IPPB2/415-180/13-2/MG

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 27 lutego 2013 r. (data wpływu 1 marca 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do przychodów ze stosunku pracy wartości dojazdów pracownika z miejsca pracy do miejsca zamieszkania i na odwrót, w celu zapewnienia bezpiecznego miejsca parkowania samochodu służbowego - jest prawidłowe.

W dniu 1 marca 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do przychodów ze stosunku pracy wartości dojazdów pracownika z miejsca pracy do miejsca zamieszkania i na odwrót, w celu zapewnienia bezpiecznego miejsca parkowania samochodu służbowego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka B. S.A. (dalej Wnioskodawca) prowadzi działalność gospodarczą w zakresie dostarczania innowacyjnych rozwiązań w obszarze pozapłacowych świadczeń pracowniczych z zakresu sportu, rekreacji i kultury. Produkty sprzedawane przez Spółkę umożliwiają skuteczne zwiększenie lojalności i motywacji pracowników.

Spółka powierza osobom zatrudnionym na stanowiskach kierowniczych samochody służbowe (stanowiące własność Wnioskodawcy lub przez niego leasingowane) niezbędne do wykonywania obowiązków służbowych. W tym przypadku samochody przypisane są personalnie do konkretnych osób. Zasady udostępniania samochodów precyzują zapisy zarządzenia Prezesa Zarządu B. S.A. zgodnie, z którymi pracownik jest obowiązany do opieki nad samochodem również po godzinach pracy, tzn. parkowania go w bezpiecznym miejscu, zabezpieczenia pojazdu przed kradzieżą lub uszkodzeniem. Aktualnie Spółka utraciła możliwość korzystania z firmowego parkingu i nie zapewnia parkingu po godzinach pracy, stąd też każdego pracownika zobowiązuje się do dbania o powierzone mienie, w szczególności do zapewnienia bezpiecznego miejsca parkowania (garażowania) na terenie prywatnej zamkniętej posesji lub w garażu wielostanowiskowym posiadającym stały monitoring. Udostępnianie samochodu, w przypadku osób zatrudnionych na stanowiskach kierowniczych następuje na podstawie umowy o powierzenie samochodu określającej obowiązki pracownika w związku z powierzeniem mienia. W związku z zaistniałą sytuacją pracownicy użytkują samochody służbowe także i w ten sposób, że wykonują jazdy do pracy i z pracy i parkują powierzone samochody w miejscach bezpiecznych w okolicach miejsca swojego zamieszkania. Jednocześnie od pracowników tych nie są pobierane przez Wnioskodawcę jakiekolwiek opłaty za umożliwienie korzystania z samochodu służbowego w powyższym zakresie (na dojazdy z miejsca zamieszkania do pracy i z powrotem). Pracownicy odpowiedzialni są za powierzone mienie, zaś Spółka jako pracodawca zastrzegła sobie prawo do dochodzenia odszkodowania.

Zarządzenie Prezesa przewiduje również możliwość wykorzystywania samochodów służbowych na cele prywatne za odpłatnością. W tym przypadku pracownicy obowiązani są do wykazywania ilości przejechanych kilometrów i obciążani są określoną w zarządzeniu stawką za kilometr. Spółka z tytułu wykorzystywania samochodów służbowych na cele prywatne wystawia fakturę obciążającą pracownika. Jednocześnie pracownicy odpowiedzialni są za wszelkie usterki oraz szkody powstałe w pojeździe w tym okresie. Obowiązek wykazywania przejechanych przez pracownika kilometrów w ramach korzystania z pojazdów służbowych na cele prywatne nie dotyczy jazd do miejsca zamieszkania pracownika i z domu do pracy, gdyż Spółka uznaje, że nie można określać pracownikowi przychodu, w sytuacji gdy wykonuje obowiązki służbowe.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy wykorzystywanie przez pracowników samochodów służbowych stanowiących mienie powierzone (na podstawie odrębnej umowy oraz Zarządzenia Prezesa Spółki), do dojazdów z miejsca pracy do miejsca zamieszkania (i na odwrót), w celu zapewnienia bezpiecznego miejsca parkowania (garażowania) samochodu w sytuacji, w której Spółka nie zapewnia parkingu firmowego, jest wykorzystywaniem samochodów służbowych do celów prywatnych i czy stanowi w związku z tym nieodpłatne świadczenie, którego wartość stanowi przychód pracownika zgodnie z art. 12 ust. 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy, wykorzystanie przez pracowników samochodów służbowych stanowiących mienie powierzone (na podstawie odrębnej umowy oraz Zarządzenia Prezesa Spółki), do dojazdów z miejsca pracy do miejsca zamieszkania (i na odwrót), w celu zapewnienia bezpiecznego miejsca parkowania (garażowania) samochodu w sytuacji, w której Spółka nie zapewnia parkingu firmowego, nie jest wykorzystywaniem samochodów służbowych do celów prywatnych i nie stanowi nieodpłatnego świadczenia, którego wartość mogłaby być przychodem pracownika na podstawie art. 12 ust. 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm., dalej ustawa o podatku PIT,) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy o podatku PIT za przychody ze stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze, bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. Zgodnie z art. 12 ust. 2 ustawy PIT wartość pieniężną świadczeń w naturze przysługujących pracownikom na podstawie odrębnych przepisów ustala się według przeciętnych cen stosowanych wobec innych odbiorców - jeżeli przedmiotem świadczenia są rzeczy lub usługi wchodzące w zakres działalności pracodawcy, natomiast zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy PIT wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

W ocenie Spółki, mając na uwadze opisany stan faktyczny, nie zachodzi potrzeba ustalania przychodu z nieodpłatnych świadczeń wobec pracownika wykorzystującego samochody służbowe na dojazdy z pracy do miejsca zamieszkania (i na odwrót) według przepisów opisanych powyżej, z tego względu, że pracownik nie uzyskuje żadnego przychodu.

