IPPB1/4511-170/16-2/EC - PIT w zakresie obowiązku podatkowego w Polsce.

Pisma urzędowe
Status:  Aktualne

Pismo z dnia 22 kwietnia 2016 r. Izba Skarbowa w Warszawie IPPB1/4511-170/16-2/EC PIT w zakresie obowiązku podatkowego w Polsce.

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 5 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 26 stycznia 2016 r. (data wpływu 8 lutego 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku podatkowego w Polsce - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 lutego 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku podatkowego w Polsce.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Dotyczy wnioskodawcy zamieszkałego na stałe poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.Do końca 2014 r. wnioskodawca prowadził w Polsce działalność gospodarczą, polegającą na internetowej sprzedaży towarów (sprowadzanych głównie z USA i w znikomej części z krajów UE).

W związku z tym, że w wyniku prowadzonej przez wnioskodawcę działalności zaczął popadać w ruinę (wszelkie wydatki - cło, podatki, ZUS, biuro rachunkowe, pośrednicy handlowi - przewyższały dochody, ponadto bezustanne kontrole skarbowe i wynikłe z tego powodu zobowiązania wraz z odsetkami), był zmuszony szukać pracy poza granicami kraju.

Na początku września 2011 r. wnioskodawca wyjechał do Kanady.

Pomimo wyjazdu za granicę, w dalszym ciągu (do połowy 2013 r.- z końcem czerwca 2013 r. zawiesił działalność gospodarczą w kraju), posiłkując się swoim pełnomocnikiem - w celu wysprzedaży reszty towaru - prowadził działalność gospodarczą w Polsce i działalność powyższą ostatecznie zamknął w grudniu 2014 r. Za pośrednictwem biura podatkowego w Polsce, składał stosowne roczne zeznania podatkowe. W Urzędzie Skarbowym złożył zgłoszenie aktualizacyjne ZAP 3.

W Polsce był osobą samotną. W Kanadzie posiada stałe ognisko domowe.

Z chwilą wyjazdu wnioskodawcy za granicę w 2011 r., do Kanady przeniósł centrum swoich interesów życiowych: wszelkie koszty związane z mieszkaniem i utrzymaniem opłaca tylko w kraju, do którego wyjechał. W trakcie pobytu w Kanadzie uzyskiwał dochody z umowy o pracę.

Jego "centrum interesów gospodarczych" znajduje się w Kanadzie - bowiem miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, majątek ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd. - znajdują się w Kanadzie.

W Polsce nie ma żadnych powiązań finansowych - nie ma kont bankowych, nie ma mieszkania, nie posiada żadnego majątku, ma jedynie zameldowanie (wymóg prawno-administracyjny). W Polsce zamieszkuje pełnomocnik strony - matka, która, po rozwodzie, wyszła ponownie za mąż i prowadzi odrębne gospodarstwo.

Wynagrodzenie wypłacane przez nowego pracodawcę w Kanadzie nie jest jedynym dochodem wnioskodawcy: dodatkowo w Kanadzie zajmuje się zakupem towarów z Polski i ich sprzedażą poza terytorium Unii Europejskiej. Towar kupuje za pieniądze otrzymane z wynagrodzenia w Kanadzie i kredytów zaciągniętych w Kanadzie, płacąc głównie kartami kredytowymi.

Za granicą płaci wszystkie obowiązujące podatki oraz rozlicza się ze wszystkich innych dochodów tam uzyskanych. W Kanadzie zaciągnął w bankach kredyty na spłatę zobowiązań podatkowych w Polsce.

Zapytanie wnioskodawcy jest następujące - Czy z dochodów ze sprzedaży towarów zakupionych w Polsce, wnioskodawca jest zobowiązany rozliczać się w Polsce.

Wnioskodawca wyjaśnia, że w Kanadzie wnioskodawca uzyskał stosowne zezwolenie na stałą pracę oraz potwierdzenie uzyskania statusu rezydenta podatkowego tego kraju.

Posiada certyfikaty rezydencji podatkowej w Kanadzie za cześć roku podatkowego 2011 oraz w całości za lata: 2012, 2013, 2014 potwierdzające, cytuję: "że jest traktowany jako mieszkaniec Kanady za ww. lata podatkowe" oraz ich urzędowe tłumaczenia na jęz, polski stosownie do art. 27 Konstytucji RP oraz art. 4 pkt 3 i 5 ustawy z 7 października 1999 r. o jęz. polskim (Dz. U. Nr 90, poz. 999 z późn. zm.).

Wnioskodawca posiada kartę stałego pobytu w Kanadzie. Do Polski nie zamierza już na stałe powrócić.

Z treści powyższych zaświadczeń jednoznacznie wynika miejsce zamieszkania podatnika oraz jest oznaczony organ administracji podatkowej Kanady, przez który certyfikaty zostały wydane; jest więc formą dokumentowania stanu faktycznego.

Dokumenty powyższe potwierdzają, w którym państwie podatnik, o którym mowa w art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nieposiadający miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, posiada rezydencję podatkową, tj. w którym państwie podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu (jest opodatkowany z każdego źródła dochodu wskazanego przez to państwo, niezależnie od miejsca położenia źródła tego dochodu).

W kontekście powyższych wyjaśnień, organ podatkowy w Polsce może stwierdzić, którego państwa oraz od kiedy wnioskodawca jest rezydentem podatkowym Kanady.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy z dochodów ze sprzedaży towarów zakupionych w Polsce, a sprzedawanych poza terytorium Polski, głównie poza Unią Europejską, Wnioskodawca jest zobowiązany rozliczać się w Polsce.

Zdaniem Wnioskodawcy, definicja rezydencji w międzynarodowym prawie podatkowym wynika z umów o unikaniu podwójnego opodatkowania od dochodów i majątku.

Zgodnie z art. 5a pkt 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych certyfikat rezydencji - oznacza zaświadczenie o miejscu zamieszkania podatnika dla celów podatkowych wydane przez właściwy organ administracji podatkowej państwa miejsca zamieszkania podatnika.

Na gruncie podatku dochodowego od osób fizycznych rokiem podatkowym jest rok kalendarzowy. Od września 2011 r. do chwili obecnej wnioskodawca jest rezydentem podatkowym Kanady. Zatem wynagrodzenia ze stosunku pracy oraz inne dochody podlegają opodatkowaniu wyłącznie w Kanadzie.

Z opisanego przez wnioskodawcę stanu faktycznego wynika, że ośrodek jego życiowych interesów przeniesiony został do Kanady. Drugi warunek - jego pobyt na terytorium Kanady w latach podatkowych jest stały. Miejsce zamieszkania do celów podatkowych potwierdzają certyfikat rezydencji - zaświadczenia wystawione przez miejscową administrację podatkową.

Izba Skarbowa w Warszawie, w swojej interpretacji: IPPB4/415-43/11-2/SP wyjaśnia, że z fiskusem podatnik rozlicza się w tym kraju, w którym ma miejsce zamieszkania; miejsce zamieszkania do celów podatkowych potwierdza certyfikat rezydencji - zaświadczenie wystawiane przez administrację podatkową.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium RP, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do art. 3 ust. 1a ww. ustawy za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

a. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych)

lub

b. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

W myśl art. 3 ust. 2a cytowanej ustawy, osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do art. 3 ust. 2b ww. ustawy, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się w szczególności dochody (przychody) m.in. z:

a.

pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;

b.

działalności wykonywanej osobiście na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;

c.

działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,

d.

położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości, w tym ze sprzedaży takiej nieruchomości.

Zgodnie z polskim prawem podatkowym, obowiązki podatkowe osób osiągających dochody za granicą zależą od miejsca ich zamieszkania dla celów podatkowych, rodzaju uzyskiwanych dochodów oraz regulacji zawartych w UPO (umowy o Unikaniu Podwójnego Opodatkowania).

Zakres pojęcia; "osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie" zawartej w art. 4 pkt 1 i 1a Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Kanadą w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu wraz z Protokołem, podpisanej w Ottawie dnia 14 maja 2012 r. (Dz. U. z 2013 r. poz. 1371) odnosi się bezpośrednio do określenia "miejsca zamieszkania" przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Cytowany powyżej przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce.

Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem "lub", co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie - podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych).

Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych.

Przez "centrum interesów osobistych" należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczna, polityczna, kulturalna, obywatelska, przynależność do organizacji/klubów, uprawiane hobby itp.

Z kolei "centrum interesów gospodarczych" to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

W świetle art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunek ten stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego; od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce.

Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów.

Natomiast, jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Podkreślić należy, że przepis art. 4a, przepisy art. 3 ust. 1, la, 2a i 2b ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Biorąc powyższe pod uwagę, wnioskodawca uważa, że zastosowanie w niniejszej sprawie ma przywołana powyżej Konwencja z dnia 14 maja 2012 r. między Rzecząpospolitą Polską a Kanadą w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu wraz z Protokołem z dnia 14 maja 2012 r. (Dz. U. z 2013 r. poz. 1371).

