IPPB1/4511-260/15-2/

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 5 lutego 2015 r. (data wpływu 19 lutego 2015 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych odpłatnego zbycia samochodu wykupionego z leasingu - jest prawidłowe.

W dniu 19 lutego 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych odpłatnego zbycia samochodu wykupionego z leasingu.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

W dniu 9 października 2014 r. na podstawie faktury wystawionej przez leasingodawcę Wnioskodawca wykupił samochód ciężarowy z kratką (rok produkcji 2008 r.). Po wykupie ww. samochód nie został wprowadzony do majątku i nie był w jakikolwiek sposób wykorzystywany w ramach prowadzonej przez Stronę działalności gospodarczej. Służył wyłącznie celom prywatnym.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy przychód ze sprzedaży samochodu wykupionego z leasingu na cele prywatne stanowi przychód ze zbycia rzeczy (art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych - Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm. - dalej u.p.d.o.f.), a w związku z tym powstanie on wyłącznie w sytuacji, gdy do sprzedaży pojazdu dojdzie przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie, czyli wykup z leasingu.

Zdaniem Wnioskodawcy, przychód ze sprzedaży samochodu wykupionego z leasingu na cele prywatne stanowi przychód ze zbycia rzeczy (art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. u.p.d.o.f.). Zgodnie z zapisami ustawy powstanie on wyłącznie w sytuacji, gdy do sprzedaży pojazdu dojdzie przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło jego nabycie, czyli wykup z leasingu.

W opinii Strony nie mają tu zastosowania przepisy art. 14 ust. 2 u.p.d.o.f. ponieważ samochód ten nigdy nie był ujęty w ewidencji środków trwałych i nie należał do majątku firmy Wnioskodawcy. Nie ujęcie przedmiotowego samochodu w ewidencji środków trwałych nie wynikało z takiej decyzji, czy świadomego i celowego działania firmy w celu uniknięcia w przyszłości opodatkowania jego sprzedaży, ale z faktu nie posiadania tytułu prawnego do własności tego samochodu.

Zdaniem Wnioskodawcy nie ma tu zastosowania również zapis art. 10 ust. 2 pkt 3 u.p.d.o.f., który mówi wyraźnie o składnikach majątku wskazanych w art. 14 ust. 2 pkt 1 u.p.d.o.f., czyli dotyczy środków trwałych i wyposażenia, będących majątkiem firmy ujętym we właściwych ewidencjach. Wykupiony przez Stronę samochód nie spełnia definicji środka trwałego z art. 22a ust. 1 u.p.d.o.f., ponieważ od chwili nabycia pojazd nie był używany na potrzeby działalności gospodarczej, a tym samym nie został nigdy wprowadzony do ewidencji środków trwałych. Sam fakt wykorzystywania samochodu na podstawie umowy najmu, który nigdy nie był własnością firmy, nie powoduje powstania obowiązku rozliczenia jego sprzedaży na zasadach art. 14 ust. 2 pkt 1 u.p.d.o.f.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.