IPPB2/415-127/10/11-5/S/MK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów, uwzględniając prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie sygn. akt III SA/Wa 2353/10 z dnia 8 kwietnia 2011 r. (data wpływu 22 lipca 2011 r.) stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 17 lutego 2010 r. (data wpływu 23 lutego 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych ponoszenia przez pracodawcę kosztów związanych ze zorganizowaniem imprezy integracyjnej dla pracowników oraz wynikających z tego tytułu obowiązków płatnika - jest prawidłowe.

W dniu 23 lutego 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych ponoszenia przez pracodawcę kosztów związanych ze zorganizowaniem imprezy integracyjnej dla pracowników oraz wynikających z tego tytułu obowiązków płatnika.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W dniu 17 października 2009 r. Wnioskodawca zorganizował weekendową imprezę integracyjną przeznaczoną dla wszystkich swoich pracowników, zatrudnionych w kilkunastu oddziałach, zlokalizowanych w różnych miejscowościach w Polsce. Impreza odbyła się na terenach rekreacyjno-wypoczynkowych oraz w restauracji wynajętego na ten cel hotelu. Pracodawca wynajął także autokar, który zabrał część pracowników. Poszczególne osoby dosiadały się także "na trasie" przejazdu. Pozostali pracownicy dotarli na miejsce innymi środkami transportu. Pracodawca zapewnił nocleg, wynajmując cały hotel w miejscu imprezy, przy czym poszczególne pokoje posiadały różny standard. Pracownicy nie byli meldowani do konkretnych pokoi. Niektórzy pracownicy skorzystali z dwóch noclegów, niektórzy z jednego, a mieszkający w okolicy Z. w ogóle nie korzystali z pokoi.

Impreza została zorganizowana z zamiarem zintegrowania pracowników przebywających w różnych częściach Polski oraz wymiany informacji na tematy zawodowe, w atmosferze mniej formalnej niż na terenie zakładu pracy. Zarząd Spółki zapoznał pracowników z planami na przyszłość, rozwojem technik sprzedaży, technik negocjacyjnych i innych technik biznesowych. Uczestnikom postawiono do dyspozycji wszystkie obiekty rekreacyjno-sportowe w jakie był wyposażony hotel. Czas imprezy umilał zespół muzyczny. Wnioskodawca postawił do dyspozycji pracowników posiłki i napoje. Menu spotkania było zróżnicowane, a potrawy nie zostały zamówione zgodnie z zasadą jedna porcja dla jednej osoby, tylko serwowano je jako "szwedzki stół", czyli zgodnie z zasadą wolnego wyboru. Rozpoczęcie imprezy ustalono na ok. 17-18, nie było oficjalnego otwarcia ani zakończenia. Spotkanie pracowników trwało do wczesnych godzin porannych.

Przed wyjazdem sporządzono jedynie wstępną listę pracowników, według której możliwość uczestnictwa w imprezie deklarowało ok. 180 osób, jednakże w imprezie wzięła udział mniejsza ich liczba, tj. ok. 100. Nie sporządzono listy pracowników, którzy brali udział w imprezie integracyjnej ani podróżujących autokarem. Brak listy nie był w powyższej sytuacji oznaką zaniedbania Wnioskodawcy lecz następstwem braku fizycznej możliwości jej sporządzenia. Wnioskodawca nie podróżował autokarem, jak również nie odnotowywał godzin przybycia i opuszczenia imprezy przez poszczególnych pracowników, natomiast udział w poszczególnych częściach spotkania z kierownictwem miał charakter spontaniczny.

Wnioskodawca przewidział udział 100% pracowników, jednakże w imprezie wzięła udział mniejsza ich liczba tj. ok. 100. W październiku 2009 r. w Spółce było zatrudnionych 338 osób.

Pracodawca pokrył całość kosztów imprezy ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych.

