IPPB1/415-927/08-4/JB

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 30 lipca 2008 r. (data wpływu 11 sierpnia 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie przychodu ze stosunku pracy od różnicy pomiędzy oprocentowaniem pożyczki określonym w umowie, a średnim oprocentowaniem pożyczek udzielanych przez banki komercyjne - jest prawidłowe.

W dniu 11 sierpnia 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie przychodu ze stosunku pracy od różnicy pomiędzy oprocentowaniem pożyczki określonym w umowie, a średnim oprocentowaniem pożyczek udzielanych przez banki komercyjne.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Decyzją Walnego Zgromadzenia z dnia 28 maja 1996 r. X S.A. (ówczesna firma spółki) - w ramach podziału zysku - utworzyła Fundusz na Rzecz Zwiększenia Efektywności.

Zgodnie z Regulaminem Funduszu, środki na nim gromadzone przeznaczane są na udzielanie pożyczek na cele mieszkaniowe, oprocentowanych na preferencyjnych warunkach dosyć precyzyjnie określonej kategorii pracowników.

Należy dodać, że przedmiotem działalności X nie jest udzielanie kredytów i pożyczek odbiorcom usług.

Finansowanie tych świadczeń ma charakter motywujący - ma na celu zachęcenie kluczowych pracowników do długoletniej pracy na rzecz X. Wysokość oprocentowania pożyczek jest taka sama dla wszystkich pracowników - 2% w skali rocznej.

W przypadku rozwiązania umowy o pracę z Pożyczkobiorcą Funduszu z winy pracownika lub wypowiedzenia ze strony pracownika, jako oprocentowanie stosowane od dnia rozwiązania stosunku pracy jest "komercyjne oprocentowanie pożyczek wg stopy właściwej dla kredytu lombardowego ogłaszanej przez NBP" (pkt 7 Regulaminu Funduszu). W przypadku innego rodzaju rozwiązania umowy o pracę - były pracownik dokonuje spłaty rat w dotychczasowych wysokościach.

W powyższej sytuacji pojawiły się wątpliwości, czy udzielane przez Spółkę pożyczki na cele mieszkaniowe z preferencyjnym oprocentowaniem, w zakresie kwot różnicy pomiędzy oprocentowaniem z Funduszu, a przeciętnym oprocentowaniem kredytów bankowych komercyjnych stanowić będzie przychód pracownika ze stosunku pracy, a w konsekwencji podlegać wliczeniu do podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Obecnie ze względu na wątpliwości, co do sposobu rozliczania świadczenia, a także z powodów merytorycznych, pożyczki nie są udzielane.

W związku z pismem z dnia 15 października 2008 r. Nr IPPB1/415-927/08-2/JB strona uzupełniła swój wniosek pismem z dnia 24 października 2008 r. w terminie.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy kwota różnicy pomiędzy wysokością odsetek od pożyczki na cele mieszkaniowe z utworzonego przez spółkę Funduszu, a średnią wysokością odsetek od kredytów mieszkaniowych, udzielanych przez banki komercyjne stanowi dochód pracownika, który winien być doliczany do dochodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy zgodnie z 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się wg zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

Wartość pieniężną świadczeń w naturze określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju lub gatunku.

Uwzględniając ww. przepisy należy uznać, że:

W konsekwencji X jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych jest zobowiązany do pobierania zaliczek w zakresie tych kwot.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-16, art. 17 ust. 1 pkt 6 i 9, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 12 ust. 1 cytowanej wyżej ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Na podstawie art. 12 ust. 3 tej ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

Według zasad określonych w art. 11 ust. 2 ww. ustawy, wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Jednocześnie zgodnie z art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

W myśl art. 11 ust. 2b ww. ustawy, jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika

W świetle powyższego do przychodów ze stosunku pracy zalicza się nie tylko świadczenia rzeczowe czy pieniężne, ale również wartość świadczenia nieodpłatnego lub częściowo odpłatnego.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca w ramach utworzonego Funduszu zamierza udzielać pożyczki na cele mieszkaniowe, oprocentowane na preferencyjnych warunkach precyzyjnie określonej grupie pracowników.

