IPPB2/415-246/13-2/MG

Pisma urzędowe
Status:  Nieoceniane

Pismo z dnia 21 maja 2013 r. Izba Skarbowa w Warszawie IPPB2/415-246/13-2/MG

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 12 marca 2013 r. (data wpływu 25 marca 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia z opodatkowania finansowania lub współfinansowania pracownikom kosztów podnoszenia kwalifikacji zawodowych - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 marca 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia z opodatkowania finansowania lub współfinansowania pracownikom kosztów podnoszenia kwalifikacji zawodowych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością oferującą usługi w dziedzinie audytu, rachunkowości, kadr i płac, doradztwa podatkowego oraz doradztwa biznesowego. Wnioskodawca, począwszy od sierpnia 2010 r. po rozpatrzeniu wniosków pracowników (zatrudnionych u Wnioskodawcy na umowę o pracę), mających charakter ustny, wyraża w niektórych przypadkach zgodę na podnoszenie przez nich kwalifikacji zawodowych. Podnoszenie kwalifikacji zawodowych przybiera formę szkoleń, studiów podyplomowych, kursów językowych oraz egzaminów zawodowych. Wyraziwszy zgodę, Wnioskodawca każdorazowo finansuje lub współfinansuje zaproponowane przez pracowników formy podnoszenia kwalifikacji zawodowych w ten sposób, że pokrywa w całości lub w części opłaty za kształcenie. Wszystkie formy podnoszenia kwalifikacji zawodowych, na które Wnioskodawca wyraża zgodę, służą zdobywaniu lub uzupełnianiu wiedzy i umiejętności koniecznych do prawidłowego wykonywania zadań pracowniczych, w tym do kontaktu z obcojęzycznymi klientami Wnioskodawcy. Między Wnioskodawcą a podnoszącymi kwalifikacje zawodowe pracownikami nie jest zawierana umowa określająca prawa i obowiązki w związku z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych (Wnioskodawca zobowiązuje się jedynie do finansowania lub współfinansowania określonej formy podnoszenia kwalifikacji zawodowych), w szczególności Wnioskodawca nie zamierza zobowiązywać pracowników do pozostawania w zatrudnieniu po ukończeniu podnoszenia kwalifikacji zawodowych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca jest obowiązany z mocy art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do obliczenia i pobrania jako płatnik zaliczek na podatek dochodowy z tytułu finansowania lub współfinansowania swoim pracownikom wymienionych w opisie stanu faktycznego form podnoszenia kwalifikacji zawodowych.

Zdaniem Wnioskodawcy, Wnioskodawca nie jest, z powodów opisanych poniżej, obowiązany z mocy art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do obliczenia i pobrania, jako płatnik zaliczek na podatek dochodowy z tytułu finansowania lub współfinansowania swoim pracownikom wymienionych w opisie stanu faktycznego form podnoszenia kwalifikacji zawodowych.

Zgodnie z art. 31 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm. - dalej jako "PIT"), osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody, m.in. ze stosunku pracy. W opisanym stanie faktycznym spełnione są przesłanki podmiotowe wskazanego przepisu, tj. 1) Wnioskodawca jest osobą prawną, 2) osoby, którym Wnioskodawca finansuje lub współfinansuje podnoszenie kwalifikacji zawodowych, są związane z Wnioskodawcą stosunkiem pracy. Dla oceny zastosowania wskazanego przepisu pozostaje zatem dokonać analizy przesłanki przedmiotowej.

Przychody ze stosunku pracy zostały zdefiniowane w art. 12 ust. 1 PIT, zgodnie z którym zalicza się do nich m.in. świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. Definicja ta obejmuje tym samym również finansowanie lub współfinansowanie podnoszenia kwalifikacji zawodowych przez pracowników Wnioskodawcy. Należy jednak mieć na uwadze, że w świetle art. 9 ust. 1 PIT, opodatkowaniu podatkiem dochodowym nie podlegają m.in. dochody wymienione w art. 21 PIT. Zaś art. 21 ust. 1 pkt 90 PIT wskazuje, że do dochodów wolnych od podatku dochodowego zalicza się wartość świadczeń przyznanych zgodnie z odrębnymi przepisami przez pracodawcę na podnoszenie kwalifikacji zawodowych, z wyjątkiem wynagrodzeń otrzymywanych za czas zwolnienia z całości lub części dnia pracy oraz za czas urlopu szkoleniowego.

W przypadku opisanym w stanie faktycznym, odrębnymi przepisami, o jakich mowa w art. 21 ust. 1 pkt 90 PIT, są art. 103 (l) do 103 (6) ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks Pracy (tekst jedn.: Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm. - dalej jako "Kodeks Pracy"), obowiązujące od dnia 16 lipca 2010 r. Zgodnie z art. 103 (l) § 1 Kodeksu Pracy, przez podnoszenie kwalifikacji zawodowych rozumie się zdobywanie lub uzupełnianie wiedzy i umiejętności przez pracownika, z inicjatywy pracodawcy albo za jego zgodą. Opisany stan faktyczny spełnia wymogi przytoczonej definicji, bowiem podnoszenie kwalifikacji zawodowych odbywa się za zgodą Wnioskodawcy (będącego pracodawcą w opisanym stanie faktycznym) i stanowi zdobywanie lub uzupełnianie wiedzy i umiejętności przez pracowników Wnioskodawcy.

Należy przy tym zwrócić uwagę, że cytowany artykuł wprowadza szeroką definicję podnoszenia kwalifikacji zawodowych i obejmuje nie tylko przypadki ściśle związane z zajmowanym stanowiskiem, ale również zdobywanie zupełnie nowych umiejętności i podnoszenie poziomu wiedzy ogólnej. Taki kierunek interpretacji cytowanego przepisu potwierdza stanowisko doktryny (por. M. Raczkowski, M. Gersdorf, K. Rączka, Kodeks Pracy. Komentarz do art. 103 (1), wyd. II, Warszawa 2011; T. Florek (red.), Kodeks Pracy. Komentarz do art. 103 (1)) i organów podatkowych. Przykładowo, w interpretacji indywidualnej z dnia 12 czerwca 2012 r. sygn. IPPB4/415-290/12-2/MP Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie przychylił się do stanowiska wnioskodawcy, zgodnie z którym podnoszeniem kwalifikacji zawodowych w rozumieniu art. 103 (1) Kodeksu Pracy jest m.in. rozwijanie kompetencji osobistych pracowników, np. poprzez wspólne zajęcia pracowników mające na celu wzmacnianie więzi pracowniczych, zwiększenie efektywności pracy zespołowej (tzw. team-building).

W opisanym stanie faktycznym uczestnictwo w szkoleniach, studiach podyplomowych, kursach językowych oraz przystępowanie do egzaminów zawodowych przez pracowników Wnioskodawcy zawsze pozostaje w związku z ich zadaniami służbowymi (które obejmują m.in. korespondencję mailową i telefoniczną z obcojęzycznymi klientami Wnioskodawcy), zatem w świetle przedstawionej w poprzednim akapicie wykładni art. 103 (1) § 1 Kodeksu Pracy, niewątpliwie mieści się w ramach przedstawionej w tym przepisie definicji podnoszenia kwalifikacji zawodowych.

Artykuł 103 (3) Kodeksu Pracy wskazuje z kolei, że pracodawca może przyznać pracownikowi podnoszącemu kwalifikacje zawodowe dodatkowe świadczenia, w szczególności pokryć opłaty za kształcenie, przejazd, podręczniki i zakwaterowanie. W opisanym stanie faktycznym Wnioskodawca przyznaje podnoszącym kwalifikacje pracownikom jedną z form pomocy, o jakiej mowa w art. 103 (3) Kodeksu Pracy, tj. pokrywa całość lub część opłat za kształcenie.

Z kolei zgodnie z art. 103 (4) § 3 Kodeksu Pracy, nie ma obowiązku zawarcia umowy między pracodawcą a pracownikiem podnoszącym kwalifikacje, jeśli pracodawca nie zamierza zobowiązać pracownika do pozostawania w zatrudnieniu po ukończeniu podnoszenia kwalifikacji zawodowych. Ze wskazaną w cytowanym przepisie sytuacją mamy do czynienia w opisanym stanie faktycznym, co prowadzi do wniosku, że brak umowy między Wnioskodawcą a podnoszącymi kwalifikacje pracownikami nie wyklucza zaszeregowania opisanej w stanie faktycznym sytuacji do podnoszenia kwalifikacji zawodowych za zgodą pracodawcy w rozumieniu Kodeksu Pracy.

Biorąc powyższe pod uwagę, należy stwierdzić, że finansowanie lub współfinansowanie przez Wnioskodawcę podnoszenia kwalifikacji zawodowych przez jego pracowników, w sposób wskazany w opisie stanu faktycznego, stanowi w rozumieniu Kodeksu Pracy świadczenie przyznawane na podnoszenie kwalifikacji zawodowych za zgodą pracodawcy. Tym samym stanowi przychód wolny od podatku dochodowego z mocy art. 21 ust. 1 pkt 90 PIT. A to z kolei oznacza, że Wnioskodawca nie jest obowiązany z mocy art. 31 PIT do obliczenia i pobrania, jako płatnik zaliczek na podatek dochodowy z tytułu tegoż finansowania lub współfinansowania.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (w brzmieniu ustawy obowiązującym od dnia 31 marca 2010 r. - tekst jedn.: Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm., natomiast w brzmieniu obowiązującym od dnia 17 kwietnia 2012 r. - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji Podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Przepis art. 12 ust. 1 ww. ustawy stanowi, iż za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Z cytowanych powyżej przepisów jednoznacznie wynika, że do przychodów pracownika zalicza się wszystkie otrzymywane przez niego świadczenia, wynikające z zawartej umowy, bądź mające związek z wykonywaniem przez niego pracy.

Należy zatem przyjąć, że co do zasady wartość świadczeń otrzymanych przez pracownika na dokształcanie i podnoszenie kwalifikacji zawodowych stanowi przychód ze stosunku pracy.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 90 ww. ustawy, w brzmieniu obowiązującym do 15 lipca 2010 r., wolna od podatku dochodowego jest wartość świadczeń przyznanych zgodnie z odrębnymi przepisami przez pracodawcę na podnoszenie kwalifikacji zawodowych i wykształcenia ogólnego pracownika, z wyjątkiem wynagrodzeń otrzymywanych za czas urlopu szkoleniowego oraz za czas zwolnień z części dnia pracy, przysługujących pracownikom podejmującym naukę w szkołach lub podnoszącym kwalifikacje zawodowe w formach pozaszkolnych.

Z dniem 16 lipca 2010 r. weszła w życie ustawa z dnia 20 maja 2010 r. o zmianie ustawy - Kodeks pracy oraz ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. Nr 105, poz. 655), dalej ustawa, wypełniając lukę prawną jaka powstała po wydaniu w dniu 31 marca 2009 r. orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego (sygn. akt K 28/08). Uznano w nim art. 103 Kodeksu pracy za niezgodny z art. 92 ust. 1 Konstytucji. W tej sytuacji zarówno wskazana norma, jak i wydane na jego podstawie rozporządzenie utraciły moc obowiązującą z dniem 10 kwietnia 2010 r., tj. z upływem 12 miesięcy od dnia ogłoszenia wyroku w Dz. U. Nr 58, poz. 485.

W art. 1 ww. ustawy wskazano, iż w Kodeksie pracy po art. 103 (który utracił moc) dodaje się art. 1031-10366. W myśl art. 1031 § 1 Kodeksu pracy, przez podnoszenie kwalifikacji zawodowych rozumie się zdobywanie lub uzupełnianie wiedzy i umiejętności przez pracownika, z inicjatywy pracodawcy albo za jego zgodą.

Powołana wyżej ustawa w art. 2 nadała również nowe brzmienie art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym wolna od podatku dochodowego jest wartość świadczeń przyznanych zgodnie z odrębnymi przepisami przez pracodawcę na podnoszenie kwalifikacji zawodowych, z wyjątkiem wynagrodzeń otrzymywanych za czas zwolnienia z całości lub części dnia pracy oraz za czas urlopu szkoleniowego.

Natomiast nowe regulacje zawarte w art. 1031-10366 Kodeksu pracy różnicują zakres świadczeń przysługujących pracownikom w zależności od tego, czy pracownik:

1.

podnosi kwalifikacje zawodowe z inicjatywy pracodawcy albo za jego zgodą, bądź

2.

zdobywa lub uzupełnia wiedzę i umiejętności z własnej inicjatywy.

Pracownikowi, który podnosi kwalifikacje zawodowe z inicjatywy pracodawcy albo za jego zgodą, przysługuje urlop szkoleniowy i zwolnienie z całości lub z części dnia pracy, z zachowaniem prawa do wynagrodzenia, które nie korzysta ze zwolnienia. Ponadto pracodawca może mu przyznać dodatkowe świadczenia, w szczególności pokryć opłaty za kształcenie, przejazd, podręczniki i zakwaterowanie (art. 1033 Kodeksu pracy), które w takich okolicznościach korzystają ze zwolnienia od podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z kolei pracownikowi, który zdobywa lub uzupełnia wiedzę i umiejętności z własnej inicjatywy, może być przyznane jedynie zwolnienie z całości lub części dnia pracy bez zachowania prawa do wynagrodzenia i urlop bezpłatny - w wymiarze ustalonym w porozumieniu zawieranym między pracodawcą i pracownikiem (art. 1036 Kodeksu pracy).

Natomiast ewentualne dodatkowe świadczenia pracodawcy polegające np. na opłaceniu kosztów kształcenia pracownikowi, który zdobywa lub uzupełnia wiedzę i umiejętności z własnej inicjatywy - nie są objęte zwolnieniem od podatku określonym w art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a w rezultacie stanowią przychód tej osoby ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Ponadto należy zaznaczyć, iż pracodawca zawiera - na piśmie - z pracownikiem podnoszącym kwalifikacje zawodowe umowę określającą wzajemne prawa i obowiązki stron. Postanowienia umowy nie mogą być jednak mniej korzystne niż przepisy Kodeksu pracy (art. 1034 § 1 i 2 Kodeksu pracy).

Pracodawca nie ma obowiązku zawarcia umowy, jeżeli nie zamierza zobowiązać pracownika do pozostawania w zatrudnieniu po ukończeniu podnoszenia kwalifikacji zawodowych (art. 1034 § 3 Kodeksu pracy).

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności oferuje usługi w dziedzinie audytu, rachunkowości, kadr i płac, doradztwa podatkowego oraz doradztwa biznesowego. Wnioskodawca, począwszy od sierpnia 2010 r. po rozpatrzeniu wniosków pracowników (zatrudnionych u Wnioskodawcy na umowę o pracę), mających charakter ustny, wyraża w niektórych przypadkach zgodę na podnoszenie przez pracowników kwalifikacji zawodowych. Podnoszenie kwalifikacji zawodowych przybiera formę szkoleń, studiów podyplomowych, kursów językowych oraz egzaminów zawodowych. Wyraziwszy zgodę, Wnioskodawca każdorazowo finansuje lub współfinansuje zaproponowane przez pracowników formy podnoszenia kwalifikacji zawodowych w ten sposób, że pokrywa w całości lub w części opłaty za kształcenie. Wszystkie formy podnoszenia kwalifikacji zawodowych, na które Wnioskodawca wyraża zgodę, służą zdobywaniu lub uzupełnianiu wiedzy i umiejętności koniecznych do prawidłowego wykonywania zadań pracowniczych, w tym do kontaktu z obcojęzycznymi klientami Wnioskodawcy. Między Wnioskodawcą a podnoszącymi kwalifikacje zawodowe pracownikami nie jest zawierana umowa określająca prawa i obowiązki w związku z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych. Wnioskodawca zobowiązuje się jedynie do finansowania lub współfinansowania określonej formy podnoszenia kwalifikacji zawodowych, w szczególności Wnioskodawca nie zamierza zobowiązywać pracowników do pozostawania w zatrudnieniu po ukończeniu podnoszenia kwalifikacji zawodowych.

Biorąc pod uwagę powyższe regulacje prawne oraz przedstawiony we wniosku stan faktyczny należy uznać, iż Wnioskodawca nie jest obowiązany do obliczenia i pobrania, jako płatnik zaliczek na podatek dochodowy z tytułu finansowania lub współfinansowania swoim pracownikom podnoszenia kwalifikacji zawodowych w formie szkoleń, studiów podyplomowych, kursów językowych oraz egzaminów zawodowych, w sytuacji, gdy służą one zdobywaniu lub uzupełnianiu wiedzy i umiejętności koniecznych do prawidłowego wykonywania zadań pracowniczych. Finansowanie lub współfinansowanie przez Wnioskodawcę pracownikom wymienionych form podnoszenia kwalifikacji zawodowych, zgodnie z przepisami ustawy - Kodeks cywilny stanowi dla pracownika przychód, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, korzystający ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ponadto, jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Końcowo - odnosząc się do powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji organu podatkowego - wskazać należy, iż orzeczenie to nie jest wiążące dla tutejszego organu. Interpretacje organów podatkowych dotyczą tylko konkretnej, indywidualnej sprawy, osadzonej w określonym stanie faktycznym i tylko w tej sprawie rozstrzygnięcie w każdej z nich zawarte jest wiążące. W związku z tym, organy podatkowe mimo, iż w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami - nie tylko innych organów podatkowych, jednak nie stosują wprost tych rozstrzygnięć także i z tego zwykłego powodu, iż nie stanowią one materialnego prawa podatkowego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl