IPPB1/4511-1113/15-2/AM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 5 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z 19 września 2015 r. (data wpływu 25 września 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

W dniu 25 września 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca od 1 stycznia 2012 r. rozpoczął działalność gospodarczą. Działalność gospodarcza prowadzona jest do chwili obecnej, z przerwą wynikającą z zawieszenia działalności gospodarczej w okresie od 30 czerwca 2012 r. do 13 lutego 2013 r. Od 1 stycznia 2012 r. Wnioskodawca rozpoczął również odbywanie aplikacji adwokackiej. Aplikację adwokacką zakończył w 2015 r., zdanym egzaminem adwokackim. Przez okres aplikacji adwokackiej uiszczał opłaty za aplikację oraz składki korporacyjne.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy mogę zaliczyć koszty odbytej aplikacji adwokackiej w latach 2012-2015 wraz ze składką korporacyjną jako koszty uzyskania przychodu w rozumieniu art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, łącznie kosztami poniesionymi w okresie zawieszenia działalności gospodarczej.

Zdaniem Wnioskodawcy, opłaty za aplikację oraz składki korporacyjne były przez niego uiszczane w ramach tzw. ryzyka gospodarczego, w celu zachowania źródła dochodu ewentualnie w celu ich zabezpieczenia oraz pozostawały w ścisłym związku przyczynowym z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą (usługi prawne).

Również czasowe zawieszenie działalności gospodarczej nie sprzeciwia się zaliczeniu opłat dokonywanych na aplikację adwokacką jako kosztów uzyskania przychodu. Przemawia za tym art. 14a ust. 4 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, w którym wymienione są prawa i obowiązki osoby, która zawiesiła działalność gospodarczą. W szczególności osoba taka ma prawo do podejmowania wszelkich czynności niezbędnych do zachowania lub zabezpieczenia źródeł przychodów oraz przyjmowania i regulowania należności powstałych przed datą zawieszenia działalności gospodarczej, ma obowiązek uczestniczyć w postępowaniach podatkowych, administracyjnych i sądowych związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz może zostać poddana stosownej kontroli. Biorąc powyższe po uwagę należy stwierdzić, że pomimo zawieszenia działalności gospodarczej, Wnioskodawca dalej podejmował działania mające na celu utrzymania prowadzonej działalności gospodarczej przed jej całkowitym zamknięciem lub doprowadzeniem do niekorzystnej sytuacji majątkowej.

W okresie zawieszenia działalności chociażby uiszczał podatek VAT za okres prowadzonej działalności gospodarczej, który to jednak podatek opłacał właśnie w okresie zawieszenia działalności gospodarczej. Podobnie inne daniny publiczne, które uiszczał już w okresie zawieszenia działalności gospodarczej. Z tego względu, pomimo zawieszonej działalności gospodarczej, dalej był obowiązany do dalszej aktywności ściśle związanej z prowadzoną działalnością gospodarczą a w związku z tym również koszty, które poniósł w ramach aplikacji powinny zostać zaliczone jako koszty uzyskania przychodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 14a ust. 1 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2013 r. poz. 672) przedsiębiorca niezatrudniający pracowników może zawiesić wykonywanie działalności gospodarczej na okres od 1 miesiąca do 24 miesięcy. W myśl art. 14a ust. 3 ww. ustawy, w okresie zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej przedsiębiorca nie może wykonywać działalności gospodarczej i osiągać bieżących przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej.

W okresie zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej zgodnie z ust. 4 tegoż artykułu przedsiębiorca:

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Aby określony wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów winien, w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

* wydatek został poniesiony przez podatnika,

* jest definitywny, a więc bezzwrotny,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie jest kosztem wymienionym w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W przypadku źródła przychodów, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza należy przyjąć, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła, należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Obowiązkiem podatnika, jako odnoszącego ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie związku pomiędzy poniesieniem kosztu, a uzyskaniem przychodu, zgodnie z dyspozycją powołanego art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Musi to być zatem taki wydatek, którego związek z prowadzoną działalnością nie budzi wątpliwości, jest bezsporny a obowiązek wykazania tego związku należy do podatnika.

Zatem kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko te, które nie są wymienione w art. 23 ust. 1 powoływanej ustawy i które pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów. Przy czym ciężar wykazania owego związku spoczywa na podatniku, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Generalną zasadą prawa podatkowego w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych jest więc ścisłe oraz nie budzące wątpliwości powiązanie kosztów ponoszonych przez podatnika z celem osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, przy czym cel ten musi być widoczny, a ponoszone koszty winny go bezpośrednio realizować lub co najmniej winny go zakładać jako realny.

Zauważyć należy, iż przez sformułowanie "w celu" należy rozumieć dążenie do osiągnięcia jakiegoś stanu rzeczy (przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu), a dążenie podatnika ma przymiot "celowości", jeżeli na podstawie dostępnej wiedzy o związkach przyczynowo-skutkowych można zasadnie uznać, że poniesiony koszt może przynieść oczekiwane następstwo (doprowadzić do zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu).

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, które przesądzałyby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów. Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów każdy wydatek wymaga indywidualnej oceny, czy pozostaje on w ścisłym związku z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Z opisu zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawca od 1 stycznia 2012 r. rozpoczął działalność gospodarczą. Działalność gospodarcza prowadzona jest do chwili obecnej, z przerwą wynikającą z zawieszenia działalności gospodarczej w okresie od 30 czerwca 2012 r. do 13 lutego 2013 r.

W celu podwyższania kwalifikacji Wnioskodawca rozpoczął dniu 1 stycznia 2012 r. odbywanie aplikacji adwokackiej. Aplikację adwokacką zakończył w 2015 r., zdanym egzaminem adwokackim. Przez okres aplikacji adwokackiej uiszczał opłaty za aplikację oraz składki korporacyjne.

Z przedstawionych informacji wynika, że działania w zakresie zdobycia uprawnień adwokackich w celu podniesienia kwalifikacji w prowadzonej działalności gospodarczej zostały przez Wnioskodawcę podjęte przed zawieszeniem działalności. W konsekwencji uznać należy, iż celem tych działań było prowadzenie działalności gospodarczej z zamiarem osiągnięcia przychodów czyli spełniona została przesłanka z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Opłaty za szkolenie w ramach odbywanej przez Wnioskodawcę aplikacji adwokackiej oraz uiszczone składki korporacyjnej, ponoszone są jako konsekwencja podjętych przed zawieszeniem działalności zobowiązań i mają związek z osiągniętymi przez Wnioskodawcę przychodami. Wydatki te należy uznać za pośrednio związane z działalnością gospodarczą i mające związek z zachowaniem źródła przychodów, a zobowiązanie do ich poniesienia powstało przed zawieszeniem działalności gospodarczej. Przy czym obowiązek wykazania związku poniesionych kosztów z działalnością gospodarczą - tak jak wskazano powyżej - spoczywa na Wnioskodawcy.

Reasumując, uznać należy, iż koszty opłat za szkolenie w ramach odbywanej przez Wnioskodawcę aplikacji adwokackiej oraz koszty składek korporacyjnych za okres, w którym działalność gospodarcza była zawieszona, mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej.

A zatem stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.