IPPB1/415-922/09-2/KS - Możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów działalności gospodarczej diet z tytułu podróży służbowych osoby prowadzącej tą działalność.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 3 grudnia 2009 r. (data wpływu 4 grudnia 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wartości diet z tytułu podróży służbowych osoby prowadzącej działalność gospodarczą - jest prawidłowe.

W dniu 4 grudnia 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wartości diet z tytułu podróży służbowych osoby prowadzącej działalność gospodarczą.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie usług transport wodny śródlądowy towarów. Podatek rozlicza na podstawie zapisów w podatkowej księdze przychodów i rozchodów. Działalność jest opodatkowana na zasadach ogólnych. Siedziba firmy znajduje się w miejscu zamieszkania. Usługa świadczona jest na terenie Niemiec, Belgii, Holandii w związku z tym odbywa częste wyjazdy poza miejsce zamieszkania i siedziby firmy, co pociąga za sobą m.in. ponoszenie zwiększonych kosztów wyżywienia.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Ze względu na to, że Wnioskodawca spotkał się z różnymi sprzecznymi interpretacjami tego zagadnienia, powstała u niego wątpliwość, czy w tej sytuacji do kosztów uzyskania przychodów może zaliczyć wartość diet z tytułu podróży służbowych w części nie przekraczającej wysokości diet przysługujących pracownikom, określonych w odrębnych przepisach, związanych z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą, polegającą m.in. na świadczeniu usług transportowych, również wówczas, kiedy wyjazd dotyczy realizacji wcześniej zawartych zleceń.

Zdaniem Wnioskodawcy prawo takie jak najbardziej mu przysługuje i wskazuje, iż żadne przepisy podatkowe nie określają definicji podróży służbowej osoby prowadzącej działalność gospodarczą. Tym samym należy uznać, że podróżą służbową jest każdy wyjazd przedsiębiorcy, pozostający w związku z zadaniami (usługami) stanowiącymi przedmiot prowadzonej działalności gospodarczej, poza siedzibę firmy, poza granicami kraju oraz na obszarze kraju, wykonywany w celu osiągnięcia dochodu.

Podróż służbowa przedsiębiorcy w prawie podatkowym ma inne znaczenie niż wynikające z kodeksu pracy. Naczelny Sąd Administracyjny w wyrokach z 15 września 2005 r. (sygn. akt FSK 21750/04 i FSK 2176/04) stwierdził, że za zagraniczną podróż służbową należy uznać wykonywanie bezpośrednio przez przedsiębiorcę zadań firmy poza granicami kraju. Podobne stanowisko zajęły też Wojewódzkie Sądy Administracyjne, między innymi w wyrokach z 28 marca 2006 r. (sygn. akt I SA/Bd 43/06), z 5 marca 2007 r. (sygn. akt III SA/Wa 3827/06 oraz z 5 czerwca 2007 r. (sygn. akt I SA/Gd 46/07).

Ponadto Wnioskodawca na potwierdzenie swojego stanowiska powołuje decyzję Izby Skarbowej w Warszawie z 24 kwietnia 2007 r. (nr 1401/Bf-4160-0038/1/07/AG, decyzję Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 23 maja 2006 r. (nr PB2/005-SIP-131/06) oraz postanowienie Drugiego Urzędu Skarbowego Łódź-Górna z 21 lutego 2007 r. (nr A-I-1/415-3/2007/RG).

Natomiast Wojewódzki Sąd Administracyjny wskazał, iż z art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że osobom prowadzącym działalność gospodarczą przysługuje prawo uwzględnienia w kosztach uzyskania przychodów wartość diet za czas podróży służbowych w ramach określonego limitu, tj. do wysokości diet przysługujących pracownikom. Zakresem omawianego unormowania zostały więc objęte osoby prowadzące działalność gospodarczą bez żadnych wyłączeń podmiotowych i przedmiotowych. Przepis ten nie przewiduje żadnych ograniczeń kręgu osób uprawnionych ze względu na rodzaj lub miejsce wykonywania czynności w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, ani też nie rozróżnia wyjazdu służbowego w celu zawarcia umowy o świadczenie usług, dokonania zakupu środka trwałego, czy świadczenia usługi w wykonaniu zawartej umowy. Przytoczony przepis jedynie wskazuje limit wartości, która może być zaliczona do kosztów uzyskania przychodów. A zatem zasadniczą przesłanką decydującą o kwalifikacji danego wyjazdu jako podróży służbowej jest jej związek z prowadzoną działalnością gospodarczą. Podróżą służbową jest więc wykonywanie bezpośrednio przez przedsiębiorcę zadań związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej poza siedzibą jego firmy, i to zarówno w kraju jaki i poza jego granicami.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby zatem dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 52 ww. ustawy, nie uznaje się za koszty uzyskania przychodów wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących - w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom, określoną w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra.

Sposób rozliczania diet w podróży krajowej regulują przepisy rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1990; ost. zm. w Dz. U. z 2006 r. Nr 227, poz. 1661).

Natomiast sposób rozliczania diet w podróży zagranicznej regulują przepisy rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1991; ost. zm. w Dz. U. z 2005 r. Nr 186, poz. 1555).

Wobec powyższego, osoby prowadzące działalność gospodarczą mają prawo zaliczyć w ciężar kosztów uzyskania przychodów wartość diet związanych z własnymi podróżami służbowymi do wysokości nieprzekraczającej wysokości diet określonych dla wskazanej grupy pracowników zgodnie z powołanymi rozporządzeniami.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą polegającą na świadczeniu usług transportowych za granicą. Siedziba firmy znajduje się w miejscu zamieszkania. Świadcząc usługi transportowe Wnioskodawca odbywa częste wyjazdy poza miejsce zamieszkania i siedzibę firmy.

Zauważyć jednak należy, iż pojęcie: "podróży służbowej" unormowane jest w przepisach prawa pracy, tj. w art. 77⁵ § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (tekst jedn. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.), a w konsekwencji rozstrzygnięcie kwestii, czy podróże jakie Wnioskodawca odbywa są podróżami służbowymi, nie leży w kompetencji organów podatkowych

Reasumując mając na uwadze powołane przepisy oraz przedstawiony stan faktyczny stwierdzić należy, że jeżeli usługi świadczone przez Wnioskodawcę, wykonywane są w ramach odbywanych przez niego podróży służbowych, to można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wartości diet za czas tych podróży, do wysokości wskazanej w ww. rozporządzeniach. Możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wartość diet (do wysokości określonej w powołanych rozporządzeniach) przysługuje również w przypadku, gdy Wnioskodawca realizuje wcześniej zawarte zlecenia czy kontrakty.

Krańcowo należy podkreślić, że przywołane przez Wnioskodawcę rozstrzygnięcia organów skarbowych oraz wyroki sądów administracyjnych dotyczące przepisów prawa wydane zostały w indywidualnych sprawach i nie mogą być źródłem praw i obowiązków w innych sprawach.

Na mocy art. 87 ust. 1 ustawy z dnia 2 kwietnia 1997 r. - Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 78, poz. 483 z późn. zm.) źródłami powszechnie obowiązującego prawa w Rzeczypospolitej Polskiej są: Konstytucja, ustawy, ratyfikowane umowy międzynarodowe oraz rozporządzenia.

Z uwagi na powyższe przywołane rozstrzygnięcia organów skarbowych i wyroki sądów administracyjnych, nie są wiążące dla tut. Organu podatkowego. Każdą sprawę Organ podatkowy jest zobowiązany traktować indywidualnie.

Jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.