IPPB1/4511-245/15-4/AM

Pisma urzędowe
Status:  Nieoceniane

Pismo z dnia 1 czerwca 2015 r. Izba Skarbowa w Warszawie IPPB1/4511-245/15-4/AM

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 20 lutego 2015 r. (data wpływu 16 lutego 2015 r.) oraz piśmie uzupełniającym z dnia 20 maja 2015 r. (data nadania 21 maja 2015 r., data wpływu 22 maja 2015 r.) na wezwanie organu z dnia 5 maja 2015 r. Nr IPPB1/415-245/15-2/AM (data nadania 6 maja 2015 r., data doręczenia 15 maja 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej:

* wydatków na spłatę kredytu poniesionych przed rozpoczęciem działalności gospodarczej - jest nieprawidłowe.

* w pozostałym zakresie - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 lutego 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu 7 stycznia 2010 r. aktem notarialnym Wnioskodawca nabył:

* stanowiący odrębną nieruchomość lokal mieszkalny o powierzchni 82,92 m2 składający się z 3 pokoi, kuchni, łazienki, wc i holu, dla którego Sąd Rejonowy prowadzi księgę wieczystą,

* udział części w stanowiącym odrębną nieruchomość lokalu niemieszkalnym - garażu, znajdującym się w kondygnacji -1, w którym znajduje się 105 miejsc postojowych, dla którego Sąd Rejonowy prowadzi księgę wieczystą,

* udział części w stanowiącym odrębną nieruchomość lokalu niemieszkalnym znajdującym się w kondygnacji -1 i (tzw. komórka lokatorska), dla którego Sąd Rejonowy prowadzi księgę wieczystą.

W akcie odrębnie określono wartość w pln nieruchomości jak i dwóch ww. udziałów części nieruchomości. Dla lokalu mieszkalnego jak i każdego z udziałów określono odrębne numery ksiąg wieczystych. Na przedmiotową nieruchomość Wnioskodawca zaciągnął kredyt hipoteczny w walucie obcej.

W 2015 r. Wnioskodawca założył jednoosobową działalność gospodarczą z siedzibą w przedmiotowym lokalu mieszkalnym. Przeważający rodzaj prowadzonej działalności to usługi informatyczne. Wnioskodawca zajmuje się także fotografią i świadczy usługi fotograficzne na zlecenie. Do celów prowadzonej działalności gospodarczej przeznaczył jeden pokój i wc stanowiące 19,65% całkowitej powierzchni mieszkania.

Z tytułu opłat związanych z eksploatacją lokalu mieszkalnego, otrzymał zawiadomienie ze wspólnoty mieszkaniowej, zgodnie z treścią, którego zaliczki na poszczególne opłaty liczone są:

* od powierzchni w wysokości 139,91 m2 (fundusz remontowy, wynagrodzenie Zarządu, konserwacja budynku, ubezpieczenia i podatki, utrzymanie czystości i zieleni, usługi, media dla nieruchomości wspólnej, kontrola techniczna) - do ww. powierzchni wliczone są także udziały w nieruchomości (w postaci garażu i komórki lokatorskiej) oraz części wspólne tj. korytarze itp.

* od powierzchni 82,92 m2 -energia cieplna, opłaty stałe (zaliczka).

W piśmie uzupełniającym z dnia 20 maja 2015 r. (data wpływu 22 maja 2015 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie organu z dnia 5 maja 2015 r. Nr IPPB1/415-245/15-2/AM Wnioskodawca uzupełnił wniosek o wskazane informacje oraz wskazał, że:

Zgodnie z Rozporządzeniem Rady Ministrów z 10 grudnia 2010 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych lokal mieszkalny w klasyfikacji środków trwałych przypisany jest do Grupy 1, Podgrupy 12, symbolu 122 "LOKALE MIESZKALNE, SPÓŁDZIELCZE WŁASNOŚCIOWE PRAWO DO LOKALU MIESZKALNEGO Zgodnie z załączonym do Rozporządzenia objaśnieniem rodzaj ten obejmuje:

* wydzielone trwałymi ścianami w obrębie budynku izby lub zespoły izb przeznaczone na stały pobyt ludzi, które wraz z pomieszczeniami pomocniczymi służą zaspokojeniu ich potrzeb mieszkaniowych,

* spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego.

Nawiązując do powyższego stanowisko postojowe jak i komórka należą do lokalu mieszkalnego, gdyż znajdują się w obrębie budynku i służą zaspokojeniu potrzeb mieszkaniowych Wnioskodawcy.

Stan prawny dotyczący zarówno stanowiska postojowego jak i lokalu mieszkalnego oraz komórki został opisany przez Wnioskodawcę we wniosku poprzez przytoczenie zapisów Aktu notarialnego zakupu przedmiotowego mieszkania.

Wnioskodawca nabył:

* stanowiący odrębną nieruchomość lokal mieszkalny o powierzchni 82,92 m2 składający się z 3 pokoi, kuchni, łazienki, wc i holu, dla którego Sąd Rejonowy prowadzi księgę wieczystą,

* udział części w stanowiącym odrębną nieruchomość lokalu niemieszkalnym - garażu, znajdującym się w kondygnacji -1, w którym znajduje się 105 miejsc postojowych, dla którego Sąd Rejonowy prowadzi księgę wieczystą,

* udział części w stanowiącym odrębną nieruchomość lokalu niemieszkalnym - znajdującym się w kondygnacji -1 (tzw. komórka lokatorska), dla którego Sąd Rejonowy prowadzi księgę wieczystą.

Stanowisko postojowe oraz komórka lokatorska z uwagi na fakt posiadania odrębnej księgi wieczystej oraz ułamkowego określenia udziału w części w stanowiącym odrębną nieruchomość lokalu niemieszkalnego mogą być przedmiotem odrębnej sprzedaży od przedmiotowego lokalu.

W przypadku Wnioskodawcy warunkiem postawionym przez sprzedającego było nabycie lokalu mieszkalnego obligatoryjnie wraz ze stanowiskiem postojowym i komórką lokatorską.

Komórka nie jest wykorzystywana w działalności gospodarczej. Jednakże do celów powadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca użytkuje prywatny samochód (wykorzystuje go także do celów prywatnych). Samochód ten garażowany jest w przedmiotowym garażu.

Opłaty czynszu dotyczą lokalu mieszkalnego oraz powierzchni związanymi z udziałem w nieruchomości (w postaci garażu i komórki lokatorskiej), a także części wspólnych tj. korytarze itp. Opłaty za media dotyczą tylko lokalu mieszkalnego.

Na prowadzenie działalności gospodarczej przeznaczyłem 19,65% całkowitej powierzchni.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w przedmiotowym stanie Wnioskodawca może do kosztów prowadzonej działalności gospodarczej zaliczyć:

* 19,65% wydatków określonych w zawiadomieniu Wspólnoty Mieszkaniowej, związanych z opłatami czynszu i mediów pomimo nie wprowadzenia pokoju na stan środków trwałych działalności gospodarczej (nie podejmuję decyzji o amortyzacji),

* 19,65% odsetek związanych ze spłatą kredytu zaciągniętego na zakup przedmiotowej nieruchomości wraz z udziałami w części stanowiącym odrębną nieruchomość lokalu niemieszkalnego (garaż i komórka lokatorska), przed dniem rozpoczęcia działalności gospodarczej,

* 19,65% kwoty określonej w Zawiadomieniu Wspólnoty Mieszkaniowej.

Zdaniem Wnioskodawcy ma on prawo do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej 19,65% wydatków związanych z eksploatacją mieszkania, a podstawą do wyliczenia ustalonej proporcji jest zawiadomienie Wspólnoty Mieszkaniowej o wysokości zaliczek sporządzone w odniesieniu do zakupionej przez Niego powierzchni mieszkaniowej, udziału w części nieruchomości i częściach wspólnych budynku, przy założeniu, że nie podejmuje decyzji o amortyzowaniu przedmiotowego lokalu, brak jego ujęcia w ewidencji środków trwałych nie przesądza o możliwości zaliczenia w koszty uzyskania przychodów działalności gospodarczej procentowego udziału w wydatkach związanych z eksploatacją mieszkania, o której mowa powyżej.

Wnioskodawca ma prawo do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej 19,65% wydatków związanych ze spłatą odsetek od kredytu zaciągniętego na zakup przedmiotowej nieruchomości wraz z udziałami w części stanowiącym odrębną nieruchomość lokalu niemieszkalnego (garaż i komórka lokatorska), przed dniem rozpoczęcia działalności gospodarczej.

UZASADNIENIE

Zgodnie z treścią aktu notarialnego nabyte udziały w nieruchomości oraz lokal mieszkalny posiadają trzy odrębne numery ksiąg wieczystych. Według Wnioskodawcy udział związany zarówno z komórką jak i miejscem postojowym jest udziałem nierozerwalnie związanym z samym mieszkaniem, gdyż przedmiotowych udziałów w nieruchomości nie można nabyć nie posiadawszy prawa do własności lokalu mieszkalnego położonego w budynku wielorodzinnym. Ponadto przedmiotem kupna nie była nieruchomość w postaci komórki ani garażu, a jedynie udział w nieruchomości części wspólnej. Reasumując nie jest możliwe wyodrębnienie udziału właściciela w nieruchomości wspólnej od własności lokalu. Nieruchomość wspólna jest ściśle związana z prawem własności lokalu, zatem korzystanie z części wspólnej nieruchomości będzie ściśle związane z lokalem.

Odnosząc się do uznania kosztów uzyskania przychodu wydatków związanych z lokalem przeznaczonym na działalność gospodarczą, a nie wprowadzonym do ewidencji środków trwałych Wnioskodawca uważa, że:

* nie wprowadzenie części przedmiotowego lokalu do ewidencji środków trwałych nie może przesądzać o braku możliwości zaliczenia wydatków z nim związanych do kosztów uzyskania przychodów. Nie wprowadzenie części lokalu do ewidencji powoduje jedynie brak możliwości dokonywania odpisów amortyzacyjnych i zaliczania tychże odpisów do kosztów działalności. Przedmiotowa nieruchomość stanowi jego majątek prywatny. Nie zamierza zaliczać go do majątku prowadzonej działalności gospodarczej, a tym samym nie ma obowiązku wpisywać jego wartość do ewidencji środków trwałych firmy.

Zgodnie z § 4.1. Rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów osoby fizyczne, spółki cywilne osób fizycznych, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie, o których mowa w § 2 ust. 1, obowiązane do prowadzenia księgi, zwane dalej "podatnikami", prowadzą m.in.:

1. ewidencję środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n ust. 2-6 ustawy o podatku dochodowym.

Par 2.1. ww. Rozporządzenia odnosi się m.in. do osób fizycznych, o których mowa w art. 24a ust. 1 i 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych i zgodnie z jego treścią osoby te są obowiązane prowadzić księgę, z zastrzeżeniem ust. 2, według wzoru ustalonego w załączniku nr 1 do rozporządzenia, w sposób określony w rozdziale 2.

Zgodnie natomiast z art. 24a. 1. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych osoby fizyczne, spółki cywilne osób fizycznych, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie wykonujące działalność gospodarczą, są obowiązane prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów, zwaną dalej "księgą", z zastrzeżeniem ust. 3 i 5, albo księgi rachunkowe, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający ustalenie dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, w tym za okres sprawozdawczy, a także uwzględniać w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacje niezbędne do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 22a-22o.

Z powyższego wynika, że prowadzenie ewidencji środków trwałych jest obowiązkowe tylko w odniesieniu do ustalenia wartości odpisów amortyzacyjnych, które to w sytuacji podjęcia decyzji o uwzględnianiu tych odpisów w kosztach prowadzonej działalności gospodarczej, miały by wpływ na określenie wysokości dochodu, podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy.

W sytuacji kiedy podatnik nie podejmie decyzji o amortyzacji środka trwałego, nie ma on obowiązku wprowadzenia go do ewidencji środków trwałych, gdyż nie będzie to miało wpływu na ustalenie dochodu czy podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym.

Ewidencja środków trwałych jest zatem narzędziem ściśle związanym z określeniem dochodu, podstawy opodatkowania i podatku, dającym podstawę do dokonywania odpisów amortyzacyjnych. Przy założeniu, że odpisów amortyzacyjnych podatnik nie dokonuje, jej prowadzenie jest nieobowiązkowe. Nie zachodzi bowiem w tym przypadku związek zapisów ewidencji z ustaleniem wysokości dochodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej:

* wydatków na spłatę kredytu poniesionych przed rozpoczęciem działalności gospodarczej - jest nieprawidłowe.

* w pozostałym zakresie - jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów.

W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty. Jednakże, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, podatnik musi wykazać jego związek z prowadzoną działalnością oraz to, że jego poniesienie miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Ustawodawca wiąże bowiem koszty uzyskania przychodów z celem ich poniesienia, jakim jest osiągnięcie przychodów, ewentualnie zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów.

Należy podkreślić, że o tym co jest celowe i potrzebne w prowadzonej działalności, decyduje podmiot prowadzący działalność gospodarczą, a nie organ podatkowy. Na podatniku spoczywa zatem obowiązek wykazania związku poniesionych kosztów z działalnością gospodarczą, w tym okoliczności, iż ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiągniętych przychodów, zwłaszcza w sytuacji wystąpienia sporu w tej kwestii.

A zatem, warunkiem uznania wydatku poniesionego przez podatnika za koszt uzyskania przychodów, jest łączne spełnienie następujących przesłanek:

* został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

* jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W związku z powyższym należy stwierdzić, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, które nie są wymienione w art. 23 ust. 1 ustawy podatkowej. Koszty ponoszone przez podatnika należy oceniać pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku musi mieć wpływ na powstanie, zwiększenie lub zabezpieczenie tego przychodu.

Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła, należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Zauważyć przy tym należy, iż konieczność poniesienia danego wydatku nie może wynikać z zaniedbań lub sprzecznych z prawem działań podatnika.

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób, gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu nie dopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

W przypadku wykorzystywania w prowadzonej działalności gospodarczej nieruchomości lokalowej, pomiędzy wydatkami związanymi z jej używaniem i eksploatacją, a prowadzoną działalnością istnieje związek przyczynowo - skutkowy, o którym mowa powyżej. Wydatki te mogą zatem, co do zasady, stanowić koszt uzyskania przychodów. Należy jednak zaznaczyć, że wydatki związane z używaniem i eksploatacją nieruchomości mogą stanowić koszt uzyskania przychodów w prowadzonej działalności gospodarczej jedynie w takim zakresie w jakim ww. nieruchomość będzie wykorzystywana na potrzeby tej działalności.

Z przedstawionego opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca nabył

* stanowiący odrębną nieruchomość lokal mieszkalny o powierzchni 82,92 m2,

* udział części w stanowiącym odrębną nieruchomość lokalu niemieszkalnym - garażu,

* udział części w stanowiącym odrębną nieruchomość lokalu niemieszkalnym znajdującym się w kondygnacji -1 tzw. komórkę lokatorską.

Dla lokalu mieszkalnego jak i każdego z udziałów sporządzono odrębne numery ksiąg wieczyste. Do swojej działalności Wnioskodawca wykorzystuje lokal mieszkalny.

Biorąc pod uwagę powyższe Wnioskodawca nie będzie mógł zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów udziału w wysokości 19,65% wyliczonego od kwoty określonej w zawiadomieniu Wspólnoty Mieszkaniowej. Wskazać należy, że pomimo iż komórka lokatorska oraz garaż jest przynależny do danego lokalu mieszkalnego to stanowią jednak odrębne środki trwałe, które nie są wykorzystywane w prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej. Sam fakt, garażowania samochodu prywatnego, który jest wykorzystywany w prowadzonej działalności gospodarczej nie daje podstaw do tego aby również garaż (miejsce postojowe) uznać za pomieszczenie wykorzystywane do prowadzenia działalności gospodarczej.

