IPPB1/4511-973/15-2/ES

Pisma urzędowe
Status:  Nieoceniane

Pismo z dnia 21 października 2015 r. Izba Skarbowa w Warszawie IPPB1/4511-973/15-2/ES

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2016 r. poz. 613) § 5 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 7 sierpnia 2015 r. (data wpływu 14 sierpnia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 sierpnia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Przedmiotem działalności gospodarczej podatnika jest m.in. świadczenie usług transportowych polegających na przeprowadzaniu samochodów z miejsca i do miejsca wskazanego przez zleceniodawcę zajmującego się ich najmem oraz świadczenie usług polegających na transporcie samochodów (nowych i używanych). Prowadzenie działalności w tym zakresie jest związane z ryzykiem nieumyślnego wyrządzenia szkody przez firmę podatnika osobom trzecim tj. właścicielom przewożonych pojazdów samochodowych.

W celu ochrony przed ww. ryzykiem i wzmocnieniem bezpieczeństwa ekonomicznego prowadzonego przedsiębiorstwa, jak również mając na uwadze dbałość i troskę o klientów firma podatnika zawarła z instytucją ubezpieczeniowa umowę dotyczącą odpowiedzialności cywilnej za szkody powstałe w związku z posiadanym mieniem lub prowadzoną działalnością gospodarczą. Odpowiedzialność ubezpieczyciela została ograniczona poprzez określenie w polisie kwoty tzw. franszyzy redukcyjnej (udziału firmy podatnika w szkodzie).

Oznacza to, że w odniesieniu do roszczeń kierowanych do firmy podatnika przez osoby trzecie (kontrahentów i klientów), których wartość przekracza kwotę franszyzy redukcyjnej to ubezpieczyciel pokrywa koszty przewyższające zapisaną w umowie kwotę franszyzy. W przypadku roszczeń o niższej wartości: tj. takich, których wartość nie przekracza kwoty franszyzy redukcyjnej, to firma podatnika, a nie ubezpieczyciel jest podmiotem, który ponosi koszty związane z roszczeniami - finansuje ciężar naprawy poniesionej przez klienta (udział własny podatnika w szkodzie).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy koszty z tytułu roszczeń ponoszone przez firmę podatnika w części przypadającej na podatnika związane z obsługą roszczeń w wysokości nie przekraczającej franszyzy redukcyjnej określonej w polisie ubezpieczeniowej o naprawę szkód poniesionych przez właścicieli przewożonych pojazdów samochodowych (klientów) można uznać za koszty uzyskania przychodów w świetle art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy, ponoszone przez firmę koszty związane z obsługą roszczeń osób trzecich (zleceniodawców lub właścicieli pojazdów) spełniają definicję kosztów uzyskania przychodów określonych w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z ww. przepisem kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Podstawową przesłanką zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kosztów z tytułu roszczeń o naprawę szkód poniesionych przez kontrahentów lub właścicieli pojazdów jest wykazanie związku pomiędzy ww. kosztami a źródłem przychodów uzyskiwanych przez podatnika

Koszty poniesione przez firmę związane m.in. z obsługą roszczeń klientów są związane z działalnością gospodarczą i są to koszty, które mają doprowadzić do celu jakim jest uzyskanie przychodu lub też zachowanie albo zabezpieczenie ich źródła.

Wnioskodawca podkreśla również, że w przedmiotowym stanie faktycznym wypłata odszkodowania ma miejsce na podstawie weryfikacji jej zasadności oraz oszacowania kwoty przez profesjonalny podmiot tzn. ubezpieczyciela. Dlatego należy uznać, że Wnioskodawca dochował należytej staranności w celu zabezpieczenia źródła przychodów i ograniczenia strat finansowych w prowadzonej działalności Mając powyższe na uwadze, przedmiotowe koszty (w wysokości nie przekraczającej kwoty franszyzy redukcyjnej) stanową koszty racjonalnie i gospodarczo uzasadnione, ponieważ przyczyniają się do zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów ze sprzedaży usług świadczonych przez firmę podatnika.

Podatnik wskazuje również, że przedmiotowe koszty z tytułu roszczeń nie stanową kosztów podlegających wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów na podstawę art. 23 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ze względu na:

* celowość ich ponoszenia (uzyskanie przychodów i zabezpieczenie ich źródła),

* odszkodowanie nie powstało z tytułu wad wykonanych usług lecz obejmuje odszkodowanie za szkody majątkowe dla osób trzecich (kontrahentów i klientów) oraz jest gospodarczo uzasadnione, wskazuje na cel i związek z prowadzoną działalnością gospodarczą.; związek ten potwierdza zawarcie polisy w celu zabezpieczenia się przed ewentualnymi konsekwencjami związanymi ze szkodami powstałymi w trakcie prowadzenia działalności gospodarczej.

Podatnik wskazuje również, że pozytywne stanowisko w sprawie w podobnych stanach faktycznych potwierdzają interpretacje podatkowe: ILB3/423-552/08-2/MC, IPPB/423-867/09-5/AG, IPTB3/423-138/12/KJ.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Stosownie do treści art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Należy podkreślić, że o tym co jest celowe i potrzebne w prowadzonej działalności, decyduje podmiot prowadzący działalność gospodarczą, a nie organ podatkowy. Na podatniku spoczywa zatem obowiązek wykazania związku poniesionych kosztów z działalnością gospodarczą, w tym okoliczności, iż ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiągniętych przychodów, zwłaszcza w sytuacji wystąpienia sporu w tej kwestii.