Zgodnie z art. 4 ust. 1 ww. Konwencji, określenie "osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" oznacza każdą osobę, która według ustawodawstwa tego Państwa podlega tam opodatkowaniu ze względu na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze, jednakże nie obejmuje żadnej osoby, która podlega opodatkowaniu w tym Państwie tylko ze względu na dochód, jaki osiąga ze źródeł położonych w tym Państwie.

W myśl art. 4 ust. 2 ww. Konwencji, jeżeli osoba fizyczna ma miejsca zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, wówczas status tej osoby określa się według następujących zasad:

a.

osobę fizyczną uważa się za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, w którym ta osoba ma stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ta osoba ma stałe miejsce zamieszkania w obu Państwach, wówczas uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych),

b.

jeżeli nie jest możliwe ustalenie, w którym Państwie osoba ma ośrodek Interesów życiowych albo jeżeli nie ma ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Państw, wówczas osobę tę uważa się za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, w którym zwykle przebywa,

c.

jeżeli osoba fizyczna przebywa zazwyczaj w obydwu Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnych z nich, wówczas będzie ona uważana za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, którego jest obywatelem, oraz

d.

jeśli osoba fizyczna jest obywatelem obu Państw lub nie jest obywatelem żadnego z nich, właściwe ograny Umawiających się Państw rozstrzygną zagadnienie w drodze wzajemnego porozumienia.

Do szczegółowej interpretacji ww. przepisu, posłuży Komentarz do Modelowej Konwencji OECD, której głównym celem jest umożliwienie rozwiązywania w sposób jednolity najczęściej występujących problemów w zakresie międzynarodowego prawnego podwójnego opodatkowania. Zgodnie z zaleceniami Rady OECD, państwa członkowskie przy zawieraniu lub rewizji dwustronnych konwencji powinny stosować się do Modelowej Konwencji i do interpretacji zawartej w Komentarzu do tej Konwencji. Wiele umów w sprawie unikania podwójnego, w tym umowa zawarta między Polską i Kanadą, opodatkowania, które zawarła Polska z innymi krajami została sporządzona w zgodzie z postanowieniami Modelowej Konwencji OECD.

Według Komentarza do Modelowej Konwencji OECD posiadanie stałego ogniska domowego oznacza, że osoba fizyczna urządziła je i zastrzegła dla swojego trwałego użytkowania.

Tekst Modelowej Konwencji stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienie Komentarza do niej zostały wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej, nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego.

W świetle przedstawionych we wniosku informacji, wnioskodawca uważa, że jest osobą mającą rezydencję podatkową w Kanadzie oraz że nie jest już polskim rezydentem podatkowym, ponieważ:

* nie przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym

* nie posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej ośrodka interesów życiowych.

Umowy międzynarodowe mają pierwszeństwo przed umowami krajowymi.

Regulacja art. 4 pkt 1a, pkt 2a i pkt 2b Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Kanadą w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu wraz z Protokołem, podpisanej w Ottawie dnia 14 maja 2012 r. (Dz. U. Z 2013 r. poz. 1371) rozstrzyga miejsca rezydencji wnioskodawcy.

Ponadto artykuł 20 pkt 1 cytowanej umowy w przedmiocie inne dochody stanowi:

Dochody osoby mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie, bez względu na to gdzie są osiągane, nieobjęte postanowieniami poprzednich artykułów niniejszej Konwencji podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie.

Umowa międzynarodowa o unikaniu podwójnego opodatkowania ma wyższą moc niż ustawa, innymi słowy ma pierwszeństwo przed umowami krajowymi. Na gruncie prawa międzynarodowego relacja między prawem międzynarodowym a prawem krajowym jest jasna, priorytet norm prawa międzynarodowego wobec prawa krajowego jest oczywisty (art. 27 Konwencji Wiedeńskiej o Prawie Traktatów sporządzona w Wiedniu 23 maja 1369 r. (Dz. U. z 1990 r. Nr 74, poz. 439).

W związku z tym, że dotychczasowe stanowiska polskich organów podatkowych i sądów na temat poruszanych przez wnioskodawcę spraw są mocno podzielone i niespójne, bardzo proszę - w celu wyeliminowania wątpliwości wnioskodawcy - o prawną interpretację powyższego zapytania.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Na podstawie art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1.

posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub

2.

przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Stosownie do art. 3 ust. 2b ww. ustawy, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

1.

pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;

2.

działalności wykonywanej osobiście na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;

3.

działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,

4.

położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości, w tym ze sprzedaży takiej nieruchomości.