Do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca będzie mógł zaliczyć wydatki w proporcji 19,65%, które dotyczą tylko i wyłącznie lokalu mieszkalnego.

Odnosząc się natomiast do kwestii zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odsetek od otrzymanego kredytu, o którym mowa we wniosku, należy wskazać, że w myśl przepisu art. 23 ust. 1 pkt 8 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na spłatę pożyczek (kredytów), z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów).

Dla określenia zasad zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odsetek od kredytów znaczenie mają przepisy art. 23 ust. 1 pkt 32 i pkt 33 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 32 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów naliczonych, lecz niezapłaconych albo umorzonych odsetek od zobowiązań, w tym również od pożyczek (kredytów). Natomiast w myśl art. 23 ust. 1 pkt 33 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie stanowią kosztów uzyskania przychodów odsetki, prowizje i różnice kursowe od pożyczek (kredytów) zwiększających koszty inwestycji w okresie realizacji tych inwestycji.

Zatem, gdy zaciągnięty kredyt pozostaje w związku z przychodami uzyskiwanymi przez Wnioskodawcę z prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, to odsetki od tego kredytu - o ile nie zwiększają kosztów inwestycji - mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w momencie zapłaty.

Dla prawidłowego rozliczenia odsetek od kredytu na zakup nieruchomości jako kosztów uzyskania przychodów z tytułu najmu, istotne jest ustalenie czy lokal mieszkalny stanowi środek trwały. W sytuacji gdy został zaliczony przez podatnika do środków trwałych, istotnym jest, w jaki sposób ustalono jego wartość początkową oraz ważne jest poniesienie przez podatnika wydatków związanych ze spłatą odsetek od kredytu, a także moment poniesienia tych wydatków.

W przypadku, gdy wynajmowany lokal będzie stanowił środek trwały, którego wartość początkowa ustalona zostanie zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1, czyli wg ceny nabycia, wówczas odsetki od kredytu, zapłacone z zasobów majątkowych podatnika, do dnia przekazania lokalu mieszkalnego do używania zwiększają wartość początkową wynajmowanego mieszkania i poprzez odpisy amortyzacyjne zaliczane będą do kosztów uzyskania przychodów, natomiast odsetki naliczone i zapłacone z zasobów majątkowych podatnika od momentu rozpoczęcia amortyzacji, należy zaliczać bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów w dacie ich zapłaty.

Natomiast, jeżeli lokal ten będzie stanowił środek trwały, a jego wartość ustalona zostanie w sposób uproszczony, tj., zgodnie z art. 22g ust. 10, bądź też nie zostanie zaliczony do środków trwałych i nie podlega amortyzacji podatkowej, wówczas zapłacone po oddaniu do używania (najmu) z zasobów majątkowych podatnika odsetki od kredytu na nabycie tego mieszkania, będzie można zaliczać bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów. Zaś odsetki od kredytu zapłacone do dnia przekazania lokalu do używania (najmu) nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów. W przedstawionym stanie faktycznym Wnioskodawca wskazał, że przedmiotowa nieruchomość nie jest wprowadzona do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz powołane przepisy prawa podatkowego stwierdzić należy, że wydatki poniesione przez Wnioskodawcę na spłatę odsetek, przed dniem rozpoczęcia działalności gospodarczej nie mogą stanowić kosztu tej działalności, brak jest bowiem związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy ich poniesieniem a uzyskiwaniem przychodów z działalności gospodarczej (prowadzonej w późniejszym okresie). Przedmiotowe wydatki nie spełniają przesłanek, o których mowa w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, co oznacza, że wskazane we wniosku, a poniesione przez Wnioskodawcę przed rozpoczęciem prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej wydatki, nie mogły obiektywnie przyczyniać się do osiągnięcia przychodu, bądź też służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza, ponieważ źródło to w tym czasie nie istniało.

A zatem stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.

Jednocześnie wskazać należy, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku - nie prowadzi postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Jeżeli zatem przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu występującego w rzeczywistości wówczas wydana interpretacja nie chroni Wnioskodawcy w zakresie rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcy i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002, r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl