IPPB2/415-184/11-2/MG - Uczestnictwo w programie rabatowym a podatek dochodowy od osób fizycznych.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 17 lutego 2011 r. (data wpływu 24 lutego 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych powstałych po stronie pracowników Spółki z tytułu uczestnictwa w programie rabatowym oraz wynikających z tego tytułu obowiązków Spółki, jako płatnika podatku dochodowego - jest nieprawidłowe.

W dniu 24 lutego 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych powstałych po stronie pracowników Spółki z tytułu uczestnictwa w programie rabatowym oraz wynikających z tego tytułu obowiązków Spółki, jako płatnika podatku dochodowego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka jest podmiotem prowadzącym działalność gospodarczą m.in. w zakresie sprzedaży detalicznej sprzętu oraz akcesoriów sportowych, poprzez sieć sklepów zlokalizowanych na terenie całego kraju. W toku swojej działalności, jako podmiotu ukierunkowanego na zysk, podejmuje różnego rodzaju działania promocyjne, zmierzające do zwiększenia wolumenu sprzedaży, a w konsekwencji również jej przychodów.

Jedną z form wspomnianych działań stanowią rabaty cenowe udzielane przez Spółkę różnym grupom klientów. Dla przykładu, na koniec sezonu ceny na wybrany asortyment, obniżane są np. o 30-40%. Promocje te prowadzone są w sklepach należących do Spółki i często mają charakter cykliczny. Główną ich ideą jest zachęcenie i przywiązanie klientów do dokonywania zakupów w sklepach Spółki, co z kolei przekłada się na zwiększenie realizowanych przez nią przychodów ze sprzedaży.

Spółka wdrożyła również program promocyjny adresowany do jej pracowników, który to program umożliwia uzyskanie przez tych pracowników rabatu na zakup określonych towarów w sklepach Spółki (obecnie rabat ten wynosi 25%).

Zgodnie z założeniami programu, objęci są nim ci pracownicy Spółki, którzy zgłosili chęć uczestnictwa w tym programie. Każdy pracownik otrzymał specjalną przypisaną do niego kartę rabatową (tzw. Indywidualną Kartę Zakupów Pracownika), po okazaniu której może nabyć określone towary z rabatem, przy czym wartość towarów zakupionych po obniżonych cenach przez każdego pracownika objętego programem nie będzie mogła przekroczyć w roku kalendarzowym określonej kwoty (obecnie kwota ta wynosi 3.000 zł, po rabacie). Rabaty nie są udzielane na towary objęte promocją lub wyprzedażą.

Celem programu lojalnościowego jest przede wszystkim (podobnie jak w przypadku pozostałych akcji promocyjnych), zwiększenie wolumenu sprzedaży towarów Spółki, rozszerzenie kręgu jej potencjalnych nabywców, przyzwyczajenie tychże nabywców do towarów oferowanych przez Spółkę, ale także poprawa relacji Spółki z pracownikami - w konsekwencji zwiększenie efektywności ich pracy, co w ocenie Spółki będzie skutkowało zwiększeniem sprzedaży i zysku Spółki w przyszłości.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w związku z realizacją opisanego w stanie faktycznym programu rabatowego, adresowanego do pracowników Spółki, udzielane w ramach tego programu rabaty będą stanowiły dla pracownika przychód, od którego Spółka powinna pobrać zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zdaniem Spółki, przyznanie przez Spółkę jej pracownikom opisanych w stanie faktycznym rabatów, nie będzie skutkowało powstaniem przychodu w rozumieniu ustawy o PIT. W konsekwencji Spółka nie będzie zobowiązana do pobrania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych z tego tytułu.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o PIT, opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie natomiast do art. 12 ust. 1 ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Ponadto, zgodnie z art. 31 ustawy o PIT, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Odnosząc powyższe regulacje do analizowanego stanu faktycznego, Spółka pragnie wskazać, iż, w jej ocenie, rabat udzielany pracownikom nie wiąże się z powstaniem u tych osób przychodu ze stosunku pracy. Należy bowiem zauważyć, iż w wyniku udzielenia rabatu pracownikom Spółki, podobnie jak ma to miejsce w przypadku rabatów udzielanych innym klientom (nie będących pracownikami Spółki), obniżeniu ulega cena nabywanych towarów. W rezultacie, zapłacona kwota stanowi dla nabywcy rzeczywistą cenę zakupu.

Taki mechanizm udzielania rabatów jest powszechną formą stymulowania sprzedaży, stosowaną przez podmioty gospodarcze na rynku coraz częściej, gdzie rabaty te niejednokrotnie sięgają nawet 60-70% pierwotnej ceny. Skierowane są one do określonych grup społecznych, aby w sposób szczególny zachęcić te osoby do dokonywania zakupów. Jako przykład można podać stosowane często przez sprzedawców rabaty np. z okazji urodzin - po okazaniu dowodu osobistego, rabaty na Dzień Kobiet, itp. Nie ulega wątpliwości, iż przyznanie takiego rabatu nie wiąże się z koniecznością odprowadzenia podatku dochodowego z tego tytułu przez osobę dokonującą zakupu.

Podkreślić również należy, iż jak wskazano w opisie stanu faktycznego będącego przedmiotem niniejszego wniosku, rabaty udzielane pracownikom Spółki, nie będą odbiegały w sposób istotny od rabatów, które Spółka, co do zasady udziela pozostałym klientom.

Skierowanie tego programu dla pracowników, ma na celu uzyskanie przez Spółkę (a nie pracownika) konkretnej korzyści. Pracownik, korzystając z Indywidualnej Karty Zakupów, dokona nabycia określonych towarów właśnie od Spółki, a nie innego, konkurencyjnego sprzedawcy. Ponadto, program ten, w ocenie Spółki, może wpłynąć korzystnie na relacje danego pracownika z pracodawcą, co może przełożyć się na jakość wykonywanej przez niego pracy.

Powyższe pozwala zdaniem Spółki przyjąć, iż pracownicy Spółki, którzy skorzystają z programu, nie osiągną przychodu w rozumieniu art. 12 ustawy o PIT, nie ma bowiem w tym przypadku mowy o świadczeniu w naturze, świadczeniu pieniężnym ponoszonym za pracownika ani żadnym innym świadczeniu nieodpłatnym lub częściowo odpłatnym. Jest to natomiast standardowa sprzedaż z rabatem realizowana przez Spółkę, jako podmiot gospodarczy nastawiony na zysk. Celem jest tu przede wszystkim, jak wspomniano powyżej - zwiększenie wolumenu sprzedaży towarów Spółki, kręgu jej potencjalnych nabywców, przyzwyczajenie tychże nabywców do towarów oferowanych przez Spółkę, stworzenie pewnej dodatkowej grupy zakupowej, a także poprawa jakości pracy wykonywanej przez pracownika, co w ocenie Spółki będzie skutkowało zwiększeniem sprzedaży (a w konsekwencji - zysku Spółki) w przyszłości.

Jest to więc, bez wątpienia, korzyść dla Spółki ze zwiększenia sprzedaży. Nie można w tym przypadku mówić o jakimkolwiek dodatkowym świadczeniu (przychodzie) po stronie pracownika, podobnie jak każdego innego nabywcy, który dokona zakupów z rabatem.

W analizowanej sprawie zasadnicze znaczenie ma fakt, iż analogiczne programy rabatowe są organizowane często, jako handlowe narzędzie zwiększenia obrotu. Zdaniem Spółki, kwestią drugorzędną jest fakt skierowania omawianego programu rabatowego do określonej grupy nabywców (pracowników Spółki). Fakt ten jedynie pozornie może wskazywać na zamiar uprzywilejowania pracowników Spółki. Zasadnicza cecha tego programu, tj. wysokość przyznanego rabatu, jest jednakże analogiczna, jak w przypadku innych programów promocyjnych realizowanych przez Spółkę, a skierowanych do zupełnie innych osób. Podstawowym celem jest zwiększenie sprzedaży i osiągnięcie zysku przez Spółkę, a nie świadczenie wobec pracowników. Określenie adresatów programu następuje jedynie w wyniku oszacowania jego skuteczności, oraz dodatkowych korzyści, jakie Spółka może w związku z nim osiągnąć (przywiązanie pracownika do danej marki sprzedawanej przez Spółkę, skorzystanie z rabatu oferowanego przez Spółkę, a w konsekwencji nabycie jej towarów, a nie innego sprzedawcy podobnych produktów, itp.).

Nie można z tego względu uznać, iż opisany przez Spółkę program jest wyjątkowy i niepowtarzalny i sprawia, iż pracownicy uzyskują korzyść dodatkową, znacznie odbiegającą od tej, jaką mogą uzyskać pozostali klienci (nabywcy towarów Spółki, niebędący jej pracownikami). Dlatego też, nie można w tym przypadku mówić o jakimkolwiek dodatkowym, szczególnym świadczeniu na ich rzecz ze strony Spółki, które to świadczenie podlegałoby opodatkowaniu PIT.

Stanowisko takie potwierdzone zostało w licznych interpretacjach przepisów podatkowych, np. interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 29 grudnia 2010 r., sygn. IPPB2/415-920/10-2/AK, w której Dyrektor uznał za prawidłowe stanowisko podatnika, iż udzielenie pracownikom rabatu na zakup paliwa w punktach sprzedaży należących do tego podatnika, nie powoduje konieczności zapłaty podatku dochodowego przez pracowników, którzy z rabatu skorzystają.

Podobne stanowisko prezentują również sądy administracyjne. Jako przykład można podać tu wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 14 stycznia 2010 r. (sygn. akt. III SA/Wa 1683/09), w którym Sąd wskazał, iż: " (...) z punktu widzenia art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ewentualna korzyść, jaką odniosą pracownicy Spółki lub podmiotu z nią współpracującego, którzy skorzystają z programu, nie będzie stanowić przychodu (dochodu) - nie jest świadczeniem w naturze, świadczeniem pieniężnym ponoszonym za pracownika ani żadnym innym świadczeniem nieodpłatnym lub częściowo odpłatnym. W sprawie niniejszej zasadniczą okolicznością faktyczną jest właśnie to, że - jak podała Spółka - analogiczne programy rabatowe są organizowane stale jako handlowe narzędzie zwiększenia obrotu, zaś kryterium podmiotowe, według którego programy te są konstruowane (tzn. określenie jego adresatów) następuje jedynie w wyniku oszacowania skuteczności realizowanego w danym czasie programu. W ocenie Sądu kwestią drugorzędną jest fakt nazwania programu w taki sposób, który wskazuje pozornie na zamiar jakiegoś nadzwyczajnego uprzywilejowania pracowników Spółki albo pracowników podmiotu z nią współpracującego, a także fakt, że opisana akcja rabatowa przyjęła formalnie odrębny kształt organizacyjny".

Biorąc pod uwagę powyższe, zdaniem Spółki, przyznanie przez Spółkę pracownikom opisanych powyżej rabatów, nie będzie skutkowało dla uczestników programu powstaniem przychodu w rozumieniu ustawy o PIT. W konsekwencji, Spółka nie będzie zobowiązana do pobrania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych z tego tytułu, zgodnie z art. 31 ustawy o PIT.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Wyrazem jej praktycznej realizacji jest art. 11 ust. 1 tejże ustawy, z którego treści wynika, że przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Dotyczy to zarówno podatników osiągających przychody ze stosunku pracy, jak i podatników osiągających przychody z działalności wykonywanej osobiście.

Na mocy art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Podkreślenia wymaga fakt, iż w myśl art. 12 ust. 4 ww. ustawy za pracownika w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy.

Z treści zacytowanego art. 12 ust. 1 i ust. 4 ww. ustawy jednoznacznie wynika, że do przychodów ze stosunku pracy dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych zaliczyć należy praktycznie wszystkie otrzymane przez pracownika świadczenia, które mógł on otrzymać jako pracownik. Są nimi bowiem nie tylko wynagrodzenia, czyli świadczenia wprost wynikające z zawartej umowy o pracę, ale również wszystkie inne przychody (świadczenia), niezależnie od podstawy ich wypłaty, jeżeli w jakikolwiek sposób wiążą się z faktem wykonywania pracy.

Stosownie do treści art. 31 ustawy podatkowej osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Jak wynika z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego Spółka, jako podmiot prowadzący działalność gospodarczą m.in. w zakresie sprzedaży detalicznej sprzętu oraz akcesoriów sportowych, podejmuje różnego rodzaju działania promocyjne, zmierzające do zwiększenia wolumenu sprzedaży, a w konsekwencji również jej przychodów. Jedną z form powyższych działań stanowią rabaty cenowe udzielane przez Spółkę różnym grupom klientów. Przykładowo, na koniec sezonu ceny na wybrany asortyment, obniżane są np. o 30-40%. Spółka wdrożyła również program promocyjny adresowany do jej pracowników, który to program umożliwia uzyskanie przez tych pracowników rabatu na zakup określonych towarów w sklepach Spółki (obecnie rabat ten wynosi 25%). Zgodnie z założeniami programu, objęci nim są ci pracownicy Spółki, którzy zgłosili chęć uczestnictwa w tym programie. Każdy pracownik otrzymał specjalną przypisaną do niego kartę rabatową (tzw. Indywidualną Kartę Zakupów Pracownika), po okazaniu której może nabyć określone towary z rabatem, przy czym wartość towarów zakupionych po obniżonych cenach przez każdego pracownika objętego programem nie będzie mogła przekroczyć w roku kalendarzowym określonej kwoty (obecnie kwota ta wynosi 3.000 zł po rabacie). Rabaty nie są udzielane na towary objęte promocją lub wyprzedażą. Celem programu jest przede wszystkim (podobnie jak w przypadku pozostałych akcji promocyjnych), zwiększenie wolumenu sprzedaży towarów Spółki, rozszerzenie kręgu jej potencjalnych nabywców, przyzwyczajenie nabywców do towarów oferowanych przez Spółkę.

"Rabat", zgodnie ze słownikowym znaczeniem tego pojęcia oznacza: "zniżkę, ustępstwo procentowe od ustalonych cen towaru, głównie na rzecz nabywców płacących gotówką, kupujących dużą ilość towaru jednorazowo lub w określonym czasie, upust" (Słownik Języka Polskiego PWN R-Z, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1996).

W praktyce udzielenie rabatu polega więc na obniżeniu ceny zakupu usług lub towarów.

"Ceną" - zgodnie z definicją zawartą w art. 3 ust. 1 pkt 1 w ustawie z dnia 5 lipca 2001 r. o cenach (Dz. U. z 2001 r. Nr 97, poz. 1050 z późn. zm.) jest wartość wyrażona w jednostkach pieniężnych, którą kupujący jest obowiązany zapłacić przedsiębiorcy za towar lub usługę. Skoro cena towarów ulega zmniejszeniu, nabywca za tę samą kwotę nabywa większą ilość towaru. W rezultacie zapłacona kwota, dla nabywcy stanowi rzeczywistą cenę zakupu wszystkich towarów, w tym także tych wydanych jako rabat, a udzielony rabat nie stanowi dla konsumenta przychodu.

W opisanym we wniosku stanie faktycznym, skutkiem uzyskania karty rabatowej jest otrzymanie przez pracowników Spółki rabatu na zakup określonych towarów w sklepach Spółki, który to rabat nie jest udzielany na towary objęte promocją lub wyprzedażą, jednakże należy zauważyć, że przedmiotowy program promocyjny adresowany jest wyłącznie do pracowników Spółki. Ponadto, tak jak w przypadku pozostałych akcji promocyjnych celem programu lojalnościowego jest zwiększenie wolumenu sprzedaży towarów Spółki, rozszerzenie kręgu jej potencjalnych nabywców, ale także poprawa relacji Spółki z pracownikami, zwiększenie efektywności ich pracy, co również ma wpływ na rozstrzygnięcie w niniejszej sprawie.

W związku z powyższym należy stwierdzić, iż w rozpatrywanej sprawie przedmiotowy program rabatowy, mimo że nie odbiega w sposób istotny od rabatów, które Spółka, co do zasady udziela pozostałym klientom, nie dotyczy szerokiego grona klientów Spółki, ponieważ niewątpliwie krąg osób uprawnionych do uczestnictwa w programie jest ograniczony - uczestnikami programu są wyłącznie pracownicy Spółki.

Nie budzi wątpliwości, iż w momencie dokonywania zakupów w sklepach Spółki, pracownik występuje w podwójnej roli, tj. jako pracownik i jako klient (dokonując zakupów na podstawie cywilnoprawnej umowy sprzedaży). Zauważyć jednak należy, iż dokonując zakupów osoba taka cały czas pozostaje w stosunku służbowym z podmiotem, u którego ich dokonuje, a ponadto jak wynika ze stanu faktycznego program rabatowy służy poprawie relacji pracodawcy z pracownikami, zwiększeniu efektywności pracy pracowników, co faktycznie pośrednio skutkować może zwiększeniem sprzedaży. W konsekwencji przysporzenie od takiego podmiotu nawet wynikające z realizacji umowy cywilnoprawnej przyznane jest z racji istniejącego stosunku pracy.

Podkreślenia wymaga fakt, że o tym, czy świadczenie jest przychodem ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, decyduje okoliczność, czy może je otrzymać wyłącznie pracownik w rozumieniu ust. 4 tegoż artykułu, czy także inna osoba nie związana z pracodawcą.

Zatem udzielone pracownikom rabaty stanowią dla pracowników Spółki podlegający opodatkowaniu przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Na Spółce ciążą w związku z tym obowiązki płatnika podatku dochodowego wynikające z treści art. 31 ww. ustawy, tj. Spółka zobowiązana jest w stosunku do osób objętych akcją rabatową do obliczenia i pobrania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych, łącznie z pozostałymi dochodami uzyskanymi przez pracownika w danym miesiącu.

Reasumując, w związku z realizacją opisanego w stanie faktycznym programu rabatowego, adresowanego tylko do pracowników Spółki, udzielane w ramach tego programu rabaty stanowią dla pracownika przychód ze stosunku pracy, od którego Spółka powinna pobrać zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Końcowo - odnosząc się do powołanej przez Spółkę interpretacji organu podatkowego oraz przywołanej tezy wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie - wskazać należy, iż orzeczenie to dotyczy tylko konkretnej, indywidualnej sprawy, jak również powołany wyrok dotyczy konkretnej sprawy podatnika osądzonej w określonym stanie faktycznym i w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące. Natomiast Organy podatkowe pomimo, że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów podatkowych, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, iż nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedmiotowym stanie faktycznych.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.