podatkowych, nie zostanie spełniona.

W świetle powyższego, nie ulega wątpliwości fakt, iż od w 2007 r. zdaniem Wnioskodawcy winien on zostać uznany za osobę nie posiadającą miejsca zamieszkania w Polsce w rozumieniu art. 3 ust. 2a ww. ustawy, ponieważ ośrodek interesów życiowych w 2007 r. znajduje się w Luksemburgu a pobyt Wnioskodawcy na terytorium Polski nie przekroczy 183 dni. Wnioskodawca jest również uznany za rezydenta podatkowego Luksemburga. Z uwagi na fakt, iż zgodnie z art. 4a ww. ustawy, przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b ww. ustawy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, w razie gdyby zeszła konieczność rozstrzygania kwestii podwójnej rezydencji, należy przeanalizować także zapis art. 4 Umowy. Zdaniem Wnioskodawcy zapis ten wydaje się nie mieć w przedstawionej sytuacji zastosowania, gdyż zgodnie z polskimi przepisami wewnętrznymi omówionymi powyżej, powinien podlegać ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce w 2007 r., ze względu na brak miejsca zamieszkania na terytorium Polski w tym okresie. Gdyby jednak w interpretacji władz polskich został uznany za osobę posiadającą miejsce zamieszkania i podlegającą nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce, art. 4 ust. 2 Umowy znalazłby zastosowanie.

Zgodnie z tym artykułem, jeżeli dana osoba ma stałe miejsce zamieszkania dla celów podatkowych (rezydencję) zarówno w Polsce, jak i w Luksemburgu, osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania (za rezydenta) tylko w tym Umawiającym się Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Państwach, wówczas uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych); jeżeli nie można ustalić, w którym Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych, albo jeżeli nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Państw, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, w którym zwykle przebywa. Jeżeli osoba przebywa zazwyczaj w obu Umawiających się Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, którego jest obywatelem, jeżeli natomiast dana osoba jest obywatelem obydwu Umawiających się Państw lub nie jest obywatelem żadnego z nich, to właściwe organy Umawiających się Państw rozstrzygną tę sprawę w drodze wzajemnego porozumienia. Zatem, nawet gdyby uznać że Wnioskodawca posiada w 2007 r. oraz w latach następnych miejsce zamieszkania zarówno w Luksemburgu jak i w Polsce, również na podstawie art. 4 Umowy, powinien zostać uznany za rezydenta Luksemburga dla celów podatkowych, gdyż w 2007 r. tam właśnie posiadał centrum interesów życiowych, a ponadto przebywa zazwyczaj w Luksemburgu. W związku z powołanym wyżej stanem faktycznym w świetle art. 3 ust. 2a ww. ustawy, jak również art. 4 Umowy, zdaniem Wnioskodawcy powinien on podlegać w 2007 r. i w latach następnych, podczas których będzie przebywał w Luksemburgu ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce, a zatem powinien opłacać podatki w Polsce wyłącznie od dochodów osiągniętych ze źródeł położonych na jej terytorium z uwzględnieniem postanowień Umowy. Natomiast, dochód osiągnięty z pracy wykonywanej poza terytorium Polski oraz inne dochody ze źródeł zagranicznych nie będą podlegały opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych w Polsce.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy jeżeli osoby fizyczne nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 4a cytowanej ustawy przepisy te stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których strona jest Rzeczpospolita Polska.

Definicja "osoby mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" zawarta jest w art. 4 ust. 1 Konwencji sporządzonej w dniu 14 czerwca 1995 r. między Rzecząpospolitą Polską a Wielkim Księstwem Luksemburga w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku (Dz. U. z 1996 r. Nr 110, poz. 527). W rozumieniu tego przepisu określenie to oznacza każdą osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu, z uwagi na jej miejsce zamieszkania, jej miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze. Jednakże określenie to nie obejmuje osoby, która podlega opodatkowaniu w tym Państwie tylko dlatego, że osiąga ona dochody lub zyski majątkowe ze źródeł w nim położonych.

Definicja ta odnosi się bezpośrednio do określenia "miejsca zamieszkania" przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

W przepisach polskiego prawa podatkowego obowiązujących w 2007 r. pojęcie "miejsca zamieszkania" zostało zdefiniowane w art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl tego przepisu za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz wskazane wyżej przepisy prawa, Wnioskodawca w 2007 r. i w latach następnych (przy niezmienionym stanie faktycznym) podlega ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nie spełnia on bowiem żadnego z warunków określonych w art. 3 ust. 1a ustawy, aby uznać, że ma miejsce zamieszkania w Polsce. Oznacza to, iż w Polsce Wnioskodawca podlega opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 3 ust. 2a ustawy, tj. tylko od dochodów osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.