Strona dodaje, iż przedmiotem działalności Spółki nie jest udzielanie kredytów i pożyczek odbiorcom usług a finansowanie tych świadczeń ma charakter motywujący, bowiem ma na celu zachęcenie kluczowych pracowników do długoletniej pracy na rzeczX. Wysokość oprocentowania pożyczek jest taka sama dla uprawnionych pracowników - 2% w skali rocznej.

Strona informuje również, iż w przypadku rozwiązania umowy o pracę z Pożyczkobiorcą Funduszu z winy pracownika lub wypowiedzenia ze strony pracownika, jako oprocentowanie stosowane od dnia rozwiązania stosunku pracy jest "komercyjne oprocentowanie pożyczek wg stopy właściwej dla kredytu lombardowego ogłaszanej przez NBP" (pkt 7 Regulaminu Funduszu). W przypadku innego rodzaju rozwiązania umowy o pracę - były pracownik dokonuje spłaty rat w dotychczasowych wysokościach.

Dla celów podatkowych przyjmuje się, że nieodpłatne świadczenie obejmuje każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęcia nieodpłatnego świadczenia, jednak w orzecznictwie i doktrynie jednolicie przyjmuje się, że pojecie to jest związane ze stosunkami prawnymi o charakterze zobowiązaniowym i rozumiane być musi jako świadczenie, z którym nie jest związana zapłata w jakiejkolwiek postaci.

Pod pojęciem nieodpłatnego świadczenia należy rozumieć korzyści wynikające z nieodpłatnego korzystania z cudzych rzeczy, także pieniędzy.

W rozpatrywanej sprawie nieodpłatnymi świadczeniami będą uzyskane przez Pożyczkobiorcę korzyści z tytułu dysponowania otrzymanymi kwotami pieniędzy z niskooprocentowanej pożyczki.

W myśl art. 720 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.) - dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Samo udzielenie pożyczki gotówkowej przez zakład pracy nie stanowi dla pracownika przychodu, ponieważ umowa pożyczki nakłada na pożyczającego obowiązek zwrotu tej samej ilości pieniędzy.

Nieokreślenie przez ustawodawcę w Kodeksie cywilnym odpłatności, jako koniecznego elementu pożyczki nie oznacza nieuzyskiwania przez Pożyczkobiorcę przychodu z tytułu nie naliczonych i nie uiszczonych odsetek od udzielonych jemu nieoprocentowanych pożyczek. W przypadku, gdy w umowie pożyczki określone zostało oprocentowanie różniące się od oprocentowania stosowanego przez banki komercyjne to pożyczkobiorca otrzymuje nieodpłatne świadczenie w wysokości różnicy w odsetkach wynikających z umowy a wysokością odsetek, które musiałby uiścić, gdyby uzyskał pożyczkę udzieloną przez bank.

W sytuacji, gdyby zakład pracy będzie udzielał niskooprocentowanych pożyczek wg jednolitych reguł wobec wszystkich pracowników to brak byłoby podstaw do zakwalifikowania różnicy w oprocentowaniu pożyczek udzielanych przez zakład pracownikowi jako przychodu ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej wynika jednak, że niskooprocentowane pożyczki udzielane przez Pracodawcę nie mają charakteru powszechnego i są kierowane precyzyjnie określonej grupie pracowników, a zatem różnica w odsetkach stanowić będzie dla tych pracowników przychód z tytułu nieodpłatnych świadczeń.

W konsekwencji przedmiotowe przychody podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym, na ogólnych zasadach, a ich wartość należy ustalić według przepisów powyżej powołanych. Powyższe oznacza, że od dochodów ze stosunku pracy (o których mowa w art. 12 ust. 1 ustawy) płatnik jest obowiązany do naliczenia, pobrania i przekazania na rachunek bankowy urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu według siedziby płatnika należnej zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych na zasadach określonych w art. 32 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując, mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz powołane przepisy prawa podatkowego stwierdzić należy, że różnica pomiędzy ogólnie dostępnym oprocentowaniem pożyczek udzielanych przez instytucje bankowe, a zastosowanym przez pracodawcę oprocentowaniem pożyczki stanowić będzie po stronie pracownika przychód ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana indywidualna nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie, ul. M.C. Skłodowskiej 40, 20-029 Lublin po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.