Zatem, rozstrzygające znaczenie w przedmiotowej sprawie ma ustalenie miejsca zamieszkania Wnioskodawcy.

Definicja "osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie" odnosi się bezpośrednio do określenia "miejsca zamieszkania" przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem "lub", co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie - podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika "lub" w sformułowaniu "centrum interesów osobistych lub gospodarczych" dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP.

Przez "centrum interesów osobistych" należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczna, polityczna, kulturalna, obywatelska, przynależność do organizacji/klubów, uprawiane hobby itp. Z kolei "centrum interesów gospodarczych" to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunek ten stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Uznanie osoby fizycznej za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy, nie przesądza o uznaniu tej osoby, za osobę podlegającą w Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a, 2b ustawy stosuje się bowiem z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Ocena, czy podatnik podlega w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu powinna być dokonana w każdym przypadku indywidualnie z uwzględnieniem postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że do końca 2014 r. wnioskodawca prowadził w Polsce działalność gospodarczą, polegającą na internetowej sprzedaży towarów (sprowadzanych głównie z USA i w znikomej części z krajów UE).

Na początku września 2011 r. wnioskodawca wyjechał do Kanady.

Pomimo wyjazdu za granicę, w dalszym ciągu (do połowy 2013 r.- z końcem czerwca 2013 r. zawiesił działalność gospodarczą w kraju), posiłkując się swoim pełnomocnikiem - w celu wysprzedaży reszty towaru - prowadził działalność gospodarczą w Polsce i działalność powyższą ostatecznie zamknął w grudniu 2014 r.

W Polsce był osobą samotną. W Kanadzie posiada stałe ognisko domowe.

Z chwilą wyjazdu wnioskodawcy za granicę w 2011 r., do Kanady przeniósł centrum swoich interesów życiowych: wszelkie koszty związane z mieszkaniem i utrzymaniem opłaca tylko w kraju, do którego wyjechał. W trakcie pobytu w Kanadzie uzyskiwał dochody z umowy o pracę.

Jego "centrum interesów gospodarczych" znajduje się w Kanadzie - bowiem miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, majątek ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd. - znajdują się w Kanadzie.

W Polsce nie ma żadnych powiązań finansowych - nie ma kont bankowych, nie ma mieszkania, nie posiada żadnego majątku, ma jedynie zameldowanie (wymóg prawno-administracyjny). W Polsce zamieszkuje pełnomocnik strony - matka, która, po rozwodzie, wyszła ponownie za mąż i prowadzi odrębne gospodarstwo.

Wynagrodzenie wypłacane przez nowego pracodawcę w Kanadzie nie jest jedynym dochodem wnioskodawcy: dodatkowo w Kanadzie zajmuje się zakupem towarów z Polski i ich sprzedażą poza terytorium Unii Europejskiej. Towar kupuje za pieniądze otrzymane z wynagrodzenia w Kanadzie i kredytów zaciągniętych w Kanadzie, płacąc głównie kartami kredytowymi.

Za granicą płaci wszystkie obowiązujące podatki oraz rozlicza się ze wszystkich innych dochodów tam uzyskanych. W Kanadzie zaciągnął w bankach kredyty na spłatę zobowiązań podatkowych w Polsce.

Wnioskodawca posiada certyfikaty rezydencji podatkowej w Kanadzie za cześć roku podatkowego 2011 oraz w całości za lata: 2012, 2013, 2014. Wnioskodawca posiada kartę stałego pobytu w Kanadzie. Do Polski nie zamierza już na stałe powrócić.

W przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdzie Konwencja między Rzecząpospolitą Polską a Kanadą w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu wraz z Protokołem, podpisanej w Ottawie dnia 14 maja 2012 r. (Dz. U. z 2013 r. poz. 1371).

Stosownie do art. 4 ust. 1 ww. Konwencji określenie "osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" oznacza:

a.

każdą osobę, która według ustawodawstwa tego Państwa podlega tam opodatkowaniu ze względu na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze, jednakże nie obejmuje żadnej osoby, która podlega opodatkowaniu w tym Państwie tylko ze względu na dochód, jaki osiąga ze źródeł położonych w tym państwie; oraz

b.

to państwo lub jego jednostkę terytorialną lub organy władz lokalnych lub jakąkolwiek agencję lub organ rządu tego państwa, jednostki terytorialnej lub władzy lokalnej.

