IPPB2/415-257/09-2/MG

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 23 marca 2009 r. (data wpływu 2 kwietnia 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia z opodatkowania wynagrodzenia wypłacanego świadkom za utracony zarobek lub dochód związanego ze stawiennictwem w sądzie oraz opodatkowania wynagrodzenia zryczałtowanym 18% podatkiem dochodowym - jest nieprawidłowe.

W dniu 2 kwietnia 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia z opodatkowania wynagrodzenia wypłacanego świadkom za utracony zarobek lub dochód związanego ze stawiennictwem w sądzie oraz opodatkowania wynagrodzenia zryczałtowanym 18% podatkiem dochodowym.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca na podstawie art. 2 ust. 1 dekretu z dnia 26 października 1950 r. (Dz. U. Nr 49, poz. 445 z późn. zm.) o należnościach świadków, biegłych i stron w postępowaniu sądowym, zmienionego ustawą z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. Nr 167, poz. 1398 z późn. zm.) wypłaca świadkom zwrot kosztów podróży, kosztów noclegu i utraconych zarobków lub dochodów związanych ze stawiennictwem w sądzie, zasądzonych przez Sąd.

W przypadku świadka pozostającego w stosunku pracy przeciętny dzienny zarobek oblicza się według zasad obowiązujących przy ustalaniu należnego pracownikowi ekwiwalentu pieniężnego za urlop. W każdym jednak przypadku górną granicę należności za utracony zarobek lub dochód stanowi równowartość 4,6% kwoty bazowej dla osób zajmujących kierownicze stanowiska państwowe, której wysokość, ustaloną według odrębnych zasad, określa ustawa budżetowa.

Kwota bazowa na rok 2009 wynosi 1.835,35 zł (art. 15 ust. 1 pkt 2 ppkt a ustawy budżetowej na 2009 rok z dnia 9 stycznia 2009 r. (Dz. U. Nr 10, poz. 58)). W związku z powyższym kwota utraconego dziennego zarobku lub dochodu wynosi w 2009 r. 84,43 zł.

Wnioskodawca realizując wypłaty dla świadka klasyfikuje ww. przychody jako przychody z działalności wykonywanej osobiście wymienione w art. 13 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), jako przychody otrzymywane przez osoby wykonujące czynności związane z pełnieniem obowiązków społecznych lub obywatelskich, bez względu na sposób powoływania tych osób, nie wyłączając odszkodowania za utracony zarobek i zgodnie z art. 30 ust. 1 pkt 5a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych pobiera zryczałtowany 18% podatek dochodowy i odprowadza go do urzędu skarbowego.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wynagrodzenie, o którym mowa art. 85 ust. 2 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. z 2005 Nr 167, poz. 1398 z późn. zm.) podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych i czy Wnioskodawca, jako płatnik ma obowiązek pobrać i odprowadzić zryczałtowany podatek dochodowy od osób fizycznych i jaka byłaby podstawa prawna takiego działania, czy też wynagrodzenie, o którym mowa wyżej należy traktować jako odszkodowanie zwolnione z podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy.

Wnioskodawca na podstawie art. 2 ust. 1 dekretu z dnia 26 października 1950 r. o należnościach świadków, biegłych i stron w postępowaniu sądowym (Dz. U. Nr 49, poz. 445) przyznaje świadkowi na jego żądanie odszkodowanie za zarobek utracony z powodu stawiennictwa świadka na wezwanie sądu. Zasady ustalania tego odszkodowania wynikają z ust. 2 ww. artykułu oraz art. 85 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, zmieniającego w tej części cytowany dekret o należnościach świadków, biegłych i stron w postępowaniu sądowym. Powyższe należności wypłacane świadkowi Wnioskodawca zalicza do przychodów z działalności wykonywanej osobiście wymienionych w art. 13 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jako przychody otrzymywane przez osoby wykonujące czynności związane z pełnieniem obowiązków społecznych lub obywatelskich, bez względu na sposób powoływania tych osób, nie wyłączając odszkodowania za utracony zarobek, z wyjątkiem przychodów, o których mowa w pkt 7.

Zgodnie z brzmieniem art. 85 ust. 2 wynagrodzenie za utracony zarobek lub dochód podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych na podstawie art. 13 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż odszkodowanie za utracony zarobek nie podlega wyłączeniu z opodatkowania.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam, co następuje.

Stosownie do przepisu art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów zwolnionych na podstawie art. 21, 52, 52a i 52c wymienionej ustawy oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Ustawodawca w art. 10 ust. 1 pkt 2 cytowanej ustawy identyfikuje jako osobne źródło przychodu działalność wykonywaną osobiście.

Do tej kategorii przychodów stosownie do treści art. 13 pkt 5 ww. ustawy należy zakwalifikować przychody otrzymywane przez osoby wykonujące czynności związane z pełnieniem obowiązków społecznych lub obywatelskich, bez względu na sposób powoływania tych osób, nie wyłączając odszkodowania za utracony zarobek, z wyjątkiem przychodów, o których mowa w pkt 7.

W myśl art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy podatkowej wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, z wyjątkiem:

Z treści powyższego przepisu wynika, iż nie wszystkie odszkodowania otrzymane przez osoby fizyczne wolne są od podatku dochodowego. Ze zwolnienia bowiem korzystają jedynie te odszkodowania, których prawo do otrzymania wynika wprost z przepisów ustawy, z wyjątkiem wyłączonych ze zwolnienia wolą ustawodawcy.

Z treści opisanego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest płatnikiem wynagrodzenia wypłacanego świadkom za utracony zarobek lub dochód związanego ze stawiennictwem w sądzie, zasądzonego przez sąd, przyznawanego na podstawie art. 2 ust. 1 dekretu z dnia 26 października 1950 r. o należnościach świadków, biegłych i stron w postępowaniu sądowym, zmienionego ustawą z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych.

Podstawę wypłaty świadkowi należności, o których mowa we wniosku stanowi dekret z dnia 26 października 1950 r. o należnościach świadków, biegłych i stron w postępowaniu sądowym (Dz. U. Nr 49, poz. 445 z późn. zm). Na podstawie art. 2 ust. 1 tego dekretu świadkowi na jego żądanie może być przyznane odszkodowanie za zarobek utracony z powodu stawiennictwa na wezwanie sądu. Zasady ustalania tego odszkodowania wynikają z kolei z ust. 2 przywołanego artykułu oraz z § 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 4 lipca 1990 r. w sprawie wysokości należności świadków i stron w postępowaniu sądowym (Dz. U. z 1990 r. Nr 48, poz. 284 z późn. zm.).

Zatem, biorąc pod uwagę stan faktyczny opisany we wniosku oraz przywołane przepisy prawa obowiązujące w jego zakresie stwierdzić należy, iż wynagrodzenie za utracony zarobek z powodu stawiennictwa na wezwanie sądu, wypłacane świadkowi zgodnie z dekretem z dnia 26 października 1950 r. o należnościach świadków, biegłych i stron w postępowaniu sądowym, jako nie wymienione w katalogu odszkodowań wyłączonych ze zwolnienia, o których mowa w powołanym art. 21 ust. 1 pkt 3 lit. a)-g) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Dodatkowo wskazać należy, iż przychody z działalności wykonywanej osobiście określone w art. 13 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dotyczą osób wykonujących czynności związane z pełnieniem obowiązków społecznych lub obywatelskich bez względu na sposób ich powoływania. Pod pojęciem obowiązków społecznych lub obywatelskich należy rozumieć czynności i zadania związane z pełnieniem funkcji publicznych i państwowych, między innymi uczestnictwo obywateli w sprawowaniu władzy publicznej: wykonawczej, ustawodawczej lub sądowniczej. Należy więc stwierdzić, iż odszkodowanie za utracony zarobek wypłacane przez Sąd świadkowi nie stanowi przychodów z działalności wykonywanej osobiście, określonych w art. 13 pkt 5 wspomnianej ustawy.

W związku z powyższym przepis art. 30 ust. 1 pkt 5a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, regulujący opodatkowanie zryczałtowanym podatkiem dochodowym przychodów, o których mowa m.in. w art. 13 pkt 5 ustawy nie ma zastosowania do wypłat dokonywanych przez Wnioskodawcę na rzecz świadków z tytułu wynagrodzenia za utracony zarobek lub dochód i w konsekwencji na Wnioskodawcy nie ciążą obowiązki płatnika podatku dochodowego, określone w art. 41 ust. 4 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.