Regulamin Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych przewiduje finansowanie z jego środków "działalności rekreacyjnej w postaci różnych form wypoczynku, imprez sportowo - rekreacyjnych i innych, wycieczek turystyczno-krajoznawczych oraz imprez integracyjnych". Przy czym opłaty były uiszczone oddzielnie za autokar oraz łącznie za hotel i serwowane usługi cateringowe zgodnie z otrzymanymi od usługodawców fakturami.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Zdaniem Wnioskodawcy:

W związku ze zorganizowaną imprezą integracyjną nie powstaje przychód ze stosunku pracy po stronie pracowników, a w związku z tym obowiązek zwiększenia zaliczek na podatek dochodowy w związku ze zwiększeniem przychodu o wartość nieodpłatnych świadczeń z FSS.

Zorganizowana impreza miała charakter zbiorowy i została zorganizowana dla wszystkich pracowników i nie było nieodpłatnego świadczenia, którego adresatem byli konkretnie wskazani wybrani pracownicy. Świadczenie miało charakter zbiorowy i polegało na postawieniu do dyspozycji wszystkim pracownikom w takiej ilości jak wstępnie była deklarowana, aczkolwiek nie sposób ustalić czy osoby, które deklarowały udział rzeczywiście w imprezie uczestniczyły. Art. 12 ust. 1 u.p.d.o.f. wskazuje, że "za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń". Art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f. wskazuje, że "przychodami (...) są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń."

Impreza integracyjna jest niewątpliwie innym nieodpłatnym świadczeniem - usługą wynajmu hotelu z usługami gastronomiczno rekreacyjnymi zakupioną przez Wnioskodawcę. Aby pieniądze i wartości pieniężne mogły być traktowane jako przychód, wystarczy więc, by były one postawione do dyspozycji podatnika, natomiast świadczenia w naturze i inne nieodpłatne świadczenia mogą być uznane za przychód jedynie po otrzymaniu tych świadczeń przez podatnika. W przypadku zatem, gdy wartości świadczeń nie można przyporządkować do uzyskiwanych przez konkretnego pracownika, brak jest podstaw do ustalenia przychodu uzyskanego z tytułu udziału w organizowanej przez pracodawcę imprezy.

Nie sposób bowiem stwierdzić, czy konkretny pracownik rzeczywiście otrzymał świadczenie i jaka jest jego wartość. Nie wystarczy postawienie świadczenia do dyspozycji pracowników, czy wszystkich, czy ilości jaka zadeklarowała udział. Dla ustalenia, iż dane świadczenie jest przychodem konieczne jest jednak ustalenie jego wartości i przyporządkowanie jej do konkretnego pracownika (11 ust. 2-2b u.p.d.o.f.). W przypadku nieodpłatnych świadczeń dla powstania przychodu konieczne jest skorzystanie z danego świadczenia, a nie samo pozostawienie świadczenia do dyspozycji pracownika. Wskazane wyżej stanowisko potwierdzają wyroki WSA we Wrocławiu z dnia 7 maja 2009 r. I SA/Wr 1326/08), WSA w Warszawie z dnia 18 stycznia 2008 r. (III SA/Wa 1476/07) i z dnia 10 sierpnia 2008 r. (III SA/Wa 625/08) oraz WSA w Kielcach z dnia 17 września 2009 (I SA/Ke 342/09). Istotnym elementem jest także sfinansowanie imprezy z funduszu świadczeń socjalnych co jest dopuszczalne zgodnie z wyrokiem SN z 23 października 2008 (II PK 74/08). W związku z tym pojawia się dodatkowo obowiązek ustalenia, czy nieodpłatne świadczenie mieści się w limicie zwolnienia z art. 21 ust. 1 pkt 67 u.p.d.o.f. przepis ten posługuje się dodatkowo pojęciem świadczeń rzeczowych. Ustawodawca nie przewidział możliwości ustalania wartości świadczeń poprzez dokonanie matematycznego działania polegającego na sumowaniu wszelkich kosztów danej imprezy, a następnie podzieleniu tej kwoty przez ilość uczestników. Dodatkowo przy finansowaniu z funduszu świadczeń socjalnych musiałoby nastąpić podzielenie kosztów imprezy przez liczbę wszystkich pracowników Wnioskodawcy, ponieważ świadczenie z funduszu było dostępne dla wszystkich. Oznacza to nie tyle ustalenie wartości świadczenia na rzecz każdego z pracowników, co ustalenie kwoty zmniejszenia zwolnienia od podatku nawet pracownikom, którzy w imprezie nie brali udziału, a skorzystali ze świadczeń funduszu z innego tytułu - zapomogi, dofinansowania wczasów etc. Jest to niezgodne - z zasadą wyrażoną w art. 9 ust. 1 u.p.d.o.f.

W dniu 17 maja 2010 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie wydał interpretację indywidualną Nr IPPB2/415-127/10-2/MK, stwierdzając, iż stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 17 lutego 2010 r. (data wpływu 23 lutego 2010 r.) jest nieprawidłowe. W interpretacji organ wskazał, iż zgłoszenie akcesu uczestnictwa przez pracownika w imprezie integracyjnej prowadzi do powstania przychodu podlegającego opodatkowaniu, a w konsekwencji na Spółce ciąży obowiązek uwzględnienia przychodu o wartość nieodpłatnych świadczeń bez względu na to czy pracownik brał udział w spotkaniu czy też nie.

Spółka nie zgodziła się ze stanowiskiem tutejszego organu i w dniu 1 czerwca 2010 r. (data wpływu do tut. organu 7 czerwca 2010 r.) wniosła wezwanie do usunięcia naruszenia prawa.

Odpowiedzi na ww. wezwanie udzielono pismem z dnia 14 lipca 2010 r. Nr IPPB2/415-127/10-6/MK (skutecznie doręczonym w dniu 19 lipca 2010 r.) stwierdzając, iż brak jest podstaw do zmiany ww. indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego.

W dniu 12 sierpnia 2010 r. (data stempla pocztowego 3 sierpnia 2010 r.) wpłynęła skarga z dnia 10 sierpnia 2010 r. na ww. interpretację indywidualną, w której wniesiono o jej uchylenie.

Wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 8 kwietnia 2011 r. sygn. akt III SA/Wa 2353/10 przedmiotowa interpretacja została uchylona.

Dnia 22 lipca 2011 r. do tut. organu wpłynęło pismo Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 20 lipca 2011 r. sygn. akt III SA/Wa 2353/10 w sprawie doręczenia prawomocnego orzeczenia i zwrotu akt.

W wyroku Sąd zauważył, iż w niniejszej sprawie z opisanego we wniosku stanu faktycznego, przedstawionego przez Spółkę we wniosku o wydanie interpretacji wynika, iż poniosła ona koszty związane z organizacją imprezy dla swoich pracowników (koszty transportu, pobytu w hotelu, usług gastronomicznych i rekreacyjnych), jednak nie jest w stanie ustalić, w jakim zakresie dany pracownik z oferowanych (postawionych do dyspozycji) świadczeń skorzystał i czy w ogóle skorzystał.

W wyroku Sąd, nie podzielił poglądów Ministra Finansów zawartych w zaskarżonej interpretacji uznających, że o powstaniu przychodu ze stosunku pracy nie przesądza fakt skorzystania z oferowanego przez pracodawcę spotkania integracyjnego oraz wszelkich atrakcji zapewnionych podczas tej imprezy, lecz samo otrzymanie przez pracownika możliwości skorzystania z imprezy integracyjnej o określonej wartości pieniężnej. W związku z powyższym, zdaniem Ministra Finansów, Spółka w oparciu o listę pracowników, którzy wyrazili akces uczestnictwa w imprezie integracyjnej, winna ustalać wartość nieodpłatnego świadczenia dla każdego z nich, bez względu na to, który pracownik wziął udział w spotkaniu.

W ocenie Sądu, powyższy pogląd opierający się na założeniu, iż podatek należy zapłacić od wyższej wartości przychodu niż faktycznie otrzymany lub zapłacić nawet, gdy przychód nie został otrzymany - jest nie do pogodzenia z treścią art. 11 ust. 1 ustawy podatkowej. Przepis ten warunkuje bowiem możliwość uznania za przychód wartości nieodpłatnego świadczenia jego otrzymaniem. Inaczej mówiąc, w przypadku świadczeń nieodpłatnych opodatkowaniu może podlegać tylko przychód rzeczywiście otrzymany, a nie możliwy do otrzymania (wartość otrzymanego świadczenia, a nie możliwość skorzystania ze świadczenia). Zatem, o przychodzie pracownika można by mówić, gdyby skorzystał z postawionych do dyspozycji świadczeń, a ponadto możliwe byłoby ustalenie wartości tego świadczenia według metod określonych w u.pd.o.f.

Zdaniem Sądu, stanowisko Ministra Finansów, iż wystarczającym do przypisania określonemu pracownikowi przychodu z tytułu otrzymania w ramach stosunku pracy nieodpłatnego świadczenia, jest zgłoszenie wstępnego akcesu do uczestnictwa w planowanej imprezie integracyjnej, podczas gdy pracownik taki z różnych powodów następnie w imprezie takiej jednak nie uczestniczył (a uczestniczyli, np. inni pracownicy, którzy zamiaru takiego uprzednio nie zgłaszali) - jest zbyt daleko idący i nie znajduje oparcia w przepisach u.p.d.o.f., a zwłaszcza art. 11 i art. 12 tej ustawy.

Reasumując Sąd stwierdził, że w przypadku, gdy wartości świadczeń nie można przyporządkować do świadczeń uzyskiwanych przez konkretnego pracownika (jak to ma miejsce w rozpoznawanej sprawie), a więc gdy wydatki Spółki ponoszone są całościowo, bez względu na to, czy dany pracownik ze świadczeń korzystał czy też nie korzystał, brak jest podstaw do ustalenia dla konkretnego pracownika kwoty przychodu uzyskanego z tytułu finansowania przez pracodawcę kosztów organizowanej imprezy. Nie sposób bowiem stwierdzić, czy pracownik rzeczywiście otrzymał owe świadczenie i jaka jest jego wartość.

W tym stanie rzeczy w świetle sformułowanej wyżej oceny Sądu, co do wyrażonego w zaskarżonej interpretacji stanowiska Ministra Finansów w zakresie postawionych we wniosku Spółki pytań nr 1 i 2, bezprzedmiotowe stało się pytanie nr 3 odnoszące się do art. 21 ust. 1 pkt 67 u.p.d.o.f. Skoro bowiem z omówionych wcześniej przyczyn uznano, iż w sytuacji opisanej przez Spółkę, nie może być mowy o uzyskiwaniu przez konkretnych pracowników przychodów z racji uczestniczenia (bądź tylko zgłoszenia chęci takiego uczestniczenia) w imprezie integracyjnej organizowanej przez Spółkę, także z uwagi, m.in. na niemożność określenia wysokości tych przychodów przypadających na danego pracownika, to zbędne stają się rozważania dotyczące zastosowania przepisu, który ustanawia zwolnienie od podatku przychodów z tytułu wskazanych w nim świadczeń.

Ponadto Sad wskazał na analogiczny, jak przedstawiony wyżej pogląd w kwestii obowiązków płatników i opodatkowania "przychodów" uzyskiwanych przez pracowników w przypadkach organizowania przez pracodawców różnego rodzaju tzw. "pracowniczych imprez integracyjnych" lub imprez (spotkań) o zbliżonym charakterze, wyrażony został w szeregu orzeczeń wojewódzkich sądów administracyjnych (zob. wyrok WSA w Poznaniu z dnia 9 grudnia 2010 r. I SA/Po 718/10; wyroki WSA we Wrocławiu z dnia 7 maja 2009 r. I SA/Wr 1326/08 i z dnia 25 listopada 2010 r. I SA/Wr 1197/10; wyrok WSA W Warszawie z dnia 16 czerwca 2009 r. III SA/Wa 412/09) oraz w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 stycznia 2011 r. II FSK 1531/09.

W świetle obowiązującego stanu prawnego - biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 8 kwietnia 2011 r., sygn. akt III SA/Wa 2353/10 stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.