IPPB2/415-1486/08-2/MG

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 20 października 2008 r. (data wpływu 27 października 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania wykupionej przez pracodawcę dla pracowników imiennej polisy ubezpieczeniowej "ochrona medyczna" - jest nieprawidłowe.

W dniu 27 października 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania wykupionej przez pracodawcę dla pracowników imiennej polisy ubezpieczeniowej "ochrona medyczna".

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Pracodawca wykupił dla wszystkich zatrudnionych pracowników polisę ubezpieczeniową "ochrona medyczna". Każdy pracownik ma podpisaną indywidualną polisę imienną. Składka miesięczna opłacana jest przez pracodawcę w miesięcznej wysokości 8,10 zł od osoby.

Ubezpieczony pracownik może korzystać z opieki lekarzy specjalistów w wyznaczonej przychodni za odpłatnością - 50% kosztu wizyty pokrywa pracownik, 50% PZU, jako ubezpieczyciel. Wnioskodawca wskazał, iż pracodawca nie ma możliwości stwierdzić, który pracownik skorzystał z usługi ubezpieczeniowej i w jakiej wysokości.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wysokość miesięcznej składki ubezpieczeniowej jest opodatkowanym przychodem pracownika.

Zdaniem Wnioskodawcy.

W ocenie Spółki składka ubezpieczeniowa opłacona przez pracodawcę nie stanowi przychodu pracownika do opodatkowania. Z ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że przychodem jest wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Tymczasem wykupienie przez pracodawcę polisy jest jedynie postawieniem do dyspozycji zatrudnionych pewnych świadczeń. O ile postawienie do dyspozycji pieniędzy i wartości pieniężnych wystarczy, aby pracownik osiągnął przychód, o tyle dla nieodpłatnych świadczeń konieczne jest ich otrzymanie (skonsumowanie). Przepisy nie dają więc podstaw do naliczenia podatku od zaoferowanych pracownikom w taki sposób usług. Zakład pracy nie jest w stanie stwierdzić, czy zatrudniony faktycznie skorzystał z udostępnionych świadczeń, odniósł jakiekolwiek korzyści z oferowanej usługi. Pracodawca wykupując ww. ubezpieczenie nie pytał poszczególnych pracowników o zgodę na korzystanie z pakietu. W ocenie pracodawcy jest to element pozapłacowych kosztów działalności firmy związany z pozyskaniem i utrzymaniem pracowników. Dla pracownika posiadanie takiego pakietu ochronnego nie musi stanowić o uzyskaniu przychodu lub korzyści, nie jest również spełniony warunek otrzymania świadczenia.

Spółka, wskazała na wyrok Sądu Administracyjnego w Warszawie (sygn. III SA/Wa 625/08), w którym uznano, że samo postawienie do dyspozycji pracownika nieodpłatnych świadczeń nie jest opodatkowane. Spółka, opierając się na powyższym uważa, że nie należy pobierać podatku dochodowego od pracowników za ubezpieczenie medyczne.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam, co następuje.

Zgodnie z treścią art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W art. 10 ww. ustawy zostały określone źródła przychodów, gdzie między innymi wymienia się: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

W myśl art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot "w szczególności" oznacza, że poszczególne kategorie przychodów zostały wymienione jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Jak wynika z postanowień art. 12 ust. 3 cytowanej ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

Przepis art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, iż przychodami, z zastrzeżeniem art. 14 - 16, art. 17 ust. 1 pkt 6 i 9, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Przy czym art. 11 ust. 2a pkt 2 ww. ustawy stanowi, iż wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się - jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu.

W myśl art. 11 ust. 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika.

Należy wyjaśnić, iż opłacanie przez pracodawcę kosztów obowiązkowej opieki z zakresu medycyny pracy nie powoduje u pracowników powstania przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie bowiem z art. 229 § 6 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeksu pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.), wstępne, okresowe i kontrolne badania lekarskie są przeprowadzane na koszt pracodawcy. Ponadto gdy pracodawca ponosi inne koszty profilaktycznej opieki zdrowotnej pracowników, niezbędnej z uwagi na warunki pracy, wartość tego rodzaju świadczeń, otrzymanych przez pracownika od pracodawcy, również nie stanowi jego przychodu w rozumieniu przepisów ustawy.

Natomiast koszty pozostałej opieki medycznej, innej niż wyżej wymieniona, ponoszone przez pracodawcę, stanowią przychód ze stosunku pracy pracownika.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Spółka wykupiła dla wszystkich zatrudnionych pracowników indywidualną polisę ubezpieczeniową "ochrona medyczna" i opłaca miesięczną składkę w wysokości 8,10 zł od pracownika.

Należy zauważyć, iż w opisanym stanie faktycznym, nieodpłatnym świadczeniem Spółki na rzecz pracowników nie jest faktyczne korzystanie przez pracowników z usług medycznych, lecz sam fakt objęcia ich opieką medyczną. Dlatego też przychodem nie będzie wartość faktycznie wykorzystanych usług medycznych, lecz wartość świadczenia uzyskiwanego przez pracownika jakim jest możliwość skorzystania z takich usług. Podkreślenia wymaga, iż fakt skorzystania bądź nie skorzystania przez pracownika z oferowanej usługi pozostaje bez wpływu na sposób opodatkowania wskazanych świadczeń. Pracownik otrzymuje nieodpłatne świadczenie w miesiącu, za który Spółka wykupiła dla niego polisę ubezpieczeniową, dającą możliwość skorzystania z opieki lekarzy specjalistów w wyznaczonej przychodni, za odpłatnością w wysokości 50% kosztu. Opłata ponoszona przez Spółkę ubezpieczycielowi jest bowiem formą zapłaty za usługi.

Jednocześnie należy podkreślić, iż objęcie pracowników przez pracodawcę polisą ubezpieczeniową dającą możliwość objęcia pracownika opieką medyczną, finansowana przez pracodawcę jest powszechna na polskim rynku i odpłatność z tego tytułu wynika z faktu objęcia opieką medyczną, a nie z faktu korzystania z konkretnych świadczeń. Tego typu umowy polegają z jednej strony na przekazaniu świadczenia pieniężnego, a z drugiej na przyrzeczeniu zapewnienia opieki medycznej w razie takiej potrzeby. W związku z tym pracownik, gdyby nie otrzymał przedmiotowego świadczenia od Spółki, mógłby indywidualnie zawrzeć taką umowę ponosząc z tego tytułu wydatek.

W niniejszej sprawie nie ma trudności z indywidualizacją świadczenia, gdyż każdy pracownik ma podpisaną indywidualną polisę imienną, za z góry ustaloną kwotę pieniężna w wysokości 8,10 zł od pracownika.

W ramach opłacanej przez pracodawcę składki miesięcznej pracownik korzystając z opieki lekarzy specjalistów ponosi odpłatność w wysokości 50% kosztu danej wizyty, a pozostałe 50% pokrywa ubezpieczyciel.

Mając powyższe na uwadze należy uznać, iż wysokość miesięcznej składki ubezpieczeniowej opłacanej przez pracodawcę jest przychodem pracownika podlegającym opodatkowaniu. Wartość ww. składki ubezpieczeniowej opłaconej za pracownika pracodawca ma obowiązek doliczyć do wynagrodzenia wypłaconego w danym miesiącu i od łącznej wartości obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy, według zasad przewidzianych dla opodatkowania przychodów ze stosunku pracy, zgodnie z przepisami art. 31, 32 i 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Odnosząc się do powołanego przez Spółkę wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie tut. organ informuje, iż dotyczy on konkretnej, indywidualnej sprawy podatnika osądzonej w określonym stanie faktycznym i w tej sprawie rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące. Natomiast Organy podatkowe mimo, że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów podatkowych, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, iż nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z przepisem art. 14f § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), w brzmieniu nadanym art. 6 ustawy z dnia 10 lipca 2008 r. o zmianie ustawy o swobodzie działalności gospodarczej oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 141, poz. 888), od dnia 20 września 2008 r. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej podlega opłacie w wysokości 40 zł. Natomiast w przypadku wystąpienia w jednym wniosku odrębnych stanów faktycznych lub zdarzeń przyszłych opłatę pobiera się od każdego z nich (art. 14f § 2).

Opłata od wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej z dnia 20 października 2008 r. (data wpływu 27 października 2008 r.) została wniesiona w wysokości 75 zł W związku z powyższym część dodatkowo uiszczonej w dniu 21 października 2008 r. opłaty - w wysokości 35 zł, zostanie zwrócona, zgodnie z § 18 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 29 czerwca 2006 r. w sprawie gospodarki finansowej jednostek budżetowych, zakładów budżetowych i gospodarstw pomocniczych oraz trybu postępowania przy przekształceniu w inną formę organizacyjno-prawną (Dz. U. Nr 116, poz. 783), na numer rachunku bankowego Spółki:

XXX

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.