Aby wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

* zostały poniesione przez podatnika,

* ich poniesienie miało na celu uzyskanie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów,

* nie zostały wyłączone z kategorii kosztów podatkowych mocą art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Pierwsza z wymienionych przesłanek odnosi się do możliwości przypisania faktu poniesienia kosztu do osoby podatnika. Kosztem uzyskania przychodu mogą być wyłącznie koszty obciążające samego podatnika - wartość ciężarów, jakie ponosi podatnik w toku prowadzenia działalności (funkcjonowania). Poniesienie kosztu jest co do zasady związane z faktycznym i definitywnym przesunięciem określonej wartości z majątku podatnika do majątku innego podmiotu.

Przesłankę celowości kosztu uważa się za spełnioną, gdy istnieje związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem danego kosztu a powstaniem lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Nie ma przy tym znaczenia, czy dany wydatek przyniósł oczekiwany skutek w postaci osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenie ich źródła. Istotne jest, czy w momencie jego ponoszenia podatnik mógł - obiektywnie oceniając - oczekiwać takiego efektu.

Z powyższego wyliczenia przesłanek warunkujących zaliczenie wydatków do podatkowych kosztów uzyskania przychodów wynika również, że jeżeli wydatki nie zostały wyłączone z kosztów podatkowych na mocy art. 23 ustawy, mogą stanowić koszt uzyskania przychodu na gruncie art. 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, pod warunkiem wykazania ich związku z uzyskaniem przychodu lub zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów.

Artykuł 23 ust. 1 ww. ustawy zawiera enumeratywną listę wyłączeń z kosztów uzyskania przychodów, co oznacza, że każdy koszt dający się zakwalifikować do którejkolwiek z pozycji wymienionej na tej liście nie będzie mógł być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, nawet, jeśli był poniesiony w celu osiągnięcia przychodów. Jednocześnie należy zauważyć, że samo wyliczenie kosztów, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, nie stwarza domniemania, że wszelkie pozostałe koszty, które nie są zamieszczone w art. 23 ustawy zostaną ex lege uznane za koszty podlegające odliczeniu.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 19 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad lub zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług. Jest to katalog zamknięty, który nie może być interpretowany rozszerzająco. Istotą powyższego przepisu jest generalnie wyłączenie z kosztów uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań związanych z wadami towarów lub usług, a nie przypadków niewykonania robót i usług będących przedmiotem umów.

Wątpliwości Wnioskodawcy budzi kwestia możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kosztów z tytułu roszczeń ponoszonych w części przypadającej na podatnika związanych z obsługą roszczeń w wysokości nie przekraczającej franszyzy redukcyjnej określonej w polisie ubezpieczeniowej.

Dokonując oceny charakteru ponoszonych przez Wnioskodawcę wydatków należy rozstrzygnąć, czy spełniają one kryteria określone w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz czy nie podlegają wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 23 ust. 1 tej ustawy. Ocena prawna danego wydatku wymaga, bowiem uwzględnienia unormowań art. 23 ust. 1 ww. ustawy, w którym ustawodawca dokonał enumeratywnego wyliczenia wydatków niestanowiących kosztów podatkowych, nawet, jeśli ponoszone są w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Z przywołanego przepisu art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że jakkolwiek podmioty gospodarcze mogą dowolnie i swobodnie podejmować decyzje finansowe w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, to jednak kwalifikacja wydatków do kosztów podatkowych winna opierać się na przepisach prawa podatkowego. Nie każdy wydatek z racji tylko samego jego poniesienia jest kosztem podatkowym. Aby tak było, wydatek musi spełniać wskazane kryteria ustawowe. Nie ma w tym względzie dowolności i uznaniowości podyktowanej pozaustawowymi kryteriami. Wobec powyższego możliwość zaliczenia do podatkowych kosztów uzyskania przychodów wydatków ponoszonych przez Wnioskodawcę musi wynikać z przepisów prawa.

Wskazać również należy, iż sam fakt nie objęcia ustawowym wykazem wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów, zawartym art. 23 u.p.d.o.f. nie jest wystarczający do podatkowej kwalifikacji kosztu. Brak takiego wydatku w katalogu kosztów negatywnych, nie skutkuje automatycznym przyjęciem, że stanowi on koszt podatkowy.

Pogląd przeciwny zgodnie, z którym do kosztów podatkowych zalicza się wszelkie koszty związane z prowadzoną działalnością gospodarczą (z wyłączeniem wymienionych w art. 23 u.p,d.o.f.) jest zbyt daleko idący i abstrahuje od wskazanego w art. 22 ust. 1 ustawy celu poniesienia kosztu, a w rezultacie nie znajduje oparcia w treści tego przepisu. Uprawnione jest bowiem przyjęcie założenia, iż gdyby zamiarem ustawodawcy było uznanie za koszty uzyskania przychodów wszelkich kosztów ponoszonych przez podatnika w ramach działalności gospodarczej, nadałby temu przepisowi takie właśnie brzmienie.

Zasadność przypisania poniesionych przez Wnioskodawcę wydatków związanych z finansowaniem naprawy poniesionej przez klienta (udział własny podatnika w szkodzie) należy, zatem analizować w kontekście ogólnej zasady rozpoznawania kosztów podatkowych ujętej w dyspozycji art. 22 u.p.d.o.f.

Dokonując zestawienia przyczyny poniesienia przez Wnioskodawcę przedmiotowych wydatków z ogólną definicją kosztów uzyskania przychodu w rozumieniu art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - w ocenie Organu - wydatki te uznać należy za celowe, racjonalne gospodarczo, zmierzające do uzyskania przychodów.

Mając powyższe na względzie, stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl