IPPB2/415-1117/08-2/JS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani przedstawione we wniosku z dnia 12 lipca 2008 r. (data wpływu 28 lipca 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości rozliczenia się jako osoba samotnie wychowująca dziecko - jest nieprawidłowe.

W dniu 28 lipca 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości rozliczenia się jako osoba samotnie wychowująca dziecko.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni jest matką dziecka. Jednocześnie nie pozostaje w związku małżeńskim, jest panną. Wnioskodawczyni pozostaje z ojcem dziecka w związku faktycznym. Oboje rodziców posiada prawa rodzicielskie do dziecka. Ojciec jest zameldowany wspólnie z Wnioskodawczynią i dzieckiem pod jednym adresem. Ojciec dziecka nie korzysta ze statusu osoby samotnie wychowującej dziecko.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w zaistniałym stanie faktycznym Wnioskodawczyni może być uznana w świetle art. 6 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za osobę samotnie wychowującą dziecko i tym samym może korzystać z rozliczenia podatku dochodowego w sposób przewidziany dla osób samotnie wychowujących dzieci.

Zdaniem Wnioskodawczyni:

Zgodnie z art. 6 ust. 5 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) za osobę samotnie wychowującą dzieci uważa się jednego z rodziców albo opiekuna prawnego, jeżeli osoba ta jest panną, kawalerem, wdową, wdowcem, rozwódką, rozwodnikiem albo osobą, w stosunku do której orzeczono separację w rozumieniu odrębnych przepisów. Za osobę samotnie wychowującą dzieci uważa się również osobę pozostającą w związku małżeńskim, jeżeli jej małżonek został pozbawiony praw rodzicielskich lub odbywa karę pozbawienia wolności. Przepis ten wskazuje, że za osobę samotnie wychowującą dziecko może być uznany tylko jeden z rodziców.

Zatem w świetle powołanego przepisu Wnioskodawczyni uważa, że spełnia przesłanki ustawowej definicji "osoby samotnie wychowującej dzieci". Powołany przepis art. 6 ust. 5 ww. ustawy zawiera definicję ustawową tego pojęcia, wprowadzając swego rodzaju fikcję prawną przewidzianą jedynie na potrzeby przepisów ustawy podatkowej regulującej zasady rozliczenia podatku przez osoby samotnie wychowujące dzieci. W żadnym razie przepisy ww. ustawy nie odnoszą się do stanu faktycznego danej osoby, tj. celem uznania danej osoby za osobę samotnie wychowującą dziecko nie nakazują badać sposobu wykonywania władzy rodzicielskiej przez rodziców dziecka. Zgodnie z powołaną definicją wystarczającą przesłanką uznania za "osobę samotnie wychowującą dziecko" jest m.in. stan cywilny tej osoby. Jeżeli Wnioskodawczyni jest panną wypełnia przesłanki podatkowe uznania jej za "osobę samotnie wychowującą dziecko".

W świetle powyższych ustaleń Wnioskodawczyni stoi na stanowisku, iż spełnia ustawową przesłankę uznania jej za osobę samotnie wychowującą dziecko i tym samym jest uprawniona do rozliczania podatku dochodowego od osób fizycznych zgodnie z zasadami przewidzianymi dla osób samotnie wychowujących dzieci, przy założeniu, że ojciec dziecka nie korzysta z tego samego prawa.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 6 ust. 4 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) od osób samotnie wychowujących w roku podatkowym:

Natomiast stosownie do art. 6 ust. 5 ww. ustawy za osobę samotnie wychowującą dzieci uważa się jednego z rodziców albo opiekuna prawnego, jeżeli osoba ta jest panną, kawalerem, wdową, wdowcem, rozwódką, rozwodnikiem albo osobą, w stosunku do której orzeczono separację w rozumieniu odrębnych przepisów. Za osobę samotnie wychowującą dzieci uważa się również osobę pozostającą w związku małżeńskim, jeżeli jej małżonek został pozbawiony praw rodzicielskich lub odbywa karę pozbawienia wolności.

Należy podkreślić, iż z tego typu sposobu opodatkowania może skorzystać tylko jeden z rodziców. Wynika to z istoty wskazanej instytucji oraz z definicji osoby samotnie wychowującej dziecko, zawartej w cytowanym wyżej przepisie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Powyższy przepis wymienia enumeratywnie osoby, którym przysługuje status osób samotnie wychowujących dzieci, odwołując się zarówno do stanu cywilno - prawnego osób samotnie wychowujących dzieci, jak również do tego, że osoba ta musi faktycznie wychowywać dzieci samotnie, tj. bez wsparcia drugiego z rodziców. Jednocześnie o samotnym wychowywaniu dziecka nie musi przesądzać orzeczenie sądowe o sprawowaniu władzy rodzicielskiej przez jedno z rodziców. W sytuacji, gdy żaden z rodziców nie jest pozbawiony władzy rodzicielskiej, a oboje są stanu wolnego, zarówno jeden jak i drugi może samotnie wychowywać dziecko. Przy czym prawo do omawianej preferencji będzie przysługiwało jedynie temu z rodziców, który faktycznie w roku podatkowym samotnie wychowywał dziecko, czyli sprawował nad nim stałą opiekę, zamieszkując z nim. Spełnienie tylko jednej przesłanki, tj. statusu cywilnego rodzica (opiekuna prawnego), o którym mowa w art. 6 ust. 5 ww. ustawy, w sytuacji, gdy nie wiąże się z okolicznością samotnego wychowywania dziecka, nie daje prawa do korzystania z omawianego sposobu opodatkowania dochodów.

Zgodnie z art. 6 ust. 8 powołanej ustawy sposób opodatkowania, o którym mowa w ust. 2 i 4, nie ma zastosowania w sytuacji, gdy chociażby do jednego z małżonków, osoby samotnie wychowującej dzieci lub do jej dziecka mają zastosowanie przepisy art. 30c lub ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym lub ustawy o podatku tonażowym.

Ponadto art. 6 ust. 10 wskazanej ustawy stanowi, iż sposób opodatkowania, o którym mowa w ust. 2 i 4, nie ma zastosowania do podatników, którzy wniosek, wyrażony w zeznaniu podatkowym, określony w ust. 2 i 4, złożą po terminie, o którym mowa w art. 45 ust. 1.

Opisywane preferencyjne rozliczenie dotyczy tylko jednego z rodziców. Tym samym w przypadku, gdyby obydwoje rodzice rozliczali się w sposób przewidziany dla osoby samotnie wychowującej dziecko, wówczas konieczne byłoby dokonanie ustaleń, kto rzeczywiście wychowywał dziecko i oprócz kosztów jego utrzymania ponosił również wszelkie konsekwencje wychowawcze.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że pozostaje Pani w związku faktycznym z ojcem dziecka, który jest zameldowany wraz z Panią i dzieckiem pod jednym adresem. Oboje rodzice posiadają prawa rodzicielskie do dziecka. Tak więc, jako panna spełnia Pani jeden z warunków wynikający z definicji zawartej w art. 6 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jednakże warunek ten jest niewystarczający do skorzystania z możliwości rozliczenia się z podatku dochodowego od osób fizycznych w sposób przewidziany dla osoby samotnie wychowującej dzieci.

Nie można bowiem uznać Pani za osobę samotnie wychowującą dziecko, ponieważ jego wychowaniem zajmuje się Pani wraz z ojcem dziecka. Ponadto z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż władza rodzicielska przysługuje obojgu rodzicom. Tym samym oboje rodzice wspólnie wykonują władzę rodzicielską nad dzieckiem i wspólnie je wychowują.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku ul.1-go Maja 10, 09-402 Płock.