W pierwszej kolejności należy wskazać, iż fakt powierzenia pracownikowi mienia spółki (samochodu) kreuje po stronie pracownika określone zobowiązanie a nie uprawnienie. Istotnym elementem w tym zakresie jest określenie, iż do obowiązków pracowników Spółki w związku z powierzeniem im samochodów służbowych, należy ich właściwe i bezpieczne parkowanie (garażowanie). Strony umowy ustaliły, iż takim miejscem będzie miejsce zamieszkania pracownika. Spółka nie jest bowiem w stanie zapewnić parkingu firmowego dla swoich samochodów służbowych, po godzinach pracy. Pracownicy dojeżdżający samochodami służbowymi z miejsca parkowania do Spółki oraz ze Spółki do miejsca parkowania nie uzyskują przychodów ze stosunku pracy w postaci innego nieodpłatnego świadczenia, gdyż realizują wtedy obowiązki służbowe nałożone na nich przez pracodawcę i nie uzyskują materialnej korzyści, przysporzenia które mogłoby stanowić podstawę przychodu.

Spółka pragnie również nadmienić, iż parkowanie samochodu służbowego w wyznaczonym przez Spółkę miejscu (np. w miejscu zamieszkania pracownika) zapewniającym jego bezpieczeństwo, stanowi wyraz dbałości pracownika o powierzone mienie, co stanowi obowiązek pracownika wynikający nie tylko z zawartej umowy między pracownikiem a Spółką, ale także z bezwzględnie obowiązujących przepisów prawa. Zgodnie bowiem z art. 124 § 2 Kodeksu pracy, pracownik odpowiada w pełnej wysokości za szkodę w mieniu, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się.

Ponadto istotnym argumentem przemawiającym za prawidłowością stanowiska Wnioskodawcy jest charakter wykonywanej pracy przez osoby zajmujące stanowiska kierownicze. Przejazdy te bowiem stanowią realizację celu służbowego jakim jest utrzymanie stałej gotowości osób zajmujących stanowiska kierownicze. Charakter wykonywanej przez te osoby pracy oraz zakres obowiązków przemawiają za tym, że wymagają od tych pracowników zaangażowania i często nieregularnego czasu pracy, konieczności stawienia się w pracy również poza regulaminowymi godzinami pracy. Przyjęcie w Spółce rozwiązania polegającego na umożliwieniu wykorzystania przez pracownika samochodu służbowego na dojazdy do domu lub z domu do pracy podyktowane jest specyfiką zadań osób zajmujących stanowiska kierownicze. Z tego względu, zdaniem Spółki realizacja zadań służbowych pracownika - pozostania w stałej gotowości do świadczenia pracy - nie może stanowić po jego stronie przychodu do opodatkowania.

Z powyższego wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy. Oznacza to, że przejazdy pracowników samochodem służbowym na trasie pomiędzy wyznaczonym miejscem parkowania, a miejscem pracy - o ile nie służą osobistym celom pracowników lecz wykorzystywane są w ramach realizacji zadań służbowych - nie stanowią nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 ustawy PIT, a zatem ich wartości nie można uważać za przychód pracowników ze stosunku pracy. Konsekwentnie, sytuacja taka nie kreuje po stronie Spółki obowiązku odprowadzenia podatku dochodowego z tego tytułu. Spółka w takim przypadku nie ma więc obowiązku żądania od pracowników określania liczby kilometrów pokonywanych w miesiącu na trasie z miejsca garażowania samochodu do miejsca pracy pracownika ani też ustalania i przyporządkowywania na tej podstawie każdemu z pracowników wartości nieodpłatnego świadczenia oraz dokonywania rozliczeń z tego tytułu. Powyższe stanowisko Spółki znajduje uzasadnienie w licznych interpretacjach indywidualnych wydawanych przez Izby Skarbowe w podobnych sprawach.

Przykładowo Spółka pragnie wskazać na następujące interpretacje indywidualne:

* Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 4 lutego 2009 r. (IBPBII/1/415-89/09/HK),

* Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 19 maja 2010 r. (IPPB2/415-168/10-2/AS) oraz z dnia 20 sierpnia 2009 r. (IPPB2/415-361/09-4/MK),

* Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 6 maja 2011 r. (ILPB1/415-153/11-3/AMN);

* Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi, który w interpretacji indywidualnej z dnia 6 lipca 2011 r., nr IPTPB2/415-125/1122/KJ przy tożsamym stanie faktycznym wyraził kategorycznie, że "Udostępnienie przez Wnioskodawcę pracownikowi Spółki samochodu służbowego w celu umożliwienia mu właściwej realizacji obowiązków służbowych nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy. (...) Spółka nie jest więc obowiązana do wystąpienia w roli płatnika podatku dochodowego".

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Końcowo, odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji organów podatkowych - wskazać należy, iż orzeczenie te nie są wiążące dla tutejszego organu. Interpretacje organów podatkowych dotyczą tylko konkretnej, indywidualnej sprawy, osadzonej w określonym stanie faktycznym i tylko w tej sprawie rozstrzygnięcie w każdej z nich zawarte jest wiążące. W związku z tym, organy podatkowe mimo, iż w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami - nie tylko innych organów podatkowych, jednak nie stosują wprost tych rozstrzygnięć także i z tego zwykłego powodu, iż nie stanowią one materialnego prawa podatkowego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.