IPPB2/415-166/07-2/AF

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Państwa przedstawione we wniosku z dnia 13 września 2007 r. (data wpływu 17 września 2007 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania podatkiem dochodowym dopłaty z ZFŚS do wycieczki dla pracownika - jest nieprawidłowe.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujące zdarzenie przyszłe.

Jednostka budżetowa tworząca zakładowy fundusz świadczeń socjalnych jako pracodawca jest organizatorem trzydniowej wycieczki dla swoich pracowników. Całkowity koszt wycieczki jest pokryty ze środków funduszu socjalnego. Następnie całkowity koszt wycieczki jest podzielony na wszystkich uczestników i otrzymywana jest wartość jaka została przeznaczona na jedną osobę. Koszt wycieczki może być pokryty w całości przez pracodawcę lub w części.

Jeżeli koszt pokrywa w całości pracodawca to pracownik do opodatkowania ma przypisany całkowity koszt wycieczki jaki przypada na jedną osobę. Natomiast, jeżeli w części koszty pokrywa pracownik to płaci podatek od kwoty jaka została pokryta przez pracodawcę.

Wnioskodawca potrąconą zaliczkę na podatek dochodowy ujmuje w deklaracji PIT-4 w miesiącu, w którym dokonano rozliczenia wycieczki i odprowadzono do 20 następnego miesiąca.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy dopłata z ZFŚS do wycieczki dla pracownika (organizacja i całkowite sfinansowanie wycieczki przez pracodawcę) jest obciążona podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy wykupioną przez pracodawcę wycieczkę dla pracowników sfinansowaną z ZFŚS należy uznać za świadczenie rzeczowe, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jest ona świadczeniem rzeczowym w naturze (nie w pieniądzu).

Jeżeli wartość wszystkich świadczeń rzeczowych uzyskanych przez pracownika będzie przekraczała 380 zł w roku podatkowym to będzie stanowiła przychód pracownika do opodatkowania w momencie przekroczenia ww. kwoty.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52 i 52a oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych źródłami przychodów są stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Na podstawie art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14 - 16, art. 17 ust. 1 pkt 6 i 9, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zatem do przychodów ze stosunku pracy zalicza się każde świadczenie, które zostało wypłacone w związku z faktem pozostawania w stosunku pracy z pracodawcą. Do przychodów ze stosunku pracy zalicza się zarówno otrzymane przez pracownika pieniądze, wartość pieniężną świadczeń w naturze, świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Jednocześnie w art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zwalnia się od podatku dochodowego wartość świadczeń rzeczowych otrzymywanych przez pracownika, sfinansowanych w całości ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszy związków zawodowych - do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 380,00 zł; rzeczowymi świadczeniami nie są bony, talony i inne znaki, uprawniające do ich wymiany na towary lub usługi. Jak wynika z powyższego, zwolniona od podatku jest wartość rzeczowych świadczeń otrzymywanych przez pracownika, jeżeli spełnione zostaną łącznie następujące przesłanki:

* świadczenie ma charakter świadczenia rzeczowego,

* jest w całości sfinansowane ze środków ZFŚS lub funduszy związków zawodowych,

* wysokość tych świadczeń nie przekracza w roku podatkowym kwoty 380 zł.

W związku z tym, że ustawa o podatku dochodowym nie określa definicji rzeczy ani świadczenia rzeczowego, należy odwołać się do znaczenia tych pojęć w języku potocznym lub definicji stosowanych w innych dziedzinach prawa. Zgodnie z art. 45 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.) rzeczami są tylko przedmioty materialne. Uwzględniając powyższą definicję, materialny charakter, dający podstawę do zakwalifikowania jako świadczenie rzeczowe mają, np. paczki świąteczne, wartość biletów do kina, wartość karnetu na basen czy siłownię. Jak wynika z ww. zwolnienia w limitowanej części korzystają jedynie świadczenia o charakterze rzeczowym. Natomiast nie można uznać, iż wartość wycieczki w postaci kosztów przewozu, noclegu, wyżywienia zorganizowanej i w części finansowanej przez zakład pracy jest świadczeniem rzeczowym, bowiem uczestnicy wycieczki nie otrzymują świadczenia o charakterze materialnym, tj. rzeczowym. Przedmiotem świadczenia jest usługa turystyczna a nie rzecz. Pracownicy mają prawo do skorzystania z usługi turystycznej zakupionej przez pracodawcę. Wartość takiego świadczenia stanowi przychód pracownika podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych z tytułu przychodów ze stosunku pracy. Wartość dofinansowania do wycieczki dla pracownika, płatnik ma obowiązek doliczyć do wynagrodzenia wypłacanego w danym miesiącu i od łącznej wartości obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy według zasad przewidzianych dla opodatkowania przychodów ze stosunku pracy, zgodnie z przepisami art. 31, 32 i 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Ponadto należy zwrócić uwagę na fakt, że wycieczka w części finansowana jest z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, dlatego też dofinansowanie powinno być imiennie skierowane do osób uprawnionych do korzystania z pomocy tego funduszu. Założeniem ZFŚS jest przyznawanie ulg i świadczeń oraz innych dopłat w zależności od sytuacji życiowej, rodzinnej i materialnej osoby uprawnionej do korzystania z Funduszu przy uwzględnieniu określonych kryteriów socjalnych, poprzedzających indywidualną ocenę sytuacji socjalnej pracownika. Od tej oceny zależy, czy dana osoba będzie mogła skorzystać z pomocy i jaka będzie wysokość tej pomocy.

Biorąc pod uwagę powyższe należy stwierdzić, że dofinansowanie przez zakład pracy wycieczki dla pracowników nie korzysta ze zwolnienia o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 67 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.