Na podstawie art. 4 ust. 2 Konwencji jeżeli stosownie do postanowień ustępu 1, osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, wówczas status tej osoby fizycznej określa się według następujących zasad:

a.

osobę fizyczną uważa się za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, w którym ta osoba ma stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ta osoba ma stałe miejsce zamieszkania w obu Państwach, wówczas uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych);

b.

jeżeli nie jest możliwe ustalenie, w którym Państwie osoba fizyczna ma ośrodek interesów życiowych, albo nie ma ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Państw, wówczas osobę tę uważa się za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, w którym zwykle przebywa;

c.

jeżeli osoba fizyczna przebywa zazwyczaj w obu Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, wówczas będzie ona uważana za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, którego jest obywatelem; oraz

d.

jeśli osoba fizyczna jest obywatelem obu Państw lub nie jest obywatelem żadnego z nich, właściwe organy Umawiających się Państw rozstrzygną sprawę w drodze wzajemnego porozumienia.

Dla potrzeb dokonania interpretacji ww. przepisu, należy sięgnąć do Komentarza do Modelowej Konwencji OECD. Przedtem, jednak wyjaśnienia wymaga, że głównym celem Modelowej Konwencji OECD jest umożliwienie rozwiązywania w sposób jednolity najczęściej występujących problemów w zakresie międzynarodowego prawnego podwójnego opodatkowania. Zgodnie z zaleceniami Rady OECD, państwa członkowskie przy zawieraniu lub rewizji dwustronnych konwencji powinny stosować się do Modelowej Konwencji i do interpretacji zawartej w Komentarzu do tej Konwencji. Postanowienia Konwencji zyskały powszechne (światowe) uznanie wyrażające się włączaniem ich do większości dwustronnych umów. Wiele umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, które zawarła Polska z innymi krajami została sporządzona w zgodzie z postanowieniami Modelowej Konwencji OECD, w tym Konwencja zawarta między Polską i Kanadą.

Według Komentarza do Modelowej Konwencji OECD posiadanie stałego ogniska domowego oznacza, że osoba fizyczna urządziła je i zastrzegła dla swojego trwałego użytkowania, w przeciwieństwie do przebywania w konkretnym miejscu, ale w takich warunkach, z których wynika, że dany pobyt jest zamierzony na krótki czas. Zgodnie z Komentarzem, istotnym czynnikiem jest trwałość zamieszkania, dbałość o ognisko domowe, co należy rozumieć, że osoba zainteresowana czyni wszystko, co jest niezbędne, aby mieć to mieszkanie do własnej dyspozycji w każdym czasie, w sposób ciągły, a nie od czasu do czasu, na pobyt, który z różnych względów może mieć charakter krótkotrwały. Jeżeli osoba fizyczna posiada ognisko domowe w obu Umawiających się państwach, wówczas pierwszeństwo ma państwo, z którym osobiste i ekonomiczne powiązania danej osoby są ściślejsze. Przez takie powiązania, Komentarz nakazuje rozumieć ośrodek interesów życiowych, przy ustalaniu którego należy wziąć pod uwagę stosunki rodzinne i towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną, miejsce działalności gospodarczej i miejsce, z którego zarządza swoim mieniem. Wszystkie te okoliczności należy rozważyć w całości, uwzględniając indywidualne postępowanie danej osoby. Jeśli miejsca zamieszkania nie można ustalić na podstawie tego kryterium, należy ustalić je biorąc pod uwagę przede wszystkim miejsce, w którym osoba fizyczna zwykle przebywa, a następnie obywatelstwo danej osoby.

Tekst Modelowej Konwencji stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienie Komentarza do niej zostały wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej, nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast, jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Analizując, stopień powiązań osobistych i gospodarczych Wnioskodawcy w świetle ww. przepisów uznać należy, że Wnioskodawca spełnia przesłanki pozwalające uznać Go za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Kanady oraz podlegającą ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce, tj. tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium RP.

W związku z powyższym Wnioskodawca, od osiąganych dochodów podlega ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce, tj. podlega opodatkowaniu jedynie od dochodów osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwzględnieniem umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca nie osiąga dochodów na terenie Polski. W Polsce dokonuje jedynie zakupu towarów, które są sprzedawane poza terytorium Unii Europejskiej. Zakupu towarów Wnioskodawca dokonuje z Kanady.

Podsumowując, stwierdzić należy, że Wnioskodawca podlega w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, tj. podlega opodatkowaniu jedynie od dochodów osiągniętych na terytorium RP. Dochód osiągnięty ze sprzedaży towarów zakupionych w Polsce, a sprzedawanych poza terytorium Polski nie podlega opodatkowaniu w Polsce.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl